„Mapa do celów prawnych jest to opracowanie kartograficzne wykonane przez osobę posiadającą uprawnienia zawodowe do wykonywania samodzielnych funkcji w dziedzinie geodezji i kartografii, przedstawiające granice nieruchomości istniejące i projektowane, wybrane dane z ksiąg wieczystych oraz ewidencji gruntów i budynków, zawierające odpowiednie klauzule urzędowe, pieczęcie i podpisy.”

Rodzaje map do celów prawnych
(zależą od charakteru działań prawnych)

1. Mapy nieruchomości w istniejących granicach do:

• założenia ksiąg wieczystych , -wykupu, wywłaszczenia, sprzedaży, przekazania,

• innych celów

Mapy podziału pojedynczych nieruchomości do:

• zniesienia współwłasności, -kupna - sprzedaży, przekazania

• innych celów

3. Mapy scalenia i podziału nieruchomości

4. Mapy podziału nieruchomości (gruntów) do wykupów lub wywłaszczenia:

• Obiektów wzdłużnych

• Innych terenów

• Mapy do celów sądowych np. dla:

• Zasiedzenia

• Działu spadku

• Zniesienia współwłasności

• Ustalenia służebności

• Mapy do celów opiniodawczych

• Inne mapy uwzględniające specyficzne warunki i potrzeby.

Ogólne zasady sporządzania map do celów prawnych

Mapy do celów prawnych opracowuje się:

• W skalach map ewidencji gruntów lub mapy zasadniczej, z tym, że dla zapewnienia czytelności tych map dopuszcza się inne skale z ciągu skalowego mapy zasadniczej

• W formatach odpowiadających wielokrotności arkusza A-4

• W dwóch kolorach: czarnym dla treści istniejącej, czerwonym dla elementów projektowanych

• Na trwałym, stabilnym podłożu

• Metodami klasycznymi jak również przy pomocy automatów kreślących

Mapa powinna zawierać w swej treści następujące elementy:

• Granice nieruchomości istniejące i projektowane

• Granice działek

• Numery wg ewidencji gruntów i budynków

• Nazwy i numery ksiąg wieczystych lub ks. hip.

• Miary czołowe - w przypadkach, gdy zostały ustalone granice wg stanu prawnego i zastabilizowane punkty graniczne

• Nazwy ulic

• Numery porządkowe nieruchomości

• Dla nieruchomości (działek sąsiednich): numery ewidencyjne oraz oznaczenia i nazwy ksiąg wieczystych

• Budynki i ogrodzenia trwałe

• W zależności od potrzeb: klasy i użytki

Na mapie oprócz rysunku zasadniczego należy umieścić:

• Szkic orientacyjny w skali umożliwiającej zlokalizowanie obiektu wraz z kierunkiem północy

• Wykaz zmian gruntowych - w postępowaniu podziałowym sporządzony w formie tabelarycznej

• Wykaz synchronizacyjny - w postępowaniu podziałowym, wykonywany w sytuacjach, gdy oznaczenie nieruchomości w KW jest różne w ewidencji oznaczenia gruntów

• Wyniesienie w większej skali mało czytelnych fragmentów rysunku zasadniczego

• Opis mapy zawierający: określenie położenia nieruchomości, skalę mapy, nazwę mapy, cel jej sporządzenia i oznaczenia nieruchomości, sposób ustalenia lub przyjęcia granic nieruchomości, materiały źródłowe wykorzystane do opracowania mapy, dane dotyczące autora mapy (nr upr. zaw., datę i podpis)

• Uwagi i objaśnienia niezbędne do korzystania z mapy w szczególności dotyczące: rozbieżności powierzchni, oznaczeń, zapisów w KW

Zasady opracowywania map do celów projektowych

Podstawą opracowywania map do celów projektowych są przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie rodzaju i zakresu opracowań geodezyjno-kartograficznych oraz czynności geodezyjnych obowiązujących w budownictwie (Dz. U. z 1995 r. Nr 25,

poz. 133).

Zgodnie z § 4 ust.1 wyżej wymienionego rozporządzenia projekt zagospodarowania działki lub terenu należy sporządzić na kopii aktualnej mapy zasadniczej.

Kolejność działań powinna być następująca:

a) zaktualizowanie mapy zasadniczej w tym o dane ewidencji gruntów i budynków

b) sporządzenie kopii mapy zasadniczej

c) wniesienie treści mapy do celów projektowych.

Mapy sporządzane do celów projektowych powinny obejmować również obszar otaczający teren inwestycji w pasie co najmniej 30 m. oraz zawierać elementy stanowiące treść mapy zasadniczej .

Osnowy realizacyjne

Pomiary geodezyjne związane z projektowaniem, budową oraz eksploatacją zakładów i obiektów należy wykonywać w nawiązaniu do osnowy geodezyjnej. Pomiary geodezyjne związane z tyczeniem projektów w terenie oraz robotami budowlanymi i montażowymi, należy opierać na geodezyjnej osnowie realizacyjnej. Pomiary geodezyjne związane z badaniem przemieszczeń i odkształceń należy opierać na osnowie geodezyjnej nałożonej dla tych celów. W uzasadnionych przypadkach można wykorzystać do tego celu geodezyjną osnowę realizacyjną.

