MIĘDZYNARODOWE TRANSAKCJE HANDLOWE
Literatura:
A. Całus Prawo cywilne i handlowe państw obcych, Warszawa 1979
A. Tynel, J. Funk, W. Chwalej, Międzynarodowe prawo handlowe, red. nauk. M. Pazdan, Warszawa 2002
W prawie handlowym czynności przedsiębiorcy dokonywane w zakresie prowadzonego przedsiębiorstwa (prowadzonej działalności gospodarczej) składają się na czynności handlowe. Spośród czynności handlowych rolę zasadniczą w obrocie gospodarczym odgrywają umowy. Mogą one mieć charakter umów nazwanych (wyraźnie uregulowanych w przepisach) i nienazwanych (nieuregulowanych wyraźnie, posiadających jednak swoiste cechy charakterystyczne pozwalające je odróżnić od innych umów funkcjonujących w obrocie), dwustronnie lub jednostronnie handlowych.
Uregulowanymi w kodeksie cywilnym czynnościami handlowymi są:
sprzedaż na raty,
umowa dostawy,
umowa kontraktacji ,
umowa leasingu,
umowa o roboty budowlane,
umowa agencyjna,
umowa komisu,
umowa przewozu,
umowa spedycji,
umowa rachunku bankowego,
umowa ubezpieczenia,
umowa składu.
Z czynności handlowych uregulowanych, jednak poza kodeksem cywilnym, wymienić należy:
umowę kredytu -uregulowaną w prawie bankowym,
umowę licencyjną -uregulowaną w Prawie własności przemysłowej oraz w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
umowę o rozpowszechnienie utworów - uregulowaną w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
umowę sprzedaży konsumenckiej- uregulowana w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego.
Z punktu widzenia przyjętej w kodeksie cywilnym techniki legislacyjnej istotne jest określenie tylko tych czynności, których dokonać może (lub nie) przedsiębiorca. Wiązać się z tym mogą pewne odmienne niż przyjęte w obrocie powszechnym skutki prawne. Jeśli natomiast skutki te są jednakowe w sferze jednego i drugiego obrotu, to normy prawa cywilnego zawarte w kodeksie cywilnym odnoszą się do wszystkich występujących w nim przedsiębiorców. Dokonywane przez te podmioty „czynności” są wtedy czynnościami prawnymi lub innymi działaniami oraz zdarzeniami, z którymi prawo cywilne łączy określone skutki prawne.
Praktyka obrotu handlowego doprowadziła natomiast do ukształtowania się wielu umów nienazwanych, np. umowy know-how, umowy franchisingu, factoringu, dopuszczalne w prawie polskim na zasadzie swobody umów (art. 3531 k.c.).
Jakie sposoby zawierania umów występują w handlu zagranicznym?
Oferta i jej przyjęcie oznacza propozycje zawarcia umowy, skierowana do określonego lub nieokreślonego adresata, zawierającą co najmniej istotne postanowienia proponowanej umowy. Propozycja taka ma charakter oferty tylko wówczas, gdy nie ma wątpliwości, iż stanowi przejaw woli zawarcia umowy, w przypadku jej przyjęcia przez adresata.
Negocjacje handlowe polegają na przedstawieniu przez strony wzajemnych propozycji i kontrpropozycji oraz sformułowaniu postanowień umowy. Przed rozpoczęciem negocjacji albo w trakcie ich prowadzenia strony mogą określić swoje cele i zamiary w formie tzw. listu intencyjnego.
Przetarg jest sposobem zawarcia umowy, pozwalającym organizatorowi przetargu na wybranie oferty najkorzystniejszej z jego punktu widzenia. Ogłoszenie przetargu stanowi zaproszenie do składania ofert, skierowane do określonego (przetarg zamknięty) lub nieograniczonego kręgu podmiotów (przetarg otwarty), a w niektórych przypadkach jest zaproszeniem do rozpoczęcia negocjacji.
Giełdy, aukcje, targi międzynarodowe - transakcje zawierane w taki sposób wykorzystują system ofertowy lub negocjacyjny, charakteryzują się jednak tym, że dokonywane SA prze wyspecjalizowanych pośredników handlowych np. maklerów giełdowych. Targi służą natomiast prezentacji próbek i wzorów towarów, natomiast umowy zawierane są po zakończeniu targów.
