charakterystyka porównawcza achillesa i hektora, Szkoła- pomoce naukowe ;P, Ściągi;), Polski

Czytając historię wojny trojańskiej dowiadujemy się wiele o dwóch głównych bohaterach tego mitu - Achillesie i Hektorze. Na pierwszy rzut oka byli bardzo do siebie podobni. Później okazało się, że mają także cechy, którymi się różnią.

Achilles był synem Peleusa, księcia tesalskiego, i pięknej Tetydy, boginki morskiej. Był herosem. Sylwetkę miał potężnie rozbudowaną, ale rysy twarzy delikatne, dziewczęce: ,,książe był tak delikatnej urody, że w sukniach panieńskich wydawał się siostrą królewien.” Jego uroda była ogromnym przeciwieństwem cech charakteru. W czasie walki był bezlitosny, okrutny i nieczuły: ,,I w pojedynkach, i w bitwie pospólnej najstraszliwszy był Achilles.” Syn Peleusa był odporny na rany, ponieważ Tetyda kąpała go w Styksie. Matka, zanurzając syna, trzymała go za piętę. I właśnie pięta Achillesa była podatna na ciosy wroga. Dlatego też: ,,wrzynał się w najgęstsze szeregi nieprzyjaciół, ranił, zabijał, przewalał się nad tłumami jak pożar, sam nieczuły na zmęczenie, nie uległy ranom.”. Czasami jednak miał chwilę słabości. Po walce i zbezczeszczeniu zwłok Hektora przyjechał ,,pod osłonom nocy” do Achillesa Priam - król Troi i ojciec bohatera trojańskiego, aby wykupić od niego zwłoki syna. ,,Achilles wzruszył się. Dwie łzy ściekły po młodych policzkach.”

Hektor, syn Priama i Hekade, był również atletycznej budowy, ale miał wybitnie męskie rysy twarzy: ,,Pierwszy rzekł Hektor potężny...” Hektor, groźny przeciwnik w walce, ale szlachetny, o czym świadczy fragment ,,Iliady”:

,,Ciała ja twego nie zelżę okrutnie...
...a zwłoki
oddam z powrotem Achajom...”

Nie uciekł przed Achillesem do królestwa, tak jak zrobiła to reszta armii. On zachował spokój i odwagę, mimo że matka i ojciec nawoływali go do powrotu. Za sprawę honoru uważał stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem: ,,Lecz teraz serce mi każe stanąć i zetrzeć się z tobą. Zwyciężę ciebie lub zginę.”

Reasumując rozważania na temat wyglądu zewnętrznego i cech charakteru Achillesa i Hektora należy stwierdzić, że obaj byli wojownikami szalenie odważnymi. Achilles - jako heros, pewien zwycięstwa w walce był nieczułym, bezlitosnym zabójcą. Natomiast Hektor - jako człowiek - odznaczał się szlachetnością i czułością.

W micie o wojnie trojańskiej najbardziej zaznaczają się dwie postacie- Achilles i Hektor. Achilles walczył po stronie obozu greckiego, a Hektor jako obrońca Troi.

Achilles był synem Peleusa i Tetydy. Kiedy był mały matka zanurzała go w świętej rzece, aby zyskał on nieśmiertelność, lecz pięta, za którą trzymała go nie była zamaczana i stała się jedyną śmiertelną częścią ciała Achillesa. Był on piękny i miał nadludzką siłę. Gdy w czasie bitwy rzucał się na szeregi wroga oni uciekali w popłochu.

O pochodzeniu Hektora niewiele wiemy. Ojcem jego był król Priam, władca Troi. Hektor był człowiekiem bardzo odważnym co udowodnił przezwyciężając swój lęk i stając do walki z Achillesem. Pomimo tego, że nie był bogiem łączył w swojej postawie męstwo z pięknem duchowym i fizycznym.

W odwagę Achillesa nie można wątpić gdyż znany był ze swej wybuchowości. Kiedy ktoś go rozgniewał stawał się niepohamowany w gniewie. Jego okrucieństwo, zarozumiałość i pycha najbardziej ujawniły się podczas walki z Hektorem kiedy to oddany ideałom przyjaźni zecielł się za zabicie jego przyjausuna.

