4. MEDYTACJA - Najlepszy przyjaciel
Ewangelia św. Jana (15, 12-17)
Jezus powiedział do swoich uczniów: «To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali».
Przyjaciele Jezusa
W czasach Jezusa tylko nieliczne grono uczniów było dopuszczane do niektórych tajemnic mistrzów czy nauczycieli. Jezusa natomiast łączy z uczniami głęboka i autentyczna przyjaźń. Jezus dzieli swój czas działalności apostolskiej na trzy części: czas dla Ojca - czas modlitwy; czas na nauczanie, cuda, uzdrawianie - bezpośrednia działalność apostolska; oraz czas dla uczniów - czas przyjaźni.
Jezus nie ma wobec uczniów żadnych tajemnic - są jego przyjaciółmi, a nie jedynie sługami. Stopniowo odsłania im to, co znajduje się w Jego sercu. Jezus wprowadza ich w prawdę, w miarę jak stąją się zdolni ją przyjąć i zrozumieć.
Przyjaźń Jezusa z uczniami jest prawdziwa, autentyczna i wyzwalająca. Taka przyjaźń nie wiąże, nie krępuje ani nie ogranicza człowieka, nie zagarnia wyłącznie dla siebie. Jezus nie traktuje uczniów jak własność, nie zabrania im nawiązywania przyjaźni z innymi. Nie zastrzega sobie prawa do wyłączności.
Przyjaźń Jezusa ma jednak wymiar bardzo indywidualny. Jezus wnika do wnętrza każdego z uczniów i obdarza przyjaźnią, jakiej pragną wszystkie serca. Jezus kocha i obdarza przyjaźnią wszystkich ludzi i każdego z osobna. Każdy jest i czuje się kochany w sposób niepowtarzalny i jedyny. Chrystus inaczej kocha wrażliwego i łagodnego Jana, inaczej pełnego temperamentu, zdecydowanego i gotowego do poświęceń Piotra, inaczej realistę i sceptyka Tomasza, jeszcze inaczej Jakuba czy człowieka „interesu“ - Judasza. Wszyscy uczniowie są jednak w sercu Jezusa. Każdy z nich doświadcza na każdym kroku Jego miłości i przyjaźni.
Jezus pozostaje przyjacielem wiernym do końca. Pozostaje nim nawet wtedy, gdy zostanie opuszczony i zdradzony przez swych uczniów. Miłość Jezusa jest silniejsza od niewierności człowieka. A szczytem miłości jest śmierć w imię przyjaźni - oddanie życia za swoich przyjaciół.
Zaproszenie do przyjaźni z Jezusem
Na pierwszy rzut oka jest niewyobrażalne, żeby między Chrystusem a człowiekiem wierzącym możliwa była relacja, którą w jakikolwiek sposób można by rzeczywiście nazwać przyjaźnią. Adoracja, zależność, posłuszeństwo, służba, a nawet naśladowanie - wszystkie te rzeczy są jeszcze do wyobrażenia, ale relacja przyjaźni z samym Bogiem - to już za wiele!
Istota doskonałej przyjaźni polega na tym, że każdy przyjaciel odsłania siebie całkowicie drugiemu, odrzuca na bok swoje zastrzeżenia i pokazuje się takim, jakim naprawdę jest. Dlatego pierwszy krok w Boskiej Przyjaźni to objawienie przez Jezusa Chrystusa siebie samego.
Sam Bóg w ogromie swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół, by ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej. Boże Objawienie to życzliwy gest przyjaciela. Prawo miłości, które przynosi Jezus, pobudza do działania bardziej z miłości niż z bojaźni i akcentuje wolność człowieka wyswobodzonego z obrzędowych i prawnych przepisów Starego Przymierza. Pozwala na przejście ze stanu niewolnika do stanu przyjaciela Chrystusa, który dzięki Niemu poznaje Ojca. Relacja między Nim samym a uczniami opiera się na głębokiej zażyłości między Ojcem a Synem, co w konsekwencji prowadzi do wspólnoty Ojca z uczniami. Miłość Jezusa do Ojca wyraża się szczególnie w pełnieniu Jego woli. Jezus wsłuchuje się w Ojca, by spełniać Jego wolę. Zaprasza swoich uczniów do naśladowania Go.