Jakie umowy kwalifikujemy jako umowy pośrednictwa handlowego?. Umowy o pośrednictwo handlowe odgrywają doniosłą rolę w obrocie handlowym. Przedsiębiorca nie zawsze wykonuje bezpośrednio czynności handlowe, przeciwnie często zachodzi potrzeba posłużenia się pośrednikiem.
Wyróżnia się pośrednictwo „zaangażowane” (zależne) oraz „niezaangażowane” (niezależne). Pośrednictwo zaangażowane wyraża się w tym, że pośrednik jest reprezentantem i zarazem działa w interesie zleceniodawcy, natomiast w przypadku pośrednictwa niezaangażowanego pośrednik powinien działać w interesie obu stron. Do pierwszego prowadzi przede wszystkim umowa agencyjna, umowa komisu a także umowa nienazwana akwizycji, morska umowa agencyjna oraz umowa z maklerem morskim. Także umowy dealerskie (o dystrybucję towarów) zalicza się do umów o pośrednictwo handlowe zaangażowane. Ta ostatnia jest umową nienazwaną. Do umów, które prowadzi do pośrednictwa niezaangażowanego, zalicza się umowy brokerskie i maklerskie. Umowy agencyjna i brokerska znajdują zwłaszcza zastosowanie przy pośrednictwie ubezpieczeniowym.
Czym się charakteryzuje umowa agencyjna?
Przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie- agent zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie. Jeżeli sposób wynagrodzenia nie został w umowie określony, agentowi należy się prowizja. Prowizją jest wynagrodzenie, którego wysokość zależy od liczby lub wartości zawartych umów. Jeżeli wysokość prowizji nie została w umowie określona, należy się ona w wysokości zwyczajowo przyjętej w stosunkach danego rodzaju, w miejscu działalności prowadzonej przez agenta, a w razie niemożności ustalenia prowizji w ten sposób, agentowi należy się prowizja w odpowiedniej wysokości, uwzględniającej wszystkie okoliczności bezpośrednio związane z wykonaniem zleconych mu czynności.
W razie wątpliwości poczytuje się, że agent jest upoważniony do przyjmowania dla dającego zlecenie zapłaty za świadczenie, które spełnia za dającego zlecenie, oraz do przyjmowania dla niego świadczeń, za które płaci, jak również do odbierania zawiadomień o wadach oraz oświadczeń dotyczących wykonania umowy, którą zawarł w imieniu dającego zlecenie.
Każda ze stron obowiązana jest do zachowania lojalności wobec drugiej. Agent obowiązany jest w szczególności przekazywać wszelkie informacje mające znaczenie dla dającego zlecenie oraz przestrzegać jego wskazówek uzasadnionych w danych okolicznościach, a także podejmować, w zakresie prowadzonych spraw, czynności potrzebne do ochrony praw dającego zlecenie.
Dający zlecenie obowiązany jest przekazywać agentowi dokumenty i informacje potrzebne do prawidłowego wykonania umowy.
W umowie agencyjnej zawartej w formie pisemnej można zastrzec, że agent za odrębnym wynagrodzeniem (prowizja del credere), w uzgodnionym zakresie, odpowiada za wykonanie zobowiązania przez klienta, tzn. że przejmuje ryzyko niewykonania lub nienależytego wykonania tego zobowiązania. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, agent odpowiada za to, że klient spełni świadczenie.
Strony mogą, w formie pisemnej pod rygorem nieważności, ograniczyć działalność agenta mającą charakter konkurencyjny na okres po rozwiązaniu umowy agencyjnej (ograniczenie działalności konkurencyjnej). Ograniczenie jest ważne, jeżeli dotyczy grupy klientów lub obszaru geograficznego, objętych działalnością agenta, oraz rodzaju towarów lub usług stanowiących przedmiot umowy.
Ograniczenie działalności konkurencyjnej nie może być zastrzeżone na okres dłuższy niż dwa lata od rozwiązania umowy. Dający zlecenie obowiązany jest do wypłacania agentowi odpowiedniej sumy pieniężnej za ograniczenie działalności konkurencyjnej w czasie jego trwania, chyba że co innego wynika z umowy albo że umowa agencyjna została rozwiązana na skutek okoliczności, za które agent ponosi odpowiedzialność.
Art. 758-7649 k.c.
Jakie inne umowy pośrednictwa handlowego wykształciły się w obrocie gospodarczym?