Hektor natomiast był człowiekiem rozważnym. Wybrał postawę odpowiedzialności za swoje czyny i wolał umrzeć jako bohater niż zostać zhańbionym swoim tchórzostwem.

Podsumowując, obu bohaterów cechuje męstwo i waleczność. Obydwaj także troszczyli się o swój honor i pragnęli sławy pośmiertnej. Są oni postaciami wyolbrzymionymi, mitycznymi, a losem ich kieruje przeznaczenie co ukazane jest w scenie, w której na wagę rzucone zostały losy Hektora i Achillesa. Uważam, że pośrednio postacie te i wojna trojańska symbolizują jak ciężkim i wyniszczającym zjawiskiem jest wojna.

Początek formularza

Dół formularza

Hektor i Achilles to bohaterowie "Iliady" Homera. Obaj są wojownikami: Achilles jest bohaterem synem Zeusa i kobiety z ziemi. Achilles jest wojownikiem Greckim, a Hektor jest synem króla Priama i przywódcą wojsk Trojańskich.

Hektor zawsze do walki zakładał ciężka, spizowa zbroje, zdobyta w bitwie, oraz bojowy hełm. Natomiast Achilles miał wspaniałą zbroje ze złota wykonaną przez Hefajstosa. Nosił także hełm. Miał także tarcze zwana Egidą.

Byli oni walecznymi bohaterami. Ich wspólnym celem było zdobycie sławy. Umieli oni posługiwać się niemal wszystkimi narzędziami wojennymi, byli oni bardzo sprawni fizycznie i bardzo silni. Znali swoje fatum i dbali o honor swój i swoich wojsk. Hektor chciał zmienić swoje fatum i przezwyciężyć pół boga. Achilles wiedział od początku iż napewno wygra tą walkę gdyż był prawie nieśmiertelny. Głównym powodem walki pomiędzy Hektorem a Achillem było pomszczenie śmierci przyjaciela męznego Greka. Królewicz Troi chciał zyskać sławę i poknać Herosa. Hektor walczył też aby osłabić wojska Greckie bo Achilles był głównym zabójcą wojowników Iliońskich. Grek ukazał swoje okrucieństwo, bezlitosność i bezwzględność. Działał impulsywnie, był wybuchowy i zapalczywy. Hektor zachowywał się odwrotnie, był skłonny do refleksji i odpowiedzialny za swoje czyny lecz bogowie pomagali bardziej Achillesowi. W walce wykorzystał swój spryt i przebiegłość i podstęp. Achilles nie był tak sprytny i walczył tylko siła okazywał pychę i zarozumiałość. Trojańczyk skromny i dyskretny. Hektor był wrażliwy i walczył zgodnie z kodeksem rycerskim. Achilles był nieczuły i okrutny ale do czasu. W obliczu bólu Priama, po śmierci syna, Achaj odmienił się obudziły się w nim pozytywne uczucia i stał się delikatnym, opanowanym, współczującym człowiekiem. Achilles był postacią zmienną, w której dokonała się przemiana duchowa.
Achilles nie można jednoznacznie ocenic, gdyż jego cechy w trakcie utworu iliada ulegają zmiani. Hektora natomiast można ocenić nie czuł się on jak bohater walczył przecież dla swojej ojczyzny,miał on trzeźwy umysł, czyste i szlachetne kochające serce.

Achilles i Hektor to jedni z głównych bohaterów fragmentu Iliady. Posiadają wiele wspólnych cech, lecz jednak w ogólnej ocenie ich charaktery pozostają bardzo różne.

Achilles, tesalski bohater, król Myrmidonów we Ftyi, był synem Peleusa i pięknej boginki morskiej Tetydy. Gdy był niemowlakiem matka wykąpała go w wodach Styksu dzięki czemu jego ciało stało się odporne na ciosy, z wyjatkiem pięty za którą go trzymała.