Syn Boga przyszedł na ziemię po to, aby połączyć nas ze Sobą więzami braterskiej przyjaźni. Taki był cel Jego miłości. Za to oddał swoje życie. Przyjaźń z Jezusem jest przede wszystkim łaską. Spotykamy często przyjaźń czysto ludzką. Jest to jedna z największych wartości, jakie tu na ziemi można spotkać. Ta ewangeliczna jest czymś o wiele ważniejszym i piękniejszym - jest darem samego Boga, bo to Bóg łączy serca przyjaciół.
Bycie przyjacielem Jezusa to moje powołanie
Przyjaźń z Bogiem jest powołaniem każdego człowieka. Boża przyjaźń jest nieskończona i to On sam obdarza nią każdego człowieka. Jest ona odbiciem absolutnej i doskonałej miłości między Osobami Trójcy Przenajświętszej: Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Przyjaźń jest wejściem w świat miłości, która kieruje relacją zarówno Osób Boskich, jak i Jezusa do Jego uczniów, czyli przyjaciół.
O przyjaźń z Chrystusem, o relację z Nim trzeba dbać. To, co tę przyjaźń odnawia, powoduje wzrost i wydaje owoce, jest nam dane w Kościele. Sakramenty, szczególnie spowiedź i Eucharystia, Słowo Boże i przepełniona słuchaniem modlitwa pozwalają na żywą więź z Jezusem. One kształtują nasze relacje z innymi ludźmi, pozwalają inaczej przeżywać cierpienie i wprowadzają zdrowy dystans do tego, co przemija i obumiera. Owocem przyjaźni z Jezusem jest również uczciwe wypełnianie powołania, obowiązków stanu, przyjmowanie z wdzięcznością miejsca, które On dla nas przewidział. Ważnym elementem umożliwiającym wytrwanie przyjaciół w jedności z Chrystusem i Bogiem Ojcem jest zjednoczenie się z Chrystusem, dokonujące się dzięki sakramentowi Ciała i Krwi Jezusa. Eucharystia jest szczególnym momentem umacniania przyjaźni z Chrystusem, a skuteczność Sakramentu Pokuty polega na przywróceniu nam łaski Bożej i zjednoczeniu nas na nowo w przyjaźni z Bogiem - przywróceniu człowiekowi godności dziecka Bożego. Autentycznym przyjacielem jest ten, kto wyznaje swoją wiarę w Chrystusa wobec innych - kto trwa w nauce Chrystusa. Nauka ta musi przeniknąć do wnętrza człowieka, zatem nie wystarczy tylko samo słuchanie jej. Musi ona stać się integralną cząstką ucznia, tą która stanowi inspirację dla całego jego życia.
Przyjaciele Jezusa są powołani do przynoszenia owoców jako skutku ich trwania w Chrystusie. Praktykowanie miłości braterskiej - posłuszeństwo pełne miłości - zakłada zawsze zjednoczenie z Jezusem, miłość do Niego i żywą wiarę. Głoszenie Ewangelii w świecie stanowi część owoców przynoszonych przez uczniów, ale też wzajemna miłość uczniów ma wymiar świadectwa. Przynosić owoc to nic innego jak być całkowicie wiernym Bożym przykazaniom i przekazywać je światu. Zbawiciel uznał za przyjaciół swoich uczniów, okazał im pełne zaufanie i powierzył skarb prawdy, czyli wszystko to, co usłyszał od Ojca; ujawnił swoją miłość przede wszystkim przez to, że oddał życie za przyjaciół. Przekazywanie dalej orędzia Jezusa dokonuje się poprzez pełną wiary, miłości i poświęcenia postawę świadectwa przyjaciół Chrystusa.
