DORIS HUMPHREY
Urodziła się 17.10.1885 r. w Oak Park w Illionois, umarła 29.12.1958 r. w Nowym Jorku, tancerka i jedna z założycielek amerykańskiego tańca modern. Doris Humphrey wcześnie zadecydowała o karierze i od czasu nauki w liceum aż do śmierci była aktywna jako tancerka, choreograf, dyrektor, nauczyciel i teoretyk. Stworzyła ponad 90 solówek i tańców grupowych, kierowała 3 kompaniami i napisała wiele artykułów i książkę o komponowaniu tańca „ The art of making Dances”.
Doris od dziecka wychowywana była w świecie pełnym teatru i sztuki. Stało się to dzięki jej rodzicom. Ojciec fotograf, otworzył na przedmieściach Chicago hotel, w którym Doris jako mała dziewczynka spotykała artystów tworzących jego klientele. Jej matka była pianistką i dawała córce lekcje gry. Doris jako jedynaczka została wysłana do szkoły Francis W.Parker gdzie brała pierwsze lekcje tańca u Marry Wood Hinman. Uczyła się tańców towarzyskich i ludowych oraz przez krótki czas tańca klasycznego. Dawała także własne lekcje.
Po ukończeniu szkoły w 1913 r. Hotel Palace został sprzedany a ojciec Doris został bez pracy. Jej matka zadecydowała, że aby utrzymać rodzinę razem z córką założy szkołę tańca. Przez kolejne 4 lata Doris dawała lekcje dla dzieci a dorosłych uczyła tańcow towarzyskich, akompaniatorem była jej matka.
Zdając sobie sprawę z niedoskonałości swych kwalifikacji Doris zaczęła studiować w szkole Danichawn w Los Angeles w 1917r . Po kilku latach musiała zostawić swoją szkołę w Oak Park, powierzając ją w ręce poznanej w Denishawn Ethel Moulton. Od kiedy spotkała Ruth St. Denis chciała zostać profesjonalną tancerką. Jej zdolności do nauczania i kreatywność były natychmiast zauważone i zaraz po dołączeniu do kompanii asystowała St. Denis jako nauczycielka, choreograf jednocześnie będąc odtwórczynią głównych ról w spektaklach. W 1919 r. stworzyła solo Valse Caprice ( szalik, chusta). W 1920r. Razem z Ruth wykonała tańce Soaring i Sonata Pathetique ( Beethoven). W 1923 powstał Scherzo Waltz (obręcz), Bourree do muzyki Bacha i Sonata Tragica, podczas której Doris idąca za sugestią ST. Denis dokonała swojego pierwszego eksperymentu, muzyka Edwarda MacDowella była puszczona po pierwszym przedstawieniu a taniec wykonywany był w ciszy
Podczas 18 miesięcznego tournee do krajów orientalnych w latach 1925/1926 Humphrey doszła do przekonania, że wszelkie podejmowane przez St. Denis próby naśladownictwa sztuki wschodniej są niewłaściwe i zbędne. Odczuwała coraz większą potrzebę znalezienia własnych środków wyrazu i własnego stosunku do tańca. Po powrocie do Stanów założyła w 1928r. wspólnie ze swym partnerem Charlesem Weidmanem i Koleżanką ze szkoły Danishawn Pauline Lawrence założyli swój zespół w Nowym Jorku pod nazwą Humphrey-Weidman Dance Company. który istniał do 1942
W tym okresie na twórczość Humphrey wpłynęła filozofia Nietzschego, a konkretnie jego dyskusja w Narodzinach Tragedii o wzajemnym oddziaływaniu apollonijskich i dionizyjskich impulsów jako składników wczesnej greckiej tragedii. Humphrey postrzegała ten dialog opozycji jako fizyczny dramat, konflikt między stabilnością i jej brakiem, potrzebą odpoczynku i potrzebą ryzyka. Widziała taniec jako zdarzający się w „ łuku pomiędzy dwoma śmierciami”-„arc between two deaths”. Po środku stabilizacji i destabilizacji odkrywała możliwości dla ekscytującego ruchu. Jej styl był oparty na serii swingów, spirali, upadków, skoków, pięknych linii podczas których tancerz mógł przez chwilę wyjść poza swój balans i przejąć władzę nad siłą, szybkością, kierunkiem zanim go całkowicie straci. „Humphrey wychodziła z założenia ,że źródłem tańca są naturalne ruchy, wykonywane w życiu codziennym. Jej doświadczalnym „laboratorium” było jej własne ciało. Godzinami obserwowała w lustrze swoje ruchy, a zwłaszcza te ich krytyczne momenty, w których ciało traci równowagę. Na podstawie tych obserwacji opracowała własna teorię ruchu opartą na dwóch pojeciach: upadku i odzyskiwania równowagi, rozszerzając je następnie na