Jego potężna sylwetka i dorodność postawy kontrastowała z delikatnymi rysami pięknej twarzy. Heros o niezwykłym, prawie kobiecym wdzięku, ale jak najbardziej odważnej duszy, ogromnej sile i żelaznym charakterze był greckim ideałem mężczyzny,symbolem męstwa i odwagi. Jego uroda była ogromnym przeciwieństwem osobowości. W czasie walki potrafił być bezlitosny, okrutny i nieczuły. Tylko raz pozwolił sobie na chwile słabości. Po walce i zbezczeszczeniu zwłok Hektora przyjechał do Achillesa Priam - król Troi i ojciec bohatera trojańskiego, aby wykupić od niego zwłoki syna. ,,Achilles wzruszył się. Dwie łzy ściekły po młodych policzkach...”

Mniej trudny charakter miał Hektor, pierworodny syn Priama i Hekabe, mąż Andromachy, ojciec Astyanaksa. Był osobą szczerą, otwartą, choć równie waleczną jak Achilles. Hektor nie dawał się nosić emocjom. W przeciwieństwie do swego wroga zawsze potrafił trzeźwo ocenić sytuację, w której się znajdował, nie pozwalał ambicjom przekroczyć swoich możliwości.

O jego wielkim męstwie może świadczyć to, że nie uciekł przed Achillesem do królestwa, tak jak zrobiła to reszta armii. On zachował spokój i odwagę, mimo że matka i ojciec nawoływali go do powrotu. Za sprawę honoru uważał stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem: ,,Lecz teraz serce mi każe stanąć i zetrzeć się z tobą. Zwyciężę ciebie lub zginę.” Był prawdziwym bohaerem.

Nie da się jednoznacznie stwierdzić, który z tych wielkich osobowości zasługuje na większe uznanie. Oboje odnaczali się niebanalnymi charakterami i ogromną siłą ciała i ducha. Hektor zdobyl moją sympatie wrażliwością, Achilles wielką odwagą i uporem. Oboje mogą posłużyć jak wzory do naśladowania dla wielu pokoleń.

Achilles i Hektor są najdzielniejszymi herosami z dwóch walczących ze sobą obozów: Greków i Trojańczyków. Achilles jest synem Peleusa i boginki Tetydy. Jest najwaleczniejszym i najsilniejszym z Greków. Nadludzką siłę zawdzięcza swojej matce, Tetydzie, która, gdy był niemowlęciem, zanurzyła całe jego ciało w Styksie. Zanurzając go w rzece trzymała go za piętę, stąd jest to jedyny słaby punkt Achillesa. Hektor nie mógł poszczycić się boskim pochodzeniem, był za to synem króla. Obaj herosi słynęli z niezwykłego męstwa, piękna, siły i waleczności. Obaj wspaniale walczyli, każdy w obronie swojej ojczyzny, każdy z nich gotów oddać za nią życie....

Mimo nadludzkiej siły, wspaniałej muskulatury i niemożności zranienia go Achilles twarz ma piękną, delikatną, prawie dziewczęcą. Hektor zaś był bardzo męski, dobrze zbudowany.

Achilles słynie ze swojego gniewu, uporu, porywczości i zapalczywości. Najpierw wszedł w konflikt z Agamemnonem, który zabrał mu jego brankę Bryzeidę i urażony dumą postanowił nie uczestniczyć w walkach z Trojańczykami, a nawet skłonił przez matkę Tetydę Zeusa, aby im pomógł. Widać w jego postępowaniu zbytnią pewność siebie i butę. Achilles uważał się za lepszego od innych, szczycił się swoimi możliwościami. Nie był wstanie zrezygnować ze swojego gniewu, z osobistej urazy, dla dobra państwa. Trwał w swym postanowieniu bardzo długo, aż do momentu śmierci swego przyjaciela Patroklesa. To wydarzenie wytrąciło go zupełnie z równowagi, jego gniew był nie do opanowania. Podczas pojedynku z Hektorem, zabójcą swojego przyjaciela, nie okazał wrogowi ani krztyny litości. Mimo próśb Trojańczyka, aby ten nie bezcześcił jego ciała, Achilles z satysfakcją przebija jego kostki, przywiązuje do rydwanu i na oczach zrozpaczonego Priama obwozi dookoła murów miasta. Jest Achilles więc osobą nieopanowaną, mściwą i okrutną.

