ekonomia matematyczna, ekonmat1, Wykład 1


Wykład 0

Istota ekonomii matematycznej

  1. Granice między ekonomią, ekonomią matematyczną i ekonometrią

Czy ekonomia matematyczna jest samodzielną dyscypliną naukową? Jakie jest jej pole badawcze, metodologia oraz teorie?

Co do odpowiedzi na pierwsze pytanie nie ma sporu. Ekonomia „odkrywa” prawidłowości rządzące alokacją dóbr w warunkach występowania ograniczenia ich zasobów.

Ekonomia matematyczna nie jest wyodrębnioną gałęzią ekonomii w takim sensie, w jakim są np. finanse publiczne albo handel międzynarodowy (ma tożsame pole badawcze z ekonomią lub jej częściami). Jest to raczej pewne podejście do analizy ekonomicznej, przy którym ekonomista stosuje symbole matematyczne do zapisu zagadnienia i korzysta ze znanych twierdzeń matematycznych. Przedmiotem analizy może być teoria mikro- lub makroekonomiczna, finanse publiczne, ekonomia miejska itp. (Alpha C.Chiang, Podstawy ekonomii matematycznej. PWE, Warszawa 1994, s. 15).

Ekonometria zajmuje się natomiast pomiarem w ekonomii, mierzeniem danych ekonomicznych. Obejmuje przede wszystkim badanie obserwacji empirycznych za pomocą statystycznych metod estymacji i testowania hipotez.

Co do metodologii (zbiór reguł rozstrzygania o prawdziwości lub fałszywości zdań wypowiadanych na temat przedmiotu badania), studentom finansów i bankowości oraz ekonometrii i informatyki znajome winny być 3 historyczne koncepcje nauki:

XIX-wieczna indukcyjna koncepcja nauki pochodzi od Johna Stuarta Milla (System of Logic, Ratiocinative and Inductive, 1843).

Badanie naukowe rozpoczyna wolna, pozbawiona uprzedzeń wobec faktów obserwacja prowadząca - dzięki wnioskowaniu indukcyjnemu - do sformułowania odnoszących się do tych faktów praw uniwersalnych; wreszcie - dzięki dalszej indukcji - powstają twierdzenia bardziej ogólne, nazywane teoriami; prawdziwość zarówno praw, jak i teorii jest sprawdzana poprzez porównywanie ich konsekwencji empirycznych ze wszystkimi zaobserwowanymi faktami (zob. M.Blaug, Metodologia ekonomii. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995, s. 38); zob. także krytyka przeprowadzona przez członków tzw. ,,Koła Wiedeńskiego” (Wittgestein, Schlick, Carnap)

Model hipotetyczno-dedukcyjny, C.G.Hempel, P.Oppenheim, ,,Studies in the logic of explanation”, Philosophy of Science 1948).

Wszystkie rzeczywiście naukowe wyjaśnienia mają wspólną strukturę logiczną; zawierają co najmniej jedno prawo uniwersalne oraz opis istotnych warunków początkowych lub granicznych łącznie tworzących [...] zbiór przesłanek, z którego przy pomocy reguł logiki dedukcyjnej wyprowadzane jest [...] twierdzenie odnoszące się do pewnego zdarzenia, którego wyjaśnienia szukaliśmy.

Z analizy wspólnej dla wszystkich prawdziwych wyjaśnień naukowych wynika, że operacja wyjaśnienia następuje według tych samych reguł wnioskowania logicznego co operacja nazywana prognozowaniem; jedyna różnica polega na tym, że wyjaśnienie jest późniejsze w stosunku do zjawisk, zaś prognoza - wcześniejsza.

Wyjaśnienie poprzez odwołanie się do prawa wyższego rzędu; teza o symetrii - nieużywanie żadnych innych reguł wnioskowania logicznego poza dedukcją; prawa uniwersalne, na których opierają się wyjaśnienia, nie powstały dzięki indukcyjnemu uogólnianiu pojedynczych przypadków; są one jedynie hipotezami, można je nazwać uzasadnionymi domysłami, sprawdzanymi dzięki zastosowaniu ich do tworzenia prognoz odnoszących się do konkretnych zdarzeń, lecz nieredukowalnych do samych obserwacji (M.Blaug, Metodologia..., s. 38 i dalsze).

Falsyfikacjonizm Poppera (K.Popper, Logika odkrycia naukowego. PWN, Warszawa, 1977).

Nie można nigdy dowieść, że coś jest materialnie prawdziwe, można natomiast wykazać, że pewne twierdzenia są materialnie fałszywe; nauka jest systemem syntetycznych twierdzeń o realnym świecie, które - przynajmniej w zasadzie - mogą zostać sfalsyfikowane poprzez obserwacje empiryczne.

