Promocja zdrowia psychicznego, wykłady 1 - 3


1. Promocja zdrowia psychicznego- terminy, stan obecny i wyzwania

Niniejszy moduł został przygotowany między innymi w oparciu o niepublikowane jeszcze wystąpienia z ostatniej konferencji poświęconej promocji zdrowia psychicznego, autorstwa prof. Jacka Wciórki („Zdrowie i nie-zdrowie psychiczne w Polsce - społeczne opinie, potrzeby, bariery, program zmian”) oraz prof. Czesława Czabały („W poszukiwaniu skutecznych programów promocji zdrowia psychicznego”).

1. Rozważania ogólne- zdrowie a zdrowie psychiczne

Zdrowie to wartość pożądana i często idealizowana

Nie-zdrowie- wartość niepożądana

Zdrowie - dobrostan fizyczny, psychiczny, społeczny, publiczny, duchowy (WHO)

Zdrowie psychiczne- różne rozumienia:

· brak zaburzeń (wg ICD i/lub DSM)

· wysoka jakość życia - zadowolenie, dominacja emocji pozytywnych, eudajmonizm, hedonizm

· dojrzałość społeczno-poznawcza (poznawcza kontrola impulsów, rozumienie sensu życia, rozumowanie moralne)

· posiadanie celu w życiu, życie zgodne z wartościami, akceptacja siebie

Zdrowie psychiczne oznacza brak objawów zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania. Bywa także określane jako harmonia w obrębie struktury osobowości, harmonia ze środowiskiem społecznym, dobre samopoczucie, zdolność do pracy, miłości i działalności twórczej.

Źródła zakłóceń w funkcjonowaniu psychicznym (zaburzeń psychicznych):

· tymczasowe trudności, problemy;

· trwałe trudności problemy;

· upośledzenia, niepełnosprawności;

· choroby.

Badania (CBOS, 2005 i 2008):

Odpowiedzi na pytania:

Czy czasami niepokoi się Pan(i) o swoje zdrowie psychiczne?

2005- 45 % odpowiedziało tak

2008-31% odpowiedziało tak

Jak Pan(i) sądzi, czy, ogólnie rzecz biorąc, obecne warunki życia w Polsce są szkodliwe dla zdrowia psychicznego ludzi i zwiększają ryzyko zachorowania na choroby psychiczne, czy raczej nie?

2005- 85% odpowiedziało tak

2008 -72% odpowiedziało tak

Badanie dorosłych (15-64 lat) GUS, Zdrowie 2004, 14 tys. gospodarstw, ok. 35 tys. dorosłych:

ogólna ocena życia-  zła/bardzo zła 2,3%

pełnia/ radości i życia- bardzo rzadko/nigdy 22,4%

siła i energia do działania-bardzo rzadko/nigdy 22,3%

wyczerpanie/wykończenie-większość dni/cały czas 24,6%

zmęczenie- większość dni/cały czas 27,8%

zdenerwowanie (bardzo) -większość dni/cały czas 16,2%

głębokie przygnębienie-większość dni/cały czas 9,3%

spokój i opanowanie- bardzo rzadko/nigdy 14,9%

smutek, przybicie, chandra- większość dni/cały czas 12,4%

zadowolenie- bardzo rzadko/nigdy 18,4% 

Wyniki są więc dość przygnębiające

Dane Instytutu Psychiatrii i Neurologii (IPIN) Warszawa 2005 dotyczące osób leczących się (w placówkach zarejestrowanych a nie np. w prywatnych gabinetach):

· leczeni w szpitalach: 208 064 (75% w dużych szpitalach psychiatrycznych)

· leczeni w poradniach: 1 421 724

· leczeni w oddziałach dziennych: 21 601

· … w zespołach środowiskowych: 3 988

· … hostelach:  509   

Społeczne reakcje na nie-zdrowie psychiczne:

o zaskoczenie/bezradność

o niezrozumienie/niewiedza

o piętnowanie (stygmatyzacja)

o stereotyp

o dystans/wykluczenie

Jednak zarówno potoczna obserwacja, jak i wyniki badań naukowych wskazują, że u jednych ludzi przeżywanie trudnych konfrontacji lub spotkań ze światem prowadzi do wystąpienia różnorodnych zaburzeń, a u innych zaburzenia nie występują. Przeciwnie- istnieją osoby, u których te traumatyczne zdarzenia uruchomiły zamiast rozpaczy i poddania się -wolę życia i nadzwyczajną odporność (por. Bishop, 2000; Poprawa 2001).

Może więc warto zapoznać się z niektórymi czynnikami mogącymi pośredniczyć w konfrontacji ze światem, zwanych zasobami osobistymi. Problematyce zasobów osobistych współczesna psychologia zdrowia poświęca wiele miejsca, widząc w nich czynniki sprzyjające zdrowiu i jakości życia jednostki. Liczne badania potwierdzają pozytywne znaczenia następujących zasobów osobistych:

1.Wsparcie społeczne

Wsparcie społeczne jest różnie definiowane. Uważa się je za pomoc dostępną dla jednostki w sytuacjach trudnych, zasoby dostarczane jednostce przez interakcję z innymi ludźmi, konsekwencje przynależności człowieka do społeczeństwa, zaspokojenie potrzeb w trudnych sytuacjach przez osoby znaczące i grupy odniesienia (Sęk 2001). Niezależnie od tych różnic wymienia się: 

· Wsparcie emocjonalne polegające na przekazywaniu emocji podtrzymujących, uspokajających, będących przejawem troski i pozytywnego ustosunkowania do osoby wspieranej. Zachowania wspierające mają też na celu stworzenie poczucia przynależności, opieki i podwyższania samooceny. Osoby cierpiące mogą dzięki wsparciu emocjonalnemu uwolnić się od własnych napięć i negatywnych uczuć, mogą wyrazić swoje lęki, obawy, smutek. Wpływa to nie tylko na poprawę samooceny osoby wspieranej, ale również na jej samopoczucie. Odpowiednie zachowanie osoby wspierającej wyzwala także poczucie nadziei. Takie wsparcie upewnia nas, że jesteśmy kochani i że komuś na nas zależy („są na świecie ludzie, którzy mnie kochają”). Ten rodzaj wsparcia najpowszechniej występuje w sytuacjach trudnych.