pojęcia opadania i wznoszenia się, które występują we wszystkich gestach pracy, w krokach, biegu itd. Każdy ruch składa się więc z kolejnych faz wznoszenia się i opadania czyli narastania i zmniejszania się dynamiki, prędkości i amplitudy. Drogą dalszych dociekań Humphrey ustaliła trzy składniki ruchu, analogiczne do wyznaczonych przez Labana: rytm, dynamika i rysunek. Dodała jednak czwarty składnik psychologiczny: motywacje, czyli uzasadnienie i przyczynę tak jak to się dzieje i w każdym geście codziennym”. Na podstawie tych składników zbudowała takie arcydzieła jak NEW DANCE, WHIT MY NEW FIRES, RUINS AND VISIONS i DAY ON EARTH. Jej technika opisywana była jako ciąg upadków i powstań ( fall and recover ). Ta idea nabrała formy dramatycznej w THE SHAKERS (1931) gdzie poprzez ruch wyrażono walkę między dobrem i złem. Była to jedna z prac zawierających element dramatyczny i historyczny. The shakers The Shakers was performed to traditional Shaker music and used boxes to define the mood because Humphrey could not afford a set.W „ Dwóch entuzjastycznych tematach” ( two ecstatic themes) ( 1931) podjęła się fizycznego dramatu między wzrastaniem a zatapianiem- podbojem i poddaniem się grawitacji.
„Tak więc taniec powstaje ze świadomego i celowego łączenia tych czterech składników, zaś sposób ich łączenia powinien opierać się na obiektywnie istniejących ogólnych zasadach kompozycji, obowiązujących w innych sztukach. Opracowała więc pierwszy podręcznik kompozycji tanecznej,” Sztuka tworzenia tańców”/ the art. Of ma king Dance/ wydany już po jej śmierci w 1959r.”
W przeciwieństwie do Denishawn, które koncentrowało się na spektaklach, Humphrey opierała swoje choreografie na uczuciach i stanach psychicznych, które wyrażone były poprzez ruch. Tworzyła tańce konceptualne i bardzo złożone, które mogły pracować z i przeciw muzyce. Jak napisał Jack Anderson z New York Times, połączenie ducha i kształtów kroków sprawiało, że choreografie Humphrey robiły duże wrażenie.
Jej pierwsze prace postrzegane były jako oryginalne i wyróżniające się. Inspiracją do stworzenia wielu z nich była natura, a wykonywane były często do ciszy jak A Water Study (1928) czy A Life of a Bee (1929). Te prace uważano za proste i ujawniające inteligencje tancerki. Abstrakcyjny Drama of Motion (1930) nie miał fabuły, muzyki, czy kostiumów w teatralnym tego słowa znaczeniu.
W 1930 r. kompania Humphrey odbywała tourney po Stanach Zjednoczonych. W owym czasie nastąpiło w życiu tancerki wiele zmian. W 1932 r. wyszła za żeglarza Charlesa Francisa Woodforda i urodziła syna Charlesa Humphrey Woodforda. Zaczęła pracę na Brodwayu. Robiła choreografię dla takich produkcji jak School for Husbands (1933) i Life Begins at 8:40 (1934).
W 1934 Humprey zaczęła nauczać w Bennington College of Dance. Przez 8 lat uczyła tańca w Bennington College Summer School of Dance i High School of the Performing Arts. Nauczała także na Connecticut College American Dance Festival który po raz pierwszy odbył się w 1948. Później uczyła w Young Men-Young Women Hebrew Association ( stowarzyszenie)gdzie ostatecznie została dyrektorem
W 1936 Humphrey stworzyła swoje nabardziej znane dzieło, trylogię zatytułowaną New Dance składającą się z Theatre Piece,With My Red Fires. New Dance o utopi socjalnej gdzie indywidualności były zadowolone podczas scharmonizowanej pracy grupy. W latach 1930 i wczesnych latach 40 kontynuwała pracę jako choreograf. Stworzyła takie kawałki jak Passacaglia i Fuge in C Minor (done to the music of J. S. Bach; 1938) , Song of the West (1940). W 1940 the Humphrey-Weidman dance company została rozwiązana ale Humphrey kontynuowała pracę. Późniejszą jej praca, którą często wystawiano była Partita in G Major (1943).
W 1944 HumphreY stworzyła ostatni kawałek, który osobiście publicznie wykonywała, był to Inquest. Kiedy jej artretyzm ( który wykształcił się głównie w jej biodrze i z którym borykała się aż do śmierci )nie pozwolił jej już tańczyĆ zaczęła stale pracować jako choreograf.