Umowa dealerska (wyłącznej koncesji handlowej, dystrybucji wyłącznej) wykorzystywana jest w celu dystrybucji określonych towarów. Służy ona powstawaniu trwałych powiązań pomiędzy producentami (hurtownikami, importerami) określonych towarów a ich sprzedawcami (dystrybuantami). Przez umowę dealerską dostawca zobowiązuje się do sprzedawania drugiej stronie (dealerowi) oznaczonych towarów, zapewniając jej wyłączność zaopatrywania się, a dealer zobowiązuje się do ich nabywania w celu dalszej odsprzedaży, która jest zobowiązany prowadzić w sposób zapewniający utrzymanie i dalszy rozwój ich pozycji na rynku.
Przez umowę komisu przyjmujący zlecenie - komisant zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych (papierów wartościowych) na rachunek dającego zlecenie - komitenta, lecz w imieniu własnym. Komisant powinien wydać komitentowi wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, w szczególności powinien przelać na niego wierzytelności, które nabył na jego rachunek.
Do umów o pośrednictwo handlowe należy też zaliczyć umowę factoringu, która w prawie polskim jest umową nienazwaną. W umowie tej występuje sprzedawca (dostawca) towarów i usług, który dokonuje cesji wierzytelności, na rzecz faktora, przysługującej mu w stosunku do nabywcy towarów i usług (dłużnika). Przedmiotem umowy factoringowej jest przede wszystkim cesja wierzytelności (może to być także tzw. cesja globalna). W konwencji ottawskiej z 28 maja 1988 r. o międzynarodowym factoringu, przyjmuje się także obowiązek zawarcia w umowie factoringowej tzw. czynności o charakterze usługowym (np. prowadzenie ksiąg handlowych i finansowych przez factora, zbieranie informacji oraz danych mających znaczenie gospodarcze dla przedsiębiorcy czy usługodawcy, działalność reklamowa). Podstawowymi postaciami (rodzajami) factoringu są:
factoring właściwy (pełny), w którym factor bierze pełną odpowiedzialność za wypłacalność dłużnika (odpowiedzialność del credere). W razie zatem niewypłacalności dłużnika skutki tej niewypłacalności obciążają factora;
factoring niewłaściwy (niepełny), w którym, w razie niewypłacalności dłużnika, skutki gospodarcze tej niewypłacalności obciążają sprzedawcę, dostawcę lub usługodawcę.
Literatura: A. Koch [w:] Prawo handlowe. Spółki handlowe. Umowy gospodarcze, Kraków 2002, s.723 i nast.; K. Kruczalak, Zarys prawa handlowego, Warszawa 2004, s. 105
INNE WYBRANE UMOWY W HANDLU ZAGRANICZNYM
Jakie umowy mogą być zawierane w celu umożliwienia korzystania z rzeczy i praw?
Wśród umów dotyczących używania przeczy i praw oraz korzystania z nich szczególne znaczenie ma umowa najmu, umowa dzierżawy oraz umowa leasingu, a w odniesieniu do korzystania z praw umowy licencyjne, umowy nienazwane know-how oraz franchising.
Literatura: K. Kruczalak, Zarys prawa handlowego, Warszawa 2004, s. 102
Na czym polega umowa leasingu?
Przez umowę leasingu (leasing pośredni, kapitałowy) finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.
Finansujący obowiązany jest wydać korzystającemu razem z rzeczą, odpis umowy ze zbywcą lub odpisy innych posiadanych dokumentów dotyczących tej umowy, w szczególności odpis dokumentu gwarancyjnego co do jakości rzeczy, otrzymanego od zbywcy lub producenta. Jeżeli po wydaniu korzystającemu rzecz została utracona z powodu okoliczności, za które finansujący nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa.
Korzystający powinien niezwłocznie zawiadomić finansującego o utracie rzeczy.
Z chwilą zawarcia przez finansującego umowy ze zbywcą z mocy ustawy przechodzą na korzystającego uprawnienia z tytułu wad rzeczy przysługujące finansującemu względem zbywcy, z wyjątkiem uprawnienia odstąpienia przez finansującego od umowy ze zbywcą. Korzystający powinien używać rzeczy i pobierać jej pożytki w sposób określony w umowie leasingu, a gdy umowa tego nie określa - w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy. Bez zgody finansującego korzystający nie może czynić w rzeczy zmian, chyba że wynikają one z przeznaczenia rzeczy.
Bez zgody finansującego korzystający nie może oddać rzeczy do używania osobie trzeciej.