Osnowę realizacyjną poziomą i wysokościową dzieli się na:

1) podstawową

2) szczegółową

Podstawowa osnowa realizacyjna służy do powiązania tyczonego obiektu z otaczającym go terenem i jego uzbrojeniem, wyznaczenia szczegółowej osnowy realizacyjnej oraz w miarę możliwości - do bezpośredniego wykonywania pomiarów realizacyjnych.
Podstawowa osnowa realizacyjna powinna być nawiązana geodezyjnie do punktów wcześniej nałożonych w sposób umożliwiający prawidłowe określenie nowych punktów w państwowym układzie współrzędnych lub wysokości.

Szczegółowa osnowa realizacyjna służy do bezpośredniego oparcia pomiarów realizacyjnych

Poziome osnowy realizacyjne mogę być zakładane jako:

1) sieci, w których na wartości współrzędnych punktów nie nałożono warunków równości z wartościami projektowanymi,

2) sieci, w których wartości współrzędnych punktów równe są założonym w projekcie wartościom nominalnym.

Dopuszcza się stosowanie sieci mieszanych, tzn. sieci wymienionych w ust. l p.2 wyznaczonych

w oparciu o sieci wymienione w ust. l p.1 .

Wybór rodzaju sieci spośród wymienionych w ust. l i 2 należy uzależnić od:

1) charakteru tyczonego zakładu (obiektu), a w szczególności zagęszczenia obiektów,

2) ukształtowania terenu,

3) możliwości zapewnienia trwałości punktów osnowy,

4) techniki pomiarowej i obliczeniowej,

5) kształtu i rozmiarów danego obszaru,

6) możliwości automatyzacji procesu przygotowania danych do tyczenia,

7) harmonogramu robót budowlano - montażowych,

Realizacyjną osnowę wysokościową należy zakładać wg zasad określonych w instrukcji technicznej G-2.

Realizacyjną szczegółową osnowę wysokościową należy zakładać jako sieci niwelacyjne nawiązane do

sieci podstawowej wysokościowej osnowy realizacyjnej oraz w formie roboczych znaków wysokościowych.

 

Wysokości wszystkich punktów wysokościowej osnowy realizacyjnej, zarówno podstawowej jak

i szczegółowej, należy wyznaczać w obowiązującym państwowym układzie wysokości, w którym wysokości

H wyrażono w systemie wysokości normalnych, odniesionych do zera mareografu w Kronsztadzie.

Kryterium dokładności wyznaczenia realizacyjnej osnowy wysokościowej, zgodnie z przepisami instrukcji G- 2, stanowi średni błąd niwelacji po wyrównaniu w milimetrach na 1 kilometr.

Osnowa hybrydowa

Wyrównanie sieci w układzie dwu - i jednowymiarowym jako płasko - wysokościowej.

W tej metodzie trójwymiarowe wektory GPS (DX,DY,DZ) zostają przekształcone dla zadanej elipsoidy (KRASOWSKIEGO, GRS-80 (WGS-84) lub wg parametrów definicyjnych) w wektory linii geodezyjnych (s, A) oraz różnice wysokości elipsoidalnych dh, przy czym s oznacza długość linii geodezyjnej (geodetyki), A -azymut początkowy tej linii, dh - różnica wysokości elipsoidalnych. Z różnic azymutów geodezyjnych wychodzących z tego samego punktu możemy utworzyć również pseudo-obserwacje kierunkowe lub kątowe. Do zbiorów pseudo-obserwacji na elipsoidzie (długości, azymutów, kierunków lub kątów) możemy dołączyć zbiory obserwacji klasycznych tworząc zintegrowaną sieć dwuwymiarową (poziomą). Sieć taka może być wyrównana zarówno bezpośrednio na elipsoidzie jak też w określonym układzie odwzorowawczym. Różnice wysokości elipsoidalnych tworzą z kolei sieć wysokościową podlegającą odrębnemu wyrównaniu oraz transformacji do systemu wysokości normalnych. Przekształcenie sieci trójwymiarowej na dwuwymiarową (w szczególności - płaską) i jednowymiarową (wysokościową) ma tę zaletę, że ewentualne błędy, popełnione w trzecim wymiarze (np. w pomiarze wysokości anteny lub w wysokości punktu nawiązania) nie rzutują na wyrównanie sieci dwuwymiarowej (płaskiej). Opisana metoda jest dostępna w programach GEONET. Można ją zastosować, zarówno do samej sieci wektorowej GPS jak też do sieci „mieszanych” (zintegrowanych, hybrydowych).

Szkic dokumentacyjny:

Dokumentem powstałym w wyniku geodezyjnego opracowania projektu i będącego podstawą do wykonania tyczenia lokalizacyjnego jest szkic dokumentacyjny.