W środku lat 40 meksykański tancerz powiązany z Humphrey-Weidman jako student, założył swoją własną kompanię taneczną I zatrudnił Humphrey jako dyrektora artystycznego. Tam rozwinęła swoja karierę jako choreograf i stworzyła takie prace Story of Mankind (1947), Deep Rhythm (1953), and Ruins and Visions (1953). Wiele z jej kawałków opierało się na gestach. Lament for Ignacio (1946) był oparty na poezji Federico Garcia Lorca I stworzony specjalnie dla Limona. Humphrey pokazała swoją elastyczność I pomysłowość jako choreograf spełniający wszystkie wymogi Kompani. Zrobiła nawet pracę opartą na miksie różnego rodzaju mediów pt. Theatre Piece No. 2 (1956).
Mimo, że Humphrey głosiła, że nie lubi uczyć, odegrała dużą rolę w stworzeniu Juilliard School of Dance otwartej w 1952. Humphrey została wykładowcą i otrzymałą fundusze I przestrzeń do tworzenia nowych choreografii. Następnie w 1955 roku ufundowany został Juilliard Dance Theatre.
Humphrey zmarła na raka w grudniu 29, 1958, w New York City. TW ciągu swojego życia stworzyła 97 choreografi, z których niektóre nadal są pokazywane Przed śmiercią pracowała nad choreografią Brandenburg Concerto No. 4.Po jej śmierci ukazała się jej książka The Art of Making Dances (1959). Humphrey przed śmiercią zaczęła także opracowywać swoją autobiografię, ta jednak została opublikowana dopiero w 1972.
Wpływ i wkład Humphrey na modern dance w United States został nijako przytłoczony prze tworzącą w tym samym czasie. Zarówno choreografie Graham, jak I Humphrey są nadal pokazywane. Kompanie z którymi pracowała Humphrey-Weidman i Jose Limona wyprodukowały wiele wpływowych tancerz takich jak Sybil Shearer i Jennifer Muller.
Połączenie intelektualnego podejścia do sztuki z emocjonalnym zaangażowaniem w sprawy ludzkich wartości sprawiły ,że choreografie Humphrey były heroiczne w najlepszym tego słowa znaczeniu.. Czasami jej uwaga skupiała się głównie na prostych mechanizmach robienia tańca, ale prace powstałe w wyniku dojrzałego geniuszu ukazywały sympatyzowanie z ludzkim cierpieniem I poświęceniem oraz artystyczną próbę pocieszenia i wpłynięcia na polepszenie tych warunków.
Doris Humphrey Timeline - including Major Works
1895 |
Born October 17 in Oak Park |
1915 |
Graduates Francis Parker, begins teaching |
1918 |
Joins Denishawn |
1919 |
•Valse Caprice (Scarf) |
1920 |
•Soaring, Sonata Pathetique (With St. Denis) |
1923 |
•Scherzo Waltz (Hoop) |
1925 |
Tours Orient with Denishawn |
1928 |
Leaves Denishawn, firest independent concert and formation of Humphry-Weidman Group |
1929 |
•Life of the Bee |
1930 |
First season Dance Repertory Theatre •Drama of Motion |
1931 |
•The Shakers |
1932 |
Marries Charles Francis Woodford •Dionysiaques |
1933 |
Birth of son, Charles Humphrey Woodford •School for Husbands |
1934 |
First summer at Bennington, the site of many important premieres by all major modern dance figures during the next decade •Rude Poema |
1935 |
Humphrey-Weidman makes first national tour by a modern dance company, establishes college circuit •Theatre Piece, New Dance |
1938 |
•Passacaglia and Fugue in C Minor |
1939 |
•Square Dances |
1940 |
Humphrey-Weidman Studio Theatre opens in NYC •Song of the West |
1942 |
Joint Humphrey-Limon Concert •Partita in G Major |
1943 |
•El Salon Mexico |
1944 |
Humphery's last dancing role |
1946 |
Humphrey directs new Jose Limon Dance Company •Lament for Ignacio Sanchez Mejias |
1947 |
•Day on Earth |
1948 |
First American Dance Festival Held at Connecticut College |
1949 |
Guggenheim Fellowship |
1951 |
Joins faculty of new Dance Department at Juilliard •Night Spell |
1953 |
Humphrey directs new dance company for children - The Merry-Go-Rounders •Ritmo Jundo |
1954 |
Wins Capezio Award for Outstanding Contributions to Modern Dance |
1957 |
•Dance Overture |
1958 |
Finishes book, The Art of Making Dances |
1959 |
•Brandenburg Concerto (Premiere posthumous) |
D