Korzystający obowiązany jest płacić raty w terminach umówionych. Jeżeli korzystający dopuszcza się zwłoki z zapłatą co najmniej jednej raty, finansujący powinien wyznaczyć na piśmie korzystającemu odpowiedni termin dodatkowy do zapłacenia zaległości z zagrożeniem, że w razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym, chyba że strony uzgodniły termin wypowiedzenia. Postanowienia umowne mniej korzystne dla korzystającego są nieważne. W razie zbycia rzeczy przez finansującego nabywca wstępuje w stosunek leasingu na miejsce finansującego.
Finansujący powinien niezwłocznie zawiadomić korzystającego o zbyciu rzeczy. W razie wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu.
Jeżeli finansujący zobowiązał się, bez dodatkowego świadczenia, przenieść na korzystającego własność rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania leasingu, korzystający może żądać przeniesienia własności rzeczy w terminie miesiąca od upływu tego czasu, chyba że strony uzgodniły inny termin.
Międzynarodowa konwencja ottawska z 1988r. o międzynarodowym leasingu finansowym
Art. 709¹ i nast. k.c.
Czym się charakteryzują umowy licencyjne?
Umowa licencyjna jest umową nazwaną, uregulowaną w ustawie -Prawo własności przemysłowej. W umowie licencyjnej licencjodawca upoważnia licencjobiorcę do korzystania z opatentowanego wynalazku, zarejestrowanego wzoru użytkowego lub przemysłowego.
Można ograniczyć korzystanie z wynalazku (licencja ograniczona) lub jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu korzystania z wynalazku, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku w takim samym zakresie, jak licencjodawca (licencja pełna). Licencja wygasa najpóźniej z chwilą wygaśnięcia patentu.
Jeżeli umowa licencyjna nie zastrzega wyłączności korzystania z wynalazku w określony sposób, udzielenie licencji jednej osobie nie wyklucza możliwości udzielenia licencji innym osobom, a także jednoczesnego korzystania z wynalazku przez uprawnionego z patentu (licencja niewyłączna). Uprawniony z licencji może udzielić dalszej licencji (sublicencja) tylko za zgodą uprawnionego z patentu. Udzielenie dalszej sublicencji jest niedozwolone.
Licencja podlega na wniosek zainteresowanego wpisowi do rejestru patentowego.
Uprawniony z patentu może złożyć w urzędzie patentowym oświadczenie o gotowości udzielenia licencji na korzystanie z jego wynalazku (licencja otwarta). Oświadczenie takie nie może zostać odwołane ani zmienione. Licencja otwarta jest pełna i niewyłączna, a opłata licencyjna nie może przekraczać 10% korzyści uzyskanych przez licencjobiorcę w każdym roku korzystania z wynalazku, po potrąceniu nakładów.
Jeżeli umowa o wykonanie prac badawczych lub inna podobna umowa nie stanowi inaczej, domniemywa się, że wykonawca prac udzielił zamawiającemu licencji na korzystanie z wynalazków zawartych w przekazanych w wynikach prac (licencja dorozumiana).
Istnieje także możliwość , aby Urząd Patentowy udzielił zezwolenia na korzystanie z opatentowania wynalazku innej osoby (licencja przymusowa), gdy:
jest to konieczne do zapobieżenia lub usunięcia stanu zagrożenia bezpieczeństwa państwa, w szczególności w dziedzinie obronności, porządku publicznego, ochrony mienia i zdrowia ludzkiego oraz ochrony środowiska naturalnego,
zostanie stwierdzone, że patent nadużywany, lub
zostanie stwierdzone, że uprawniony z patentu udzielonego z wcześniejszym pierwszeństwem (patentu wcześniejszego) uniemożliwia, nie godząc się na zawarcie umowy licencyjnej, zaspokojenie potrzeb rynku krajowego przez stosowanie opatentowanego wynalazku (patent zależny), z którego korzystanie wkraczałoby w zakres patentu wcześniejszego.
Art. 76-88 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. -Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. z 2003r. Dz. U. nr 119, poz. 1117 z późn. zm.)
Czym się charakteryzuje umowa know -how?
Umowa know-how jest umową nienazwaną, na mocy której osoba uprawniona udostępnia i upoważnia do korzystania wypracowanego przez siebie know- how na ogół za wynagrodzeniem. Know-how oznacza wiedzę techniczną o charakterze poufnym bezpośrednio użyteczną przy produkcji. Przedmiotem umowy know-how mogą być także nieopatentowane wynalazki, wynalazki i wzory użytkowe lub przemysłowe pozbawione zdolności patentowej lub rejestrowej, a także informacje dotyczące sposobu stosowania opatentowanych wynalazków nieujawnione w zastrzeżeniach i opisach patentowych itp.
