Woltyżerka - przybliżenie dyscypliny
Woltyżerka jest idealnym, a wręcz niezbędnym treningiem uzupełniającym dla każdego, kto rozpoczyna naukę jazdy konnej oraz dla zaawansowanych jeźdźców wszystkich dyscyplin. W krajach zachodnich już od dawna taki rodzaj gimnastyki uważany jest za nieodzowny element pomocniczy w drodze do sukcesu. Nawet wielcy mistrzowie skoków, ujeżdżenia i wkkw często ćwiczą woltyżerkę, poprawiając w ten sposób swój dosiad i równowagę na koniu.
Niektórzy upatrują początków woltyżerki w starożytnym Rzymie. Jedną z konkurencji podczas Igrzysk były akrobatyczne ćwiczenia na galopującym koniu. Inni widzą korzenie woltyżerki w popisach tanecznych na grzbietach byków w starożytnej Krecie. W każdym razie dowiedziono, że ludzie wykonywali akrobatyczne i podobne do tańca ruchy na galopującym koniu od ponad 2000 lat. Najprawdopodobniej ćwiczenia na koniu z łękami w gimnastyce sportowej pochodzą ze sportu woltyżerskiego. Współcześni woltyżerowie używają "sztucznego" konia do podobnych ćwiczeń, zanim jeszcze rozpoczną trening na koniu żywym.
Nazwa dyscypliny pochodzi z francuskiego słowa "La Voltige", które utrwaliło się w czasach renesansu. Była ona wówczas jednym z elementów musztry jeździeckiej a także ćwiczeniem zwinności dla rycerstwa i szlachty.
Konkurencję woltyżerki po raz pierwszy i ostatni (jak do tej pory) włączono do programu Igrzysk Olimpijskich w 1920 roku w Antwerpii. Później konkurencja ta była jedynie prezentowana jako dyscyplina pokazowa, m.in. w Los Angeles 1984 i w Atlancie w 1996 r.
Współczesna woltyżerka została ukształtowana w powojennych Niemczech jako sposób przygotowania dzieci do sportów konnych, ze względu na korzyści, jakie niesie ze sobą uprawianie tego rodzaju gimnastyki w jeździectwie.Po raz pierwszy drużynowe zawody w woltyżerce rozegrane były w Niemczech w1963 r.
Indywidualne rozgrywki przyszły nieco później podczas pierwszych mistrzostw Niemiec w roku 1986 r. W 1983 roku Międzynarodowa Federacja Jeździecka (FEI) uznała woltyżerkę za dyscyplinę oficjalną.
ZASADY ROZGRYWANIA KONKURSÓW
Woltyżerka polega na wykonywaniu zróżnicowanych ćwiczeń akrobatycznych i gimnastycznych na galopującym koniu, w idealnej równowadze i w harmonii z jego ruchem. Koń porusza się na lonży po okręgu o średnicy 15m. Zespół składa się z ośmiu zawodników i jednego rezerwowego oraz lonżującego - czyli osoby prowadzącej konia.
W trakcie zawodów rozgrywane są dwa konkursy: konkurs obowiązkowy i konkurs dowolny. Program obowiązkowy składa się z siedmiu elementów : wskok, siad podstawowy, flaga, młynek, nożyce, stanie, flanka. Wszystkie kolejne ćwiczenia muszą być wykonane w przeciągu 8 minut i są oceniane przez zespół 3 lub 5 sędziów w skali punktów od 1 do10 (podobnie, jak w akrobatyce sportowej).
Program dowolny trwa 5 min i składa się z dowolnie wybranych ćwiczeń z podkładem muzycznym wykonywanych jednocześnie przez dwójki i trójki woltyżerów . W zależności od stopnia zaawansowania zespołu , ćwiczenia wykonywane są na galopującym lub stępującym koniu. Ocenie sędziów podlega skala trudności poszczególnych elementów, ich kompozycja , choreografia i wykonanie całości programu.
HISTORIA WOLTYŻERKI W POLSCE
Początki tej dyscypliny w naszym kraju sięgają lat 80-tych. Wtedy to P. Andrzej Sałacki, znakomity zawodnik i trener ujeżdżenia, namówił trenerkę sekcji akrobatyki sportowej działającej przy Stadninie Koni w Jaroszówce - P. Hannę Kaczyńską- do spróbowania sił w nowej dyscyplinie. I tak się zaczęło.
