Przemysław Kamiński
Zdrowie publiczne
I rok - stacjonarny
„Dyskryminacja a zdrowie publiczne”
Dyskryminacja, jest to często występująca forma wykluczenia społecznego, objawiająca się poprzez traktowanie danej osoby mniej przychylnie, niż innej w porównywalnej sytuacji, ze względu na jakąś cechę.
Dyskryminacja to zjawisko powszechnie występujące niemal na każdym zakątku globu, obejmujące różne dziedziny naszego życia, tj. praca, szkoła, środowisko społeczne (tworzenie grup i klas społecznych), służba zdrowia oraz zdrowie publiczne. Dlatego dyskryminacja może dotknąć każdego człowieka. Wykluczamy kogoś ze względu na jego wiek, płeć, kolor skóry, wyznanie, pochodzenie, orientację seksualną, sprawność psychofizyczną czy wagę ciała i ogólny wygląd, a także majętność.
W swojej pacy zwrócę uwagę głównie na problem dyskryminacji w zdrowiu publicznym. Jednak, co to jest zdrowie publiczne? Według Międzynarodowego Stowarzyszenia Epidemiologii definiuje się je, jako zorganizowany wysiłek społeczeństwa na rzecz ochrony, promowania i przywracania ludziom zdrowia, a wszelkie programy, świadczenia i instytucje zajmujące się tą problematyką są ukierunkowane na zapobieganie chorobom i potrzeby zdrowotne populacji, jako całości. Dyskryminacji w zdrowiu publicznym ulegają między innymi osoby niepełnosprawne. Są one pozbawione możliwości udziału w wielu imprezach, głównie sportowych, ale także kulturalnych. Osoby takie z powodu (nazwijmy to) pewnego rodzaju „ułomności” ruchowej, bądź też psychicznej, mają gorsze szanse na zdobycie i otrzymanie pracy. Pracodawcy chętniej zatrudniają osoby w pełni sprawne, uważając, że osoby niepełnosprawne mogą nie sprostać przydzielonej im pracy, czy też „są za głupie” na wykonanie powierzonych im zadań. Jest również tak, że coraz mniej pieniędzy jest przekazywane przez na refundację wózków, protez bądź też na wypłaty rent i zasiłków pielęgnacyjnych. Wykluczone w służbie zdrowia mogą czuć się także, chociażby osoby otyłe. Są one często wyzywane od „grubasów”, „świń”, „tłuściochów”. Im również jest ciężko dostać prace, ponieważ są uważne za osoby mało atrakcyjne. Chętniej zatrudnia się mimo wszystko osoby szczupłe i atrakcyjne. Państwo także nie robi praktycznie nic, aby pomóc osobom o większej tuszy. Prowadzi się bardzo mało programów walczących z otyłością i w przeciwieństwie do wielu państw Unii Europejskiej i świata bardzo rzadko refunduje się operacje osób walczących z otyłością, a nie refunduje się w ogóle terapii odchudzających. Dyskryminacja nie omija też osób chorych na AIDS i inne różnego choroby zakaźne. Ludzie boją się takich osób, myślą, że mogą się od nich bardzo łatwo zarazić. Chorzy na AIDS mają duże trudności w dostępie do leczenia i podobnie jak wcześniej opisane przypadki - w znalezieniu pracy. Stąd też chorzy na AIDS to często osoby ubogie, które nie mają pieniędzy walkę z chorobą. Mówiąc o dyskryminacji w zdrowiu publicznym nie można zapomnieć o osobach uzależnionych od narkotyków i innych odurzających. Są one dyskryminowane przez społeczeństwo, które uważa ich za ludzi gorszych, wykluczając ich ze społeczeństwa. W szpitalach często odmawia się im podania środków przeciwbólowych, sądząc, że „żebrzą za darmową działką”. Takim osobom także jest ciężko uzyskać zatrudnienie. Narkomani, jeśli poddadzą się terapii, są po jej zakończeniu, zostawieni sami sobie, bez jakiejkolwiek pomocy z zewnątrz.
Rozważając problematykę dyskryminacji w zdrowiu publicznym, mógłbym podać jeszcze wiele innych przykładów, między innymi: rasizm, seksizm, dyskryminacja chorych na łuszczycę oraz osób starszych. Tylko zadajmy sobie pytanie - co z tym problemem zrobić? Co robić, aby dyskryminacja nie była tak powszechnym zjawiskiem?! Niestety nie robimy praktycznie nic, zgadzamy się na to, by to zjawisko było obecne! Krzywdzimy innych, bo sami boimy się, że to oni mogą Nas skrzywdzić, nie znając ich, lecz oceniając ich odmienność…