Szkic dokumentacyjny powinien zawierać:

1. rysunek lokalizowanego obiektu bez konieczności zachowania skali,

2. istniejące przewody i urządzenia podziemne oraz elementy podziemne budowli,

3. punkty osnowy realizacyjnej,

4. współrzędne charakterystycznych punktów tyczonego obiektu i punktów osnowy,

5. kierunek północy i kierunki osi x,y układu współrzędnych osnowy realizacyjne,

6. obliczone dane realizacyjne i wielkości kontrolne,

7. numer zlecenia i numer projektu, na podstawie którego sporządzono szkic,

8. nazwisko sporządzającego i datę wykonania szkicu.

Miary na szkicu dokumentacyjnym należy wpisać z taką liścia miejsc dziesiętnych, aby nie miało to wpływu na obniżenia dokładności tyczenia.

Szkic dokumentacyjny można sporządzić ręcznie lub za pomocą przetworników lub komputera. Miary realizacyjne mogą być wpisane na elementach geometrycznych, do którego się odnoszą, lub w tabelce obok rysunku tyczonego obiektu.

Szkic dokumentacyjny może być sporządzany etapami. Pierwszy etap obejmuje przeniesienie rysunku, miar i współrzędnych z planu realizacyjnego lub obiektu technicznego sprawdzenie wewnętrznej zgodności miar i współrzędnych oraz obliczenie współrzędnych głównych punktów budowli i załamania granic. Drugi etap obejmuje obliczenie i wpisanie na szkic miar miar realizacyjnych i kontrolnych. Drugi etap zaleca się wykonywać bezpośrednio przed wyniesieniem punktów w teren.

Szkic polowy

 Szkice polowe są obrazami mierzonego terenu. Wykonuje się je w czasie pomiaru na formularzach ustalonego wzoru.

Szkice polowe powinny zawierać zanumerowane punkty osnowy geodezyjnej, rodzaj ich utrwalenia w terenie i szczegóły terenowe będące przedmiotem pomiarów sytuacyjnych, a także dodatkowe informacje opisowe oraz miary wyznaczające położenie, kształt i wielkość szczegółów terenowych. Przy rysowaniu szkiców należy stosować znaki umowne przewidziane w instrukcji technicznej K-1 dla skali 1 : 500. Szkice polowe sporządza się bez zachowania skali, w miarę możliwości obejmując jednym szkicem zamkniętą część terenu. W odniesieniu do terenów charakteryzujących się bogatą treścią, celowym jest obejmowanie odrębnym szkicem szczegółów terenowych zdejmowanych tylko z jednej linii pomiarowej lub jej części.Rysunek na szkicu polowym winien być wyraźny, a miary i dane opisowo - informacyjne czytelne.
Błędnie wykreślone linie bądź wpisane miary nie mogą być wycierane; linie należy kasować dwiema skośnymi kreskami, zaś miary i napisy przekreślać tak, aby pozostały czytelne. Szkiców polowych nie należy przerysowywać.


W przypadkach uzasadniających przerysowanie, należy szkic oryginalny zachować co najmniej do czasu kameralnego opracowania mapy. Szkice polowe należy numerować zgodnie z zaleceniami otrzymanymi przy zgłoszeniu roboty z ośrodka dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej. Szkic polowy powinien zawierać numery szkiców sąsiednich oraz inne informacje przewidziane w formularzu. W miarę postępu prac należy na szkicu polowym osnowy pomiarowej sporządzić zestawienie szkiców polowych, podając na każdej linii pomiarowej czerwonym kolorem numer szkicu polowego pomiaru sytuacyjnego opartego na tej linii.

Co to jest osnowa realizacyjna i jakim celom służy w procesie geodezyjnej obsługi inwestycji?

Jest to osnowa geodezyjna przeznaczona do wykonywania pomiarów realizacyjnych, dzieli się na osnowę sytuacyjną i wysokościową (choć coraz częściej zakłada się osnowę przestrzenną). Osnowy dzieli się na podstawowe i szczegółowe:

Osnowa podstawowa - osnowa realizacyjna

Osnowa szczegółowa - osnowa budowlano-montażowa

(Każda osnowa realizacyjna musi być dowiązana do układu państwowego)

Osnowy realizacyjne muszą spełniać warunki niezawodności

W procesie geodezyjnej obsługi inwestycji służy do:

• wytyczenia granic działki

• wytyczenie granic inwestycji

• wytyczenie głównych osi obiektu

• założenie roboczej osnowy wysokościowej

• inwentaryzacja powykonawcza

• aktualizacji mapy zasadniczej

pomiar przemieszczeń

4.Osnowa miejska,

punkty ziemne ( 1)znaki ziemne: punkty słupowe, punkty gruntowe2) znaki na konstrukcjach stalowych, 3) znaki na konstrukcjach betonowych)

punkty ścienne ( znaki ścienne i stropowe) 1) znaki pośrednie-demontowane 2) znaki bezpośrednie- trwałe, punkt główny ma współrzędne, montowane wysoko, wykonanie łączenia metalu z betonem

To stabilizacja decyduje o kształcie osnowy i sposobie jej wykorzystania

CubeCorner Reflecor- nie jest czuły na zmiany kątowe, dokładność 0,01mm

Folie refleksyjne, punkt musi być efektowny

Znaki pośrednie) znak ścienny nie jest znakiem właściwym, w ścianie jest zostawiony, to otwór jest znakiem właściwym. Każdy punkt pośredni składa się z dwóch punktów pośrednich, które stanowią bazę do wytyczenia punktu właściwego. Punkt właściwy ma współrzędne

Lepszym rozwiązanie są punkty na ścianach, nawet jak nie są dostępne

STABILIZACJA:

-punkty typu magnetycznego- instalowane w śluzie na stałe, punkt może być zastabilizowany w formie gniazda

-reflektor CCR- najdokładniejszy, do kontroli ruchów przesła mostowego itp.

