Nevada Express
Hendley
Najpierw trochę poprzynudzam, ale sądzę, że potem zrobi się ciekawie. Powiedz, czego takiego na razie nam nie brak, ale jak się skończy, to będzie bardzo źle. Ułatwię ci, możesz zgadywać trzy razy, więc nie wierzę, żebyś nie trafił. Amunicja? Czy ja wiem... Łuski możesz pozbierać, ołowiu ci u nas dostatek. Zresztą nie musi być ołów, nada się jakikolwiek inny metal o podobnych właściwościach. Wiesz, chodzi o to żeby dawał się w miarę łatwo przetopić i podlegał pewnym odkształceniom przy uderzeniu w cel. Poza tym zawsze zostają gładkolufówki i siekańce. No, jeszcze proch, ale to też mały problem. Saletra, którą może znaleźć trudno, ale jak znajdziesz to, że się tak wyrażę, w ilościach hurtowych, jeśli wiesz o czym mówię. Siarka. W naturalnej postaci może o nią ciężko, ale każdy chemik poda ci kilkanaście substancji, z którymi masz kontakt naprawdę często, a z których siarkę bardzo łatwo się wytrąca. No i węgiel drzewny. To kolejny okrutny żart losu, że jego mamy pod dostatkiem, a jego właśnie potrzeba najmniej. Pewnie że taki pozyskany prehistorycznymi metodami proch jest dużo bardziej niestabilny, podatny na wilgoć i w ogóle, ale lepszy rydz niż nic. Tym bardziej, że dopóki będą maszyny, będą też naboje. Więc nie, nie amunicja. Lekarstwa? Eee, już parę razy słyszałeś, że póki co to jest ich od cholery i trochę. Więc my chyba nie musimy się martwić, co? Powiem ci tak, ewolucja, cała ta selekcja naturalna robi swoje. Jak chemii wystarczy dla nas i naszych dzieci, to nasze wnuki już będą znacznie zdrowsze i odporniejsze. Teraz moje pytanie staje się banalne, nie? No oczywiście, ropa.
Jak być może wiesz, w Stanach były trzy kluczowe regiony, z których transportowano pokaźne ilości ropy. Pierwsze to Prudhoe Bay na Alasce. Ale gdybyś chciał się tam dostać, musiałbyś obejść Molocha. Zresztą stamtąd biegły ropociągi, więc pewnie teraz dochodzą one do składów i elektrowni maszyn. Drugie takie miejsce, to rzecz jasna stan Teksas i okolice, a dokładnie trasa z Midland do Nowego Orleanu. No i tam niewiele się zmieniło, tyle że region się zmniejszył, bo nad wodami Missisipi ropa dawno temu się skończyła. Pozostaje jedynie trzecie miejsce: południowy zakątek West Coast, czyli zagłębie Los Angeles. A no tak, wzdłuż wybrzeża Kalifornii, pomiędzy LA i San Francisco niegdyś ropy było całkiem sporo. Stamtąd zazwyczaj przewożono ją do San Juan; to już po drugiej stronie Gór Skalistych.
Spokojnie, już koniec z geografią na dziś. To było tylko tak słowem wstępu, teraz przejdę do rzeczy. Chodzi o to, JAK transportowano ropę z Kalifornii. Nie płynęła ropociągiem. Nie płynęła rzeką, bo tam wszystkie rzeki wiodą w kierunku przeciwnym do San Juan. A już na pewno nie przewożono jakichś śmiesznych ilości cysternami. Ropa z okręgu Los Angeles jechała do San Juan koleją.
To nie był taki zwykły pociąg. Widziałeś kiedyś lokomotywę od pociągu towarowego? Olbrzymie bydlę, ja ci to mówię. Nevada Express, bo tak się ten pociąg nazywał, ciągnęło sześć takich lokomotyw. Nieźle co? Aż sześć było potrzebnych, żeby ruszyć standardowy ładunek. 800 000 ton czarnego złota.
Ja wiem, że to nie jest coś, co można sobie wyobrazić. Wiem, że niemożliwe jest żeby cały pociąg wraz z ładunkiem ocalał i bez wahania nazwę skończonym durniem tego, który powie, że to możliwe. Ale pomyśl sobie. Tych wagonów-cystern musiało tam być... nie wiem, 50? Może 80 a może 100? Jeśli pociąg był na trasie, kiedy to wszystko się zaczęło te trzydzieści parę lat temu, jeśli pociąg albo przynajmniej tory przed nim załapały się na chociaż jedną bombę... Co, jeśli jedna z cystern miała ściany mocniejsze od pozostałych, jeśli nie pękła przy zderzeniu, jeśli zamiast się wykoleić, stabilnie osiadła na ziemi, jeśli nie uderzyła w skałę tylko w piasek, jeśli w tym całym burdelu, jaki tu panował przez pierwsze lata, nikt nie szukał pociągu ani tego, co z niego zostało i jeśli do tego czasu wagon przysypał piasek i okryło zapomnienie. Co wtedy? Pomyśl sobie, w najgorszym razie mówimy tu nadal o kilku tonach ropy…