· Wsparcie informacyjne to wymiana i udzielanie informacji oraz dawanie rad, które sprzyjają lepszemu zrozumieniu sytuacji, własnego położenia życiowego i problemów. Chodzi tu także o dostarczanie informacji zwrotnych o skuteczności podejmowania przez osobę wspieraną różnych działań zaradczych oraz dzielenie się własnym doświadczeniem przez osoby przeżywające podobne problemy, co ma miejsce na przykład w grupach samopomocy (np. Anonimowych Alkoholików). Wsparcie informacyjne odpowiada na potrzebę rozumienia sensu krytycznych wydarzeń i ich przyczyn. Tego rodzaju wsparcia udzielają nam najczęściej osoby, z którymi łączą nas kontakty towarzyskie („gdy mam problemy jest ktoś, kto mi poradzi”). Istnienie osób (znajomych), z którymi można razem spędzać czas jest również formą wsparcia.

· Wsparcie instrumentalne polega na udzielaniu bezpośredniej pomocy w formie pożyczek, darów lub usług. Jest to także przekazywanie informacji o konkretnych sposobach postępowania oraz forma modelowania skutecznych zachowań zaradczych. Formą takiego wsparcia może być na przykład działanie na rzecz osób potrzebujących: karmienie, udostępnianie schronienia, mieszkania, przekazywanie środków do życia, zaopatrzenie w lekarstwa i środki lecznicze. Ten typ wsparcia, podobnie jak wsparcie informacyjne, jest najbardziej oczekiwany i potrzebny w sytuacjach katastrof, klęsk żywiołowych itp.

· Wsparcie duchowe związane jest ze szczególnie krytycznymi sytuacjami życiowymi (nieuleczalna choroba, stany terminalne). Dotyczy opieki hospicyjnej, w której pomoc wobec cierpienia i bólu duchowego, związanego z sensem życia i śmierci, wymaga odniesienia się właśnie do sfery sensu życia i ducha.

Badacze problemu opisują dwa modele wsparcia: model efektu głównego i buforowy. Model efektu głównego koncentruje się na podstawowych więziach, relacjach i sieciach społecznych. Te aspekty wsparcia społecznego opisywane są niekiedy jako struktura wsparcia społecznego. Obejmuje ona takie czynniki, jak stan cywilny, role społeczne, praktyki religijne i przynależność do organizacji. Zgodnie z modelem efektu głównego przynależność taka, sama w sobie wzmaga dobrostan człowieka, niezależnie od tego, jak wysoki jest poziom doznawanego przez niego stresu. Kontakty społeczne dostarczają pozytywnych doświadczeń oraz poczucia, że życie jest przewidywalne i stabilne. Wydaje się, że wzmacniają również poczucie bezpieczeństwa. W klasycznym badaniu epidemiologicznym Berkman i Syme (za: Sheridan,Radmacher,1998) stwierdzili zależność miedzy więziami społecznymi a umieralnością. Miarami były: stan cywilny, kontakty z bliskimi przyjaciółmi i krewnymi, przynależność do kościoła oraz związki z grupami nieformalnymi i formalnymi. Okazało się, że niezależnie od płci i wieku, ludzie, którzy mieli wiele kontaktów społecznych, wykazywali najniższe wskaźniki umieralności, natomiast mający najmniej kontaktów — najwyższe. Okazało się również, że wśród wyróżnionych czynników największy wpływ na zmniejszenie umieralności miał stan cywilny (małżeństwo) oraz kontakty z przyjaciółmi i rodziną. Wyniki te są interesujące również dlatego, że autorzy nie kontrolowali jakości badanych więzi społecznych (nie każdy, kto jest w związku małżeńskim subiektywnie odczuwa wsparcie). Inne badania udowodniły, że pozostawanie w związku małżeńskim (lub innym bliskim związku) jest czynnikiem chroniącym mężczyzn przed przedwczesna śmiercią. Podobnie — mężczyźni, których żony często odwiedzają po zabiegu kardiochirurgicznym najszybciej dochodzą do zdrowia i to niezależnie od atmosfery panującej w małżeństwie (Knoll, Schawrzer, 2004).

Model buforowy wsparcia społecznego koncentruje się z kolei na tych aspektach wsparcia, które pełnią rolę „bufora" chroniącego przez negatywnymi skutkami stresu. Zwolennicy tego modelu uważają, że w sytuacji trudnej, krytycznej istnienie i spostrzeganie wsparcia społecznego działa jak „bufor”, powodując obniżenie napięcia i zagrożenia patologią. Buforowy wpływ wsparcia polega również na zmianie oceny dotyczących własnych kompetencji, zwiększeniu wglądu we własne możliwości, wzroście poczucia własnej skuteczności. Buforującą rolę wsparcia społecznego wykazano w licznych badaniach. A. de Longis i wsp. (za:Bishop,2000) zmierzyła wpływ codziennych kłopotów, wsparcia społecznego i poczucia własnej wartości na poziom objawów fizjologicznych i psychologicznych w grupie 75 par małżeńskich. Badania przebiegały w ten sposób, że co miesiąc, przez pół roku, zbierano informacje dotyczące stresujących przeżyć, odczuwanego wsparcia, poziomu poczucia własnej wartości i stanu zdrowia. Wyniki wskazują, że wpływ stresu na zdrowie zależy głównie od wsparcia społecznego i poziomu własnej wartości. Badani zgłaszający brak wsparcia w związku i posiadający niskie poczucie własnej wartości (być może obie zmienne są ze sobą powiązane) wykazywali większą liczbę objawów fizjologicznych i psychologicznych w sytuacjach stresowych.

Jak widzimy wsparcie społeczne ma ogromne znaczenie w procesie codziennego zmagania się ze stresem. Jego pozytywną rolę udowodniono również w zwalczaniu stresu pourazowego i zawodowego, kryzysu psychicznego, walkę z uzależnieniami i chorobami somatycznymi. Salmon (2002), powołując się na liczne badania, uważa, że dla osoby chorej korzyści ze wsparcia (zwłaszcza emocjonalnego) są o wiele większe, niż z niejednej terapii medycznej. W przypadku poważnych chorób somatycznych, takich jak choroba wieńcowa lub rak piersi, pacjenci z większym wsparciem szybciej wracają do zdrowia i żyją dłużej. Ochronny wpływ wsparcia emocjonalnego odgrywa również rolę w przebiegu ciąży oraz lżejszych chorobach, na przykład infekcjach górnych dróg oddechowych. Ponadto- pacjentom mającym wsparcie łatwej jest stosować się do zaleceń lekarskich, mają oni również niższy ogólny poziom napięcia emocjonalnego, co pozytywnie wpływa na ich zdrowie.

