SEN NOCY LETNIEJ
WILLIAM SZEKSPIR
1.OSOBY:
TEZEUSZ- książę Aten
EGEUSZ-ojciec Hermii
LIZANDER, DEMETRIUSZ-zakochani w Hermii
FILOSTRAT- mistrz zabaw dworskich Tezeusza
PIGWA- cieśla
SPÓJ- stolarz
SPODEK-tkacz
PISZCZAŁA-naprawiacz miechów
RYJEK- kotlarz
GŁODZIK- krawiec
HIPOLITA- królowa Amazonek, narzeczona Tezeusza
HERMIA- córka Egeusza zakochana w Lizanderze
HELENA- zakochana w Demetriuszu
OBERON- król elfów
TYTANIA- zakochana w Demetriuszu
PUK- elf
GROSZEK, PAJĘCZYNKA, ĆMA, GORCZYCA- elfy
PIRAM, TYZBE, MUR, ŚWIATŁO KSIĘŻYCA, LEW- postacie sztuki granej przez klownów
DWORZANIE TEZEUSZA I HIPOLITY
TREŚĆ
AKT PIERWSZY
SCENA I
Ateny. Komnata w pałacu Tezeusza.
Tezeusz nie może się już doczekać ślubu ze swoją ukochaną Hipolitą. Każdy dzień do zaślubin jest dla niego wiecznością. Hipolita uspokaja go , że już niedługo złączą się więzłem małżeńskim. Ukochany wyznaje Hipolicie , że zdobył jej miłość czyniąc jej krzywdę, ale zaślubiny będą w innym tonie, pełne przepychu, biesiad i wesela. Zjawia się Egeusz i życzy nowożeńcom szczęścia, ale jednocześnie przychodzi na skargę do Tezeusza na swą córkę Hermię. Żali się, że chce wydać ją za Demetriusza, ale ona kocha Lizandra. Egeusz zarzuca Lizandrowi, że czarami opętał jego córkę( pisał jej wiersze, śpiewał pod jej oknem). Tezeusz mówi Hermii, że ojciec powinien być dla niej bóstwem, ponieważ to on jest stwórcą jej urody i powinna ona wykonać wolę ojca. Hermia przeciwstawia się twierdząc, iż Lizander jest również godnym jej ręki, lecz zdaniem Tezeusza powinna wyjść za mąż za Demetriusza, gdyż tak zadecydował jej ojciec, a jeżeli nie podporządkuje się to spotka ja kara( śmierć lub życie w klasztorze bez szansy na macierzyństwo) Hermia mówi, że woli takie życie, niż cierpieć przy boku niekochanego mężczyzny. Tezeusz daje jej do namysły czas aż do jego zaślubin Hipolitą. Lizander zaczyna się sprzeczać z Demetriuszem o Hermię i zarzuca mu to, że rozkochał w sobie Helenę, a ta kocha go bez opamiętania. Kiedy wychodzą Tezeusz, Demetriusz, Hipolita i Egeusz , Lizander żali się ukochanej że droga do miłości nigdy nie jest prosta. Hermia wyznaje Lizandrowi, że miłości zawsze towarzyszy cierpienie. Młodzieniec mówi ,że ma ciotkę siedem mil od Aten i u niej mogli by się pobrać i być szczęśliwi i prosi ja aby opuściła z nim ukochane Ateny, Ta zgada się uciec.W tym czasie wchodzi Helena, a kochankowie informują ją o swoich planach i proszą ją aby zachowała wszystko w tajemnicy , lecz Helena jest zazdrosna, że Demetriusz kocha Hermie, a nie ją , dlatego aby przypodobać się ukochanemu chce mu o wszystkim powiedzieć.
SCENA II
Wchodzą Pigwa, Spodek, Spój, Piszczała, Ryjek i Głodzik. W domu Pigwy
W domu Pigwy jest przygotowywane przedstawienie na ślub księcia z Hipolitą. Pigwa jago lider grupy . Sztuka, którą chcą zaprezentować to „ najżałośliwsza komedia i najokrutniejsza śmierć Pirama i Tyzbe”. Pigwa obsadza role:
- Spodek zagra Pirama (kochanka, który zabija się z miłości)
- Franciszek Piszczała odegra rolę Tyzbe( damy, która kocha Pirama)
-Robin Głodzik wcieli się w rolę matki Tyzbe
-Ryjek wcieli się w postać ojca Pirama
-Sam Pigwa zagra ojca Tyzbe
AKT DRUGI
SCENA I
Las w pobliżu Aten. Wchodzi wieszczka i Puk.
