Moduł 7: behawioralne wskaźniki poziomu dobrostanu 2 - dyskusja

1. Hodowcy często radzą sobie z problemem gryzienia ogonów przez świnie, obcinając ogony prosiętom w wieku 1-2 dni. Czy sądzisz, że jest to najlepszy sposób zapobiegania temu zjawisku? Dlaczego?

Kluczowe kwestie:

• Wzajemne gryzienie ogonów przez świnie jest zachowaniem anormalnym, którego przyczyny nie zostały do końca poznane

• Świnie rzadziej gryzą sobie ogony, gdy ich środowisko jest urozmaicone i gdy nie są utrzymywane w stłoczeniu

• Obcinanie ogonów prosiętom jest bolesne, ale ten ból szybko mija

• Świnie wykorzystują ogony do wielu naturalnych zachowań - dlatego usuwanie tej części ich ciała może być niehumanitarne

• Lepiej jest zbadać, dlaczego świnie gryzą sobie ogony, niż je obcinać - i np. zapewnić ściółkę, zmniejszyć obsadę, wzbogacić środowisko, w którym zwierzęta są utrzymywane

• Zapewnienie wzbogacenia środowiskowego i większej przestrzeni kosztuje, dlatego hodowcy mogą niechętnie podchodzić do wprowadzania zmian

• Gryzienie ogonów powoduje cierpienie, więc obcinanie ogonów może być ważne z krótkoterminowego punktu widzenia, jeżeli środowisko nie zostanie zmienione, ale nie jest to rozwiązanie fundamentalnego problemu.

2. W jaki sposób, będąc lekarzem weterynarii, wykorzystałbyś wskaźniki behawioralne do określenia poziomu dobrostanu zwierzęcia lub grupy zwierząt?

Kluczowe kwestie:

• Zapoznanie się z najważniejszymi wskaźnikami normalnego zachowania

• Poprzez doświadczenie i staranną obserwację

Sprawdź, czy nie ma oznak anormalnych zachowań:

• zachowanie podczas odpoczynku, przed podejściem człowieka;

• reakcja na pojawienie się człowieka (czujność, ciekawość, apatia czy lęk);

• dowody stereotypii.

Spróbuj stwierdzić, jakie są przyczyny anormalnych zachowań (np. choroba, życie w zamkniętym środowisku, złe traktowanie, wyczerpanie).

3. Jak opracowałbyś eksperyment mający na celu stwierdzenie, czy cielęta mają potrzebę zabawy z innymi cielętami? Czy warto przeprowadzić takie badanie?

Kluczowe kwestie:

Jest kilka możliwości:

• obserwujemy grupę cieląt, nie zakłócając im spokoju i odnotowujemy, ile czasu spędzają na zabawie;

• dajemy cielętom możliwość mieszania się i pozostania w odosobnieniu, i sprawdzamy, co wolą;

• przez jakiś czas trzymamy cielęta w odosobnieniu, a następnie łączymy je ze sobą. Sprawdzamy, czy spędzają na zabawie więcej czasu („efekt odskoczni”) w porównaniu z cielętami, które nie były odosobnione;

• badamy, ile wysiłku cielę jest w stanie podjąć, aby połączyć się z innymi cielętami po okresie odosobnienia. Można na przykład nauczyć je wielokrotnie naciskać płytkę lub wykonywać inną prostą „pracę”, która umożliwi mu spotkanie z innymi cielętami. Porównujemy uzyskane wyniki z wynikami eksperymentu sprawdzającego, ile wysiłku cielęta są w stanie podjąć, aby uzyskać dostęp do pożywienia lub mleka.

Żadne z tych badań nie potwierdzi z całą pewnością, że cielęta mają potrzebę zabawy, i każde z nich ma swoje wady, jednakże eksperymenty tego rodzaju zapewniają obiektywne dowody dotyczące wyborów czynionych przez zwierzęta, które mogą nam dać dodatkowe informacje o ich dobrostanie.