NIEPOWODZENIA SZKOLNE UCZNIÓW

Wg Cz. Kupisiewicza są to sytuacje, które charakteryzują się występowaniem wyraźnych rozbieżności między wymaganiami wychowawczymi i dydaktycznymi szkoły a postępowaniem uczniów oraz uzyskiwanymi wynikami nauczania.

Przyczyny niepowodzeń szkolnych:

1. przyczyny społeczno-ekonomiczne

2. przyczyny biopsychiczne

3. przyczyny dydaktyczne

Skutki niepowodzeń szkolnych:

• niezadowolenie ze szkoły i negatywny stosunek do niej

• drugoroczność

• przerwanie przez ucznia nauki przed jej ukończeniem

• niska samoocena (kompleksy)

Ujemny wpływ drugoroczności na uczniów:

1. zniechęcenie do pracy

2. tłumi zainteresowanie nauką

3. kształtuje niekorzystny stosunek do otoczenia

4. wywołuje kompleksy i zaburzenia w zachowaniu

5. prowadzi do zahamowania prawidłowego dotychczasowego rozwoju umysłowego, zwłaszcza u uczniów młodszych

Niektóre dydaktyczne środki zaradcze:

1. profilaktyka pedagogiczna, w tym głównie nauczanie problemowe i nauczanie w zespołach uczniowskich

2. diagnoza pedagogiczna, a w jej obrębie m.in. posługiwanie się takimi sposobami poznawania uczniów oraz kontroli i oceny wyników nauczania, jakie pozwalają na możliwie natychmiastowe wykrywanie powstających i narastających luk w wiadomościach i umiejętnościach każdego ucznia

3. terapia pedagogiczna, na którą składa się przede wszystkim wyrównywanie wykrytych zaległości w zakresie opanowywanego przez uczniów materiału programowego poprzez indywidualizację nauczania na lekcji oraz w drodze organizowanych przez szkołę zajęć pozalekcyjnych w grupach wyrównawczych

Wśród przyczyn dydaktycznych Cz. Kupisiewicz wyróżnił 3 grupy:

1. słabą znajomość teorii procesu dydaktycznego nauczycieli

2. niedostateczne poznanie uczniów

3. braki opieki nad uczniami opóźnionymi w nauce