Metody teoretyczne - podające - źródłem nauczania treści jest wiedza w swoim układzie systematycznym.
Metody laboratoryjne - poszukujące - źródłem nauczania są właściwości samych czynności uczenia się.
System metod nauczania składa się z 2 układów sposobów nauczania:
metody wprowadzania i opracowywania nowych treści - układ dostosowany do zasady wiązania poznawania treści nauczania z rozwojem procesów i funkcji myślenia u ucznia; są to metody:
stykania uczniów z nową wiedzą;
opracowywania nowej wiedzy (mają głównie charakter poszukujący);
metody utrwalania wiadomości i formowania umiejętności operowania nowymi treściami - układ dostosowany do potrzeb łączenia teorii z praktyką; są to metody:
formowania umiejętności i sprawności w zakresie operowania nową wiedzą;
utrwalania wiadomości, umiejętności i sprawności.
pomocnicze metody nauczania, np. pokaz.
Zakresy tych układów krzyżują się wzajemnie.
Postawa twórcza znajduje swój wyraz w uczeniu problemowym, na które składają się następujące elementy:
dostrzeganie problemu,
sformułowanie go,
wytwarzanie pomysłów jego rozwiązania,
ocena pomysłów rozwiązania,
wytwarzanie pomysłów sprawdzania,
ocena pomysłów sprawdzania,
sprawdzanie,
uświadomienie sobie wyników odkrycia i metody sprawdzania.
Pomoce naukowe - okazy, modele, obrazy, schematy, ilustracje znakowe, przyrządy, środki słowne.
Metody stykania ucznia z nową wiedzą teoretyczną:
opowiadanie - słowne przedstawienie jakiegoś zdarzenia; wprowadza ucznia w świat obiektywnych zjawisk i działań, wpływa na jego emocje i ożywia przedstawiane treści;
treść musi być prawdziwa, zgodna z rzeczywistością;
temat musi być zgodny z programem nauczania;
dobór treści musi być taki, aby opowiadanie przedstawiało i uwypuklało zdarzenia charakterystyczne, zjawiska typowe i procesy poznawczo znaczące;
powinno mieć logiczną konstrukcję (układ treści o jasnej i przejrzystej strukturze; zjawiska i procesy składające się na opowiadane zdarzenie - usystematyzowane w czasie i przestrzeni, ułożone w porządku przyczynowym);
sposób opowiadania - żywy, utrzymany w tempie odpowiadającym rytmowi akcji zdarzenia i możliwościom percepcyjnym ucznia, obrazowy
odpowiednia forma literacka;
język poprawny, piękny, ale przede wszystkim prosty.
opis - słowne przedstawienie uczniowi części i właściwości przedmiotów lub zjawisk oraz związków i stosunków między nimi; celem jest przekazanie informacji o danym obiekcie wraz z objaśnieniem jego właściwości;
opis funkcjonalny - dostarcza wiedzy o funkcyjnych zależnościach między elementami opisywanych przedmiotów;
opis jakościowy - informuje o stosunkach logicznych między elementami opisywanej klasy przedmiotów;
opis idiograficzny - wyróżnia indywidua wg swoistych cech, dostarcza wiedzy o strukturalnych związkach opisywanego indywiduum z grupą, do której należy, pozwala zrozumieć dane zjawisko przez poznanie praw strukturalnych rządzących zbiorem zjawisk o tym samym charakterze;
cechy:
musi rozpoczynać się od ogólnego przedstawienia przedmiotu; może być to wsparte pokazem;
musi zawierać analizę opisywanego przedmiotu (materialną, czyli rozłożeniem konkretnego przedmiotu lub konkretnego wyobrażenia obiektu na równie konkretne elementy realne czy też obrazowe, lub logiczną, polegającą na tym, że w pewnej całości - konkretnej bądź abstrakcyjnej - wyróżniamy ich części, tj. cechy pojęciowe);
analiza musi być odpowiednio stopniowana;
następnie musi nastąpić synteza - połączenie rozłączonych części w całość (materialną lub logiczną);
syntezy muszą być tworzone stopniowo.
