ETYKA PRACY
Praca jest powszechnym i podstawowym obowiązkiem człowieka, wynikającym z prawa naturalnego i z nakazów Bożych. Według św. Pawła "kto nie chce pracować, niech też nie je" (2 Tes 3, 10). Obowiązek pracy wynika i ze Starego i z Nowego Testamentu. Kościół czasów najnowszych podjął zaniedbane w okresie nowożytności moralne zagadnienia pracy poprzez liczne studia teologów i filozofów. Od końca XIX w. papieże w encyklikach społecznych (począwszy od Rerum novarum Leona XIII) starają się pogłębić teoretyczne rozważania nad pracą, jak również przyczynić się do poprawy struktur społecznych, szczególnie do poprawy sytuacji ludzi pracujących.
Praca jest nie tylko obowiązkiem, ale tworzy również uprawnienia: do godziwej zapłaty, do godziwych warunków pracy i życia człowieka pracującego. Oprócz tych ogólnych wskazań - wartości, powinności i uprawnień moralnych - istnieją również pewne wartości i normy szczegółowe, wynikające ze specyfiki poszczególnych zawodów (tzw. etyki zawodowe). Określają one bardziej szczegółowo relacje między pracodawcą a pracobiorcą, między wykonawcą a odbiorcą rezultatów pracy, między członkami poszczególnych grup zawodowych itp. Nie znaczy to jednak, że całość etyki pracy składa się jedynie z kodeksów etycznych dla poszczególnych zawodów. Jedną z podstawowych norm etyki pracy jest obowiązek dbania o całość "ustroju pracy" i o wyrażanie przez pracę powszechnej solidarności (Jan Paweł II). Do obowiązków moralnych związanych z pracą, oprócz osobistej pracowitości, należy takie staranie o struktury społeczne, by każdy człowiek mógł w sposób właściwy korzystać z czasu wolnego dla odpoczynku i kontemplacji, do której należy sfera religii, moralności i kultury itp.