Doświadczenie pochodzące z treningu akrobatyki pozwoliło zawodniczkom nowopowstałej sekcji woltyżerki na bardzo szybkie osiągnięcie wspaniałych wynikówsportowych. Po niespełna roku pracy zespół wyjechał na Mistrzostwa Świata do Szwajcarii (1986) zajmując wysokie 6 m-ce.
W następnych latach drużyna osiągała coraz lepsze wyniki zdobywając kilkakrotnie brązowe medale MŚ i ME. Najważniejsze z nich to: 1987 ME w Paryżu (FRA) - 4 m-ce, 1988 MŚ w Ebreichsdorf (AUT) - 3 m-ce, 1992 MŚ w Hailbronn (GER) - 3 m-ce, 1993 ME i Olimpiada Sportów Nieolimpijskich w Hadze (HOL) - 3-m-ce, 1998 MŚ w Rzymie (ITA) - 5 m-ce.
Następstwem sukcesów drużyny z Jaroszówki było powstanie kolejnych sekcji woltyżerki: w Iwnie, którą prowadziła P. Elżbieta Dolińska, w Ochabach, którą prowadził P. Marcjan Gepferd, w Łącku, którą prowadzili Jerzy Cywiński i Joanna Borysiuk oraz w Aromerze, którą prowadziła Jolanta Krupa. Od dwu lat największe sukcesy w tej dyscyplinie odnosi prowadzona przez Jana Ratajczaka sekcja woltyżerki w KJ Aromer w Józefinie. W Saumur we Francji w 2003 r. grupa ta zdobyła brązowy medal Mistrzostw Świata.
WKKW
Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego
WKKW - czyli wszechstronny konkurs konia wierzchowego wywodzi się z tradycji wojskowych prób dzielności. Ich celem było weryfikowanie wytrzymałości, szybkości i zgrania konia z jeźdźcem.
Pierwszym konkursem o takich właśnie charakterze był rozegrany w 1902 roku w Paryżu Champianat du Cheval d'Armes . W skład zawodów wchodziły następujące próby :
•Ujeżdżenie ( pierwszy dzień)
Drugi dzień:
•Steeplechase,
•bieg z przeszkodami ( cross),
•terenowy bieg płaski
Trzeci dzień:
• konkurs skoków.
Obecnie zrezygnowano ze stipla ( wyścigu z przeszkodami) oraz „dróg i ścieżek”.
Stipl polegał na pokonaniu 3 -7 przeszkód w ostrym tempie 620 - 690 m/min. na torze przypominającym tor wyścigowy, przy czym przeszkody były typowe dla wyścigów przeszkodowych , a więc sztuczne lub naturalne żywopłoty, pozwalające na ich „czesanie” , czyli skoki poniżej maksymalnych gabarytów. Odcinek ten zmuszał jeźdźców i trenerów do odpowiedniego przygotowania wytrzymałościowego (w perspektywie dalszych odcinków), ale przede wszystkim szybkościowego konia.
„Drogi i ścieżki", których trasa wytyczona była na leśnych i polnych drogach miały na celu rozprężenie i rozgrzewkę konia. Rozgrywane w terenie naturalnym, dystans 4-9 km, w tempie ok. 220 m/min, dystans można było pokonać dowolnym chodem, dopuszczalne było nawet prowadzenie konia w ręku pod warunkiem, że zmieścił się w normie czasowej i linie startu i mety zostawały przekroczone wierzchem.
•
Odcinek „a” ( drogi i ścieżki) był rozprężeniem i rozgrzewką przygotowującą konia do czekającego go wysiłku.
Stipl był odcinkiem przemyślanym przez pokolenia ludzi światłych, rozumiejących fizjologię konia.
W dużych zawodach odcinek „c” - czyli drugie drogi i ścieżki pozwalał koniowi na lekkie uspokojenie, złapanie drugiego oddechu i przygotowanie go do najtrudniejszego odcinka crossu.
Okres postoju, czyli tzw. „boks 10-minutowy” , był następstwem poprzednich odcinków. Po znacznym wysiłku , na pewnych odcinkach niemal maksymalnych, następował okres koncentracji przed crossem. Przerwa nie mogła być zbyt długa, aby nie doprowadzić do zbytniego wychłodzenia i uspokojenia organizmu, ani zbyt krótka, aby nie pozwolić na uzupełnienie długu tlenowego i dać szanse weterynarzom na zbadanie konia. To wszystko „ trzymało się kupy”, miało sens. Niestety, teraz regulaminy nie wymagają fizjologicznego przygotowania konia do wysiłku. To wszystko spoczywa na przygotowaniu koni przez zawodników i trenerów.