wykład - polega na podaniu grupie słuchaczy wiedzy w jej naukowej postaci;
wykład pełny - przekazywane wiadomości są tak dobrany, że wyczerpują w całości treści objęte określonym tematem;
wykład niepełny - nie przedstawia w swoim zakresie wszystkich informacji objętych danym tematem tylko metodą wykładu (część wiadomości jest przekazywana innymi metodami); 2 odmiany: wykład wprowadzający (podaje tylko takie wiadomości, które są potrzebne jako niezbędne wprowadzenie do tematu) i wykład przedstawiający rezultaty przeprowadzonych przez ucznia badań i poszukiwań;
cechy:
treści dobrane tak, by przekazywane w nich informacje wyczerpywały możliwie całość wiedzy z danego zakresu;
układ treści tworzy porządek logiczny - linearny (liniowy) lub hierarchiczno-strukturalny;
wykładający posługuje się terminami i symbolami właściwymi danej nauce; nowe dla ucznia nazwy i wyrażenia muszą być wyjaśnione możliwie najdokładniej;
jasność wypowiedzi;
język rzeczowy przy intelektualnym wyrażaniu treści myśli;
język emocjonalny przy wyzwalaniu w słuchaczach uczuć;
lekki, literacko opracowany styl mowy (ideał).
praca z książką - istotą tej metody jest zyskiwanie przez ucznia nowych wiadomości z podręczników i innych źródeł pisanych;
czytanie z objaśnieniami - reprodukcja treści i samodzielne ustosunkowanie się do przeczytanego tekstu;
odbywa się pod kierunkiem nauczyciela w szkole;
n-l wyjaśnia nowe zwroty, pojęcia itp.;
pytaniami i poleceniami n-l zwraca uwagę na główne myśli, główną ideę itp.;
czytanie samodzielne - zmierza do reprodukcji treści i samodzielnego ustosunkowania się do przeczytanego tekstu przy zastosowaniu innej techniki czytania i innych, wyższych wymagań w zakresie percepcji treści niż czytanie z objaśnieniami;
studiowanie książki - studiowanie tekstów naukowych i utworów literackich; celem reproduktywnego studiowania jest adekwatna rekonstrukcja myśli zapisanych w tekstach i pełne rozumienie ich treści;
studiowanie tekstu naukowego:
I stadium - podział całości na części (logiczne rozczłonkowanie) i czytanie każdej z wyodrębnionych części osobno:
opracowanie leksykalnej strony teksów (korzystanie ze słowników, encyklopedii; poznawanie sensu i treści z podanych w tekście definicji i kontekstów);
odkrywanie konstrukcji poszczególnych części, porównywanie ich ze sobą, odróżnianie myśli głównej od tego, co uboczne; wykrycie naczelnej idei dzieła i określenie głównych metod jej badania;
ustalanie wzajemnych związków tez i pojęć ze sobą; stwarzanie w ten sposób obrazu całości;
ujęcie reprodukcji w postaci streszczenia, planu, schematu lub grafu;
II stadium - krytyczne ustosunkowanie się do przeczytanego dzieła:
naświetlenie i ocena tekstu z różnych punktów widzenia;
weryfikacja prawdziwości tez i poprawności dowodów w rozprawie;
ocena wewnętrznej spójności tekstu, jego poszczególnych części;
ocena ważności problemów i ich rozwiązania (ocenienie, czy problem jest nowy, czy jego rozwiązanie jest oryginalne, na czym polega odmienność tego rozwiązania w stosunku do innych kierunków badań);
ocena języka rozprawy (badanie, czy jest to język naukowy i jasny, rzeczowy czy emocjonalny itp.)
