PISANIE PRACY MAGISTERSKIEJ

dr hab. Andrzej Szmyt prof. UG

1. Tytułem wstępu

Do czytania jest przyjmowany tylko cały rozdział.

Możliwa jest wcześniejsza obrona - nawet po sesji zimowej na V roku.

Najlepiej bronić się przed wakacjami.

Pracę ocenia:

• promotor (Szmyt)

• recenzent (Kraluk)

2 tygodnie przed planowanym terminem obrony zostawia się pracę u promotora.

Obrona:

Padają na niej 3 pytania. Egzamin magisterski dotyczy tylko samej pracy magisterskiej. Przeprowadza go 3-osobowa komisja. Pytania są mniej więcej takie jak tytuły rozdziałów lub podrozdziałów w pracy. Trwa on średnio 10 minut.

Ocena końcowa za studia:

• średnia ocen - 50%

• ocena za pracę magisterską - 25%

• ocena za egzamin magisterski - 25%

2. Zakres merytoryczny pracy magisterskiej

Zakres merytoryczny:

• Prawo konstytucyjne (najszerzej jak można je rozumieć)

Nie ma ograniczenia wyboru tematów; bez ograniczania tematu.

Standardowo:

• tematy dogmatyczno-prawne z obowiązującego prawa.

• tematy organów

Można pisać także o cudzoziemskim prawie konstytucyjnym.

Odnośnie obcych państw:

• znajomość danego języka obcego na poziomie czytania literatury (np. język japoński)

Szerokość ujęcia:

System konstytucyjny:

Np. -||- Polski (zbyt obszerny)

Np. -||- USA (zbyt szeroki)

Np. -||- Kiribati (w sam raz)

Wymiar historyczny:

W pracy można zawrzeć rys historyczny a także pisać pracę z historii prawa konstytucyjnego (np. prezydent w II RP). Preferuje się okresy po I Wojnie Światowej. Dopuszczalne jest jednak nawiązanie w pracy, opisanie wcześniejszych okresów.

Prawo konstytucyjne ma zagadnienia wspólne z innymi dyscyplinami. O takich zagadnieniach także można pisać. Jak na przykład:

• historia myśli poltycznych

• historia doktryn polityczno-prawnych

• nauki polityczne

Zaleca się ostrożnie podchodzić do prac politologów o prawie.

1. Prawno-dogmatyczne o polskim prawie

2. Prawno-dogmatyczne o obcych prawach

3. Prawno-porównawcze

4. Teoretyczne

5. Historyczno-prawne

Można uwzględniać prace ekonomiczne, socjologiczne, politologiczne, psychologiczne, ale prymat ma prawo i prace prawnicze.

Zadeklarowany temat można zmienić.

3. Bibliografia

To baza źródłowa. Tytuł książki nie musi brzmieć jak tytuł pracy. Ilość pozycji oscyluje wokół kilkudziesięciu sztuk.

Cytatów nie wplatać w nadmiarze, jeśli tekst jest merytorycznie ubogi.

Liczyć należy się z tym, że do jednego tematu 10 sztuk to za mało a do innego 3 sztuki jest wystarczające.

Szmyt wie, do jakiej książki można dotrzeć a do jakiej nie.

Zaleca się wykorzystywanie źródeł w umiarkowanym zakresie.

Standardowo:

1. Podręczniki:

• flagowe - wymagane do przedmiotu na II roku studiów (zalecani autorzy: Garlicki, Boć, Witkowski, Skrzydło, Sarnecki, Banaszak)

• regionalne - małe, dla lokalnych ośrodków akademickich lub szkół prywatnych

• przekrojowe - z ustrojów innych państw czy gałęzi prawa (np. prawo samorządowe)

W tym przypadku należy wybrać flagowe a nie same regionalne, bo mają wąski zakres

2. Wykaz aktów normatywnych:

np.:

• konstytucje (miniona bądź obecna)

• akty normatywne (dla organów) + nowelizacje

• statusy i regulaminy organów publicznych

3. Inne:

• dokumenty urzędowe

• projekty ustaw

• biuletyn z posiedzenia komisji

• sprawozdanie z posiedzenia

• stenogram

• wyroki i orzeczenia

4. Komentarze:

Np. do konstytucji RP (5 tomów)

5. Czasopisma:

• Przegląd Sejmowy (nie tylko Sejm, także ogólne prawo konstytucyjne)

• Państwo I Prawo (ogólno-prawniczy)

• Studia Prawnicze

W czasopismach sprawdzać, czy po dacie wydania jakiejś książki nie ukazało się coś, co dotyczyło owej książki - do tyczy to książek sprzed paru lat.

6. Literatura ogólnoustrojowa.

7. Źródła zagraniczne.

4. Struktura pracy

1. Budowa formalna a merytoryczna pracy - zachodzą między nimi pewne związki.

Budowa formalna - rozbudowa i późniejsze podzielenie tekstu.