Pierwszy typowo trzydniowy wszechstronny konkurs konia wierzchowego rozegrany został na Olimpiadzie w Sztokholmie w roku 1912. Uczestnictwo w nim zastrzeżone było tylko dla wojskowych (cywile zostali dopuszczeni do udziału w zawodach dopiero po II wojnie światowej i od tego czasu datuje się znaczny rozwój tej dyscypliny ).
W Polsce Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego odbywa się w Strzegomiu i Jaroszówce.
Konie biorące udział w WKKW to na ogół pełna krew angielska i angloaraby.
Obecnie podczas trzydniowych zawodów w pierwszym dniu odbywa się próba ujeżdżenia. Podczas niej sędziuje trzech sędziów, którzy oceniają w skali od 0 do 10 poszczególne figury wykonywane na czworoboku o wymiarach 20 x 60 m. Liczy się precyzja wykonania figury, elegancja, posłuszeństwo konia i jego chody (stęp, kłus i galop). Ocenie podlega także dosiad jeźdźca i używanie pomocy. Uzyskane punkty bonifikacyjne są przeliczane na punkty karne. (gdyby program został wykonany na maksymalne oceny we wszystkich elementach, zawodnik ukończyłby tę próbę z wynikiem zerowym - oczywiście w praktyce jest to niemożliwe, więc każda para otrzymuje mniej lub więcej punktów karnych). Wynik poniżej 40 punktów karnych zdarza się bardzo rzadko i jest traktowany jako wybitny. 40-50 punktów osiągają tylko wyjątkowo dobrze ujeżdżone konie. 50-60 punktów otrzymuje się za średnio dobrze wykonanie programu. Czasami zdarza się również widzieć niedostatecznie przygotowanego konia, który kończy tę próbę z wynikiem 80 a nawet więcej punktów karnych.
UJEŻDŻENIE
Wdzięk, szyk, elegancja - tak można krótko scharakteryzować tę dyscyplinę. Celem klasycznego ujeżdżenia jest harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia. Szkolenie konia powinno prowadzić do doskonalenia jego naturalnej równowagi, zachowania elastyczności ruchów oraz wyrobienia posłuszeństwa i chęci współpracy z jeźdźcem.
Dobrze ujeżdżony koń chętnie idzie do przodu, jego ruchy są energiczne i elastyczne, posłusznie wykonuje wszystkie polecenia jeźdźca i sprawia wrażenie, że wykonywanie nawet bardzo skomplikowanych ćwiczeń przychodzi mu z łatwością. Koń i jeździec powinni stanowić harmonijną, rozumnie współdziałającą całość. Ma to być obraz elegancji i zwinności, płynności ruchów i energii, równowagi i spokoju oraz wzajemnego zrozumienia. Ma to być monolit.
Znajomość podstaw ujeżdżenia u jeźdźców jest jednocześnie niezbędnym warunkiem osiągania dobrych wyników w WKKW.
Ta konkurencja wymaga od konia dobrego ruchu i charakteru, a od zawodnika oprócz umiejętności jeździeckich - wiele cierpliwości, wytrwałości i ogromnego wyczucia psychiki konia.
Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym czworoboku o wymiarach 20 m. na 60 m. Czworobok jest ogrodzony płotkami, a wybrane punkty są oznaczone literami. Jeździec wykonuje określony program, którego jakość wykonania jest oceniana zwykle przez trzech (maksymalnie pięciu) sędziów w 10-cio punktowej skali ocen. Oceny i uwagi sędziów odnotowywane są na specjalnych arkuszach. Wynik zawodnika podaje się w procentach. W zależności od stopnia trudności wyróżniane są klasy konkursów: L (najłatwiejsza), P, N, C, CC, CS, a w każdej z tych klas istnieje kilkanaście programów, opisujących obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku.