reprodukcja treści utworu literackiego i krytyka jego treści:
przeczytanie całości utworu w sposób „ekstensywny”; na podstawie ogólnej znajomości treści - podzielenie go na części, które należy przeczytać „intensywnie”;
zwracanie uwagi podczas studiowania na nieznane i rzadkie wyrażenia, nazwiska i imiona bohaterów, na zdarzenia i zjawiska przedstawione w poszczególnych częściach;
ujęcie całości akcji łącznie z jej główną myślą na podstawie przeczytanych „intensywnie” części;
analiza treści (zwł. akcji), konstrukcji (budowanie planu całości, badając kolizje zdarzeń, wzrastanie napięć, momenty kryzysu, rozwiązanie akcji), języka (stylu, słownictwa, zwrotów retorycznych, poetyckich, figur literackich, budowy zdań; określanie ogólnego charakteru języka), elementów psychologicznych (ogólnego nastroju dzieła, przeżyć bohaterów i ich osobowości oraz oddziaływania akcji i utworu jako całości na czytelnika) itp.;
krytyczne ustosunkowanie się do dzieła - analiza wewnętrznej logiki utworu, ocena wartości ogólnej idei dzieła oraz jego charakteru literackiego (rodzaju, gatunku, przynależności do epoki; porównywanie dzieła do innych dzieł tego samego autora).
Metody stykania ucznia z nową wiedzą praktyczną:
obserwacja - dokładne śledzenie przebiegu zjawisk lub wyglądu przedmiotu w warunkach naturalnych celem osiągnięcia określonych zamierzeń poznawczych (uzyskania wiadomości o zjawiskach lub przedmiotach stanowiących obiekt poznania; wykrycia związków i stosunków między zjawiskami lub częściami poznawanych przedmiotów; ujęcia faktów i związków pomiędzy nimi w całość zjawiska lub przedmiotu w odpowiednich sformułowaniach słownych);
przygotowanie obserwacji:
przygotowanie uczniów do obserwacji (podanie szczegółowych uwag; informacje, co będzie przedmiotem obserwacji, gdzie i kiedy ona nastąpi, jak należy zachować się w czasie jej prowadzenia itp.);
przypomnienie znanych już wiadomości o zjawisku lub przedmiocie badanym;
wskazanie głównych zagadnień, które obserwacja ma rozwiązać (podanie celu obserwacji);
zwrócenie uwagi na najistotniejsze i charakterystyczne strony i momenty przedmiotów i procesów, które uczeń ma spostrzec w trakcie prowadzenia obserwacji;
przeprowadzenie obserwacji:
pobudzanie uwagi uczniów;
zwracanie uwagi na wzajemną zależność elementów i na ich stosunek do siebie;
można wykonać z uczniami rysunek obserwowanego przedmiotu;
omówienie wyników obserwacji:
zebranie wyników obserwacji - opis obserwowanego obiektu i sformułowanie odpowiedniego uogólnienia;
Obserwacja może być też wykonywana samodzielnie przez uczniów (każdy osobno) i na lekcji omawiane są wyniki jednostkowych prac lub też może być ona przeprowadzana zespołowo (np. przy pokazie lub na wycieczce).
eksperyment - jego istotą jest wywoływanie interesującego nas zjawiska niezależnie od naturalnych warunków jego występowania; celem jest uzyskanie wiedzy o rzeczywistości, a więc o prawach naukowych oraz myślowe ujęcie tych praw w izolacji od reszty prawidłowości;
metody eksperymentowania:
metoda zgodności;
metoda różnicy;
metoda zmian towarzyszących;
odmiany eksperymentu szkolnego:
badawczy - uczeń droga stosowania go rozwiązuje pewne nowe dla siebie zagadnienie dążąc do rozszerzenia swoich własnych wiadomości; n-l musi przygotować instrukcję, w której:
podaje cel i zadania eksperymentu,
określa wiadomości, jakie trzeba przygotować oraz lekturę, z jakiej należy korzystac przy jego przeprowadzeniu,
podaje wykaz potrzebnych materiałów, w jakie mają zaopatrzyć się uczniowie,
wymienia przyrządy, które są potrzebne do przeprowadzenia eksperymentu; poucza, jak się nimi posługiwać,
opisuje główne etapy badania (pozostawiając przy tym miejsce dla samodzielnego myślenia uczniów),
wskazuje na środki ostrożności, jakie należy zachować podczas przeprowadzaniu eksperymentu,