JESTEM przyjacielem Jezusa
Również i dzisiaj Chrystus pragnie przyjacielskiej relacji z każdym swoim uczniem, chrześcijaninem. Jezus nazywa uczniów przyjaciółmi. Nie chce, aby byli tylko sługami, którzy w sercach noszą strach. Dlatego prosi ich o jedno: aby się wzajemnie miłowali, tak jak On ich umiłował! To jest prośba przyjaciela: abyśmy mieli miłość do siebie.
Przyjaźń jest możliwa tylko wtedy, gdy komuś ufamy, komuś wierzymy. Bóg chce, abyśmy Mu zaufali całkowicie i zdali się w pełni na Jego pomoc i kierownictwo w naszym życiu. Prawdziwa przyjaźń wymaga zawierzenia i zaufania Boskiemu Przyjacielowi.
Ta ufność ujawnia się przede wszystkim w kierowaniu się wolą Bożą w naszym życiu, w stosowaniu się do wszystkich wymogów nauki Chrystusa. Zaprzyjaźniamy się z Chrystusem, gdy zaufamy jego nauce i Jego kierownictwu. Dowodem tego zaufania będzie kształtowanie swojego życia nie według naszych zapatrywań i pragnień, lecz według Jego nauki, według Jego Boskiej woli. Zawierzenie Bogu, zaufanie Mu i miłość do Niego ujawnia się przede wszystkim w spełnianiu Jego woli wyrażonej w przykazaniach i w całej nauce Jezusa Chrystusa.
Bóg jest naszym Przyjacielem dzięki autentycznej i stałej miłości do nas. My stajemy się Jego przyjaciółmi, kiedy kochamy Go „całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą” (Mk 12, 30).
Przyjaciele pragną się często spotykać. Przychodzą do siebie ze swoimi radościami i troskami. Każda modlitwa jest spotkaniem z Boskim Przyjacielem, do którego idziemy ze wszystkimi naszymi radościami i smutkami. Jest przebywaniem i rozmową z Nim. Sakramenty, a zwłaszcza Komunia Święta, umożliwiają nam spotykanie się z Chrystusem jako z prawdziwym i wiernym Przyjacielem.
Chrystus jest przyjacielem, na którego zawsze możemy liczyć. On w każdej chwili gotów jest okazać nam pomoc. Możemy więc w każdym momencie naszego życia zwracać się do Niego i szukać Jego wsparcia. On nas wysłucha i pomoże swoją wszechmocą.
Jezus zawsze robi pierwszy krok w naszą stronę, by prowadzić nas do Domu Ojca. On nie wybrał nas dlatego, że jesteśmy lepsi od innych. Nie dlatego czyni nas swoimi przyjaciółmi, że na to zasługujemy albo że możemy Mu coś dać. Jego bezinteresowna przyjaźń płynie z troski o to, abyśmy nie zginęli, abyśmy nie zmarnowali życia, którego Dawcą jest sam Bóg. To nie my „robimy łaskę” Jezusowi. To On z miłości pozwala nam wejść z Nim w relację bliskości.
Przyjaźń zobowiązuje. Nic nie przynosi Jezusowi większej radości niż owoce tej przyjaźni w naszym życiu. Pierwszym z nich jest zmiana naszego sposobu myślenia, w którym nie my jesteśmy w centrum, ale On sam. Wszystko po to, by wydać owoc najcenniejszy. Jest nim gorąca, niczym nie przesłonięta, pełna całkowitego oddania miłość do Boga, a także do drugiego człowieka. Miłość czysta, bezinteresowna, pozbawiona pretensji, oczekiwań, grymasów. Miłość, która nie boi się cierpienia, śmierci, niczego. Miłość, w której nie ma lęku, zazdrości i gniewu.