Wieszczka informuje Puka, że zbliża się jej pani Tytania z rzesza swych elfów. Puk ostrzega Wieszczkę, żeby Tytania lepiej się tu nie pokazywała, ponieważ Oberon(jej współmałżonek) jest pełen gniewu , gdyż ta nie chce mu oddać swojego pazia( odmieńca, dziecka odmienionego przez skrzaty czy duszki, które porwały je ludziom). Wieszczka zarzuca Pukowi, że jest figlarzem i żartuje sobie z ludzi. W tym momencie wchodzi Oberon i Tytania. Tytania zdziwiona jest spotkaniem i pyta się Oberona co się stało, że przybył, zarzucając mu że pewnie zjawił się na ślub księcia z Hipolita aby pobłogosławić ich łoże Król elfów przekonuje swoją panią, że z królową Amazonek łączy go jedynie przyjaźń Tytania wytyka Oberonowi, że to jego zazdrość jest powodem ich kłótni. Ciągłe waśnie zakłucają środowisko przyrodnicze, pory roku są pełne nieładu, co prowadzi do zaburzeń atmosferycznych. Oberon prosi Tytanię o chłopca, lecz ona definitywnie odmawia. Ten zapowiada zemstę. Przywołuje swego sługę Puka i rozkazuje mu aby wyruszył na poszukiwania kwiatków, których sok ma magiczną moc , wystarczy zwilżyć uśpione powieki wybranej osoby, a kiedy ta się przebudzi pokocha bez opamiętania pierwsza osobę, którą ujrzy. Oberon tym sposobem chce zmusić Tytanię do oddania mu pazia. W tym czasie pojawia się w lesie Demetriusz i Helena, którzy poszukują Lizandra i Hermii, którzy mieli się spotkać w tym miejscu. Demetriusz poniża Helenę, każe jej się wynosić. Mówi jej, że jej nie kocha, lecz pała do niej nienawiścią. Ma ona zejść mu z oczu. Helena wyznaje mu miłość, jest gotowa zostać jego pieskiem, którego będzie mógł poniżać, kopać byleby pozwolił jej być blisko niego. Oberon przygląda się w ukryciu całej rozmowie i kiedy oboje odchodzą, ten rozkazuje Pukowi aby gdy zaśnie Demetriusz ten skropił jego powieki eliksirem miłosnym tak, żeby gdy się obudzi pierwszą zobaczył Helenę i zakochał się w niej do szaleństwa. Puk obiecuje, że wykona zadanie i odchodzi.
SCENA II
Inna część lasu. Wchodzi Tytania ze swym orszakiem.
Tytania prosi swoje elfy aby zaśpiewały jej pieśń, która ją ukołysze do snu. Tytania zasypia i pojawia się Oberon, który wyciska sok kwiatka na jej powieki. Pojawiają się Lizander z Hermią. Zgubili drogę, więc postanowili odpocząć, lecz z woli Hermii zasypiają osobno(tak mówią dobre obyczaje, ponieważ nie są oni jeszcze mężem i żoną).Zjawia się Puk, który przez pomyłkę zamiast skropić oczy Demetriusza, wyciska sok kwiatka w oko Lizandra. W tym momencie wbiega Demetriusz i Helena. Demetriusz pełen złości na nachalność Heleny ucieka: „Precz Natręcznico! Nie bręcz kolo uczu”. Helena widząc śpiącego Lizandra budzi go. Ten widząc ją, zakochuje się w niej bez opamiętania i wyznaje jej miłość oraz zaprzecza jakoby czuł cokolwiek do Hermii. Helena nie może uwierzyć w to, co słyszy. Myśli, że Lizander robi sobie z niej żarty i chce zrobić z niej pośmiewisko. Gani młodzieńca za jego zachowanie i odchodzi. Ze smutkiem w sercu on również odchodzi. Hermia budząc się nie widzi ukochanego.
AKT TRZECI
SCENA I
Las. Tytania uśpiona. Wchodzą Pigwa, Spój, Spodek, Piszczała, Ryjek i Głodzik
Rozpoczyna się próba. Aktorzy dyskutują na temat rekwizytów w sztuce( jak zrobić, żeby był blask księżyca czy jak stworzyć na mur do przedstawienia). W czasie próby zjawia się Puk, który z ironią komentuje przebieg gry aktorów. Z kolei Spodek i Pigwa poszli w krzaki;) ćwiczyć role. Pierwszy wchodzi puk i wygłasza swą kwestię, a za nim Spodek z oślą głową. Przerażeni towarzysze uciekają. Tytania pobudzi się i zauważa Spodka i zakochuje się w nim. Wyznaje mu miłość. Rozkazuje swoim elfom aby wykonywały wszystkie zachcianki Spodka.
SCENA II
Inna część lasu. Wchodzi Oberon.