Hektor jest osobą zdecydowanie bardziej opanowaną niż jego przeciwnik. Stara się nie ulegać emocjom i postępować rozważnie, opanowywać w sobie nienawiść do przeciwników. Mimo że wiedział, jak ogromne niebezpieczeństwo grozi mu podczas pojedynku z Achillesem, postanowił walczyć z nim w momencie, gdy wszyscy inni żołnierze uciekli do miasta. W swoim postępowaniu cechuje się więc honorem i odwagą. Hektor jest również bardzo przywiązany do rodziny - wzruszająca jest scena, w której żegna się ze swoją żoną Andromachą i ich synkiem.

Obu bohaterów można uznać za postaci tragiczne. Hektor decydując się na walkę z Achillesem wiedział, że przegra, że przeciwnik jest silniejszy, a poza tym sprzyjają mu bogowie. Aby ocalić honor musiał jednak stanąć do walki. Poczynaniami Achillesa także rządzi fatum, z którym nie ma jak walczyć - najpierw traci Bryzeidę, potem Patroklesa. Ostatecznie także zginie, trafiony strzałą w piętę, i podzieli los swojego przeciwnika Hektora.

Chęć zemsty spowodowana była wydarzeniem z nieodległej przeszłości, a był to pojedynek męża, naprzeciw którego teraz stał i swego przyjaciela - Patroklosa. Patroklos, choć odważny, nie dał rady pokonać Hektora - żołnierza o wiele silniejszego i bardziej od niego doświadczonego w walce. Hektor wygrał, ściągnął z ciała Patroklosa złotą zbroję Achillesa, poczym ciało pokonanego pozostawił na polu bitwy.
Achilles nie wiadomo o co bardziej wściekły: czy o kradzież zbroi, czy też o śmierć przyjaciela wyzwał Hektora na pojedynek. W tej zaś potyczce górował Achilles. Tak więc Hektor zaczął z początku uciekać. Po chwili jednak "wziął się w garść" tzn. zatrzymał się i stanął do walki. Wcześniej jednak, wiedząc, że nie ma w walce żadnych szans poprosił Achilla o przebaczenie, co ten z kolei wyśmiał. Nie dość tego - zaczął porównywać Hektora do zwierzęcia, co z pewnością nie było pochlebstwem.
Rozpętała się walka, w której Hektor poniósł klęskę. Ale choć "na łożu śmierci" i tak zdolny był do trzeźwej oceny sytuacji. Określił Achillesa jako człowieka mężnego i zwrócił się do niego z prośbą: "nie daj, by mnie psy szarpały [?], niechaj powróci me ciało do domu i niech je Trojanie oraz Trojanki na stosie złożą i spalą po śmierci." To jednak Achillesa nie wzruszyło i zaczął on obdarzać Hektora nieprzyjemnymi epitetami. Nie zgodził się z tym o co poprosił go Hektor, mówiąc, że go "psy głodne i sępy do szczętu [?] rozszarpią!". Hektor odparł mu na to, iż choć męstwa Achillesowi nie brakuje, to "żelazne ma serce" i w niedalekiej przyszłości zginie, zabity przez Parysa. Po tych słowach zmarł. Achilles bezcześcił jego ciało ciągnąc je przez wiele dni za rydwanem dookoła murów Troi. Przepowiednia Hektora sprawdziła się i ów silny i boski Achilles zmarł, trafiony w piętę. Zamordował go Parys, będący w układzie z Apollonem.
Tak więc odkrywamy tu nowe usposobienie Achillesa. Ujawnia się w nim bezwzględny morderca, kierujący się jedynie chęcią zemsty. Co prawda pomszczenie przyjaciela, w starożytnej Grecji należało do obowiązku, jednak nie robiło się tego w taki sposób jaki opisany był powyżej. Z drugiej strony jednak Achilles nie miał się nawet za co mścić, tak zresztą jak Hektor nie miał go za co przepraszać. Patroklos bowiem został pokonany w uczciwej walce, a poza tym sam porwał się na potyczkę z Hektorem. U Hektora zawsze rozsądek górował nad innymi cechami. Hektor potrafił przebaczać, a także potrafił prosić o przebaczenie, co u Achilla było rzeczą raczej nie spotykaną. Achilles pod wpływem chwili potrafił dopuścić się różnych złych, bądź też dobrych czynów nie zważając na ich konsekwencje. Często działał pod wpływem impulsu. Oczywiście nie można go od razu skazać na potępienie. On zdolny był też przecież do zupełnie ludzkich zachowań. Potrafił przyznać się do błędu rodzicom Hektora, a także - chcąc naprawić swój błąd ? kazał opatrzyć ciało pokonanego, namaścić je olejami i oddać rodzicom. Nie można więc jednoznacznie potępić Achillesa, tak jak nie można jednoznacznie pochwalić Hektora. I on jak każdy człowiek ma swoje dobre i złe dni. Jednak z punktu widzenia zwykłego obserwatora zachowanie Hektora może być uznawane za lepsze i w większym stopniu pokrywające się z moralnymi zasadami.
Bez dogłębnego zanalizowania postaw obu bohaterów nie da się jednoznacznie stwierdzić, który z nich zasługuje na większe uznanie i poparcie. Niektórzy będą podziwiać Achillesa za jego siłę, inni Hektora za jego mądrość, a tego, który z nich tak naprawdę był lepszy raczej się nie dowiemy.