WYTYCZANIE OBIEKTÓW 

Zadaniem geodezyjnego wytyczania obiektów budowlanych w terenie jest zapewnienie tym obiektom przestrzennego usytuowania zgodnego z projektem, a w szczególności zachowanie przewidzianego w projekcie usytuowania wytyczanych obiektów względem sąsiednich obiektów istniejących i wznoszonych obiektów oraz względem granic działek.

Wytyczanie obiektów, należy opierać na szczegółowej osnowie realizacyjnej lub istniejącej osnowie pomiarowej.

Jeżeli plan realizacyjny opracowano na szkicu sytuacyjnym, dane liczbowe do wytyczenia obiektu mogą być wyznaczone w stosunku do trwałych szczegółów sytuacyjnych I grupy dokładnościowej, uwidocznionych na mapie zasadniczej lub szkicu sytuacyjnym (istniejące budowle, trwałe granice itp.).

   Przedmiotem wytyczania wykonywanego przez jednostki wykonawstwa geodezyjnego są elementy projektowanych obiektów, decydujące o zachowaniu w wzniesionych obiektach warunków geometrycznych i wymiarów projektowych.

 

   Przedmiotem wytyczania w szczególności są:

1) w odniesieniu do terenu zakładu przemysłowego - granice zewnętrzne zakładu, granice rezerwy terenowej pozostającej poza aktualnymi granicami zakładu, granice obszarów przeznaczonych dla poszczególnych wykonawców budowy;

2) w odniesieniu do kolei - granice zewnętrzne obszarów kolejowych, osie torów, rozjazdy i skrzyżowania torów oraz inne urządzenia techniczno - kolejowe, a także towarzyszące obiekty inżynierskie;

3) w odniesieniu do dróg - granice zewnętrzne pasa drogowego, charakterystyczne punkty osi i korony drogi, skrzyżowania dróg, drogowe obiekty inżynierskie, urządzenia techniczno - drogowe;

4) w odniesieniu do cieków wodnych - granice pasa cieku, oś i linie brzegowe kanału, linie zalewowe zbiorników wodnych, linie brzegowe w przypadku regulacji rzeki, wodne budowle inżynierskie;

5) w odniesieniu do robót ziemnych - granice robót i poszczególnych działek, granice tarasów, punkty charakterystyczne skarp, punkty wysokościowe;

6) w odniesieniu do przewodów podziemnych, naziemnych i napowietrznych - osie tras określone punktami załamania w płaszczyźnie poziomej i pionowej, punkty rozgałęzień i podłączeń, punkty (osie) ustawienia podpór;

7) w odniesieniu do budynków oraz budowli i urządzeń przemysłowych:

a) punkty główne obiektów, to znaczy punkty określające jednoznacznie położenie obiektu w układzie współrzędnych osnowy realizacyjnej i punkty określające jednoznacznie położenie głównych osi obiektu i osi elementów łączących funkcjonalnie obiekt z pozostałymi obiektami jako całością,

b) punkty wysokościowe wyznaczające jednoznacznie poziom zerowy budowli.

Podstawowe (wyjściowe) dane do wytyczania obiektów są zawarte w dokumentacji projektowej zakładu (obiektu), a w szczególności w planie realizacyjnym i w projektach technicznych.

Plan realizacyjny i projekty techniczne należy opracować geodezyjnie, to jest w odniesieniu do osnowy geodezyjnej określić dane liczbowe potrzebne do wyznaczenia w terenie położenia poszczególnych elementów projektowanych obiektów budowlanych. W szczególności, dane te powinny dotyczyć: punktów głównych budowli, przebiegu osi, linii rozgraniczających, linii zabudowy, usytuowania obiektów budowlanych, jak również projektowanego ukształtowania terenu.

Dokumentem technicznym, według którego wykonuje się tyczenie, jest szkic dokumentacyjny, zawierający dane dotyczące osnowy realizacyjnej i wszystkie elementy niezbędne do wytyczenia projektu w terenie oraz lokalizację istniejących przewodów i urządzeń podziemnych. Szkic dokumentacyjny powinien zawierać także elementy kontrolne, pozwalające na niezależne wytyczenie najważniejszych punktów głównych obiektu oraz określające odległości do sąsiednich istniejących lub wznoszonych obiektów. Elementy tyczenia (miary) mogą być naniesione na szkicu sytuacyjnym, wykonanym bez obowiązku zachowanie skali lub też mogą one być zestawione w formie tabelarycznej. Szkice dokumentacyjne można sporządzić również automatycznie.

