INSTYTUT INŻYNIERII ŚRODOWISKA

UNIWERSYTET ZIELONOGÓRSKI

CHEMIA OGÓLNA LABORATORIUM

I ROK INŻYNIERII ŚRODOWISKA

STUDIA DZIENNE GRUPA 17 B

11.04.2011

BUFORY

TEMAT V

AUTORZY OPRACOWANIA:

Jakub Burdajewicz

Marek Stańko

  1. CZĘŚĆ TEORETYCZNA

Bufory - roztwory, których wartość pH po dodaniu niewielkich ilości mocnych kwasów albo zasad, jak i po rozcieńczeniu wodą prawie się nie zmienia. Roztworami buforowymi są roztwory słabych kwasów oraz ich soli z mocną zasadą, albo słabych zasad i ich odpowiednich soli o zbliżonych stężeniach. Rolę mieszanin buforowych spełniają również roztwory wodorosoli.

Budowa roztworu buforowego :

Działanie roztworu buforowego:

  1. bufor octanowy (CH3COOH, CH3COONa)

w roztworze zachodzą reakcje: CH3COOH ◄═►CH3COO- + H+

CH3COONa ―►CH3COO- + Na+

podczas dodawania mocnego kwasu: H+ + CH3COO-―► CH3COOH

podczas dodawania mocnej zasady: OH- + CH3COOH ―►H2O + CH3COO

pH roztworu buforowego (słabego kwasu oraz jego soli z mocną zasadą)

pH = pKHA + log(csoli / ckwasu)

gdzie pKHA = - log KHA

  1. bufor amonowy (NH4OH, NH4Cl)

w roztworze zachodzą reakcje: NH3 + H2O ◄═► NH4+ + OH-

NH4Cl ―► NH4+ + Cl-

podczas dodawania mocnego kwasu: H+ + NH3 ―► NH4+

podczas dodawania mocnej zasady: OH- + NH4+ ―► NH3 + H2O

pH roztworu buforowego ( słabej zasady oraz jej soli z mocnym kwasem)

pH = 14 - pKBOH - log(csoli / czasady)

Pojemność buforowa

Bufor utrzyma w miarę stałe pH dopóki nie wyczerpie się jeden z jego składników: kwas lub zasada. Ilościową miarą "odporności" buforu na dodatek mocnego kwasu lub mocnej zasady jest pojemność buforowa:

0x01 graphic

0x01 graphic

W szczególności pojemność buforową można zdefiniować jako liczbę moli dodanego mocnego kwasu (lub mocnej zasady), jaka zmienia pH buforu o jednostkę.

 Pojemność buforowa jest zwykle różna dla dodatku kwasu lub zasady; te dwie pojemności są równe wtedy, gdy stężenia obu aktywnych składników buforu są jednakowe.

 

Zakres buforowania- jest to praktyczne ograniczenie stosowania buforu do wartości pH w granicach pK 1.

  1. CZĘŚĆ EKSPERYMENTALNA

1. Wpływ rozcieńczenia na pH roztworu buforowego.

Wykonanie: Rozcieńczamy roztwór buforu octanowego w kolbach miarowych: 2,-5,-10,-50,-100, - krotnie, a następnie mierzymy pH.

Wartośc pH buforu octanowego wynosi: pH = 4,66

I. Pierwsza kolba - rozcieńczamy 2-krotnie(25 cm3 roztworu i 25 cm3 wody) bufor octowy: pH = 4,66

II. Druga kolba - rozcieńczamy 5-krotnie(10 cm3 rostworu i 40 cm3 wody) : pH = 4,66

III. Trzecia kolba - rozcieńczamy 10-krotnie(5 cm3 roztworu i 45 cm3 wody): pH = 4,62

IV. Czwarta kolba - rozcieńczamy 50-krotnie(1 cm3 roztowru i 49 cm3 wody) : pH = 4,63

V. Piąta kolba - rozcieńczamy 100-krotnie(1 cm3 roztworu i 99 cm3 wody): pH = 4,64

Wynik doświadczalny: pH praktycznie się nie zmienia w miarę rozcieńczania buforu wodą.

Obliczenia: wzór do obliczenia pH dla buforu octanowego (słabego kwasu oraz jego soli z mocną zasadą)

pH = pKHA + log(csoli / ckwasu)

Z tego równania wynika, że rozcieńczanie roztworu buforowego np. 10-krotnie jednocześnie spowoduje 10-krotne zmniejszenie stężenia zarówno soli, jak i kwasu, a ponieważ jedno z tych stężeń występuje w liczniku, a drugie w mianowniku, wartość ułamka nie ulegnie zmianie.

2. Określenie zakresu i pojemności buforowej.

a) Do wstępnego roztworu buforu dodajemy po 1 cm3 NaOH i za każdym razem mierzymy pH.

20 cm3 bufor

NaOH

1 pomiar

pH

2 pomiar pH

Bufor octowy +

----

4,73

4,73

1 cm3

5,27

5,24

2 cm3

11,85

9,85

3 cm3

12,06

12,20

4 cm3

12,17

12,36

Po dodaniu do buforu octanowego 2 cm3 NaOH pH w znacznym stopniu wzrosło, czyli bufor działa do tego momentu.

b) Do wstępnego roztworu buforu dodajemy po 1 cm3 HCl i za każdym razem mierzymy pH.

20 cm3 bufor

HCl

pH

Bufor octowy +

----

4,73

1 cm3

4,15

2 cm3

3,20

3 cm3

1,7

4 cm3

1,47

Po dodaniu do buforu octanowego 2 cm3 HCl pH w znacznym stopniu zmalało, czyli bufor działa do tego momentu.

Teoretyczny zakres buforowania dla buforu o pH=4,73 powinien wynosić 3,73-5,73.

Doświadczalnie wykazaliśmy, że wynosi 4,15-5,27/5,24

  1. PODSUMOWANIE I WNIOSKI

4. LITERATURA

  1. A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, PWN, Warszawa, 2000 r.

  2. T. Lipiec, Z. Szmal, Chemia analityczna, PZWL, Warszawa, 1980 r.

3) M. Litwin, Chemia ogólna i nieorganiczna, Nowa Era, Warszawa, 2003 r.