2. Poczucie własnej wartości, poziom samooceny

Od dawna wiadomo, że ważną sprawą w radzeniu sobie z stresami życia jest wysoka samoocena, samoakceptacja i pozytywny obraz samego siebie (Sęk,1991). Poczucie własnej wartości kształtuje się w toku rozwoju struktury „ja” tak samo, jak poczucie tożsamości (Kim jestem?) czy inne schematy dotyczące człowieka i świata. Własność tę można zdefiniować jako „przekonanie o autonomicznej wartości własnej osoby i oczekiwanie jego potwierdzenia ze strony innych ludzi i od samego siebie” (Jakubik,1997: 172). Tworzy się ono pod wpływem informacji od otoczenia społecznego i samookreślania własnej wartości.

Poczucie własnej wartości pozostaje w ścisłym związku z przewidywaniem zakresu swoich możliwości. Jest to niezwykle istotne przy podejmowaniu działań, zwłaszcza w sytuacjach nowych, nieznanych i trudnych do opanowania, ponieważ rozpoczynając jakąkolwiek aktywność człowiek zawsze bierze pod uwagę własne możliwości. Jeśli ocena samego siebie jest adekwatna, podejmowane działania odpowiadają realnym możliwościom jednostki. Lekko podwyższony poziom samooceny niesie dla jednostki korzyści: redukuje lęk, niepokój, pozwala człowiekowi formułować ambitne cele i podejmować trudne zadania, a dzięki mechanizmowi autoafirmacji - umożliwia przystosowawcze radzenie sobie z doznanymi porażkami. Zaniżona samoocena jest natomiast zjawiskiem niekorzystnym. Wyraża się w uporczywym ustalaniu aspiracji poniżej poziomu osiągnięć, a objawia niską odpornością w sytuacji stresu. Osoby z niskim poczuciem własnej wartości nie wykorzystują szans na osiągnięcie sukcesów tam, gdzie jest to możliwe, ponieważ boją się spróbować, wycofują się, z góry skazując na przegraną. Poza tym, często generalizują konsekwencje porażki na wszelkie aspekty swego życia oraz stosują inne destruktywne techniki radzenia sobie z zagrożeniem. Aby obronić i tak już relatywnie niską samoocenę, porównują siebie do innych, uciekając się do przypisywania im różnych negatywnych atrybutów.

Osoba, u której występuje niskie poczucie własnej wartości wydaje się być bardziej zagrożona możliwymi patologiami. Przykładowo — osoby takie z obawy przed odrzuceniem przez grupę podejmują działania wbrew sobie, gdyż akceptacja innych jest dla nich podstawowym czynnikiem podwyższania poczucia własnej wartości, mogą też pić alkohol ze względu na to, że pod jego wpływem czują się pewniejsze i wartościowsze . Anna Dodziuk i Leszek Kapler (1999) piszą: „ofiara uzależnienia to ktoś pozbawiony zaufania do swoich możliwości niezależnego zmagania się z życiem.(...) Nie wierząc we własną wartość, cofając się przed wyzwaniami z radością godzi się na kontrolę z zewnątrz. Jest przekonany, że nie da sobie rady sam i musi mieć oparcie, aby przetrwać”(s.52). 

3. Poczucie własnej skuteczności

Poczucie własnej skuteczności stało się ważnym konstruktem psychologicznym w teorii społecznego uczenia się, sformułowanej przez Alberta Bandurę. Mechanizm uczenia się został w niej poszerzony o posiadane przez jednostkę subiektywne oczekiwania dotyczące przyszłych konsekwencji własnych działań. Zmiana zachowania, zgodnie z teorią, wymaga posiadania określonych przekonań dotyczących wartości wynikających z tej zmiany dla jednostki, możliwości osiągnięcia zamierzonego celu oraz poczucia własnej skuteczności, które autor definiuje jako subiektywne oczekiwanie danej osoby, że w określonych okolicznościach uda jej się zachować w określony sposób. Tak rozumiane poczucie własnej skuteczności jest według Bandury podstawowym czynnikiem intrapsychicznym, leżącym u podstaw ludzkiej aktywności. Wyraża się ono w przekonaniu, że jest się w stanie osiągnąć oczekiwany wynik, czyli efektywnie przeprowadzić daną czynność (Bandura,1981,1986, 1992).

Rolę poczucia własnej skuteczności w zachowaniu podkreśla Ralf Schwarzer (1997), pisząc: „poziom poczucia własnej skuteczności może podwyższać lub obniżać motywację do działania. Ludzie o silnym poczuciu własnej skuteczności wybierają sobie bardziej ambitne zadania. Stawiają sobie wyższe cele i trzymają się ich (...). Kiedy działanie jest już podjęte, inwestują więcej wysiłku i są bardziej wytrwali niż osoby o słabym poczuciu własnej skuteczności. Kiedy pojawiają się przeszkody, ci pierwsi szybciej dochodzą do siebie i nadal wykazują zaangażowanie w dążeniu do celu. Poczucie własnej skuteczności pozwala ludziom również wybierać okoliczności będące wyzwaniem, eksplorować otoczenie czy tworzyć nowe sytuacje (...). Poczucie własnej skuteczności nie jest jednak tym samym, co złudzenia pozytywne czy nierealistyczny optymizm, ponieważ opiera się ono na doświadczeniu i nie prowadzi do nierozsądnego podejmowania ryzyka. Prowadzi natomiast do podejmowania śmiałych zachowań w granicach możliwości człowieka” (s. 79).

W wielu badaniach wykazano, że poczucie własnej skuteczności wiąże się podejmowaniem i kontynuowaniem zachowań prozdrowotnych, takich jak zapobieganie niekontrolowanym zachowaniom seksualnym, podejmowanie regularnych ćwiczeń fizycznych, kontrolowanie wagi i zachowań związanych z jedzeniem, zapobieganie i porzucanie palenia tytoniu i innych uzależnień .Oczekiwanie wyniku działania oraz poczucie własnej skuteczności okazały się też najlepszymi wyznacznikami zarówno samego zamiaru, jak i faktycznego udziału w badaniach profilaktycznych raka (Schwarzer,1992; Juczyński,2001).