Strój zawodnika i rząd konia są ściśle określone w przepisach jeździeckich. Ważnym wydarzeniem dla ujeżdżenia stało się wprowadzenie programów dowolnych z podkładem muzycznym, tzw. KÜR, co uczyniło tą konkurencję znacznie ciekawszą i przysporzyło jej nowych miłośników na całym świecie
Drugiego dnia rozgrywana jest próba terenowa - sprawdzian szybkości i wytrzymałości koni , czyli cross. Trudność crossu polega na tym, że przeszkody są stałe - po dotknięci przez konia nie rozpadają się, co w praktyce często kończy się upadkami. Wyglądają one dość groźnie, ale ciężkie wypadki są eliminowane poprzez surowe przepisy. Nie dopuszczają one do startu koni bez przygotowania, czy też takich, które nie radziły sobie podczas łatwiejszych konkursów. Podobnie jak w ujeżdżeniu przejazd należy ukończyć z jak najmniejszą ilością punktów karnych, co jest zadaniem niełatwym. Zatrzymanie przed przeszkodą kosztuje 20 punktów , druga odmowa przed tą samą przeszkodą 40 a trzecia oznacza eliminację. Podczas przejazdu można mieć maksymalnie 5 odmów. Upadek to 60 punktów , drugi kończy się wykluczeniem z dalszej rywalizacji.
kros - rozgrywany w urozmaiconym terenie z przeszkodami stałymi, dystans do 6 km, w tempie 500 m/min, na trasie znajduje się ok. 30 przeszkód o wysokości do 120 cm, zeskok maksymalnie 205 cm. Przeszkody o dużym stopniu trudności muszą mieć alternatywną możliwość ich pokonania, łatwiejszą ale bardziej czasochłonną. Często usytuowane są na zboczach , w wodzie itp.
CROSS
Przeszkody w crossie nie spadają gdyż są zbudowane na stałe. Są to imitacje naturalnych przeszkód jakie może spotkać jeździec galopujący w terenie na przełaj a więc rowy, płoty, zwalone drzewa, żywopłoty, rzeki, szlabany, zagrody itp. Tu zawadzenie o przeszkodę może skończyć się upadkiem konia i jeźdźca. Wbrew opiniom ludzi nie rozumiejących tego sportu, wypadki zdarzają się na szczęście dość rzadko. Istnieje wiele przepisów mających na celu niedopuszczenie nieprzygotowanych koni i jeźdźców do zawodów. System kwalifikacji uniemożliwia start w zawodach trudniejszych, o ile koń i jeździec nie poradzili sobie ze startem łatwiejszym. Szkolenie konia do zawodów klasy Mistrzostw Europy czy Olimpiady trwa zwykle 5-10 lat i tylko nieliczne są w stanie podołać wymaganiom.
SKOKI
Skoki przez Przeszkody to najpopularniejsza i najczęściej pokazywana w mediach dyscyplina jeździecka. Pierwsze oficjalne zawody w skokach przez przeszkody zorganizowano w 1864 roku w Dublinie i sport ten został umieszczony w programie igrzysk olimpijskich począwszy już od drugiej olimpiady nowożytnej rozegranej w 1900 roku w Paryżu.
Ostatniego dnia odbywa się konkurs w skokach przez przeszkody, który ma wykazać, że koń po ciężkiej próbie terenowej zachował sprawność i gotowość do dalszego wysiłku. Punktacja wygląda nieco inaczej niż w konkurencji skoków : zrzutka karana jest 5-ma punktami, wyłamanie 10-ma, drugie 20-ma, a upadek 30-ma punktami (drugi powoduje eliminację).
Zawody w skokach przez przeszkody odbywają się na placu konkursowym /parcour/, na którym w zależności od klasy i rodzaju konkursu ustawionych jest od 8 do 15 przeszkód. Podstawowe rodzaje przeszkód to :
üstacjonata,
üoxer,
ütripplebarre,
ümur,
übramka
ü rów z wodą
Na popularność i widowiskowość zawodów w skokach przez przeszkody wpływają między innymi jasne i proste przepisy ich rozgrywania. W ponad dwudziestu rodzajach konkursów skoków przez przeszkody podstawą klasyfikacji sportowej jest najkrótszy czas przebiegu i najmniejsza liczba błędów, którymi są: strącenie przeszkody /4 pkt karne/, odmowa skoku / pierwsza-4pkt karne, druga-eliminacja/, upadek jeźdźca lub konia i jeźdźca /eliminacja/, pomylenie trasy przebiegu /eliminacja/ lub przekroczenie normy czasu /pkt karne/.
