Ze względu na postać przetwarzanych danych wyróżniamy 3 rodzaje komputerów:

• analogowe - wszystkie wartości (dane wejściowe, wyniki pośred­nie i końcowe) zmieniają w sposób ciągły

• cyfrowe - wszystkie wartości przedstawiają w postaci cyfr. Wyniki mają postać dyskretną (skwantowaną)

• hybrydowe - realizują część swych funkcji poprzez sygnały ciągłe, część poprzez sygnały dyskretne

Komputery swą pozycję uzyskały dzięki następującym cechom: zdolności zapamiętywania dużej ilości danych na dowolny okres (elimi­nuje to konieczność wielokrotnego wprowadzania tych samych danych) oraz możliwości pracy na danych w rożnych posta­ciach i z dużą szybkością (dużej wydajności obliczeń)

Podział komputerów na generacje dokonuje się ze względu na takie czynniki, jak: technika budowy maszyn (i związana z nią szybkość obliczeń), struktura maszyny, możliwości w zakresie sposobów użytkowania maszyny cyfrowej oraz ze względu na dziedzinę zastosowań: komputery do przetwarzania danych, do obliczeń numerycznych, do sterowania procesami.

Komputer jest zbiorem specjalizowanych urządzeń technicznych, wzajemnie powiązanych w procesach przetwarzania danych, które przebiegają w tych urządze­niach pod nadzorem oprogramowania.

jednostka centralna komputera

1. wykonywanie operacji arytmetycznych i logicznych na zawartości komórek pamięci operacyjnej i rejestrów jednostki centralnej (czyli na pewnych argu­mentach)

2. automatyczne wykonywanie programów według ustalonej kolejności

3. inicjowanie komunikacji między pamięcią operacyjną a urządzeniami ze­wnętrznymi

4. koordynowanie czasowe współpracy układów jednostki centralnej i całego systemu

wyróżnić więc można:

• jednostkę arytmetyczno-logiczną (arytmometr) - wykonuje działania arytmetyczne i logiczne (robi to sumator) na danych umieszczonych w rejestrze wejściowym (czyli rodzaju pamięci - złożonym z przechowujących po jednym bicie elementów) a wynik trafia do rejestru wyjściowego (rejestr w arytmometrze to akumulator - wejściowy i wyjściowy równocześnie)

• pamięć operacyjną - przechowuje aktualnie potrzebne (do przetworzenia) dane w komórkach pamięci (to z reguły bajt lub słowo; komórki posiadają swój unikalny numer identyfikacyjny zwany adresem); oprócz komórek jest tu jeszcze bufor (rejestr przejściowy, w którym umieszczana jest zawartość wskazanej komórki aby móc ją dalej przesłać) oraz układ synchronizujący (który wyznacza cykl pracy pamięci)

• układ sterowania - nastawia arytmometr na wykonanie odpowiedniej operacji, podaje w tym celu adresy argumentów operacji i określa czas jej trwania oraz co zrobić z wynikiem i co zrobić po zakończeniu, synchronizuje pracę wszystkich układów; 1) rozkaz pobierany z pamięci (adres przekazywany do rejestru adresów RA, może być zmianiona w modyfikatorze a adres następnego rozkazu przygotowywany jest w liczniku rozkazów RA zwiększanym oprócz rozkazów skokowych o 1 ), 2) przechodzi przez rejestr pośredniczący (BU) i trafia do głównego w układzie - rejestru rozkazów (RR), 3) deszyfracja, 4) trafia do innych układów jednostki centralnej;

• system wejścia wyjścia - umożliwia wymianę informacji pomiędzy pamięcią a urządzeniami zewnętrznymi poprzez po zapoczątkowane przez jednostkę central­ną kanały we-wy (zbudowane z podkanałów: urządzeń do przesyłania danych, zawierających własną pamięć służącą do prze­chowywania adresów, informacji o stanie podkanału oraz informacji sterujących);

◦ przesyłanie informacji może odbywać się dwoma sposobami: selektorowym (monopol na dostęp do kanału, nie można zacząć nowej instrukcji we-wy, jeden podkanał) i multiplekserowym (operacje podzielone na krótkie odcinki czasu, można zainicjować operację na nowym urządzeniu, wiele podkanałów);

◦ operacje we-wy (operacje wprowadzania, wyprowadzania i zakończenia przesyłania danych) są sterowane przez: instrukcje na poziomie programu interpretowane przez j.c., komendy na poziomie kanałów i urządzeń zewn., polecenia na poziomie jednostki sterującej danym urządzeniem zewn.; (instrukcje i komendy zawarte są w tzw. słowie sterującym kanału i pobierane są z pamięci);

◦ kanały przesyłania informacji są połączone z urządzeniem zewnętrznym po­przez jednolity (ze względu na przewody jak i parametrów elektronicz­nych i mechanicznych) system połączeń zwa­ny łączem standardowym; umożliwia to elastyczne tworzenie komputerowych konfi­guracji dostosowanych do potrzeb użytkownika

urządzenia zewnętrzne:

• pamięci zewnętrzne - nazywane masowymi ze względu na nieograniczoną po­jemność (przy wymiennym nośniku) służą do przechowywania danych, które w danym momencie nie są przetwarzane (można dzięki temu racjonalnie i efektywnie wykorzystać ograniczoną w swej pojemności pamięć operacyjną). Ze względu na rodzaj nośnika, mamy: pamięci na taśmach magnetycznych, na dyskach magnetycznych (twardych i elastycznych) i na dyskach optycznych.