4. Poczucie koherencji

Poczucie koherencji związane jest z jedną z najbardziej popularnych w psychologii zdrowia koncepcji autorstwa Aarona Antonowskiego. Według Antonowskiego to właśnie wysoki poziom poczucia koherencji umożliwia osobom zachowanie równowagi, mimo przeżywania czasem nawet skrajnych doświadczeń życiowych (badania nad ofiarami Holocaustu). Poczucie koherencji zdefiniowane zostało jako specyficzna, względnie trwałą właściwość, ogólna orientacja „wyrażająca, w jakim stopniu człowiek ma dojmujące, trwałe, choć dynamiczne przekonanie o przewidywalności środowiska wewnętrznego i zewnętrznego oraz o tym, że z dużym prawdopodobieństwem sprawy przyjmą tak pomyślny obrót, jakiego można oczekiwać na podstawie racjonalnych przesłanek” (Antonowski, 1995: 11). Poczucie to składa się z trzech części:

1) zrozumiałości — zakresu, w jakim człowiek odbiera napotykane bodźce jako posiadające sens poznawczy, jako uporządkowaną, spójną, i jasną informację, która w związku z tym jest przewidywalna;

2) zaradności — zakresu, w jakim ludzie spostrzegają posiadanie przez siebie odpowiednie środki do sprostania wymaganiom stawianym przez bodźce. Dostępne środki dotyczą zarówno tych, które są pod bezpośrednią kontrolą jednostki, jak i tych, które są kontrolowane przez innych, na których człowiek może liczyć;

3) sensowności — przekonania jednostki, że warto angażować się w daną sytuację, że warto o coś walczyć i że wymagania stawiane przez życie są raczej pożądanymi wyzwaniami niż zbędnymi obciążeniami.

Wymienione części składowe są ze sobą istotnie powiązane, jednak spośród nich najważniejszą rolę przypisuje się poczuciu sensowności. Można by nazwać je (w dużym uproszczeniu) poczuciem sensu życia, przekonaniem, że jest o co walczyć, dla kogo żyć. Zmienna ta motywuje do podejmowania aktywności i wytrwałości w dążeniu do celów, pomimo przeszkód.

5. Optymizm

Badania nad optymizmem i jego znaczeniem w utrzymaniu fizycznego i psychicznego dobrostanu wiążą się one z rolą, jaką psychologia poznawcza przypisuje posiadanym przez człowieka oczekiwaniom odnośnie skutków własnego działania. Uważa się, że jeśli jednostka oczekuje, że jej działanie przyniesie upragnione skutki, podejmuje wówczas wysiłki w kierunku ich uzyskania, nawet jeśli kosztuje ją to wiele trudów i wysiłku.

Pojęcie optymizmu wiąże się głównie z nazwiskami M. Scheiera,Ch. Carvera oraz M. Seligmana (Scheier,Carver,1985; Seligman,1995). Scheier i Carver założyli, że w sytuacji, gdy ludzie aktywnie starający się rozwiązać jakiś problem napotykają przeszkodę w realizacji celu, angażują wówczas (świadomie czy nieświadomie) szereg określonych zachowań i oczekiwań. Podstawowe znaczenie w tym momencie mają oczekiwania wyniku, w następstwie których pojawia się wyobrażenie, co zdarzy się w przypadku kontynuacji dotychczasowych zachowań. Oczekiwania te mogą być specyficzne — a więc dotyczące tylko jednej sytuacji — lub uogólnione. Specyficzne oczekiwania mogą być przepowiednią konkretnych zachowań (Uda mi się to zrobić), uogólnione pozwalają przewidywać wystąpienie szerokiej klasy różnorodnych sposobów zachowań i ich następstw (Udaje mi się - Nic mi się nie udaje).

Optymizm i pesymizm mogą być więc rozpatrywane jako osobowościowe cechy dyspozycyjne, ujmowane w kategoriach zgeneralizowanych oczekiwań pozytywnych lub negatywnych wyników czy zdarzeń. Optymizm rozumiany jest jako stała tendencja do postrzegania świata przez pryzmat dodatnich stron występujących w nim zjawisk, zaś optymiści uważani za ludzi mających tendencję do pozytywnych oczekiwań dotyczących swojej przyszłości. Tak rozumiany optymizm może współdecydować o tym, jak jednostka radzi sobie z wymaganiami środowiska i jakie strategie radzenia sobie ze stresem wybiera. Optymizm związany jest więc ze zdrowiem psychicznym człowieka, pełniąc wobec niego ochronną rolę w warunkach silnego stresu.

Z kolei według Seligmana (1995), optymistyczne oczekiwania dotyczące skutków własnych działań i przyszłości pozwalają zachować znacznie lepsze subiektywne samopoczucie oraz zdrowie fizyczne. Ludzie różnią się między sobą stylem wyjaśniania zdarzeń życiowych, rozumianym jako względnie stała cecha osobowości. Sposoby interpretowania przez ludzi negatywnych doświadczeń życiowych Seligman opisuje w trzech wymiarach: stałości (stabilne-niestabilne), zasięgu (ogólne-specyficzne) oraz personalizacji czyli lokalizacji przyczyn (uwewnętrznione-uzewnętrznione). Stabilne wyjaśnianie zdarzeń ujmuje je jako długotrwałe (To nigdy nie minie), z kolei interpretowanie ich jako nietrwałych zwraca uwagę na ich przejściowy charakter (To było jednorazowe zdarzenie). Interpretowanie zdarzeń jako globalnych, nakazuje widzieć je jako wpływające na szeroki zakres aktywności i życia człowieka (To, co się zdarzyło, rujnuje wszystko, co robię), z kolei widzenie ich jako specyficznych podkreśla ograniczoność ich wpływu na człowieka (To nie wpłynie na moje życie). Uwewnętrznienie przyczyn wydarzeń polega na przypisaniu ich sobie (To moja wina), a uzewnętrznienie na przypisaniu ich innym lub okolicznościom zewnętrznym (To przytrafiło mi się tylko w tym miejscu).Osoby pesymistyczne, według Seligmana interpretują swoje niepowodzenia jako trwałe, o charakterze globalnym i winią siebie za ich powstanie. Optymiści skłonni są wyjaśniać swoje porażki jako przejściowe, specyficzne i zależne od czynników zewnętrznych. „Optymistyczny styl wyjaśniania kładzie kres bezradności, natomiast pesymistyczny styl wyjaśniania jeszcze ją pogłębia. Sposób, w jaki wyjaśniamy sobie różne wydarzenia, określa nasze do nich podejście i sprawia, że stajemy się bezradni, albo że, traktując spotykające nas niepowodzenia jako chwilowe, mobilizujemy się do większej aktywności” (Seligman, 1995: 32).