próba w skokach na parkurze, która rozgrywa się trzeciego dnia nie jest konkursem skoków , a jedynie sprawdzianem sprawności konia po próbie wytrzymałości
Tak zwaną czwartą konkurencją nazywają zawodnicy przeglądy komisyjne koni. Pierwszy komisyjny przegląd koni odbywa się przed zawodami a prowadzi go komisja sędziowska w składzie trzyosobowym w towarzystwie delegata weterynaryjnego. Przyświeca mu idea, że dobro konia jest na pierwszym miejscu. Koń, który wykazuje jakąkolwiek kulawiznę nie może być dopuszczony do startu. W wątpliwych przypadkach Komisja może zalecić zbadanie konia w specjalnie oznaczonym miejscu przez lekarza weterynarii, który składa raport komisji sędziowskiej, do której zawsze należy ostateczna decyzja o dopuszczeniu konia lub jego wyłączeniu.
Drugi przegląd koni odbywa się bezpośrednio przed crossem a trzeci, najbardziej dramatyczny trzeciego dnia zawodów przed próbą w skokach. W trosce o zdrowie konia Komisja sędziowska ma obowiązek wyłączenia konia, który zbyt mocno odczuł trudy próby terenowej. Koń może wykazywać pewne objawy zmęczenia, ale musi poruszać się swobodnie w stępie i kłusie. Troska o zdrowie zawodników dotyczy nie tylko konia ale i jeźdźca. Każdy jeździec co 6 miesięcy a junior co 3 miesiące musi poddać się badaniom przez lekarza sportowego, który stwierdza zdolność pacjenta do uprawiania sportu jeździeckiego. Każdy startujący musi mieć przy sobie na widocznym miejscu tzw. kartę medyczną zawierającą kilkadziesiąt ważnych dla lekarza informacji potrzebnych w razie nieszczęśliwego wypadku. Nie można rozpocząć zawodów bez obecności karetki pogotowia ratunkowego.
RAJDY DŁUGODYSTANSOWE
Konne rajdy długodystansowe są młodą dyscypliną jeździecką. W Europie pierwszy rajd odbył się w Hiszpanii w 1953 roku. W 1979 roku rozpoczęła swoją działalność Europejska Konferencja Rajdów Długodystansowych - ELDRIC, zrzeszająca kraje w których uprawiane były sportowe rajdy konne. W Polsce rajdy jako dyscyplina sportowa zaistniały w 1986 roku, równocześnie zostaliśmy członkiem ELDRIC.
Rajdy długodystansowe są dyscypliną w której koń i jeździec muszą pokonać określony dystans w jak najkrótszym czasie. Trasa rajdu podzielona jest na odcinki, po których ukończeniu koń jest poddawany kontroli weterynaryjnej. Po zaliczeniu badania na bramce weterynaryjnej i obowiązkowym odpoczynku, którego czas określony jest w propozycjach zawodów, koń może kontynuować rajd. Podstawowymi parametrami decydującymi o zdolności do kontynuowania rajdu są wartość tętna i czystość chodów. Ochrona konia jest integralną częścią każdego rajdu i jest zagwarantowana przez kwalifikowany zespół lekarzy weterynarii.
Najbardziej charakterystycznymi cechami tej dyscypliny są
• podział trasy rajdu na zakończone bramkami weterynaryjnymi odcinki, nie przekraczające 40 km,
• obecność serwisów - podczas całego rajdu parze koń i jeździec towarzyszy samochód serwisowy, w którym powinno być wszystko co może być potrzebne podczas rajdu. Serwis może pomagać swojemu koniowi tylko w specjalnie wyznaczonych punktach trasy tzw. ”strefach serwisowych” oraz na bramce weterynaryjnej. Udzielanie pomocy poza dozwolonymi miejscami karane jest dyskwalifikacją zawodnika.
Co to jest bramka weterynaryjna ?
Jest to wydzielone miejsce, na końcu każdego odcinka rajdu, składające się ze strefy serwisowej i bramki właściwej. Po ukończeniu każdego odcinka rajdu koń jest kierowany do strefy serwisowej, w której przygotowuje się go do kontroli weterynaryjnej. Podstawowe czynności serwisantów to rozsiodłanie konia, zdjęcie ochraniaczy i kontrola tętna przed wejściem do bramki właściwej. Jeżeli tętno jest zbyt wysokie to główną metodą służącą jego obniżeniu jest chłodzenie konia. Czas pobytu konia w strefie serwisowej musi być zgodny z podanym w propozycjach, ale nie może być dłuższy niż 30 minut od chwili ukończenia odcinka rajdu. Pilnowanie aby koń nie przekroczył dozwolonego limitu czasu, także należy do obowiązków serwisu. Czas przygotowywania konia do badania jest wliczany zawodnikowi do czasu jazdy. Czas jazdy poszczególnych odcinków jest zamykany w momencie zgłoszenia konia do badania weterynaryjnego. Jedynym wyjątkiem jest finisz rajdu kiedy to czas ukończenia rajdu odpowiada momentowi przekroczenia linii mety.
