Opis dzieła sztuki
Vincent van Gogh [czytaj: winsent wan gog], „Pola Elizejskie”
Vincent van Gogh urodził się w 1853 roku w Groot Zundert [czytaj: grot cundert]
w Holandii, zmarł w Auvers-sur-Oise [czytaj: ower sir oaz] w roku 1890. Od 1880 roku przebywał w Brukseli i Hadze, gdzie uczył się malarstwa. Tworzył wówczas realistyczne rysunki i obrazy z życia chłopów, martwe natury i pejzaże. W 1886 roku przybył do Paryża na zaproszenie brata Theo [czytaj: teo]. Tu zetknął się z impresjonistami. Pod ich wpływem kolorystyka obrazów van Gogha stała się jaśniejsza i bardziej intensywna. Od tego czasu artysta stosował własny styl oparty na doświadczeniach tej grupy malarzy. Za pomocą koloru wyrażał swoje emocje. W 1888 roku twórca wyjechał do Arles [czytaj: arl]. Tam też namalował wiele nowatorskich dzieł. Należą do nich liczne płótna przedstawiające pejzaże, portrety, martwe natury z kwiatami, którym autor często nadawał wymowę symboliczną. Pogłębiająca się u van Gogha choroba psychiczna sprawiła, że umieszczono go w szpitalu dla umysłowo chorych. Mimo to nie przestał malować. Vincent van Gogh za życia był niedoceniany. Postrzegano go jako biedaka i szalonego artystę. Najbardziej znane dzieło malarza to „Słoneczniki”.
Obraz „Pola Elizejskie” przedstawia fragment najsłynniejszej alei w Paryżu. Niegdyś była ona ulubionym miejscem spacerów francuskiej arystokracji i burżuazji. Dzieło ukazuje promenadę w jesiennych barwach. Na pierwszym planie widoczne są trzy postacie. Osoby te mają na sobie ciemne stroje. Dzięki temu wyróżniają się na tle szerokiej alei, która wydaje się być usłana złotymi, czerwonymi i brązowymi liśćmi. Wzdłuż drogi rosną wysokie, smukłe drzewa. Poprzez ich szaro-czarne pnie przebija się ciemnozłote światło. Na obrazie widoczne są wyraźne ślady pędzla. Konary i gałęzie zostały przedstawione za pomocą ukośnych, czarnych kresek. Liście zaś ukazano jako złote, żółte, czerwone, a gdzieniegdzie również zielone plamy i smugi. Z lewej strony promenady pod drzewami znajdują się jasnobłękitne pawilony, a z prawej - kamienne ławki. Drzewa umieszczone po lewej stronie płótna pozostają w cieniu, natomiast te po prawej stronie są złote od blasku słońca. W głębi obrazu aleja staje się coraz węższa. Spacerujące nią postacie przedstawiono jako małe czarne plamy. Można odnieść wrażenie, że droga nie ma końca, a niewielkie postacie wkraczają w ciemny tunel utworzony przez drzewa. Ponad drzewami rozpościera się bladoniebieskie niebo, które
w górnej części obrazu przybiera coraz ciemniejszą barwę. Artysta ukazał je za pomocą białych, szarobłękitnych i granatowych smug.
W swoim dziele Vincent van Gogh przedstawił dostojne piękno zatopionych
w barwach jesieni Pól Elizejskich. Ich wielkość i elegancję podkreślają smukłe drzewa, które górują nad postaciami. Obraz wyraża potęgę przyrody i jej przewagę nad człowiekiem. Można w nim również dostrzec refleksję nad przemijaniem czasu.
Opis dzieła sztuki
Inez Nickmans [czytaj: ines nikmans], „Śnieg w lesie”
Pochodząca z Belgii Inez Nickmans jest artystką nowoczesną. Po ukończeniu studiów na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stanowego w Nowym Jorku początkowo tworzyła akwarele, obrazy olejne, ilustracje i grafiki. Dzieła z tego okresu są pełne metafor i symboli, często nawiązują do świąt Bożego Narodzenia. Z czasem artystka zajęła się również projektowaniem wnętrz i przedmiotów użytkowych. Zaprojektowała jedyne w swoim rodzaju meble, zdobione oryginalnymi elementami wykończeniowymi, między innymi kolorowymi wzorami geometrycznymi.
Dzieło „Śnieg w lesie” to akwarela wykonana na papierze. Należy ona do cyklu kilkunastu obrazów poświęconych tematyce świąt Bożego Narodzenia. Prace te przedstawiają Świętego Mikołaja podczas wykonywania różnych czynności, na przykład zajętego czytaniem listów, przygotowującego podarki, rozwożącego prezenty na nartach lub saniach
i wrzucającego je przez komin.