Każda jednostka pamięci zbudowana jest z trzech podstawowych modułów:

1. jednostki napędowej, której zadaniem jest przesuwanie taśmy lub wprawia­nie w ruch wirowy pakietu dyskowego,

2. głowic czytająco-piszących wraz z układem sterowania,

3. nośnika danych (medium) (l i 2 łącznie nazywane są jednostką transportową lub stacją pamięci).

• urządzenia wejścia / wyjścia - to urządzenia jednokierunkowe (1 i 2) oraz zwrotne (3) dzielące się w poniższy sposób:

1. urządzenia do wprowadzania danych - bezpośrednio do pamięci (przez odpowiednie urządzenia lub dokumenty źródłowe) lub pośrednio przez urządzenia pamięci zewnętrznej (najpierw gromadzone a później partiami przetwarzane); typowe urządzenia to: klawiatura, automatyczne czytniki, np. graficzne (skanery), pisma magnetycznego, kart magnetycznych, kodów kreskowych.

2. urządzenia do wyprowadzania danych - bezpośrednio (w sposób czytelny dla użytkownika) lub pośrednio (np. na jednostki pamięci zewnętrznej komputera); klasyczne urządzenia to: drukarki, monitory, plotery (coś jak drukarki)

3. urządzenia dialogowe - podstawowym jest monitor ekranowy połączony z klawiaturą; użytkownik wprowadza dane za pośrednictwem klawiatury, natomiast informacje wynikowe otrzymuje na ekranie monitora, bądź na drukarce jeśli taką posiada; zalety: duża szybkość transmisji, dogodna interakcja człowiek-maszyna, dobra detekcja i łatwa korekcja błędów.

Mikrokomputer jest elektronicznym urządzeniem liczącym, które automatycznie (w oparciu o program) przetwarza dane:

• mikroprocesor (wraz z układem synchronizacji wewnętrznej) - jądro, jednostka centralna mikrokomputera - układ scalony o dużym stopniu integracji (VLSI) czyli zawierający na małej powierzchni dużą liczbę elementów elektronicznych, składający się z:

1. układu sterowania - zapewnia połączenie z innymi urządzeniami i synchronizuje (za pomocą ciągu sygnałów zegara) wszystkie wykonywane operacje;

2. jednostki arytmetyczno-logicznej (ALU) - wykonującej działania arytmetyczne i logiczne na danych, podporządkowanej układowi sterowania i instrukcjom pobieranym z pamięci

3. rejestrów - służących do zapisu i odczytu danych; blok rejestrów to: licznik rozkazów (przechowuje adresy komórek pamięci lub układów we-wy), wskaźnik stosu (umożliwia wprowadzenie kolejności i hierarchii wykonywanych działań), rejestry ogólnego przeznaczenia (przechowywanie danych i adresów oraz pośredniczenie), akumulator (pobierany pojedynczy argument i wrzucany wynik), rejestr stanu (zawiera pewne cechy wyniku operacji np. parzystość, znak)

4. szyny (łącza) przesyłowe - łączą wszystkie elementy mikroprocesora; ze względu na rodzaj przesyłanych danych wyróżniamy: szynę adresową (adresy komórek), danych (informacje w komórkach), sterującą (jaki rodzaj operacji, np. zapis, odczyt, skąd dokąd)

• pamięć operacyjna - służy do przechowywania rozkazów wykonywanych przez mikroprocesor i danych których rozkazy te dotyczą (swoisty brudnopis komputera); wyróżniamy RAM - pamięć o swobodnym dostępie, kasowaną przy zaniku zasilania elektrycznego, i ROM - trwałą, zapisaną fabrycznie i z której komputer może tylko czytać (oczywiście nie bawimy się tutaj w rozróżnianie PROM, EPROM, EEPROM czy innych FLASH-ów bo to nie polibuda)

• układy we-wy - zbudowane z rejestrów (zwanych portami) we-wy pozwalających mikroprocesorowi wykonywać procesy na urządzeniach we-wy w sposób podobny do operacji na komórkach pamięci; może to robić na zasadzie współpracy bezpośredniej, wzajemnych potwierdzeń, przerwań, bezpośredniego dostępu na pamięci;

system przerwań zapewnia przekazywanie sterowania do programu obsługi we-wy w chwili gotowości urządzenia (dane mogą być obsługiwane podczas wykonywania innych zadań, multitasking)

---