Dokumentem technicznym wykonanego wytyczenia jest szkic tyczenia, na którym uwidacznia się wszystkie dane liczbowe uzyskiwane w toku prac tyczeniowych wraz z miarami kontrolnymi oraz dane uzyskane z pomiaru istniejących urządzeń podziemnych. Szkic tyczenie sporządza się jako dokument wycinkowy jednego, określonego etapu wytyczenia. Szkic tyczenia może być sporządzony na kopii szkicu dokumentacyjnego.

Punkty będące przedmiotem wytyczenia, a w szczególności punkty główne budowli, powinny być tak rozmieszczone, aby w każdym momencie budowy było możliwe tyczenie szczegółów budowli z wymaganą dokładnością. W szczególności w tym celu należy główne osie budowli dodatkowo zastabilizować znakami (punktami zabezpieczającymi) usytuowanymi poza zasięgiem robót ziemnych, w miarę możliwości, na bokach szczegółowej osnowy realizacyjnej.

    Wykonanie wytyczenia stwierdza wykonawca pomiarów przez dokonanie odpowiedniego wpisu w dzienniku budowy.

 

   Wykonawca pomiarów przekazuje po dwa egzemplarze szkicu tyczenia inwestorowi lub wykonawcy robót budowlano - montażowych. Wykonawca przechowuje szkice dokumentacyjne i szkice tyczenia do chwili zakończenia budowy, po czym przekazuje je zamawiającemu.

Palisada -ostrokół, częstokół, to ogrodzenie z drewnianych, ostro zakończonych pali, wbitych jeden przy drugim. Łatwa w konstrukcji, tania, ale podatna na ogień i raczej nietrwała. Palisady wykonywane są z mikropali  i  pali wierconych o średnicach 400-800 mmφ. W ściankach palowych tego typu stosuje się zarówno pale rurowane jak i pale CFA. W obu przypadkach pale zbrojone są szkieletami prętowymi lub palami dwuteowymi. Pale tworzące ścianę wykonywane są na zakład lub w określonym rozstawie. Najpierw wykonuje się pale wypełniające a po nich pale konstrukcyjne. W ścianach z palami rozsuniętymi przerwy pomiędzy palami zabezpiecza się betonowym torkretem na siatce. Palisady ze względu na konieczność unikania odkształceń poziomych muszą być na swej wysokości częściej podpierane. Zastosowanie palisady daje możliwość dopasowania się do złożonego kształtu wykopu i pozwala maksymalnie zbliżyć się do istniejącej zabudowy. Ponad to palisady można wykonywać w prawie każdych warunkach gruntowych. Metoda ta jest przyjazna dla otoczenia nie powoduje wstrząsów, jest cicha i stosunkowo „czysta”.

b) ściana berlińska - jest stosowana na okres kilku miesięcy ,najtańsza pochodzi od budowy metra w XX wieku w Berlinie. Obudowa tymczasowa składająca się z pionowych słupów stalowych i poziomych elementów opinki. Słupy wykonywane są z różnego rodzaju dwuteowników lub podwójnych ceowników tworzących słupy dwugałęziowe. Słupy osadzane są w otworach wierconych, można je również pogrążać wibracyjnie lub wbijać kafarem. W otworach wierconych w rurach lub w osłonie zawiesiny samotężejącej dolne części pali można obetonować. Po wykonaniu słupów należy przystąpić do zakładania opinki. Opinkę zakłada się w miarę prowadzenia robót ziemnych. Wysokość zakładanej jednorazowo opinki zależy od rodzaju gruntu (w sypkich piaskach może to być ca. 0,5 m zaś w gruntach zwartych np. glinach, iłach nawet do 1,8 m). Ścianka berlińska w zależności od głębokości może pracować jako wspornik lub (szczególnie przy głębokości powyżej 4,0 m) być podparta - konstrukcją rozpierającą lub kotwami gruntowymi. Pod względem ekonomicznym ścianka berlińska stanowi najtańsze rozwiązanie zabezpieczenia głębokich wykopów (wykopy nawet do 20 m). Ścianka berlińska często stanowi zewnętrzny szalunek dla wznoszonej konstrukcji. Zaletą ścianki berlińskiej jest zmniejszenie kosztów przez wyciąganie pali (odzysk stali) i demontaż opinki po wykonaniu stanu „0” budynku . Ścianka berlińska składa się z pali stalowych, zabudowanych deskowaniem lub betonem natryskowym, podpory i kleszczy, oraz gruntu. Wykonuje się je w gruntach nienawodnionych i służą do:
- zabezpieczenia pionowych ścian głębokich wykopów w miejscach gdzie nie można stosować wykopów szerokoprzestrzennych
- wykonywania murów oporowych
Konstrukcje ścianki berlińskiej uzyskuje się poprzez pogrążenie w odstępach w grunt stalowych pali. Pale mogą być też wprowadzone w odwierty i ustabilizowane betonem. Między stopkami zabudowanych kształtów układa się deskowanie (bale lub dyle drewniane) lub zakłada się zbrojenie i wykonuje beton narzutowy. W zależności od głębokości i szerokości przyjętego schematu, stalowe pale mogą być rozpierane lub kotwinowane.