Zaprezentowana akwarela ukazuje Świętego Mikołaja śpiącego w lesie. Na pierwszym planie widoczne są różnej wielkości muchomory. Na ich czerwone kapelusze spadają płatki śniegu. Pod jednym z olbrzymich grzybów siedzi Mikołaj przypominający krasnala z bajek. Jego czerwone ubranie jest pokryte śnieżnymi kropkami. Na głowie ma długą, czerwoną czapkę w kształcie stożka, a na nogach czerwone buty z długimi, wygiętymi do góry czubami. Oprócz charakterystycznego stroju Mikołaja można także rozpoznać po długich, białych włosach, podwiniętych do góry wąsach i falującej brodzie do pasa. W głębi obrazu widoczne są szare pnie drzew i zielone choinki, przykryte śnieżnymi czapami o różnych kształtach.
W tle prześwituje ciemnogranatowe niebo, rozjaśniane białymi płatkami gęstego śniegu.
Dzieło Inez Nickmans kojarzy się ze sceną z kolorowej bajki dla dzieci. Barwy przeważające na obrazie to biel, czerwień, granat oraz zieleń. Malarka celowo posłużyła się kontrastowymi kolorami, by pokazać uroki zimy. Czerwień - symbol miłości - wskazuje na dobro i radość. Bajkowa wizja uśpionego, zaśnieżonego lasu przywołuje cudowne
i fantastyczne marzenia.
Opis dzieła sztuki
Józef Chełmoński, „Sójka”
Józef Chełmoński urodził się w 1849 roku w Boczkach koło Łowicza, zmarł
w Kuklówce koło Grodziska Mazowieckiego w roku 1914. Był czołowym reprezentantem realizmu w malarstwie polskim.
W swoich dziełach artysta najczęściej przedstawiał życie polskiej i ukraińskiej wsi oraz sceny myśliwskie. Tworzył malownicze, nastrojowe pejzaże i doskonale oddawał naturalny koloryt polskiej przyrody. Był jej bystrym obserwatorem. Zafascynowany naturą często malował lecące w kluczu dzikie ptaki: żurawie, czajki, czaple, kurki wodne, głuszce, kuropatwy. Doskonale potrafił również utrwalać sylwetki koni. Sławę przyniosły mu płótna przedstawiające rozpędzone zaprzęgi konne, czyli słynne „Trójki” i „Czwórki”.
Obraz Józefa Chełmońskiego „Sójka” znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Praca należy do cyklu dzieł ukazujących dzikie ptaki. Umieszczona na pierwszym planie sójka reprezentuje nieliczne ptactwo, które na czas zimy pozostało w lesie. Kolorowy ptak siedzi na oszronionej gałęzi sosny, namalowanej z prawej strony płótna. Rozkłada długi, czarny ogon i opuszcza niebiesko-czarne skrzydła, jakby chciał rozpocząć śnieżną kąpiel. Ruch sójki sprawia, że śnieżny pył spada na leśną drogę niczym górski wodospad. Na ośnieżonym trakcie odbijają się niebieskie cienie drzew i jasne smugi słońca. Gdzieniegdzie widać też ślady dzikich zwierząt. Drzewa i krzewy rosnące po obu stronach drogi są niemalże w całości pokryte szronem. W tej śnieżnobiałej scenerii wyraźnie odznaczają się jedynie ciemne pnie drzew. Nad nimi widać fragment szarobłękitnego nieba. W głębi obrazu las gęstnieje i staje się coraz mniej wyraźny.
Kolorystyka dzieła nie jest zróżnicowana - przeważa w nim biel, szarość i błękit. Kompozycję „Sójki” cechuje jednak harmonijne zestawienie barw. Jedynymi wyróżniającymi się elementami są kolorowa sójka oraz brązowe pnie drzew. Część ukazanej sceny przysłania śnieżna mgła. Kiedy patrzy się na obraz Chełmońskiego, łatwo wyobrazić sobie ciszę
i samotność towarzyszące ukazanej scenie. Może je przerwać jedynie odgłos wzlatującego ptaka.
Opis dzieła sztuki
Ando Hiroshige [czytaj: hiroszige], „Sad śliwkowy”
Ando Hiroshige żył w latach 1797-1858. Jest jednym z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Należy do twórców kierunku ukiyo-e [czytaj: ukijoe] - japońskiej szkoły malarstwa i drzeworytu. Zwolennicy tego stylu artystycznego uważali, że drzeworyt tworzą trzy osoby: artysta malarz, rytownik i drukarz. Ostatecznie za autora dzieła uznaje się tylko pierwszego z nich.