Najważniejszymi parametrami badanymi na bramce weterynaryjnej są: wartość tętna, ocena ruchu w kłusie i ocena odwodnienia. Zawsze pierwszym badanym parametrem jest tętno, które w zależności od kategorii konkursu, nie może przekraczać od 56 do 64 uderzeń na minutę. Jeżeli wartość tętna jest prawidłowa , badane są dalsze parametry. Jeżeli jest za wysoka to w przypadku posiadania rezerwy czasu koń ma szansę ponownego badania, gdy tętno dalej jest za wysokie następuje eliminacja. Podstawowymi przyczynami eliminacji koni podczas rajdu są kulawizny i zaburzenia metaboliczne, których odbiciem jest właśnie zbyt wysokie tętno. Wyniki badania konia zapisywane są na karcie weterynaryjnej. Pierwsze badanie odbywa się w dniu poprzedzającym start, a dalsze w trakcie trwania rajdu. Ostatnie badanie odbywa się już po finiszu. Zdarza się, że koń który pierwszy przekroczy linię mety zostaje wyeliminowany np. z powodu kulawizny - wtedy zwycięzcą zostaje następny po nim na mecie.
Podobnie jak w innych dyscyplinach czynnikiem limitującym start konia jest jego wiek. W klasie „L” - dystans około 40 km mogą startować konie, które ukończyły 48 miesięcy. Aby wystartować na maksymalnym dystansie 160 km koń musi mieć skończone 7 lat. Prędkości osiągane na dystansie mistrzowskim , przez najlepszych jeźdźców na świecie, oscylują w zakresie 18-20 km/godz. Najlepsze wyniki w rajdach uzyskują konie czystej krwi arabskiej w wieku 9-15 lat. Rajdy mogą być rozgrywane jako konkursy jedno- lub wielodniowe ale przeważają jednodniowe
Zasady rozgrywania rajdu kategorii „L”
Ta kategoria rajdu ma na celu wprowadzenie - oswojenie konia i zawodnika ze specyfiką rozgrywania zawodów rajdowych na czas. Serwisowania koni przez zespoły serwisowe zarówno na trasie, jak i podczas przechodzenia bramek weterynaryjnych . Zwracanie uwagi na wszystkie parametry które wpływają na końcowy wynik konkursu. A przede wszystkim na dobry stan konia podczas zawodów i bezpośrednio po nich.
Jest to obowiązkowy etap dla wszystkich koni i zawodników przed przystąpieniem do rywalizacji w wyższych kategoriach rajdów. Używanie bata jest zabronione. Jedynie w tej kategorii i tylko w uzasadnionych przypadkach dla zachowania bezpieczeństwa sędzia główny zawodów może zezwolić na jego używanie.
W kategorii L mogą startować zawodnicy nie zrzeszeni
Warunki rozgrywania
Dystans od 20 km do 39 km.
Minimalne tempo 10 km/godz.
Badane parametry i punktacja
Tętno - wymagane 58 ud / min. lub niższe.
Ruch
Odwodnienie
Wypełnienie naczyń włosowatych
Perystaltyka
A - 5 pkt., AB - 4 pkt., B - 3 pkt., BC - 2 pkt., C - 1 pkt.
Uzyskane punkty są mnożone przez współczynnik prędkości uzyskanej przez zawodnika np.12,2 km/h -1,22; 10km/h -1.0.
Przy równej liczbie punktów wygrywa zawodnik z wyższymi ocenami za ruch. Jeżeli dalej oceny są jednakowe, to wygrywa zawodnik z wyższymi ocenami za odwodnienie.
Po przejechaniu trasy konie badane są tylko jeden raz.
Po przekroczeniu linii mety zawodnik ma 15 minut, aby tętno osiągnęło 58 uderzeń na minutę. W ciągu tego czasu w każdej chwili zawodnik może zgłosić gotowość konia do badania weterynaryjnego.
Konkurs wygrywa zawodnik, który zgromadzi największą liczbę punktów.