c) ścianka szczelinowa - ściana zewnętrzna podziemna Ściany szczelinowe powstają w dwóch fazach:

1)Betonowanie ścianek prowadzących , i wykonanie pionowej szczeliny w gruncie (głęb. 30-40 m.) której szerokość odpowiada grubości urządzenia głębiącego, a stateczność zapewnia zawiesina iłowa o odpowiednio dobranych parametrach, grubość chwytaków 50, 60, 80 cm. głębokość ściany 15-30 m

2)Formowanie ściany - wstawienie elementów rozdzielczych, jednej lub dwu klatek zbrojenia i podawania mieszanki betonowej.

Ściana szczelinowa jest konstrukcją sztywną, mniej odkształcalną, nie ma dużych przemieszczeń w porównaniu ze ścianą berlińską, max 20-30 mm.

Ściana powstaje w sekcjach o długości 1,9-6,0 m i szerokości 0,6 , 0,8 , 1,0

(1) wykonanie tzw. ścianek prowadzących

(2) głębienie szczeliny w osłonie zawiesiny iłowej zapewniającej stateczność ściany

(3) wstawienie elementów rozdzielczych służące do połączenia kolejnych sekcji ściany szczelinowej np.:

- rury stalowe - średnica rury równa jest średnicy ściany

- szkielet zbrojeniowy ściany

(4) wstawienie zbrojenia

(5) betonowanie - w środek zbrojenia wprowadza się rurę do dna ściany betonowanej. Beton ten podnosząc się do góry, wypycha zawiesinę iłową

(6) usunięcia elementu rozdzielczego

Instrukcja techniczna G-7- powstała w 1998r
Rozporządzeniem Ministra MSWiA z 24 marca 99r. wprowadzono do stosowania
Termin założenia: 31-12-2007r.
Ewidencję zakłada i prowadzi Starosta oddzielnie dla każdej jednostki ewidencyjnej

GESUT jest uporządkowanym zbiorem informacji przestrzennych i opisowych o uzbrojeniu terenu i podmiotach nim zarządzających. Zgodnie z Ustawą przez uzbrojenie terenu, rozumie się wszelkiego rodzaju nadziemne, naziemne i podziemne przewody i urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, cieplne, telekomunikacyjne, elektroenergetyczne i inne, z wyłączeniem urządzeń melioracji szczegółowych, a także podziemne budowle, jak: tunele, przejścia, parkingi, zbiorniki itp.

Dla potrzeb GESUT uzbrojenie terenu dzieli się na Sieci Uzbrojenia Terenu (SUT), oraz Budowle Podziemne

Cel GESUT

GESUT zakłada się i prowadzi w celu dostarczenia informacji:

1. dla celów inwestycyjnych, projektowych i realizacyjnych, w szczególności dla zapobieżenia kolizjom istniejących i projektowanych SUT w ramach prac ZUDP,

2. dla uzupełnienia treści mapy zasadniczej,

3. dla założenia ewidencji branżowych przez podmioty zarządzające sieciami.

• Obiekty sieci uzbrojenia terenu (SUT)

- przewody i odcinki przewodów

- osie odcinków przewodów

- obiekty punktowe przewodu

• Obiekty dodatkowe - budowle podziemne

Dane GESUT obejmują:

• informacje przestrzenne

• informacje opisowe,

Wśród informacji opisowych rozróżnia się:

• informacje podmiotowe, (o właścicielu lub administratorze)

• informacje przedmiotowe

1. Mapa zasadnicza

Instrukcja K-1 (`95) - „Podstawowa mapa kraju”, Ustawa „Prawo geodezyjne i kartograficzne” '89.

Mapa zasadnicza - wielkoskalowe opracowanie kartograficzne zawierające aktualne informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólnogeograficznych oraz o elementach EGiB, a także sieci uzbrojenia terenu (nadziemnej, naziemnej i podziemnej).

Stanowi: -podstawowy element zasobu państwowego geodezyjnego i kartograficznego; -podstawowy materiał kartograficzny, wykorzystywany do różnorodnych potrzeb gospodarki narodowej, a w szczególności zagospodarowania przestrzennego, katastru nieruchomości i powszechnej taksacji; -źródłowe opracowanie kartograficzne do sporządzania map pochodnych i wielkoskalowych map tematycznych oraz aktualizacji mapy topograficznej w skali 1:10 000.

Zastosowanie: -prawne; -ewidencyjne; -projektowe;

-administracyjne (zagadnienia gospodarcze);

-podstawa SIT.