W mitologii greckiej nie brak bohaterów. Znajdziemy tu też oprócz tych mężnych i wspaniałych postacie podłe i mściwe czyli po prostu złe. Do której grupy możemy zaliczyć Hektora? Do której Achilla?
Hektor to najlepszy z trojańskich żołnierzy. Mężny wódz i wojownik, o którym nic złego nie można powiedzieć - po prostu zbiór cnót.
A Achilles... No właśnie. Syn Priama, wojownik o dziewczęcej urodzie, ale jak najbardziej męskiej duszy, sile. O męskim sercu, które równie szybko napełniało się nienawiścią, jak szybko się z niej wyrzekało. Obdarzony w dzieciństwie wielkim darem - darem nieśmiertelności siał wśród żołnierzy wroga bojaĽń, popłoch i przerażenie.
I w końcu pewnego dnia tych dwóch wielkich mężów, dwóch wielkich wojowników starło się przed murami Troi. Hektor - jak zawsze opanowany i rozważny stanął naprzeciw Achillesa w którego sercu przeplatały się chęć zemsty z nienawiścią do Hektora. Chęć zemsty spowodowana była wydarzeniem z nieodległej przeszłości, a był to pojedynek męża, naprzeciw którego teraz stał i swego przyjaciela - Patroklosa. Patroklos, choć odważny, nie dał rady pokonać Hektora - żołnierza o wiele silniejszego i bardziej od niego doświadczonego w walce. Hektor wygrał, ściągnął z ciała Patroklosa złotą zbroję Achillesa, poczym ciało pokonanego pozostawił na polu bitwy.
Achilles nie wiadomo o co bardziej wściekły: czy o kradzież zbroi, czy też o śmierć przyjaciela wyzwał Hektora na pojedynek. W tej zaś potyczce górował Achilles. Tak więc Hektor zaczął z początku uciekać. Po chwili jednak „wziął się w garść” tzn. zatrzymał się i stanął do walki. Wcześniej jednak, wiedząc, że nie ma w walce żadnych szans poprosił Achilla o przebaczenie, co ten z kolei wyśmiał. Nie dość tego - zaczął porównywać Hektora do zwierzęcia, co z pewnością nie było pochlebstwem.
Rozpętała się walka, w której Hektor poniósł klęskę. Ale choć „na łożu śmierci” i tak zdolny był do trzeĽwej oceny sytuacji. Określił Achillesa jako człowieka mężnego i zwrócił się do niego z prośbą: „nie daj, by mnie psy szarpały […], niechaj powróci me ciało do domu i niech je Trojanie oraz Trojanki na stosie złożą i spalą po śmierci.” To jednak Achillesa nie wzruszyło i zaczął on obdarzać Hektora nieprzyjemnymi epitetami. Nie zgodził się z tym o co poprosił go Hektor, mówiąc, że go „psy głodne i sępy do szczętu […] rozszarpią!”. Hektor odparł mu na to, iż choć męstwa Achillesowi nie brakuje, to „żelazne ma serce” i w niedalekiej przyszłości zginie, zabity przez Parysa. Po tych słowach zmarł. Achilles bezcześcił jego ciało ciągnąc je przez wiele dni za rydwanem dookoła murów Troi. Przepowiednia Hektora sprawdziła się i ów silny i boski Achilles zmarł, trafiony w piętę. Zamordował go Parys, będący w układzie z Apollonem.
Tak więc odkrywamy tu nowe usposobienie Achillesa. Ujawnia się w nim bezwzględny morderca, kierujący się jedynie chęcią zemsty. Co prawda pomszczenie przyjaciela, w starożytnej Grecji należało do obowiązku, jednak nie robiło się tego w taki sposób jaki opisany był powyżej. Z drugiej strony jednak Achilles nie miał się nawet za co mścić, tak zresztą jak Hektor nie miał go za co przepraszać. Patroklos bowiem został pokonany w uczciwej walce, a poza tym sam porwał się na potyczkę z Hektorem. U Hektora zawsze rozsądek górował nad innymi cechami. Hektor potrafił przebaczać, a także potrafił prosić o przebaczenie, co u Achilla było rzeczą raczej nie spotykaną. Achilles pod wpływem chwili potrafił dopuścić się różnych złych, bądĽ też dobrych czynów nie zważając na ich konsekwencje. Często działał pod wpływem impulsu. Oczywiście nie można go od razu skazać na potępienie. On zdolny był też przecież do zupełnie ludzkich zachowań. Potrafił przyznać się do błędu rodzicom Hektora, a także - chcąc naprawić swój błąd - kazał opatrzyć ciało pokonanego, namaścić je olejami i oddać rodzicom. Nie można więc jednoznacznie potępić Achillesa, tak jak nie można jednoznacznie pochwalić Hektora. I on jak każdy człowiek ma swoje dobre i złe dni. Jednak z punktu widzenia zwykłego obserwatora zachowanie Hektora może być uznawane za lepsze i w większym stopniu pokrywające się z moralnymi zasadami.
Bez dogłębnego zanalizowania postaw obu bohaterów nie da się jednoznacznie stwierdzić, który z nich zasługuje na większe uznanie i poparcie. Niektórzy będą podziwiać Achillesa za jego siłę, inni Hektora za jego mądrość, a tego, który z nich tak naprawdę był lepszy raczej się nie dowiemy.