Optymizm odgrywa istotną rolę w problematyce uzależnień. R. Maxwell (1994) uważa, że nadużywanie przez młodzież środków uzależniających, w tym alkoholu, prowadzi do zmian osobowości, wywołujących obniżenie optymizmu. Badania polskie (Bokszczanin,1998) wykazały, że młodzież nadużywająca alkoholu była mniej optymistyczna niż ich niepijący rówieśnicy w odniesieniu do szeregu istotnych życiowych możliwości, takich jak kariera szkolna, przyszłość, samopoczucie psychiczne (I tak wszystko bez sensu, Nie mam szans na sukces). Podobnie Weiner i wsp. (1985), powołując się na koncepcję Seligmana, uważają, że oczekiwanie sukcesu w walce z uzależnieniem zależy od sposobu tłumaczenia własnych sukcesów i porażek. Oczekiwanie sukcesu będzie tym większe, im bardziej poprzednie sukcesy przypisywane były czynnikom przyczynowym stabilnym i trwałym, zaś porażki — czynnikom niestałym, których nie bierze się pod uwagę w związku z przyszłymi staraniami. Według autorów, jeśli ktoś próbuje porzucić jakiś nałóg (alkohol, papierosy, narkotyki) to należy przyjąć, że już w przeszłości podejmował szereg bezowocnych prób. Bardzo ważne jest więc to, jak interpretuje dotychczasowe niepowodzenia. Jeśli przypisuje się je czynnikom nie podlegającym kontroli i niezmiennym, to może wytworzyć się stan podobny do „wyuczonej bezradności” (Nic się nie da zrobić). Osoba taka nie podejmie więc dalszych prób walki lub podejmie je bez przekonania, gdyż uważa, że szansa na sukces jest i tak nikła lub żadna. Pesymizm ten będzie utwierdzany przez następne porażki, nakładające się na zmiany związane z uzależnieniem. Podobne zależności występują u osób walczących z otyłością.

Optymizm ma także istotne znaczenie dla ogólnego zdrowia jednostki (osoby optymistyczne rzadziej zapadają na choroby) oraz zmagania się ze stresem, w tym stresem zawodowym (Bańka 2000, Seligman 1995, Seligman i wsp.2003).

6.Przekonanie o sprawowaniu osobistej kontroli

Zasób ten polega na świadomości wpływu na zdarzenia, los, własne reakcje. Bishop (2000) przytacza badania wskazujące, że człowiek za najbardziej stresujące uważa te wydarzenia, które kojarzą mu się z brakiem kontroli nad dziejącymi się sprawami. To pragnienie wpływania na własne życie bywa nieraz tak silne, że w sytuacjach braku kontroli jesteśmy w stanie wytwarzać jej złudzenie, aby zachować dobre mniemanie o sobie. Badacz ten wyróżnia kontrolę behawioralną, czyli przekonanie o możliwości wpływania na negatywne skutki sytuacji oraz kontrolę poznawczą, czyli przekonanie o posiadaniu strategii poznawczej która może zmniejszać negatywne skutki stresującej sytuacji. Kontrola behawioralna dostarcza człowiekowi możliwości zachowania się w określonej sytuacji („ jeśli to się zdarzy to ja...”, „w tej sytuacji.. najwyżej”..). Kontrola poznawcza pomaga natomiast poprzez możliwość zwrócenia uwagi na inne aspekty rzeczywistości lub inną ocenę sytuacji (np. pacjent oczekujący na operację może skoncentrować się nie na czekającym bólu, lecz korzyściach jakie odniesie z zabiegu).

Generalnie- osoby wierzące we własną możliwość wpływania na stresujące wydarzenia życiowe lepiej potrafią je opanować, skuteczniej zmagają się z nimi. Osoby zewnętrznie umiejscawiające kontrolę pod wpływem negatywnych wydarzeń życiowych podlegają większej liczbie różnorodnych zaburzeń psychopatologicznych (Jestem jak liść na wietrze, To fatum, przekleństwo, przeznaczenie). Silnia zewnątrzsterowność wzmaga poczucie bezradności, sprzyja pasywności i łatwemu poddawaniu się. Wydaje się, że najkorzystniejsza dla funkcjonowania człowieka jest umiarkowana wewnątrzsterowność — jest bowiem faktem, że nie na wszystko w życiu mamy wpływ.

W psychologii zdrowia wyróżnia się także pojęcie umiejscowienia kontroli zdrowia, a więc przekonanie o możliwości wpływania na stan własnego zdrowia i jego poprawę (wewnętrzne umiejscowienie kontroli- „mogę poprawić swoje zdrowie”) lub przekonanie o niemożności takiego wpływu (zewnętrzne umiejscowienie np. „ obojętnie jak będę żył to i tak gdzieś jest zapisane kiedy umrę”, „na to i tak się nie ma wpływu”).

Badania potwierdzają występowanie dodatniego związku między wewnętrznym umiejscowieniem kontroli zdrowia a takimi zachowaniami, jak ćwiczenia fizyczne, zapobieganie AIDS, rzucanie palenia, redukcja nadwagi, zgłaszanie się na badania przesiewowe związane z wykrywaniem raka sutka i inne. Również funkcje układu krążenia w chorobie wieńcowej szybciej stabilizowały się u tych pacjentów, którzy uważali, że mają wpływ na to, jak radzą sobie z chorobą. Z kolei u pacjentów chorych na nowotwory źle rokujący styl radzenia sobie z chorobą zwany beznadziejno-bezradnym połączony był z zewnętrznym umiejscowieniem kontroli (Izdebski, 1998).

Jeśli chodzi o zależność stresu i lokalizacji kontroli Klonowicz i Eliasz (2004) przytaczają przeprowadzone w Izraelu badania Salomona w których wykazano, że żołnierze o wewnętrznej lokalizacji kontroli narażeni na nieznaczny stres wynikający z walki przejawiali bardziej intensywne objawy stresu pourazowego niż żołnierze o wewnętrznej lokalizacji kontroli oraz żołnierze narażeni na znaczny stres wynikający z walki.

7. Osobowościowa odporność

Badania nad tzw. osobowością odporną wyrosły z zainteresowania cechami osobowościowymi zwiększającymi podatność na choroby. Założono, że skoro cechy takie istnieją, można próbować znaleźć taką kombinację cech osobowościowych, która zwiększa odporność organizmu. Najbardziej znaną koncepcją takiej osobowości jest ujęcie Suzanne Kobasy i wsp. (Bishop,2000;Friedman,2003). Według tej autorki osobowość szczególnie odporna charakteryzuje się trzema głównymi cechami, a mianowicie: zaangażowaniem (wiara we własne siły i sens działania), poczuciem kontroli (rozumianej podobnie jak opisane już przekonanie o sprawowaniu kontroli) oraz reagowaniem na stres w kategoriach wyzwania (traktowanie sytuacji trudnych jako okazji do rozwoju, czegoś, co może wywoływać pozytywne następstwa). Badania, które prowadziła Kobasa wraz z zespołem nad stwierdzeniem zależności pomiędzy osobowością odporną a zdrowiem potwierdziły taką zależność, choć wysunięto przeciw nim szereg zarzutów metodologicznych(por. Bishop, 2000).

