Wychodzimy od podstawowego wzoru z elastooptyki w postaci. wyznaczenie elastooptycznej stałej modelowej dokonujemy dla takiego modelu próbki dla którego wartości σ1 i σ2 można łatwo obliczyć a rząd izochromy wyznaczyć za pomocą eksperymentu. Jedynie z takich może być belka o przekroju prostokątnym zginaniu na pewnym odcinku czystym momentem. Czyste zginanie mamy tu na odcinku gdzie izochromy sa równoległe. Rzędy izochrom określamy bezpośrednio z obrazu odliczając je od osi zginania która na wspomnianym odcinku pokrywa się z izochroma zerową. W praktyce prążki izochrom maja pewna szerokość a zatem w konkretnym punkcie możemy określić rząd izochromy jedynie w przybliżeniu. Dlatego aby w miarę dokładnie wyznaczyć Cε lub Cσ wartości te zazwyczaj obliczamy przez uśrednienie wyników otrzymanych dla kilku punktów modelu. W celu określenia [ε1-ε2] lub[σ1-σ2] mamy dwie drogi. Poprzez naklejanie na brzegu modelu przez który przechodzi izochroma zerowa tensometru oporowego. Druga metoda obliczeniowa eksperymentalna pozwala na wyznaczenie tych wartości ze wzorów obliczeniowych. Dla powyższej próbki:
σ11=Mg/I3(z2) σ22=0 σ12=0 σi3=0 i=1,2,3 σ11=σ1 σ22=σ2=0
[σ1-σ2]=[ σ1]=mCσ Cσ=(12Pa/mgh^3)*(z2)
W celu wyznaczenia Cσ należy: zmierzyć b,h,a badanego modelu belki, obciążyć belkę znana siła 2P tak aby było widocznych kilka prążków izochrom, określić współrzędne typu x^2 dla wspomnianych izochrom i dla każdej z nich obliczyć Cσ, wyznaczyć Cσ0 i Cε0 a następnie Cε
Izochroma zerowa-w badanej próbce oznaczana jako czarny punkt-σ1=0, σ2=0 leży na osi zginania; pojawia się nie tylko na osi zginania lecz także w innych miejscach także takich które na obrazie nie są najlepiej widoczne; dla ich lokalizacji można posłużyć się dodatkowymi analizami stanów naprężenia analizując współrzędne naprężenia w wybranych punktach . w badanym modelu punktami w których warto takie analizy przeprowadzić są na przykład swobodne naroża.
Metoda ostrza(igły)- pozwala na rozróżnienie czy dany element konstrukcji jest rozciągany czy tez ściskany. Polega ono na tym ze do już obciążonej próbki przykładamy prostopadle do krawędzi modelu równomiernie na całej jego grubości dodatkowe zewnętrzne obciążenie obserwując jednocześnie zachowanie izochrom wokół miejsca przyłożenia tego obciążenia. Jeżeli na obserwowanej próbce przy przyłożeniu dodatkowej izochromy która odpycha już istniejącą to znaczy ze próbka w tym miejscu jest rozciągana. Natomiast jeżeli istniejąca izochroma jest przyciągana do krawędzi i zaczyna przy niej znikać oznacza to ze próbka w tym miejscu jest ściskana.