Metryka mapy zasadniczej (dokument obrazujący przebieg opracowania tej mapy): -cechy opracowywanej mapy; -rok wydania; -wydawcę (redaktora); -dane techniczne (skala, numer i godło arkusza, układ współrzędnych, metodę opracowania mapy, dane o dokładności mapy, dane o aktualności)

Kryteria doboru skali: -stopień zagęszczenia terenu szczegółami sytuacyjnymi w tym wyposażenie terenu w urządzenia podziemne; -przewidywane inwestycje

Skale mapy zasadniczej

1:500 - tereny o dużym zainwestowaniu i przeznaczone do dużego zainwestowania

1:1 000 - tereny małych miast, aglomeracji miejskich, przemysłowe, osiedlowe terenów wiejskich

1:2 000 - pozostałe tereny osiedlowe, rolne o nieregularnej szachownicy, większe zwarte tereny rolne na terenach miast

1:5 000 - tereny o rozproszonej zabudowie wiejskiej, grunty rolne i leśne na terenach miejskich

Treść mapy zasadniczej

-obligatoryjna (obowiązkowa): -punkty osnowy geodezyjnej; -elementy EGiB - granice jednostek podziału terytorialnego, ewidencyjnego (jednostki, obręby), granice nieruchomości i działek, punkty graniczne, granice użytków gruntowych, klas bonitacyjnych, obrysy budynków, numery i oznaczenia identyfikujące wyżej wymienione obiekty; -elementy sieci uzbrojenia terenu - nadziemne, naziemne, podziemne (armatura naziemna urządzeń podziemnych

-fakultatywna - jest to zbiór otwarty, zależny od potrzeb instytucji, zleceniodawców oraz zamierzeń inwestycyjnych

Forma mapy zasadniczej

Jest to system nakładek tematycznych - mapa rozwarstwiona, nakładki stosowane są kiedy uzasadnione jest rozwarstwienie mapy zasadniczej. Nakładki:

-S - sytuacja powierzchniowa; -W - wysokościowe ukształtowanie terenu; -E - EgiB; -U - sieć uzbrojenia terenu; -R - realizacyjna: * planu zagospodarowania przestrzennego terenu - opracowane geodezyjnie jego elementy: linie rozgraniczające, osie ulic, *lokalizacja obiektów wynikająca z planu miejscowego zagospodarowania, oparta na warunkach zabudowy, *podana jest geometria ulic (promienie ulic, jej szerokość, szczegóły projektowe, krzywe przejściowe;

-O - osnowa; -G - geotechnika (ewidencja i lokalizacja wierceń, odkrywek geotechnicznych związanych z budownictwem)

Atrybuty

Każdy obiekt będący treścią mapy zasadniczej ma przyporządkowane atrybuty - istotne cechy:

-przestrzenne - określające położenie i geometrię obiektów (są konieczne); -nieprzestrzenne - określające inne, pozostałe właściwości obiektu, w tym jego identyfikator, są uzależnione od rodzaju obiektu

Atrybuty budynku: -2k dwie kondygnacje; -b - biurowy;

-p - przemysłowy; -funkcje specjalne - kc - kulty chrześcijańskiego

Atrybuty sieci uzbrojenia terenu:

-rodzaj przewodu - woda, kanalizacje, CO, energetyka, telefonia; -funkcje przewodu - przewód główny, przyłącze domowe

INWENTARYZACJA BUDYNKÓW

Wytyczne techniczne: G-34 „Inwentaryzacja obiektów urbanistycznych, budynków”

Zawiera i prezentuje informacje dotyczące budynków:

Wykorzystywana do celów: -budowlanych (renowacji, przebudowy) - szczególnie obiektów architektonicznych, zabytkowych; -do wyceny budynków dla różnych celów gospodarczych (dla katastru - wartość, do obrotu); -dla ubezpieczenia budynków od ognia; -inne zastosowania - gospodarka lokalami, zebranie danych ewidencyjnych.

Materiały inwentaryzacyjne budynków

(pomiar przy założeniu prostopadłości, prostoliniowości pomieszczeń): -szkice pomiarowe; -dokumenty finalne - opracowania techniczne; -przekroje pomiarowe: przekrój poziomy na wysokości 1,20m od podłogi, parter - obrys, otwory okienne, rzuty sklepień parteru, belek i wyposażenie techniczne; dla każdej kondygnacji rzut poziomy na wysokości 1,20m od podłogi; rzuty konstrukcji dachowej; przekrój pionowy wzdłuż lub poprzek budynku przez miejsca charakterystyczne (klatki schodowe, windowe); dla obiektów architektonicznych rzut elewacji budynku; -opis techniczny budynku.

Nawiązanie-osnowa pomiarowa inwentaryzacji: X,Y,H:

-nawiązana do osnowy geodezyjnej (ciągi poligonowe, wiszące); -nienawiązana

Treść inwentaryzacji budynku

(charakterystyka budynku oraz otoczenia): -położenie;

-adres; -ilość kondygnacji; -rok budowy; -lata remontów

-rodzaj zabudowy; -przeznaczenie; -użytkowanie lokali pomieszczeń; -nawierzchnia podwórka; -rynny odprowadzające wody opadowe

Dane geometryczne: wymiary pomieszczeń (z przekątnymi i wysokościami) do określenia kubatury i powierzchni, wymiary grubości ścian, okien, drzwi, belek, konstrukcji budowlanej, więźby dachowej