informuje, co w czasie wykonywania eksperymentu trzeba zapisać, jakie wykonać rysunki, jak sporządzić sprawozdanie itp.,
poucza, co zrobić z przyrządami i materiałami po przeprowadzeniu eksperymentu, jak uporządkować salę itp.;
sprawdzający - jego głównym celem jest sprawdzenie działania i funkcjonowania praw naukowych w produkcji i nauce; metoda ta pozwala uczniom dokładniej zrozumieć daną zasadę;
punktem wyjścia jest sytuacja empiryczna - taka, w której dzięki zestawowi specjalnych pomocy naukowych mogłoby wystąpić działanie praw nauki, na jakich opierają się zasady techniki stanowiące cel i treść lekcji;
produkcyjny - polega na zastosowaniu przez ucznia pewnej zasady technicznej opartej na poznanych już prawach w konkretnym rodzaju wytwórczości, aby przez to uzyskać określony produkt; pozwala na poznanie wartości i praktycznego zastosowania praw naukowych;
musi być stosowany w ten sposób, by zaznajamiał ogólnie uczniów z podstawowymi warunkami wytwórczości industrialnej i rolniczej;
etapem przygotowującym do eksperymentu produkcyjnego jest eksperyment sprawdzający;
użycie narzędzi i urządzeń powinno być poprzedzone obserwacją ich budowy i działania oraz przewidywaniem zjawisk i rezultatów, jakie mogą powstać w zależności od sposobu ich użycia, wraz z teoretycznym uzasadnieniem tych przewidywań.
wycieczka - organizacyjna forma nauczania; umożliwia bezpośrednie poznanie pewnego środowiska i jego właściwości. Stosowanie tej metody pozwala na: wyodrębnienie przedmiotów i zjawisk z ich naturalnego otoczenia oraz poznanie na jego tle ich istoty; wykrycie związków przedmiotów i zjawisk z ich otoczeniem; rozszerzenie osobistych doświadczeń ucznia i rozbudzenie u niego aktywnej i badawczej postawy wobec rzeczywistości.
Metody opracowywania nowej wiedzy:
pogadanka - rozmowa nauczyciela z uczniami na temat podany przez nauczyciela; w jej trakcie omawianą problematykę poddaje się analizie i tworzy z wyabstrahowanych w jej procesie składników uogólnienia (poszczególne wiadomości staja się elementami ogólniejszego abstraktu i są przez ten abstrakt głębiej i pełniej rozumiane, nabierając nowego znaczenia);
posługiwanie się pytaniami (pobudzającymi i badawczymi), których celem jest wywołanie aktywności umysłowej ucznia i ukierunkowanie jej na rozumowanie prowadzące do rozwiązania zagadnienia:
pytania przygotowawcze - ma na celu przypomnienie treści, jakie mają stać się przedmiotem opracowania; za ich pomocą uczniowie przygotowują się do pracy nad rozwiązaniem omawianego problemu;
pytania naprowadzające - pomagające w rozwiązywaniu problemu;
pytania o charakterze pozytywnym - pobudzają aktywność umysłową ucznia, zbliżają go do wykrycia nowych abstraktów i rozwiązania zagadnienia;
pytania o charakterze negatywnym - wykazują błędy i niedokładności myślenia ucznia, nieprawidłowe bądź pozorne rozumienie potrzebnych pojęć i praw albo wręcz ich niezrozumienie; uświadamiają uczniowi stopień jego niewiedzy dotyczącej poznanych treści, charakter ich niezrozumienia i wykazują, że użyty wskutek tego sposób rozumowania był niewłaściwy;
pytania zbierające - za ich pomocą dokonuje się podsumowania wyników; ich zadaniem jest ułatwienie uczniom zrozumienia rezultatu pogadanki (nowych uogólnień) i rozumowania, które do nich doprowadziło; zmierzają do tego, by uzyskanym uogólnieniom nadać dokładne i jednoznaczne sformułowanie słowne;
pytania muszą być formułowane tak, by były one jasne, zrozumiałe, językowo poprawne, a przede wszystkim pobudzające do myślenia i wysiłku; nie powinny być podpowiadające ani takie, na które można odpowiedzieć „tak” lub „nie”;
należy unikać dygresji;
nie wolno pytać o to, czego uczniowie nie mogą wiedzieć (nie wszystko można uzyskać drogą pytań i rozumowania).