Jakie są cechy charakterystyczne umowy franchisingowej?
Umowa franchisingowa także jest umową nienazwaną. Polega ona na tym, że organizator sieci (franchisingodawca- organizator sieci franchisingowej)), będący przedsiębiorcą, który osiągnął na rynku sukces (np. „McDonald's”), udziela drugiej stronie (franchisingobiorcy) zezwolenia na:
-stosowanie sprawdzonej metody-techniki prowadzenia określonej działalności;
-wykorzystywanie informacji i doświadczeń związanych z ową metodą;
-posługiwanie się oznaczeniami i symbolami identyfikującymi sieć.
Zobowiązuje się on jednocześnie do udzielania pomocy i wskazówek niezbędnych do prowadzenia działalności. Franchisingobiorca prowadzi działalność we własnym imieniu i na własny rachunek przy wykorzystaniu metody, zaleceń i wskazówek udzielanych przez franchisingobiorcę, plącąc określone w umowie wynagrodzenie.
Literatura: A. Koch [w:] Prawo handlowe. Spółki handlowe. Umowy gospodarcze, Kraków 2002, s.729 i nast.; www. franchising.info.pl
Jakie są cechy charakterystyczne umowy przewozu?
Przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Przewoźnik obowiązany jest do zapewnienia podróżnym odpowiadających rodzajowi transportu warunków bezpieczeństwa i higieny oraz takich wygód, jakie ze względu na rodzaj transportu uważa się za niezbędne. Za bagaż, który podróżny przewozi ze sobą, przewoźnik ponosi odpowiedzialność tylko wtedy, gdy szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika. Za bagaż powierzony przewoźnikowi przewoźnik ponosi odpowiedzialność według zasad przewidzianych dla przewozu rzeczy.
Na żądanie przewoźnika wysyłający powinien wystawić list przewozowy zawierający dane wymienione w artykule poprzedzającym, a ponadto wszelkie inne istotne postanowienia umowy. List przewozowy nie ma charakteru papieru wartościowego.
Przewoźnik powinien zawiadomić niezwłocznie odbiorcę o nadejściu przesyłki do miejsca przeznaczenia. Po nadejściu przesyłki do miejsca przeznaczenia odbiorca może w imieniu własnym wykonać wszelkie prawa wynikające z umowy przewozu, w szczególności może żądać wydania przesyłki i listu przewozowego, jeżeli jednocześnie wykona zobowiązania wynikające z tej umowy. Przez przyjęcie przesyłki i listu przewozowego odbiorca zobowiązuje się do zapłaty oznaczonych w liście przewozowym należności przewoźnika.
Odszkodowanie za utratę, ubytek lub uszkodzenie przesyłki w czasie od jej przyjęcia do przewozu aż do wydania odbiorcy nie może przewyższać zwykłej wartości przesyłki, chyba że szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika.
Przewoźnik nie ponosi odpowiedzialności za ubytek nie przekraczający granic ustalonych we właściwych przepisach, a w braku takich przepisów - granic zwyczajowo przyjętych (ubytek naturalny). Za utratę, ubytek lub uszkodzenie pieniędzy, kosztowności, papierów wartościowych albo rzeczy szczególnie cennych przewoźnik ponosi odpowiedzialność jedynie wtedy, gdy właściwości przesyłki były podane przy zawarciu umowy, chyba że szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika.
Przewoźnik może oddać przesyłkę do przewozu innemu przewoźnikowi na całą przestrzeń przewozu lub jej część, jednakże ponosi odpowiedzialność za czynności dalszych przewoźników jak za swoje własne czynności. Każdy przewoźnik, który przyjmuje przesyłkę na podstawie tego samego listu przewozowego, ponosi solidarną odpowiedzialność za cały przewóz według treści listu. Przewoźnik, który z tytułu swej solidarnej odpowiedzialności za cały przewóz zapłacił odszkodowanie, ma zwrotne roszczenie do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy w stosunku do przypadającego im przewoźnego. Wolny od odpowiedzialności jest przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała na przestrzeni, przez którą przewoził.
W dziedzinie transportu coraz częściej stosowane są także umowy czarterowe- zarówno w przewozie morskim jak i lotniczym. Przez umowę czarteru na czas armator zobowiązuje się za wynagrodzeniem oddać czarterującemu do rozporządzania statek obsadzony załogą na czas oznaczony albo na czas jednej lub kilku następujących po sobie podróży.