Wyposażenie techniczne i stan tych urządzeń (szkice, opisy, dołącza się opisy zużycia):- woda, kanalizacja, gaz, CO, telewizja, telefony; -rodzaj podłóg; -tynki;

-schody i windy; -pokrycie dachu

Tarcze wiercące w metrze

TBM od angielskiego okre­ślenia Tunnel Boring Machinę, co oznacza tunelową ma­szynę wiercącą. Tarcze tunelowe nie zastępują innych metod drążenia tuneli, są jednak technicznie i eko­nomicznie uzasadnioną alternatywą dla tych metod na dłu­gich dystansach, w niestabilnych zawodnionych gruntach, tam gdzie oczekiwany jest wysoki postęp robót i istnieją duże wymagania ochrony powierzchni.

Rodzaje tarcz

Tarcze otwarte charakteryzują się tym, że konstrukcja prze­strzeni roboczej w ich czole nie izoluje dostępu załogi do calizny drążonego tunelu. Zastosowanie tego typu tarczy w gó­rotworze zawodnionym wymaga obniżenia poziomu wód gruntowych poniżej spągu konstrukcji osłonowej tarczy tzw. płaszcza. Sposób podparcia czoła tunelu może być realizowa­ny na kilka sposobów.

Tarcze zamknięte z nadciśnieniem urobionego powietrza. Konstrukcja tarcz zamkniętych charakteryzuje się szczelną przegrodą komory urabiania izolującą część przodkową od pozostałej przestrzeni roboczej tarczy oraz tunelu. W komorze roboczej, gdzie odbywa się urabianie, utrzy­mywane jest nadciśnienie sprężonego powietrza, które rów­noważy parcie statyczne wody gruntowej w przodku, a stoso­wane mechaniczne przypory stabilizują caliznę przodka.

Tarcze zamknięte zawiesinowe lub inaczej nazywane płuczkowe zostały skonstruowane do drążenia tuneli w zawodnionych gruntach o niskiej kohezji, głównie piaskach i żwirach z nie­wielką zawartością glin i iłów. W komorze roboczej tarczy wypełnionej płuczką pełno-przekrojowa głowica, po urobieniu, powoduje mieszanie płucz­ki z urobkiem.

Tarcze zamknięte równoważące parcie gruntu w pierwotnych założeniach zostały skonstruowane dla gruntów spoistych, które wypełniając komorę roboczą, poddane naciskom od posuwu tarczy, potrafią skutecznie utrzy­mać stabilność czoła tunelu. Są one wyposażone w ślimako­wy przenośnik urobku z zaworem pozwalającym skutecznie uszczelnić komorę roboczą w czasie pracy tarczy tak, by za­pobiec wdarciu się wody do wnętrza tunelu.

Zakładanie osnowy realizacyjnej

1. Metoda tradycyjna

Linia bazowa - Oś mostu





-Rzeki o szerokości do 300m

Zaprojektowaną oś mostu ustala się w terenie co najmniej za pomocą 4 punktów leżących na jednej prostej, po 2 na każdym brzegu rzeki, stabilizuje się w sposób trwały. Punkty osiowe mostu wyznacza się w wyniku tyczenia prostej z obu stron rzeki.

-Zasadnicze konstrukcje osnów (s>300m)





1. Stabilizacja punktów słupami betonowymi

2. Pomiar odległości zasadniczo wzdłuż brzegu

3. Celowe min. 3m nad lustrem wody

4. Odcinki bazowe Ⴓ s/2

Składają się zazwyczaj z 1 lub 2 czworoboków z przekątnymi po oby stronach osi mostu.

Osnowa wysokościowa

1. Repery robocze na przyczółkach lub na słupach osnowy poziomej

2. Powiązanie dwóch brzegów rzeki odpowiednią metodą

3. Pomiar metodą niwelacji geometrycznej (precyzyjnej) lub trygonometrycznej

4. Tyczenie metodą niwelacji trygonometrycznej

Wykonane pomiary wysokościowe tworzą nieprzerwany ciąg niwelacyjny.

Kontrola: Otrzymaną sumę różnic wysokości uzgadnia się z różnicą rzędnych reperów położonych po przeciwnych stronach rzeki.

W końcowym etapie budowy stabilizuje się repery na górnej powierzchni przyczółków i filarów. Pomiary wysokościowe 2- krotnie, niezależne. Ze względu na długie celowe odczyty na łatach wykonuje się korzystając z sygnałów pomocniczych.

2. Metody nowoczesne

Linia bazowa - równoległa do osi mostu

Tyczenie - zasadniczo metodą biegunową

Pomiar dużej liczby obserwacji (duża nadliczbowość)

Osnowa metra

- podstawowa sieć realizacyjna metra (PRSM)

- osnowa realizacyjna I-rzędu

- osnowa realizacyjna II-rzędu

- osnowa robocza

Parametry PRSM

- względny błąd średni przeciętnej długości M=1/1076000

- błąd orientacji M=1,57^cc

- przeciętna wartość błędu wzajemnego położenia sąsiadujących punktów sieci m=2,1mm/km

9

---