dialog bez arbitra - rozmowa nauczyciela z uczniami, w której obie strony współpracują ze sobą (zasada kooperacji); celem jest uzyskanie rozwiązania pewnego zagadnienia lub zbliżenie się do jego rozwiązania (zasada psychologicznej niezależności poznających i otwarcie ich umysłu na przedmiot badania);
uczestniczący w rozmowie nauczyciel nie wie, co będzie rezultatem poszukiwań ani z góry nie zakłada treści, ich następstwa i porządku, które uczeń powinien uzyskać czy odkryć w trakcie rozmowy (zasada tożsamości ról uczestników dialogu);
proces analizy odbywa się przez rozmowę obu stron, które przez pytania i odpowiedzi wzajemnie pobudzają się do myślenia i poszukują jego rozwiązania, wykorzystując logiczne rozumowanie i pomysłowość uczestników rozmowy (zasada wzajemnego pobudzania się do myślenia);
temat może zaproponować nauczyciel bądź uczniowie; jest nim problem, który wyłonił się w trakcie lekcji;
uczniowi należy uświadomić jego niewiedzę w danym zakresie i wzbudzić w nim rzeczywistą potrzebę poszukiwania rozwiązania (uczeń musi wiedzieć, że nauczyciel nie zna rozwiązania);
proces docierania do istoty poznawanego przedmiotu jest procesem twórczym.
dyskusja - wymiana myśli w trakcie wspólnego opracowywania przez uczniów określonego materiału, ujętego w programie nauczania, a opierającego się przede wszystkim na wykorzystaniu posiadanej przez uczniów wiedzy; każdy z członków zespołu ma okazję oświetlenia poznawanego zagadnienia na podstawie własnego doświadczenia i własnej wiedzy; dyskusja prowadzi do uzyskania przez ucznia szerokiej wiedzy i rozwoju jego funkcji umysłowych; dzięki temu poznawane treści są rozumiane w różnych związkach i relacjach;
zróżnicowany zespół = różnorodność treści i ujęcia;
nauczyciel pełni role formalnego przewodniczącego zespołu, pilnuje przestrzegania porządku w zabieraniu głosu i uczestniczy w dyskusji na takich samych prawach, jak pozostali członkowie zespołu;
na dyskusję składają się 3 komponenty:
nawiązanie dyskusji - postawienie problemu, którego precyzowanie i rozłożenie na zagadnienia cząstkowe odbywa się w toku ścierania poglądów, przytaczania argumentów i podawania przez uczniów propozycji wyników;
prowadzenie dyskusji - wypełniają ją wypowiedzi członków zespołu zawierające projekty odpowiedzi na postawiony problem, krytyka prezentowanych stanowisk i sądów, obrona podważanych twierdzeń itp.;
swobodne wypowiadanie się uczniów - uczniowie wysuwają koncepcje rozwiązań problemu, projekty odpowiedzi, pomysły sposobów przeprowadzania postępowania badawczego itd.; nauczyciel nie ingeruje w wypowiedzi uczniów;
porządkowanie otrzymanych wypowiedzi - przegląd uzyskanego materiału i wyniku jego analizy i oceny uczniowie usuwają to, co się w nim powtarza; pozostałe wypowiedzi poddają klasyfikacji wg odmienności rozwiązań w nich zaproponowanych i tworzą strukturę rozwiązań możliwych, dołączając do niej odpowiednie uzasadnienie, wykrywają w argumentacji błędy w rozumowaniu, ustalają stosunki między rozwiązaniami oraz dociekają podstaw, na jakich się one opierają (wszystko to odbywa się w toku publicznej wymiany myśli między członkami zespołu);
zebranie wyników - ujęcie wyników dyskusji, na które składają się uogólnienia treści i metody ich uzyskania; treścią tego ujęcia jest naukowe rozwiązanie zagadnienia;
problem stanowiący przedmiot dyskusji musi być jasno sformułowany, musi właściwie ukierunkować aktywność badawczą dyskutujących.