W mitologii greckiej jest wiele postaci, które odznaczyły się męstwem, ofiarnością dla innych i niezwykłymi czynami. Narrator przedstawił je zarówno ze strony Grecji jak i Troi Jednymi z nich są Hektor i Achilles - bohaterowie fragmentu poematu Homera pt. „Iliada”.
Hektor to człowiek piękny i szlachetny, najdzielniejszy bohater trojański - syn króla Priama i Hekabe - najlepszy z trojańskich żołnierzy, mężny wódz i wojownik.. Achilles, w odróżnieniu od Hektora, był herosem. Jego ojcem był śmiertelnik Peleus - król Myrmidinu w Tesalli, a matką nimfa, bogini morska Tetyda. Był on najdzielniejszym z Greków walczących pod Troją.

Achilles i Hektor już samym swoim wyglądem wzbudzają strach. Achilles to pierwowzór herosa antycznego. Wygląd posiada po swojej matce. Ma postawę muskularnego, wyjątkowo urodziwego i przystojnego młodzieńca. Jego głowę zdobią blond włosy, od których „bije blask”. Prócz swojej odporności na ból, którą ma nabytą dzięki czynom Tetydy (zanurzenie syna w rzece Styks), Achilles jest silny i potrafi znieść najcięższe cierpienia. Podczas młodości karmiony sercami lwów i szpikami niedźwiedzi. Achilles lubi się otaczać pięknymi rzeczami. Świadczą o tym słowa: „... z przodu osłonił swą pierś puklerzem świetnym, kunsztownym, na błyszczącym zaś hełmie o czterech kabłąkach złociste kity piękne a gęste się chwiały, co bóg je Hefastos wprawił w szyszak Achillów, by czubem go sutym ozdobić”. Tarcza Achillesa, zwana Egidą również jest piękna. Do dnia dzisiejszego wzbudza zachwyt wśród oglądających ją, a w tamtych czasach wznieca respekt i odwraca uwagę od walki. Jedyna słabostka Achillesa to jego podatna na ciosy wroga pięta. Natomiast Hektor również jest atletycznej budowy człowiekiem. Ma nadludzką siłę. Nie ma konkretnego słabego punktu. Jako człowiek - podatny na ciosy i ból. Na polu walki dokonuje niezwykłych czynów. Tylko on jeden śmie stawić czoła Achillesowi. Zakłada do walki ciężką, spiżową zbroję zdobytą w walce z Patroklem, z mieczem „co mu zwisał u boku, ogromny i mocy potężnej” oraz chodzi w bojowym i „błyszczącym szyszaku” ozdobionym długa kitą. Ma bardziej męskie rysy twarzy aniżeli Achilles.