Być przyjacielem Jezusa to iść za Nim wszędzie tam, gdzie On nas poprowadzi. To kochać to, co On kocha. Przyjaciel Chrystusa wie, że kochać to podjąć troskę o rozwój drugiego człowieka. Miłość jest troską o los drugiego człowieka, a nie szukaniem dobrego nastroju. Przyjaciel Jezusa wie, że miłość bliźniego wyraża się na co dzień poprzez określone słowa i czyny. Kochać to postępować wobec niego w taki sposób, by służyło to jego rozwojowi, by wprowadzało go w świat dobra, prawdy i piękna. Miłość wyraża się poprzez wysiłek i aktywność, poprzez ewangeliczny sposób życia. Ale przyjaciel Chrystusa to ktoś, kto wie, że nie każde słowo i nie każde działanie jest wyrazem miłości - wie, co powinien, a czego nie powinien robić.
Jezus i uczniowie zespalają się. Relacja między nimi a Jezusem czyni ich braćmi. Na mocy Bożej miłości nie może brakować miłości między nimi samymi. Jej brak zrywa tym samym więź z Bogiem. Miarą miłości jest gotowość do oddawania życia za tego, który stał się z woli Boga Jego przyjacielem.
Być chrześcijaninem to stawać się podobnym do Chrystusa, który jest przyjacielem każdego człowieka, w każdej sytuacji i na zawsze. Stawać się przyjacielem Chrystusa to najpierw odkryć, że jestem kimś kochanym przez Boga nad życie - kimś bezcennym w Jego oczach. Droga człowieka do świętości, do doskonałości i do zbawienia jest drogą opartą o naśladowanie Jezusa w Jego miłości. Osobista relacja z Chrystusem jest tym, co wszelkiej działalności apostolskiej daje skuteczność i siłę. Tylko razem z Nim można podejmować obowiązki z radością i otwierać się na drugiego człowieka.
Dziś Jezus zachęca cię, abyś i ty otworzył się na Jego miłość i trwał w niej, karmił się nią i dzielił z innymi - bo tylko wtedy możesz przynosić obfite owoce. Miłość Jezusa cię do tego uzdalnia. On cię do tego wybrał i przeznaczył - czy masz świadomość swego powołania do wytrwania w miłości Boga aż do końca?
Pytania do refleksji:
- Czym jest dla mnie przyjaźń? Jakie cechy przyjaźni cenię sobie najbardziej?
- Co jestem w stanie dać przyjaciołom? Czy jest to coś zewnętrznego, czy też część mnie samego, serca, miłości, życia?
- Co dla mnie oznacza dać życie za swoich przyjaciół?
- Czym jest dla mnie przyjaźń Jezusa? Jak ją rozumiem?
- Jak dbam o relację z Jezusem? Co jest przeszkodą, bym mógł nazywać się Jego prawdziwym przyjacielem?
- Czy sakramenty, modlitwa i dobre uczynki są tylko powinnością, zdobywaniem „punktów” do nieba, czy też źródłem siły i okazją do żywego spotkania z Umiłowanym Przyjacielem?
- Co dzisiaj mogę zrobić, żeby pogłębić moją więź z Chrystusem?
- Czego mogę nauczyć się o przyjaźni od Jezusa?
MODLITWA O TO, BY BYĆ DOBRYM PRZYJACIELEM
Panie, pomóż mi być przyjacielem wszystkich,
Przyjacielem oczekującym bez znużenia,
Przyjmującym z dobrocią, dającym z miłością,
Słuchającym bez znudzenia, dziękującym z radością.
Przyjacielem, którego zawsze można znaleźć, gdy się go potrzebuje.
Pomóż mi ofiarować innym bezinteresowną przyjaźń,
Promieniować radosnym pokojem,
Twoim pokojem, o Panie.
Spraw, bym był gotów wspierać i przyjmować.
Zwłaszcza najsłabszych i pokrzywdzonych.
Amen.
Ks. Andrzej Wołpiuk (Bielsko Biała)
Cz@t ze Słowem!
MEDYTACJA IV, marzec 2014
__________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________
W drodze na XXXI Światowy Dzień Młodzieży - KRAKÓW 2016
www.kdm.org.pl, www.krakow2016.com