Japoński artysta potrafił oddać liryczny nastrój krajobrazu za pomocą prostych środków plastycznych. Po mistrzowsku utrwalał w swoich dziełach zjawiska natury, takie jak deszcz, mgła, śnieg, brzask słońca czy zmrok. Ando Hiroshige wywarł silny wpływ na sztukę europejską drugiej połowy XIX wieku, a zwłaszcza na impresjonistów. Najbardziej znane pejzaże jego autorstwa należą do cykli „Sto znanych miejsc w Edo” i „Pięćdziesiąt trzy przystanki Tokaido”.
Prezentowany obraz przedstawia sad śliwkowy w Kameido. Odnosi się wrażenie, że ogród jest już stary. Na pierwszym planie widać grube i ciemne konary drzewa śliwkowego,
z których wyrastają cienkie gałązki z białymi kwiatami i pączkami. Śliwa jest pozbawiona liści, a samych kwiatów ma jeszcze niewiele. Jej pochylone w prawą stronę gałęzie przypominają kształtem wielkie okulary, przez które można dostrzec ogród w oddali. Rosną w nim kwitnące na biało drzewa. Mają one różne kształty, ponieważ wycięto niektóre z ich gałęzi. W głębi przedstawiona scena ulega rozjaśnieniu. Na bladożółtym tle można dostrzec ogrodzenie, a za nim liczne postacie i fragment budynku. U góry obrazu niebo przybiera różowoczerwoną barwę i oświetla sad wspaniałym blaskiem. Zagadką dla widza są cztery kolorowe tabliczki z pismem japońskim. Dwie z nich są czerwone, a dwie kolejne mają odpowiednio kolor zielony i brązowy.
Dzieło Ando Hiroshige cechuje się dużym zróżnicowaniem kolorystycznym. Centrum kompozycji jest wyraźnie ciemniejsze. Światło pada na sad w dali. Uwagę widza przyciągają jednak grube, ciemne gałęzie. Na obrazie przeważają takie barwy, jak: zieleń, czerń, biel i róż. Ukazana scena tchnie ciepłem i nadzieją.
Opis dzieła sztuki
Helen Lurye [czytaj: lerje], „Lato”
Helen Lurye to współczesna malarka pochodząca z Rosji. W 1984 roku ukończyła Państwowy Uniwersytet Kultury w Moskwie. Następnie kształciła się w Wielkiej Brytanii
i Nowym Jorku, gdzie obecnie mieszka. Jej malarstwo cechuje odważne stosowanie jaskrawych kolorów. Obrazy artystki nawiązują do świata natury oraz ukazują jego piękno, tajemniczość i różnorodność. Inspiracją twórczą są dla malarki wystawy dzieł innych twórców, odwiedzane podczas licznych podróży po świecie.
Obraz „Lato” został namalowany farbami olejnymi i akrylowymi. Praca pokazuje uroki tej pory roku, zachwycającej różnorodnością barw. Na płótnie artystka przedstawia niezwykłość letniego zachodu słońca. Na pierwszym planie widoczny jest ogród z niebieskimi i żółtymi kwiatami. Wychylają się one spoza szeregu zielonych liści. Nad kwiatami fruwają niebiesko-czarne motyle. Między liśćmi i ponad nimi prześwituje czerwono-żółty blask zachodzącego słońca. Jest on tak silny, że rozświetla rośliny i latające motyle. Światło tworzy na płaszczyźnie piękne figury geometryczne - łączące się niebieskie, fioletowe i czerwone prostokąty. Wydawać by się mogło, że słońce nie chce jeszcze opuszczać ogrodu. Nie ma zamiaru ustępować nadchodzącej fioletowo-niebieskiej ciemności. Tymczasem noc opuszcza już na ogród błękitną zasłonę. Gasi czerwony blask słońca oraz zieleń liści i trawy. Stopniowo zamyka jaskrawe barwy w nieregularnych figurach koloru czarnego, zielonego i fioletowego.
Obraz Helen Lurye silnie oddziałuje na wyobraźnię. Żywe, mocne barwy zachwycają
i przyciągają wzrok. Elementy przyrody, takie jak kwiaty czy motyle, są idealnie skomponowane z figurami geometrycznymi. Poszczególne motywy przedstawione w dziele wyrażają złożoność życia - życia, które może zadziwiać i które każdego dnia warto odkrywać na nowo. Wystarczy tylko patrzeć i chłonąć jego niezwykłość.
5