Oberon zastanawia się w kim zakochała się Tytania i w tym momencie wchodzi Puk .Opowiada mu cała historię o próbie i tym, że stworzył Spodkowi głowę osła. Król pyta go również o Demetriusza, a ten odpowiada, że wycisnął sok na jego powieki i stało się tak , jak było zaplanowane. Nagle wchodzi Demetriusz i Hermia. Zarzuca młodzieńcowi, że to on zabił jej ukochanego. Hermia prosi go aby oddał jej Lizandra, ale on wolałby „ psom jego trupa cisnąć raczej” .Dziewczyna nazywa go mordercą i uważa, że nie powinien się on nazywać człowiekiem. Demetriusz mówi Hermii, iż jej ukochany jest przy życiu. Ona wychodzi , a młodzieniec zasypia. Zjawia się Oberon wraz z Pukiem. Król wytyka służącemu pomyłkę i rozkazuje mu odnaleźć Helenę i Hermię. Z kolei zjawia się Lizander z Helena , który mówi, że nie może bez niej żyć, że oddaje jej cale swe serce, lecz ta nadal myśli, iż on nie traktuje jej poważnie. Niespodziewanie budzi się Demetriusz. Helena jest zła, że obaj tak się nią bawią. Wchodzi Hermia i zauważa Lizandra. Pyta go, dlaczego zostawił ją samą w lesie, a ten wyznaje, że z miłości do Heleny lecz dziewczyna nie może w to uwierzyć. Uważa, iż jej ukochany żartuje. Dochodzi do kłótni Heleny z Hermią, której Lizander wyrzuca, że jej nienawidzi. Ta wychodzi. Oberon znów gani sługę za pomyłkę. Król rozkazuje Pukowi aby znalazł rywali, ponieważ chcą się bić o Helenę i ma doprowadzić do tego aby wszyscy zasnęli. Sługa odnajduje ich ,a ci zasypiają. Wchodzi Helena i Hermia i również pogrąrzaja się we śnie. Puk wciska eliksir w oczy Lizandra aby znów pokochał swą ukochaną.
AKT CZWARTY
SCENA I
Wszyscy leża uśpieni- Hermia i Lizander zwróceni ku sobie twarzami. Wchodzi Tytania i Spodek oraz elfy królowej. Oberon w głębi niewidzialny.
Spodek wydaje polecenia elfom, Tytania mu usługuje i w końcu zasypiają. Zjawia się Oberon ze swym sługą i wyznaje, że kiedy dostał już chłopca może odczynić urok. Zdejmuje czar z oczu Tytanii. Puk z kolei ściąga Spodkowi głowę osła. Kiedy królowa budzi się i dostrzega w kim była zakochana nie może w to uwierzyć. Oberon godzi się z ukochaną i odchodzą. Przychodzi Tezeusz, Hipolita, Egeusz i orszak, którzy przybyli na łowy. Kiedy zauważają śpiących kochanków budza ich. Czar zadziałał i Lizander znów kocha Hermię. Wyznaje ojcu ukochanej, że oboje chcieli uciec z Aten. Demetriusz wyznaje Egeuszowi, ze kocha jednak Helenę. Wszyscy wyruszają do pałacu. Z kolei Spodek dołącza do swych kompanów.
AKT PIĄTY
SCENA I
Ateny. Komnata w pałacu Tezeusza. Wchodzi Tezeusz, Hopolita, Filostrat, Panowie i orszak
Tezeusz życzy kochankom szczęścia i pyta Filastrata jakie przygotował atrakcje na ten dzień. Mistrz zabaw przedstawia ofertę, a książę wybiera przedstawienie o „Piramie i Tyzbe”. Rozpoczyna się sztuka, którą zgromadzeni krytykują i ciągle komentują wystąpienia aktorów. Przedstawienie rozbawia gości. Kończy się sztuka i zjawia się Oberon z Tytanią , którzy rozkazują swoim elfom aby tej nocy czuwały nad kochankami by ci spłodzili zdrowe i piękne potomstwo;)
WSTEP
1. Ogólna sytuacja teatru w Anglii elżbietańskiej.
Aktorzy w teatrze elżbietańskim decydowali się zarabiać swą pracą na chleb, licząc z jednej strony na popularność, a z drugiej rzucając wyzwanie przyzwyczajeniu moralnemu. W połowie XVI wieku w Anglii teatr stał się regularnym faktem społecznokulturalnym. Odbywały się przedstawienia odgrywane przez zawodowe spółki aktorów.
Dwór Elżbiety stanowił ważny czynnik rozwoju teatru elżbietańskiego. Szereg przedstawień odbywało się specjalnie dla publiczności dworskiej.
Powszechnie znana jest prostota teatru elżbietańskiego, brak kurtyny i dekoracji. Pozycja sceny wybiegała w publiczność co zbliżało kontakt aktora z widzem.