Metody formowania umiejętności i sprawności w zakresie posługiwania się nową wiedzą:
ćwiczenia - polega na stotowaniu wiedzy teoretycznej do celów praktycznych lub teoretycznych; celem jest zyskanie umiejętności, sprawności, nawyków oraz utrwalanie posiadanych wiadomości tak, by posiadana wiedza stała się wiedzą operatywną
stosowanie myslenia przez analogię - wymaganie od ucznia stwierdzenia podobieństw i różnic między dwoma przemdiotami, procesami, stosunkami; sa to ćwiczenia w porównywaniu przedmiotów i zjawisk; uczeń przenosi związki stwierdzone między cechami znanych przemiotów lub między znanymi zjawiskami na inne poznawane zjawiska i przedmioty;
stosowanie wiadomości teoretycznych w rozszerzaniu dotychczasowej wiedzy; posiadana weidza może wystapić w roli uogólnienia; uczen musi doszukać się znanego sobie prawa ogólnego w nowym zjawisku, które dzieki temu staje się zrozumiałe;
dotychczasowa wiedza ucznia może być wykorzystana w roli przesłanek rozumowania dla wyprowadzenia z nich nowych uogólnień; sa to ćwiczenia w teoretycznym stosowaniu wiedzy;
ćwiczenia wymagające strukturalizacji dotychczasowej wiedzy;
rodzaje ćwiczeń:
ćwiczenia reprodukcyjne - wymagające uogólnień, które są znane uczniom z ich dotychczasowej nauki;
ćwiczenia twórcze (problemowe) - wymagające łączenia poznanych niepełnych uogólnień z samodzielnym poszukiwaniem brakujących dla rozwiązania jednostkowych wypadków; dzięki nim posiadana wiedza rozszerza się i pogłębia.
zajęcia praktyczne - forma ćwiczeń, w których akcent kładzie się na wynik działania i na rozwój sprawności u ucznia; celem jest uzyskanie realnego rezultatu;
udział ucznia powinien być świadomy;
wykonywanie prac powinno być zgodne z opracowanym planem działania i realizowane przez ucznia z pełnym zrozumieniem jego treści i zasad (wiązanie teorii z praktyką);
muszą to być zajęcia budzące zainteresowanie uczniów;
uczniowie powinni - w miarę możliwości - prace wykonywać samodzielnie.
Metody utrwalania wiadomości, umiejętności i sprawności:
powtarzanie - główna metoda utrwalania wiedzy ucznia; polega na kilkakrotnym wykonywaniu tych samych lub zbliżonych do siebie czynności ruchowych lub umysłowych; celem jest pamięciowe utrwalenie wiadomości lub czynności;
rodzaje powtarzania:
powtarzanie łańcuchowe - wiadomości powtarzane są dosłownie i niezmiennie w jeden i ten sam sposób i wg tego samego schematu, w takim samym układzie i porządku (powtarzanie np. definicji, twierdzeń, wierszy, tekstów naukowych, wykładów);
powtarzanie wyrywkowe - powtarzanie ogniw łańcucha wiadomości wybieranych przypadkowo, wyrywkowo (np. powtarzanie tabliczki mnożenia);
powtarzanie strukturalne - przedmiotem powtarzania są nie tylko ogniwa pewnego łańcucha wiadomości, lecz jego budowa (treści i związki między nimi);
powtarzanie problemowe - tworzenie z poznanych wiadomości nowych ich układów, odmiennych od tych, w jakich te treści były poznane;
powtarzanie systematyczne - ponowny przegląd pewnych całości wiedzy (zajmuje zwykle całą lekcję lub klika lekcji); odbywa się tokiem reprodukcyjnym;
powtarzanie okolicznościowe - reprodukowane treści są urywkowe i fragmentaryczne, „wyjęte” z pewnej przerobionej całości i użyte tylko doraźnie po to, by powiązać je z materiałem nauczania bieżąco opracowywanym.
Pomocnicze metody nauczania:
- pokaz - pokaz przedmiotów, zjawisk bądź wzór jakiejś osoby lub grupy osób.
Poznanie eksperymentalne opiera się na wnioskowaniu indukcyjnym - od poszczególnych przypadków przechodzimy do ogólnego wniosku.