Z NIEOCZEKIWANEJ STRONY
„Dlaczego mnie szukasz? Na mnie trzeba czasem poczekać”. - Chyba już nie potrafimy czekać - rządzeni pośpiechem i presją natychmiastowości spełnień. Tym mniej umiemy czuwać, bo tu jest tak wiele niewiadomego: kto? kiedy? jak? skąd? - przybędzie. I dlatego rzadko na coś zasługujemy.
*
Na tej małej wyspie z rybacką osadą zjawił się kiedyś jakiś wieszcz czy prorok. Z niesamowitą pewnością zapowiedział, że Bóg znany już gdzie indziej, przybędzie także tutaj. O tym opowiadali także przodkowie, więc wszyscy pytali tylko o to, kiedy się On zjawi i z której strony. Prorok jednak rzekł: „Tego nie wie nikt, prócz Niego samego. Ale chce być oczekiwany”. Zapanowała radość na wyspie, bo przepowiednie mówiły, że ów Bóg uszczęśliwi mieszkańców na zawsze. Przez pierwsze dni trwały porządki, naprawy, upiększanie ulic, domostw i wieży, na której czasem stawał zmarły dawno kapłan. Wszędzie panowało radosne rozgorączkowanie i pytania: kiedy? skąd? jak? Wyglądano więc Go zewsząd i przez kolejne dnie i noce. Najbardziej czujny był młody strażnik świętego ognia, który czasem rozpalano na wieży. Pomyślał, że będzie palił ten ogień każdej nocy, jako znak wiernego oczekiwania. Nawet sporządził z posrebrzanych blach lustra, które kierowały światło ognia w każdą stronę po kolei. Wychodził na wieżę każdej nocy i trwał przy ogniu kierując światło w różne strony i wypatrując. Ale nikt się nie zjawiał. Oczekiwanie i radość mieszkańców powoli przygasły, a potem zaczęto już o tym zapominać lub milczeć wstydliwie, jakby ktoś ich oszukał. Kiedy już nikt nie pamiętał, ów strażnik był jedynym uporczywie wiernym. Ludzie, zwłaszcza żeglarze i rybacy lubili to światło z daleka widoczne i pomagające uniknąć skał podwodnych i trafiać do portu. I zapomnieli, po co było kiedyś zapalone i wciąż podtrzymywane. Mijały tak lata. Wierny strażnik postarzał się, przygarbił. Bywało, że i on po cichu wątpił w owe przyjście Boga, któremu na pewno lepiej było gdzie indziej. Ale palił ogień i czekał. Którejś nocy chyba ostatni raz z trudem wspiął się na wieżę i kierując światło w stronę niknącego horyzontu, zawołał: „Gdzie jesteś, Boże?” I wtedy usłyszał szept ze środka płonącego ognia: „Tu byłem i jestem. W tym świetle, którym Mnie szukałeś, a które pomagało się odnaleźć ludziom.” Strażnik nie mógł wymówić słowa. „A kiedy gasł ogień, to gdzie byłeś?” - zapytał. - „Wtedy chroniłem się w twoim sercu, żeby nie ustawało w oczekiwaniu.” I wtedy strażnik zamknął wolno i spokojnie te wciąż wypatrujące oczy. Rano znaleziono go martwego z trudnym do pojęcia wyrazem szczęścia na twarzy. Postanowiono palić ogień dalej, ale tylko dla ludzi.
*
Szukamy i nie szukamy Boga. Czekamy na Niego, a właściwie, to na wszystko, prócz Niego. Zdają się nam wystarczać małe tęsknoty i pragnienia. I nie wiemy, czego/kogo nam brak, gdy mamy wszystko. Niektórzy poszliby na koniec świata za SPEŁNIENIEM, a tak niewielu odkrywa w swoim czuwaniu to, co poeta: „że Bóg był bliżej mnie niż ja sam siebie.” I jest.
„Szukałem Ciebie w chmurach, na niebiosach I na tej niskiej, pełnej grobów glebie I dzisiaj widzę, w radosnych łez rosach Że Bóg był bliżej mnie niż ja sam siebie Wyszedłem szukać Ciebie o świcie i w trwodze Nie znajdując, myślałem, żem szedł drogą kłamną; I spotkałem Cię , kiedym odwrócił się w drodze Bowiem przez całe życie krok w krok szedłeś za mną".