Hektorowi obca jest pycha i zarozumiałość. Jego domena to odwaga i roztropność. Niestraszna mu śmierć. Woli walczyć i zginąć niż żyć długo i jak Parys być tchórzem, z którego wszyscy się śmieją. Hektor jak każdy człowiek, odczuwa strach, dlatego w pierwszej chwili ucieka przed wrogiem. W porównaniu z resztą armii Hektor jest mężny, odważny oraz umie przezwyciężyć strach i odważnie walczyć. Nie ucieka przed Achillesem do królestwa i nie poddaje się jak to zrobili jego koledzy, żołnierze. On zachowuje spokój i odwagę, mimo że matka i ojciec nawołują go do powrotu. Za sprawę honoru uważa stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem. Jest to człowiek, który nie chce mścić się na bezbronnych zwłokach. Szlachetny i wrażliwy. Potrafi być zaciętym wrogiem. Achilles natomiast przyjmuje rozmaite oblicza w zależności od okoliczności. Pomimo, że matką jego jest istota boska (boginka morska), Achilles nie panuje nad swoimi uczuciami i jak zwykły śmiertelnik poddaje się emocjom. Potrafi być bezwzględny, mściwy i okrutny. Nie umie wybaczyć śmierci przyjaciela. Gniew zaślepia go, nie potrafi być rozsądny. Honor i pamięć przyjaciela jest dla niego tak ważną, że dąży do zemsty. Umie być dobry i wierny jako przyjaciel. Po wygranej walce z Hektorem z wielką bezwzględnością i zadowoleniem z siebie ciągnie zwłoki pokonanego za swoim rydwanem. Z tego można wywnioskować, ze jest zawzięty i musi się odegrać za krzywdę swego przyjaciela i swoją. Czasami jednak ma chwile słabości i dobre serce. Po walce i zbezczeszczeniu zwłok Hektora przyjeżdża ,,pod osłoną nocy” do Achillesa Priam - król Troi i ojciec bohatera trojańskiego, aby wykupić od niego zwłoki syna. Achilles się bardzo się wzrusza po wysłuchaniu próśb i oddaje za złoto ciało Hektora.

Reasumując rozważania na temat wyglądu zewnętrznego jak i cech charakteru Achillesa i Hektora należy stwierdzić, że obaj są wojownikami szalenie i niezmiernie odważnymi. Achilles - jako heros, pewien zwycięstwa w walce - nieczuły, bezlitosny zabójca. Natomiast Hektor - jako człowiek - odznacza się szlachetnością i czułością. Achilles to człowiek bardziej bezwzględny od Hektora, który w odpowiednich chwili potrafi być rozsądny. Mimo tych różnic obaj są do siebie podobni. Mają wiele wspólnych cech takie jak: waleczność, siła, pełnia uporu, waleczność z zaciętością oraz odwaga. Są najlepszymi wojownikami swoich wojsk.
Jeśli miałabym wybrać lepszą postać, to zdecydowałabym się na Hektora. Prezentuje inny typ wojownika. Jest bardziej dojrzały, aniżeli Achilles. Choć najpierw ucieka przed swoim przeciwnikiem, to pomimo wiedzy o sile Achilla, staje z nim do uczciwej walki, jak przystało na bohatera, choć bogowie już przesądzają o zwycięstwie Achillesa, Hektor nie chce poddać się bez walki. Proponując przeciwnikowi układ ukazuje swój niesplamiony honor i mądrość umysłu. Warto więc sobie zadać pytanie: czy rzeczywiście Hektor przegrał? Przegrał fizycznie, ale zwyciężył na płaszczyźnie moralnej ukazując swoją skromność i wytrwałość do ostatnich chwil życia.