Cechą charakterystyczną nauki jest metoda formułowania i sprawdzania twierdzeń, a nie przedmiot zainteresowań czy też dążenie do wiedzy pewnej.

Wnioskowanie statystyczne (J.Spława-Neyman, K.Pearson, 1928-35).

0x01 graphic
- błąd pierwszego i drugiego rodzaju (odrzucenie 0x01 graphic
, kiedy jest prawdziwa; przyjęcie 0x01 graphic
, kiedy jest fałszywa), moc wnioskowania (prawdopodobieństwo odrzucenia 0x01 graphic
, kiedy jest fałszywa).

Przy rozstrzyganiu o prawdziwości/fałszywości zdań wypowiadanych w obrębie każdej z dyscyplin przeważa współcześnie podejście Poppera.

[...] Główna różnica między ekonomią matematyczną i niematematyczną polega na tym, że w pierwszej założenia i wnioski wyrażone są za pomocą symboli matematycznych i równań, a nie słów i zdań; ponadto podczas procesu wnioskowania zamiast ograniczać się do zwykłej logiki rozumowania, możemy czerpać z obfitych zasobów istniejących twierdzeń matematycznych (Alpha C.Chiang, Podstawy ekonomii matematycznej. PWE, Warszawa 1994, s. 15-6).

  1. Główne nurty badawcze

Na ekonomię matematyczną składają się różne zastosowania koncepcji oraz technik matematycznych w ekonomii, w szczególności w teorii ekonomii. Historia zastosowań obejmuje 3 główne, zachodzące na siebie okresy/nurty (Kenneth J.Arrow, Michael D.Intriligator, ,,Historical introduction” [w] Kenneth J.Arrow, Michael D.Intriligator (red.), Handbook of Mathematical Economics. North-Holland. Amsterdam 1981, t. I, s. 1-14):

Daty graniczne mają charakter wyłącznie orientacyjny bowiem poszczególne nurty współistniały lub /współistnieją.

Okres marginalizmu (1838-1947)

Nurty badawcze:

W początkach tego okresu ekonomiści rozwijali teorie formalne posługując się aparatem matematycznym stosowanym w naukach fizycznych, głównie rachunkiem różniczkowym. Stworzyli w miarę kompletną teorię zachowania podmiotów w skali mikro (konsumenta, producenta, oligopolu) oraz teorię równowagi ogólnej w oparciu o założenie maksymalizacji celu oraz dostatecznie gładkich funkcji (użyteczności, produkcji). Podstawowym narzędziem analizy używanym do charakterystyki zachowań optymalnych były pochodne cząstkowe, różniczka zupełna oraz mnożniki Lagrange'a.

Za początek ekonomii matematycznej przyjmuje się pracę Augustyna Cournota z 1838 roku, Recherches sur les principes mathematiques de la theorie des richesses (tłum. ang. Researches into the mathematical principles of the theory of wealth. Macmillan, New York 1929). Cournot zaproponował w niej:

W/g Cournota przedsiebiorstwa wybierają takie nakłady czynników produkcji, dzięki którym maksymalizują zysk (zarówno w warunkach konkurencji doskonałej, jak i monopolu).

Rozważał także zrównanie popytu i podaży przy cenie oczyszczającej rynek pojedynczego produktu oraz analizował oligopol, w którym konkurencyjność między sprzedającymi jest ograniczona. Rozwiązanie Cournota do dzisiaj jest standardem umieszczanym w podręcznikach.

Teoria przedsiębiorstwa

Teoria konsumenta

Równowaga ogólna

Optymalna alokacja zasobów

Generalized bargaining

Synteza marginalizmu:

Okres teoretyczny oparty o teorię zbiorów i modele liniowe (1948-60)

Nurty badawcze

Oparcie analizy o teorię zbiorów pozwoliło na użycie bardziej ogólnych funkcji niż funkcje gładkie. Zapoczątkowały ją prace Johna von Neumanna (,,Uber ein oekonomisches Gleichungssystem und eine Verallgemeinerungdes Brouwerschen Fixpunktstazes” [w] Ergebnisse eines Mathematischen Kolloquiums 1937, t. 8, s. 73-83) oraz K.J.Arrowa (Social choice and individual values. Wiley, New York 1951), poświęcone odpowiednio wzrostowi i aksjomatyzacji teorii wyboru społecznego.

Równowaga ogólna

Teoria konsumenta

Modele liniowe

Teoria gier

Okres integracji (1961-1970')

Nurty badawcze:

Okres współczesny (1980'+)

Nurty badawcze:

Paweł Miłobędzki: Wykłady z ekonomii matematycznej

13



Wyszukiwarka