Wymienione powyżej zasoby nie wyczerpują listy wszystkich zasobów, którymi zajmuje się psychologia zdrowia i które pomagają w radzeniu sobie z konfrontacją ze światem. Ważnymi zasobami są również:

Þ duchowość, wiara w Boga i Siłę Wyższą;

Þ poczucie humoru (dystans do świata i siebie samego, umiejętność spojrzenia z innej perspektywy na negatywne wydarzenia);

Þ możliwość wyrażania emocji (usunięcie napięcia emocjonalnego w sposób społecznie akceptowany);

Þ dotychczasowe doświadczenia z radzeniem sobie (zdobyte zwłaszcza w sytuacjach pokonania stresora, poradzenia sobie);

Þ konstruktywne sposoby radzenia sobie ze stresem (np. aktywne radzenie sobie, pozytywne przewartościowanie, poszukiwanie wsparcia emocjonalnego i społecznego);

Þ orientacja na innych (prospołeczną);

Þ realistyczny i racjonalny sposób myślenia;

Þ wiedza, inteligencja;

Þ zdrowy tryb życia;

Þ asertywność;

Þ dojrzałość stosowanych mechanizmów obronnych

Þ przedmioty (mieszkanie) warunki (stała praca), właściwości osobiste (umiejętności interpersonalne) oraz źródła energii (pieniądze) w rozumieniu Modelu Zachowania Zasobów S. Hobfolla, a także wiele innych (Jarosz, 1983; Poprawa 2001; Heszen-Niejodek 2003, Seligman i wsp.,2003).

Liczne badania wskazują, że poziom większości zasobów pozostaje ze sobą w związku- na przykład wysokiemu poczuciu własnej wartości towarzyszy wysokie poczucie własnej skuteczności i optymizmu, co ma dodatni wpływ na zachowania asertywne itd.

Podsumowując można dokonać zestawienia cech i właściwości, które uważane są za pomocne i ułatwiające oraz szkodliwe i utrudniające konfrontację człowieka ze światem:

Korzystne zasoby osobiste

Czynniki niekorzystne

v wsparcie społeczne 

v poczucie własnej skuteczności i wartości

v optymizm

v poczucie kontroli

v ekspresja emocji

v doświadczenia z radzeniem sobie

v konstruktywne sposoby radzenia sobie ze stresem

v zdrowy tryb życia

v racjonalne, realistyczne myślenie

v duchowość, wiara

v osobowość - odporna, (zaangażowanie, kontrola, wyzwanie)

v orientacja prospołeczna

v poczucie koherencji (zrozumiałość, sterowalność, sensowność-poczucie wartości życia, wola życia)

v dojrzałe mechanizmy obronne osobowości

v inteligencja, wiedza

v wysoki status socjoekonomiczny

v osamotnienie

v niewiara w swoje możliwości i negatywna samoocena

v pesymizm

v poczucie braku kontroli

v tłumienie emocji

v bezradność wynikająca z braku doświadczeń

v nieadaptacyjne sposoby radzenia sobie ze stresem (np. nadużywanie środków psychoaktywnych)

v zachowania ryzykowne (np. palenie tytoniu, nadużywanie alkoholu)

v katastroficzne, irracjonalne myślenie

v brak wiary w Siłę Wyższą

v osobowość typu A (wiążąca się z ryzykiem choroby wieńcowej), typu C (wiążąca się z ryzykiem choroby nowotworowej),

v orientacja egocentryczna (silna koncentracja na sobie)

v niskie poczucie koherencji

v niedojrzałe mechanizmy obronne osobowości

v niski poziom wiedzy i inteligencji

v niski status socjoekonomiczny

źródło: opracowanie własne

Wnioski dotyczące zarówno własnego funkcjonowania, jak i wzmacniania odpowiednich cech i umiejętności (w odniesieniu do współmałżonków, dzieci, współpracowników) pozostawiam czytelnikom, cytując wypowiedź B.F.Skinnera: „Wszyscy jesteśmy kontrolowani przez świat, w którym żyjemy (..) Pytanie brzmi: czy jesteśmy kontrolowani przez wypadki, przez tyranów czy przez nas samych”

W psychologii termin kryzys nie jest jednoznacznie określony. Kubacka-Jasiecka (1997) zwraca uwagę na następujące aspekty:

1. Kryzys psychiczny jest stanem, który cechuje wysoki poziom napięcia emocjonalnego i zachwianie dotychczasowej równowagi psychicznej.

2. Utracie równowagi psychicznej, emocjonalnej i fizjologicznej towarzyszy napięcie, pobudzenie i przeżywanie przykrych emocji (lęku, gniewu, niepewności, poczucia winy).

3. W kryzysie brakuje człowiekowi sposobów radzenia sobie, a dotychczas stosowane okazują się nieskuteczne lub niedostępne

4. Kryzys ze względu na powiązanie z systemem wartości człowieka, jego dążeniami i celami życiowymi zagraża integralności osoby i jej tożsamości

5. Kryzys ma znaczenie przełomowe, zwrotne, wymaga podjęcia natychmiastowych rozstrzygnięć i rozwiązań.

6. Kryzys jest zagrożeniem, ale i szansą rozwoju. Stwarza konieczność zmian, które mogą mieć negatywne, ale i pozytywne następstwa dla funkcjonowania człowieka.

Kryzysy stanowią naturalną i nieuchronną część ludzkiego życia, które pełne jest zmian i nieoczekiwanych, przykrych wydarzeń. Bancroft i Graham (1996) wśród sytuacji mogących wywołać kryzys wymieniają:

o straty (śmierć lub porzucenie przez bliską osobę, utrata poczucia własnej wartości, źródeł wsparcia, zdrowia, zaufania do innych, poczucia tożsamości i wolności);

o zmiany (pracy, stanu cywilnego, roli rodzicielskiej);

o zaburzenia relacji interpersonalnych pomiędzy bliskimi osobami;

o konflikty, niemożność wyboru jednej z alternatyw

o bezrobocie, brak środków do życia.