Art. 774 - 793 k.c.; art. 188 k.m.; ustawa z dnia 15 listopada 1984r. Prawo przewozowe (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. , nr 50 , poz. 601 z późn. zm.)
Literatura: A. Rzetelska [w:] Prawo cywilne i handlowe w zarysie, Kraków 2004, s.360 i nast.
155. Jakie są cechy charakterystyczne umowy spedycji?
Przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem.
Spedytor może występować w imieniu własnym albo w imieniu dającego zlecenie.
Spedytor jest odpowiedzialny za przewoźników i dalszych spedytorów, którymi posługuje się przy wykonaniu zlecenia, chyba że nie ponosi winy w wyborze. Może także sam dokonać przewozu. W tym wypadku spedytor ma jednocześnie prawa i obowiązki przewoźnika. Odszkodowanie za utratę, ubytek lub uszkodzenie przesyłki w czasie od jej przyjęcia aż do wydania przewoźnikowi, dalszemu spedytorowi, dającemu zlecenie lub osobie przez niego wskazanej, nie może przewyższać zwykłej wartości przesyłki, chyba że szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa spedytora.
Spedytor nie ponosi odpowiedzialności za ubytek nie przekraczający granic ustalonych we właściwych przepisach, a w braku takich przepisów - granic zwyczajowo przyjętych.
Za utratę, ubytek lub uszkodzenie pieniędzy, kosztowności, papierów wartościowych albo rzeczy szczególnie cennych spedytor ponosi odpowiedzialność jedynie wtedy, gdy właściwości przesyłki były podane przy zawarciu umowy, chyba że szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa spedytora.
Art. 794-804 k.c.
156. Na czym polega umowa składu?
Przez umowę składu przedsiębiorca składowy zobowiązuje się do przechowania, za Umowa składu jest handlową odmianą umowy przechowania. Umowa ta bywa wykorzystywana w przypadku oczekiwania na kolejny etap przewozu innym środkiem transportu. Przedsiębiorca składowy świadczy często usługi kompleksowe, polegające np. na przeładowaniu, sortowaniu, ważeniu towarów. Złożenie na skład u szczególnego przedsiębiorcy składowego, jakim jest dom składowy umożliwia ponadto uzyskanie kredytu lub obrót towarem w związku z wydaniem dowodu składowego (por. pyt. 127).
wynagrodzeniem, oznaczonych w umowie rzeczy ruchomych.
Przedsiębiorca składowy jest obowiązany wydać składającemu pokwitowanie, które powinno wymieniać rodzaj, ilość, oznaczenie oraz sposób opakowania rzeczy, jak też inne istotne postanowienia umowy (pokwitowanie nie ma charakteru papieru wartościowego). Przedsiębiorca składowy odpowiada za szkodę wynikłą z utraty, ubytku lub uszkodzenia rzeczy w czasie od przyjęcia jej na skład do wydania osobie uprawnionej do odbioru, chyba że udowodni, że nie mógł zapobiec szkodzie, mimo dołożenia należytej staranności.
Przedsiębiorca składowy jest obowiązany dokonywać odpowiednich czynności konserwacyjnych.
Przedsiębiorca składowy jest obowiązany do ubezpieczenia rzeczy jedynie wtedy, gdy otrzymał takie zlecenie.
Szczególnym przedsiębiorcą składowym jest dom składowy, który działa jako przedsiębiorca zaufania publicznego, pod nadzorem odpowiedniego ministra, po uzyskaniu wpisu w rejestrze działalności regulowanej- rejestrze przedsiębiorstw składowych. Jest zobowiązany do przestrzegania zasad uczciwego obrotu oraz interesów składającego. Poza tym, że może wydawać dowody składowe, dom składowy może także zbywać przez licytację publiczną rzeczy złożone na skład na żądanie osoby uprawnionej do rozporządzania tymi rzeczami oraz w celu zaspokojenia przysługujących mu wobec składającego wierzytelności zabezpieczonych ustawowym prawem zastawu.
Art. 853-859 k.c.
Ustawa z 16 listopada 2000 r. o domach składowych oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, Kodeksu postępowania cywilnego i innych ustaw (Dz.U. nr 114, poz. 1191 z późn. zm.)
Literatura: A. Rzetelska [w:] Prawo cywilne i handlowe w zarysie, Kraków 2004, s.358 i nast.; M. H. Koziński [w:] Papiery wartościowe, Kraków 2000, s. 478 i nast.
7