Elementy orientacji wewnętrznej zdjęcia:
stała kamery cK,
współrzędne punktu głównego w układzie znaczków tłowych.
Elementy orientacji zewnętrznej zdjęcia:
Elementy liniowe - wsp. środka rzutów zdjęcia w układzie terenowym X0, Y0, Z0
Elementy kątowe: ω -kąt nachylenia osi kamery
ϕ - kąt orientacji osi kamery
κ - kąt skręcenia zdjęcia
Elementy orientacji wzajemnej:
trzy kąty skręcenia ω, ϕ, κ dla każdej wiązki
ΔX, ΔY pomiędzy wsp. środków rzutów obu wiązek - składowe bazy bx, by
składowa bazy bx - ma jedynie wpływ na skalę modelu
Elementy orientacji bezwzględnej:
wsp. bieguna w obu układach
wsp. skali między ukł.
3 kąty określające obroty jednego układu względem drugiego
Punkt główny zdjęcia - rzut ortogonalny środka rzutów na płaszczyznę zdjęcia (ramki tłowej).
Środek rzutów - punkt węzłowy obiektywu.
Stała kamery - cK, odpowiednik głębokości tłowej, odległość pomiędzy punktem głównym, a środkiem rzutów.
Oś kamery - prosta (oś) przechodząca przez punkt główny oraz środek rzutów, prostopadła do płaszczyzny ramki tłowej.
Układ tłowy - układ o początku w punkcie głównym zdjęcia i osiach równoległych do odpowiednich łącznic znaczków tłowych.
Współrzędne punktu w układzie tłowym:
Xtł = X zn_tł-X0,
Ztł = Y zn_tł-Y0,
X zn_tł, Z zn_tł - współrzędne punktu w ukł. znaczków tłowych,
X0, Y0 - wsp. punktu głównego w ukł. zn. tłowych
Przestrzenny układ tłowy
Przestrzenny układ tłowy zdj. lewego:
początek układu w środku rzutów zdj. lewego
osie x i y ukł. II do osi x i y zdjęcia
oś z pokrywa się z osią kamery
Układ modelu = przestrzenny ukł. tłowy ???
Układ fotogrametryczny
Przestrzenny układ zaczepiony w środku rzutów zdjęcia lewego:
oś Z pionowa
os Y (pozioma) - pokrywa się z osią kamery
oś X pozioma - równoległa do kierunku bazy
Zależność pomiędzy wsp. w ukł. fotogrametrycznym, a wsp. w ukł. tłowym
p - paralaksa podłużna, p=x'-x”
x',y' - wsp. tłowe zdjęcia lewego
B -długość bazy
Dystorsja obiektywu (radialna i tangencjalna)
Dystorsja radialna - wada obiektywu powodująca, że promienie pozaosiowe ulegają różnym powiększeniom. Gdy oś kamery jest dokładnie prostopadła do płaszczyzny tłowej, mamy do czynienia z dystorsją radialną symetryczną. Odwzorowane punkty znajdujące się w takiej samej odległości r od punktu głównego są przesunięte o tę samą wartość przesunięcia radialnego Δr. (?)
Stereogram zdjęć normalnych.
Para zdjęć pomiarowych wykonanych kamerą fotogrametryczną z dwóch końców bazy, gdzie:
osie kamer są prostopadłe do bazy i poziome
łącznice bocznych znaczków tłowych są poziome
Zdjęcia poziome/pionowe,
ZDJĘCIA NAZIEMNE - wykonywane ze stanowisk naziemnych: poziome lub nachylone; pary zdjęć: normalne (o osiach prostopadłych do bazy fotografowania), zwrócone (o osiach równoległych, ale nieprostopadłych do bazy), zbieżne - o osiach zbieżnych
ZDJĘCIA LOTNICZE - wykonywane z pokładu samolotu: pionowe, prawie pionowe, lub ukośne (gdy nachylenie osi kamery przekracza 3o) ; wykonywane zazwyczaj jako zdjęcia szeregowe - kolejne zdjęcie (prawie pionowe)
Warunek kolinearności wektorów w przestrzeni obrazowej i przedmiotowej, warunek komplanarności wektorów promieni homologicznych i wektora bazy
???
Zdjęcie ekwiwalentne - zdjęcie zastępcze przetworzone analitycznie lub rastrowo. Hipotetyczne zdjęcie, które byłoby wykonane z tego samego środka rzutów, ale przy innych elementach orientacji zewnętrznej. Zdjęcie ekwiwalentne można przeliczyć na zdjęcie o innym ck. Wykorzystywane w uproszczonej metodzie opracowania stereogramu.
Ortofotomapa - przekształcone zdjęcie lotnicze (w drodze ortorektyfikacji), pozbawione zniekształceń obrazu spowodowanych nachyleniem kamery i deniwelacjami terenu.
NMT to numeryczna reprezentacja powierzchni terenowej utworzonej zazwyczaj poprzez zbiór odpowiednio wybranych punktów tej powierzchni oraz algorytmy interpolacyjne umożliwiające odtworzenie jej kształtu w określonym obszarze.
Najczęściej stosowane metody przestrzennej reprezentacji powierzchni:
TIN - sieć nieregularnych trójkątów opartych na punktach pomiarowych;
regularna siatka (kwadratów, prostokątów, trójkątów) czyli GRID uzupełniona o punkty reprezentujące formy terenowe, takie jak:
- linie szkieletowe (grzbiety, cieki)
- linie nieciągłości (skarpy, urwiska)
- powierzchnie wyłączeń (wody, zabudowa, lasy)
- ekstremalne pikiety (wierzchołki, dna).
Obraz cyfrowy i jego cechy
Cechy:
jasność
kontrast
rozpiętość tonalna
Histogram obrazu cyfrowego - statystyczny rozkład jasności pikseli, przedstawiany zazwyczaj w sposób graficzny.
Resampling obrazu - zbudowanie nowego obrazu cyfrowego na podstawie jasności pikseli obrazu źródłowego (inaczej powtórne próbkowanie)
Obraz wielospektralny - powstaje w wyniku rejestracji wielospektralnej tzn. jednoczesnej rejestracji wybranych zakresów promieniowania tzw. kanałów spektralnych, każdy kanał rejestrowany jest jako osobny obraz.
Pola treningowe - fragmenty obrazu wielospektralnego stanowiące wzorzec wydzielanych klas.