Kryzys może przejawiać się w wielu różnych aspektach życia:

- w sferze emocjonalnej (przeżywanie przykrych emocji- lęku, poczucia winy, poczucia krzywdy)

- w sferze somatycznej (dolegliwości psychosomatyczne np. pocenie się, częste oddawanie moczu, biegunki, nudności, bóle głowy, brak zainteresowania seksem)

- w sferze poznawczej (upośledzenie zdolności rozwiązywania problemów i podejmowania decyzji)

- w zachowaniu (niezdolność do pełnienia funkcji i ról życiowych, trudności z opanowaniem emocji, odsuwanie się od ludzi, sięganie po alkohol lub narkotyki, trudności z przyjęciem i wykorzystaniem dostępnej pomocy)(Kubacka-Jasiecka,1997).

Zgodnie z poznawczą interpretacją kryzysu (Lazarus) reakcja w formie kryzysu zachodzi, gdy wydarzenie życiowe interpretowane jest jako subiektywnie ważne, zagrażające i nieuniknione, a jednostka ocenia własne możliwości i środki zaradcze jako niewystarczające. Zgodnie z tą koncepcją sposób radzenia sobie z kryzysem ma wiele wspólnego z radzeniem sobie ze stresem, gdzie, jak pamiętamy wyróżnia się adaptacyjne i nieadaptacyjne sposoby radzenia sobie.

 Prognoza rozwiązania kryzysu psychologicznego

Pozytywna

(typowe zachowania osoby)

Negatywna

(typowe zachowania osoby)

1) eksploruje sytuację problemową chcąc ją dobrze zrozumieć

2) jest zdolna do kontrolowania ekspresji negatywnych uczuć

3) dzieli problem na części i stara się je rozwiązywać

4) zachowuje kontrolę nad podstawowym zakresem spraw (np. rytm dobowy, higiena osobista, posiłki, najważniejsze obowiązki)

5) poszukuje pomocy innych ludzi

6) jest otwarta na możliwość zmian w swym życiu

7) posiada zaufanie do siebie i nadzieję, że kryzys można przetrwać

1) zaprzecza sytuacji problemowej

2) wypiera negatywne uczucia, posługując się projekcją

3) nie panuje nad sobą, pozwala sobie na wybuchy emocjonalne

4) popada w ogólną dezorientację w funkcjonowaniu (np. zaburza rytm dobowy, nie przyjmuje posiłków, zaniedbuje higienę osobistą i obowiązki)

5) odrzuca pomoc innych ludzi

6) jest sztywna i niezdolna do zmian

Żródło: Oleś, 1996,253

Jak widzimy kryzys psychiczny ma wiele wspólnego z opisanym już stresem pourazowym, jednak pomiędzy tymi pojęciami istnieją różnice. Jedną z nich jest czas - uważa się, że kryzys trwa od kilku dni do 6 tygodni od zaistnienia wydarzenia traumatycznego, podczas gdy zespól stresu pourazowego ma charakter odroczony. Różnic zresztą jest znacznie więcej, choć objawy obydwu zaburzeń mogą splatać się ze sobą (por Kubacka-Jasiecka, 1997, Pilecka, 2004)

Kryzys suicydalny.

W trakcie kryzysu psychicznego, ze względu na opisane powyżej procesy mogą pojawić się myśli i próby samobójcze (suicydalne). Dzieje się tak między innymi ze względu na zawężenie poznawcze występujące w trakcie kryzysu

(„śmierć jest w tej sytuacji jedynym rozwiązaniem”) oraz dojście do głosu głęboko ukrytych tendencji autodestrukcyjnych, które drzemią w każdym człowieku (różnimy się jednak natężeniem tych tendencji). Oczywiście- nie wszystkie samobójstwa są wynikiem kryzysu psychicznego, jednak pamiętać należy o możliwościach przekształcenia się kryzysu psychicznego w suicydalny.

W temacie dotyczącym głównych przyczyn śmiertelności podano, że samobójstwa znalazły się w ścisłej czołówce przyczyn zgonów i że notuje się znaczne nasilenie tych zjawisk w porównaniu z okresem sprzed stu lat. Niestety tendencja wzrostowa utrzymuje się nadal, zwłaszcza u ludzi młodych. Jak podaje Światowa Organizacji Zdrowia pomiędzy rokiem 1950 a 1995 nastąpił 60-procentowy wzrost samobójstw wśród młodzieży, zwłaszcza wśród młodych mężczyzn (De Leo za:Pilecka 2004).

W ramach niniejszego modułu nie jest możliwe podanie wszystkich uwarunkowań i koncepcji związanych z suicydologią ani też dokładne omówienie zasad pomocy terapeutycznej dla osób z grupy podwyższonego ryzyka. Celowe wydaje się jednak podanie kilku istotnych informacji:

1. Światowa Organizacja Zdrowia (1995 za: Pilecka, 2004) do grup szczególnego ryzyka popełnienia samobójstwa zalicza: osoby po stracie kogoś bliskiego, w procesie żałoby, po próbach samobójczych, ciężko chorych somatycznie (np. nowotwory i astma czterokrotnie zwiększają ryzyko samobójstwa), starszych, emigrantów, uzależnionych od alkoholu i narkotyków oraz dotkniętych śmiercią samobójczą wśród najbliższych. Zwraca się również uwagę, że mężczyźni w świecie zachodnim są bardziej zagrożeni (częściej popełniają samobójstwo)

2. Samobójstwo (zarówno zakończone zejściem śmiertelnym, jak i próba jego popełnienia) należy do najbardziej dramatycznych doświadczeń w życiu człowieka i jego bliskich. W większości wypadków poprzedzone jest głębokim kryzysem, w którym jednostka wysyła do otoczenia, nieraz dramatyczne, prośby o pomoc (zwane wołaniem o pomoc) i jest otwarta na otrzymanie tej pomocy. Osoby popełniające samobójstwo podejmują decyzję o odebraniu sobie życia najczęściej w samotności, głębokiej rozpaczy i cierpieniu, poczuciu braku sensu życia i utraty nadziei na przyszłość. Czynniki te uniemożliwiają obiektywną ocenę sytuacji i rozważenie możliwych wyjść z niej. Z tych przyczyn, otrzymawszy odpowiednią pomoc, wiele z tych osób nie podejmuje więcej w życiu prób samobójczych.

3. Myślom samobójczym towarzyszy często ambiwalencja; niektórzy ludzie nie chcą w rzeczywistości umierać, chcą jedynie poinformować najbliższych o swojej dramatycznej sytuacji i rozpaczy. Ludzie ci (w tej grupie jest znacznie więcej kobiet niż mężczyzn), podejmując próbę samobójczą, uciekają się z reguły do niegroźnych sposobów (niewielkie dawki leków, płytkie przecięcie żył), a próbę organizują w ten sposób, że nadejście pomocy z zewnątrz jest bardzo prawdopodobne. Inna grupa osób (znacznie częściej są to mężczyźni) nie sygnalizuje otoczeniu swych zamiarów lub sygnalizuje je słabo, wybiera natomiast środki gwałtowne i ostateczne (broń palna, skok z dużej wysokości). Osoby takie stanowią znaczącą mniejszość wśród dokonujących zamachu na własne życie, jednak dotarcie do nich i pomoc są niezwykle utrudnione.