Pracę magisterską można przyrównać do książki. Statystycznie to około kilkadziesiąt stron. Są i takie, które miały ich 150.

Jednostki strukturalne:

• rozdziały - oznaczane cyframi rzymskimi lub (podział podstawowy)

• podrozdziały - oznaczane cyframi arabskimi (podział podstawowy)

• niższe - oznaczane punktami

Rozdziały powinny być z kilkoma podrozdziałami. Albo nie ma podrozdziału albo jest ich kilka.

Rozczłonkowanie tematyki ukazuje sztukę warsztatową.

Rozdziałów powinno być tyle, ile trzeb. Statystycznie wychodzi 3-5 rozdziałów.

Świadomość podziału winna się wyrażać w świadomym przydzielaniu nazw rozdziałom i podrozdziałom.

Najkrótszy rozdział to minimum połowa rozdziału najdłuższego.

Np.: najkrótszy - 6 stron, najdłuższy - 12 stron.

Struktura pracy porządkuje nasze zamiary.

Dopiero z planu pracy wynika pomysł jej napisania i nie powinien być ściągnięty ze spisu treści na przykład książki.

Wątki w podrozdziałach warto rozbijać na akapity a nie na jeszcze mniejsze jednostki strukturalne.

2. Wnioski z rozdziałów a wnioski z całości pracy

Podsumowanie może być ciągiem dalszym rozważań.

Rozdziały ścisłe - związane są z tematem, nie mogą mieć na tyle swobody, przechodzi się od rzeczy najogólniejszej do bardziej szczegółowej.

Rozdziały uzupełniające - może być złożony z podrozdziałów - każdy o innym charakterze.

Rozdział wprowadzający - zawiera często rys historyczny, przesądza więc o strukturze formalnej, powinien więc być na początku.

Element porównawczy może być na początku lub na końcu.

Rozdział dotyczący praktyki na poziomie normatywnym może być zastąpiony też podrozdziałami na ten temat w pozostałych rozdziałach.

5. Przypisy

Mogą mieć różne kształty i pełnić różną rolę.

Przypisów może być tyle ile trzeba. W pracy magisterskiej powinno być kilkadziesiąt przypisów - np. maksymalnie 79. Ewentualnie tyle, ile stron, bez jakichś perwersji.

Funkcja przypisu:

1. Dokumentacyjna

Informowanie czytelnika o tym, czy autor ten tekst stworzył, czy nie.

• Przypisy dotyczą fragmentów innych autorów. W przeciwnym razie można ponieść srogie konsekwencje.

• W przypisie powinno podawać się jak najdokładniejsze namiary (ze stroną książki włącznie).

2. Weryfikacyjna

Czytelnik może to sprawdzić.

• Najczęściej stosowana forma przypisu „do strony”, numerek przy danym zdaniu i umieszczenie informacji na dole strony. Na każdej stronie numeracja od nowa.

• Inna technika „do rozdziału” - podobna, ale w każdym rozdziale numeracja jest nowa.

• Technika „do pracy” - od początku do końca pracy.

• Nie trzeba dołączać przypisów w przypadku oficjalnych dokumentów (przepisy ustaw, Konstytucji) - można bezkarnie je przepisywać. Tak samo tyczy się w przypadku orzeczeń, wyroków, itp.

• Przyjmuje się domniemanie, że każdy autor rozumie to, co pisze.

3. Ochronna

W zakresie praw autorskich.

4. Erudycyjna

Rozbudowane przypisy, wiele dzieł wymienionych, dyskusyjne czy są takie potrzebne.

Forma:

Każdy akt prawny powinien być podany w pełnej wersji przy podawaniu w przypisie po raz pierwszy.

Literatura przedmiotu -> tytuł, imię i nazwisko autora, miejsce i rok publikacji i strona.

W przypadku podręczników kilku autorów przy redaktorze dopisuje się „(red.)”. Nie trzeba podawać autora danego zagadnienia, lecz wystarczy redaktor. W wypadku innych prac naukowych trzeba podać autora danego rozdziału, zagadnienia ze wskazaniem z jakiej książki zbiorowej to zaczerpnięto.

W przypadku następnych przytoczeń wystarczy forma skrócona: pierwsza litera imienia, nazwisko, pierwsze słowa tytułu i numer strony.

Najwięcej błędów powstaje przy przypisach.

Dany system zapisu zastosować konsekwentnie, by nie prowadził do dyskomunikacji.

Zasadą jest korzystać ze źródła z pierwszej ręki - np. z ustawy z Dz.U.

Czasami nie da się wykorzystać źródła z pierwszej ręki, z drugiej ręki też.

W takim wypadku można:

• w przypisie o tym wspomnieć

• Szmyt wie jak nikt inny, do których książek studentowi nie uda się dojść, bo jest bogiem.

Przypisy w obcym języku w oryginalnych językach (i cytat i przypis wraz z tłumaczeniem tego pierwszego).

Można podawać tekst oryginalny wraz z tłumaczeniem.