Instrukcja dla materiałów dydaktyczno - terapeutycznych wykonanych przez :Chomik - Azja1203
Instytut Humanistyczny
resocjalizacyjna
Karty wzorowane na „ Piotrusiu Panie” - laminowane obrazki Wolta Disneya, służą do gry, rozpoznawania postaci występujących w bajce „ Kaczor Donald”, kolorów, a zarazem figurek oraz zabawek umieszczonych w narożnikach kart.
Baloniki wypełnione proszkowaną masą. Stanowią wizerunek małych figurek z uśmiechem i czuprynką zrobioną z wełny. Służą do ćwiczeń palców dłoni oraz w zakresie zabawy dają możliwość tworzenia z nich własnych kształtów.
Terapia zabawą pełni funkcje diagnostyczną, dostarcza bowiem wielu informacji na temat sposobów kontaktowania się z innymi, przyjmowania ról w grupie, znoszenia porażki itp. Zabawa zawsze pełni funkcję terapeutyczną określoną jako ,,oczyszczającą”. Zapewnia bezpieczne wyrażanie powstrzymywanych emocji. Najważniejszy walor zabawy to ten, że podejmuje się ją z wolnego wyboru. Jest czynnością samorzutną, wykonywana tylko dla własnego zadowolenia. Pozwala na oderwanie się od codziennych wymagań, od odpowiedzialności, podejmowania decyzji i innych form aktywności koniecznej. Przygotowane przeze mnie materiały dydaktyczno - terapeutyczne mają na celu usprawnianie percepcji wzrokowej i ruchowej.
Ad.1
Karty wzorowane na „ Piotrusiu Panie” - można zastosować jako zadania, które skłaniają dziecko do porównywania obrazków między sobą, odnajdywania różniących je szczegółów. Pamięć wzrokową można ocenić i ćwiczyć ( np. za pomocą loteryjki „Kto zapamięta więcej?) W takiej zabawie dziecko musi pamiętać, gdzie leży na stole każdy obrazek, aby jak najwięcej obrazków zestawić w pary. Za pomocą prób eksperymentalnych można też ocenić jeden z aspektów percepcji wzrokowej, jakim jest ujmowanie stosunków przestrzennych między spostrzeganymi elementami (percepcja wzrokowo-przestrzenna).
W przypadku wykorzystywania kart do gry w „Piotrusia Pana” ćwiczy się sprawność ruchową palców dłoni i rąk.
Gry i zabawy dydaktyczne mają duże znaczenie w procesie kształcenia dzieci, a zwłaszcza dzieci upośledzonych umysłowo. Treść, przebieg i zasady gry, które obowiązują wszystkich uczestników, wywołują wśród bawiących się podobne przeżycia psychiczne, co zespala grupę, wpływa na wytworzenie się w niej różnych więzi, budzi i rozwija poczucie solidarności i koleżeńskości.
Gry uczą poszanowania przepisów bez potrzeby stosowania przymusu zewnętrznego. Każde dziecko bez sprzeciwu przyjmuje zawarty w grze układ, bo wyraźnie dostrzega jego celowość. Przestrzeganie zasad gry uczy poczucia sprawiedliwości i uczciwości.
Wprowadzając do nauki szkolnej gry i zabawy stwarzamy sytuacje, w których dzieci angażują się w to, co robią, często chętniej pracują, ale również osiągają lepsze wyniki. Udział w zabawach i grach jest dla każdego dziecka okazją do uwierzenia we własne możliwości, pozbycia się lęków, nieśmiałości i ujawnienia zdolności oraz zaprezentowania nowych umiejętności. Nauczyciel zaś, obserwując uczniów w zabawie może lepiej ich poznać. Nauczyciele pracujący z dziećmi upośledzonymi umysłowo często w swojej pracy wykorzystują gry i zabawy dydaktyczne, gdyż wiedzą, że zabawa nie przeszkadza w nauce, ale pomaga w odkrywaniu i poznawaniu świata, a towarzysząca jej radość wzbogaca proces nauczania i rozwija psychikę dziecka.
Gry wywierają pozytywny wpływ na rozwój umysłowy dzieci upośledzonych umysłowo, ponieważ:
rozwijają szybkość orientacji,
rozwijają spostrzegawczość,
pobudzają pomysłowość,
uczą logicznego myślenia,
rozwijają pamięć,
rozwijają mowę,
sprzyjają uspołecznieniu,
umożliwiają współdziałanie,
uczą dyscypliny,
rozwijają samodzielność,
poszerzają i utrwalają wiadomości z różnych dziedzin.
Gry dydaktyczne mogą mieć dowolną treść. Ze względu na treść możemy wyróżnić następujące rodzaje gier i zabaw:
utrwalające wiadomości przyrodnicze np. dobieranie liści z takich samych drzew, składanie pod drzewem odpowiednich owoców, kto tu mieszka itp.,
kształtujące pojęcia matematyczne np. domina liczbowo-obrazkowe, gry kierunkowe kształtujące pojęcia: na, pod, nad, za, obok,
zaznajamiające z podstawowymi figurami geometrycznymi,
ćwiczące mowę np. powiastki obrazkowe, zagadki ruchowe, historyjki obrazkowe,
ćwiczące spostrzegawczość,
zaznajamiające z różnymi rodzajami pracy i narzędziami,
mające na celu utrwalenie poznanych barw,
towarzyskie.
Ad. 2
Baloniki wypełnione proszkowaną masą - mają podobny zakres, gdyż ich kolorowe postacie usprawniają percepcje wzrokowa natomiast giętkość i elastyczność mają zastosowanie w ćwiczeniach palców dłoni.
Lateralizacja - ręczność - czynnościowa asymetria ciała ludzkiego, wyrażająca się zwykle w większej sprawności prawej strony ( ręka, noga, oko) rzadziej strony lewej; stronność.
Leworęczności - jest skłonność do częstszego używania jednej oraz biegłość lub sprawność, z jaką jednostka posługuje się daną ręką.
Rodzaje:
praworęczna - polega na posługiwaniu się prawą ręką
leworęczna - polega na posługiwaniu się lewą ręką
oburęczna - inaczej lateralizacja nie ustalona
Polega na wykonywaniu czynności jednakowo sprawnie zarówno prawą, jak i lewą ręką z tą samą szybkością. Ręka, która wykonuje większość czynności, jest nazywana „ dominującą”, a jeśli wykonywanie czynności wymaga pomocy drugiej ręki, tą drugą nazywamy „pomocniczą”.
Znaczenie.
Dominacja jednej z rąk jest korzystna, gdyż wraz z jej ustaleniem pojawia się poczucie stabilności i bezpieczeństwa, powstają też warunki do rozwoju sprawności na takim poziomie, jaki nie byłby możliwy do osiągnięcia przy jednakowym częstym użyciu obu rąk. Ruchy dzieci o nie ustalonej lateralizacji są słabsze, wolniejsze i mniej precyzyjne w porównaniu z dziećmi praworęcznymi lub leworęcznymi. Korzystne konsekwencje praworęczności: uczenie jest łatwiejsze, instrukcje i wskazówki są bardziej zrozumiałe, sprawność wykonywanych ruchów jest większa i są one mniej męczące, dostosowanie się do oczekiwań społecznych jest ułatwione, dodatni wpływ na osobowość. Leworęczność może mieć szkodliwe skutki dla właściwego przystosowania psychicznego i społecznego, jeśli wzmaga nieśmiałość i przeszkadza w opanowaniu sprawności
2