4. Nieprawdziwy jest pogląd, jakoby ludzie straszący swe otoczenie samobójstwem w rzeczywistości nie mieli zamiaru go popełniać. Zestawienie wyników badań obejmujących analizę wywiadów prowadzonych z rodzinami i przyjaciółmi ofiar samobójstw wskazuje, że około 40% z nich jasno informowało otoczenie o swoim zamiarze, rozmawiało
o śmierci i umieraniu z bliskimi. Najwięcej takich komunikatów otoczenie otrzymywało w okresie kilku tygodni przed podjęciem próby samobójczej, niestety często lekceważąc ich znaczenie. Sygnały te przybierały najczęściej formy aluzji typu: Lepiej gdybym nie żył, Jeśli się jeszcze zobaczymy itp. Zdarzały się również opowieści o różnych formach odebrania sobie życia, pogrzebach. Towarzyszyły im bardzo pesymistyczne oceny dotyczące siebie i swojej przyszłości. Wypowiedzi te można traktować właśnie jako formę „wołania o pomoc” ze strony rodziny czy przyjaciół.

5. Równie nieprawdziwe jest twierdzenie, że ryzyko popełnienia samobójstwa zanika wraz z poprawą stanu psychicznego pacjentów (np. obniżenia objawów depresji). Większość samobójstw osób depresyjnych jest dokonywana wówczas, gdy ich stan poprawi się na tyle, że znajdują w sobie potrzebną ilość energii do realizacji swego zamiaru. Dokonana wówczas próba samobójcza jest ogromnym szokiem dla otoczenia, które obserwowało poprawę stanu psychicznego pacjenta i miało nadzieje na jego wyleczenie.

6. Tylko znikomy procent osób z zamiarami samobójczymi szuka pomocy u specjalistów (psychologów, psychiatrów). Część z nich trafia do lekarzy ogólnych, jednak ich skargi (z reguły na mało konkretne dolegliwości fizyczne) bywają niewłaściwie rozpoznane, podobnie jak niewłaściwie rozpoznane bywają stany depresyjne i uzależnienia. Znakomita większość komunikuje jednak swe zamiary bliskiemu otoczeniu, a około 25-30% popełnia samobójstwo mimo przebywania pod fachową opieką.

Pomoc osobom zagrożonym samobójstwem wchodzi w zakres tak zwanej interwencji kryzysowej. Kienhorst, podając ogólne zasady takiej interwencji, wyodrębnia trzy ważne obszary:

1) postawa interweniującego, która powinna być dyrektywna, z bezpośrednio zadawanymi pytaniami (uważa on, że pacjenta należy zapytać wprost czy rozważa decyzje odebrania sobie życia),

2) informacje, które należy zebrać (pozwalające ocenić realne ryzyko samobójstwa, dowiedzieć się, co powstrzymuje jeszcze pacjenta od dokonania czynu),

3) przekonanie pacjenta, że są jeszcze inne sposoby rozwiązania sytuacji niż samobójstwo, że nie jest on sam ze swym cierpieniem, że ktoś może mu udzielić pomocy i że niezbędna jest pomoc profesjonalna.

Najważniejsze jest jednak nawiązanie związku emocjonalnego z osobą zagrożoną samobójstwem, stanowiącego dlań źródło wsparcia. Oczywiście — osoby, które dokonały zamachu wymagają interwencji lekarskiej, a także niejednokrotnie leczenia szpitalnego (internistycznego i psychiatrycznego).

Działania zapobiegawcze nie powinny ograniczać się tylko do osób bezpośrednio zagrożonych ryzykiem popełnienia samobójstwa, ale obejmować również osoby znajdujące się w przewlekłym stresie, stresie pourazowym, bezrobotne, uzależnione, ofiary przemocy, osoby z zespołem stresu i wypalenia zawodowego. Celem działań profilaktycznych powinna być pomoc w odzyskaniu umiejętności radzenia sobie z istniejącymi problemami życiowymi (6). Działaniom profilaktycznym należałoby poddać również osoby, u których wystąpiła
w przeszłości próba samobójcza, jak również te, które doświadczyły utraty kogoś bliskiego w wyniku śmierci samobójczej.

W naszym kraju, w coraz większej liczbie miast powstają Ośrodki Interwencji Kryzysowej, gdzie osoba dotknięta kryzysem całodobowo może otrzymać niezbędną pomoc. Udzielenie pomocy osobom przeżywającym kryzys wymaga niejednokrotnie współpracy psychologów, psychiatrów, pracowników socjalnych oraz prawników.

Na końcu prezentowanych rozważań warto przyjrzeć się prawdom i mitom dotyczącym samobójstw. Uważny czytelnik powinien znać prawidłowe odpowiedzi

Prawdy i mity związane z samobójstwami

1. Mężczyźni częściej popełniają samobójstwo, kobiety częściej podejmują próby samobójcze

2. Większość osób podejmujących próby samobójcze w rzeczywistości nie chce umierać

3. Ludzie którzy straszą popełnieniem samobójstwa nie popełnią go

4. Ci którzy popełniają samobójstwo są na nie wyraźnie zdecydowani

5. Ryzyko popełnienia samobójstwa zmniejsza się wraz z poprawą stanu psychicznego pacjentów

6. Tylko znikomy procent osób podejmujących próby samobójcze szuka wcześniej pomocy u specjalistów

7. Czyn samobójczy jest czynem osoby chorej psychicznie

8. Gdy ktoś wykazuje raz tendencje samobójcze, będzie je wykazywał zawsze

9. Gdy ktoś ma w rodzinie osobę która popełniła samobójstwo, sam jest bardziej narażony

10. Samobójstwo dotyczy w 80% osób biednych

Rozszerzenie informacji o kryzysie suicydalnym znajdzie czytelnik w książkach: E.Ringela Gdy życie traci sens (Glob Warszawa, 1987), B.Hołysta Samobójstwo-przypadek czy konieczność (PWN Warszawa, 1983), B.Pileckiej Kryzys psychologiczny wybrane zagadnienia (UJ Kraków, 2004) oraz D.Kubackiej -Jasieckiej i K.Mudynia (red.) Kryzys, interwencja i pomoc psychologiczna (Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń, 2003).

13


Wyszukiwarka