Cześć tematyki do sztuk brana była z niezwykłych wydarzeń dnia z kraju i za granicą. Sięgano do dziejów narodowych. Sztuka miała pouczać i budować. W teatrze elżbietańskim pojawiała się również tematyka miłosna, która była okazja do stosowania na olbrzymią skalę wyobrazni.
Komedia była pogodna, tragedia smutna.
2. Młodość i formacja dramaturga.
Szekspir urodził się w 1564 r. Warwickshire. Był synem miejscowego notabla Johna Shakespearea i Mary. Przygotowanie literackie do zawodu dramaturga nabył w Stratfordzie. Celem szkoły była nauka łaciny, a poprzez łacinę mądrości, historii i literatury antyku. Studiował również w Oxfordzie i Cambridge. Warto wspomnieć, iż utwór „Sen nocy letniej” był również oparty na tamtejszym widzeniu wszechświata: wokół nieruchomej Ziemi krążyły „sfery” kryształowe. Najbliższym Ziemi był Księżyc niezwykle zmienny ( wydarzenia w utworze podlegają szczególnej mocy Księżyca)- był to światopogląd hierarchiczny. „ Sen nocy letnie” powstał w dużej mierze na motywach i postaciach z gadek ludowych wokół Stratfordu.
3. Wcześniejsze utwory dramatyczne
- „ Tytus Andronikus”
- „ Romeo i Julia”
- “ Komedia omyłek”
-:” Dwóch panów z Werony”
-“ Stracone zachody miłości “
ANALIZA SZTUKI.
PODSTAWOWE SKŁADNIKI BUDOWY
4. Kręgi postaci i ich wymowa
Pierwszym kręgiem postaci są kochankowie: Lizander, Hermia, Demetriusz i Helena- każdy bierze udział w dialogu i gonitwie wśród lasu. Hermia to mała i ciemna dziewczyna, ale umie być odważna, choć także dokuczliwa i cięta. Wysoka blondynka Helena przywykła do pozycji osoby spychanej i lekceważonej, przyjmuje ją z rezygnacją niemal pokorą. Aczkolwiek gdy pozorna „ mowa” ludzi i losów dopiekła jej, wpada w pasję. Jako koleżanki Hermia i Helena są demonstracyjnie i sentymentalnie przyjacielskie, jako rywalki staja się zawistne i kłótliwe. Demetriusz i Lizander w konflikcie okazują brutalność, każdy zdecydowany jest zniszczyć drugiego. Głównym środkiem artystycznym, który wypukla charakter tej gonitwy jest śmiała fantazja, działanie wyobrażonych duszków. Drugim przeciwieństwem realizmu w kręgu kochanków jest ich język. Tezeusz, Lizander, Hermia przemawiają do siebie poetycką stychomytią.
Drugi krąg postaci sztuki to duszki- elfy. Pewne elfy mają cechy indywidualne, podobne do ludzkich. W ten sposób Oberon i Tytania nie umieją się wyrzec sporów, żadne z nich nie chce ustąpić drugiemu, gdy w grę wchodzi zachcianka i poczucie władzy. Poza tym Tytania nie dochowała mężowi wierności, że w przeszłości i ona i mąż wzdychali pod innymi adresami. Największą indywidualnością jest Puk ( psotny chłopiec). Tytania i Oberon SA postaciami, które są siłami rządzącymi rzeczywistością. Na końcu komedii elfy wyraznie wspierają aspekt miłości i maja wręcz obsypać błogosławieństwami małżeństwo.
Następny krąg ludzki to ateńscy rzemieślnicy, którzy przygotowują przedstawienie na uroczystości weselne. Wszyscy są jednego stanu i przyświeca im jeden cel. Reprezentują ten sam poziom i postawę. Spodek jest niebywale zabawny. Charakteryzuje go olbrzymia pewność siebie, przekonanie o własnym światowym wyrobieniu, absolutny brak wyobrazni.
Ostatni krąg postaci to arystokracja- Tezeusz, Hipolita i Egeusz. Tezeusz to władna, jest dworny wobec pań, wyrozumiały i łaskawy dla tracących głowy kochanków. Ma gest. To również polityk, człowiek rządzący.
5.STRUKTURA STATYCZNA
Kochankowie należą do znaczniejszych rodzin w grodzie. Elfy są poza światem ludzkim. Nie podlegają jego hierarchii, wymykają się jego prawom. Rzemieślnicy zajmują dolny szczebel społecznej struktury. Żyją z pracy rąk. Tezeusz i Hipolita z godnością zajmują pozycję władców.
6.CZYNNIKI RUCHU
Zagrożenie Hermii i Lizandra poprzez ucieczkę i przyłącznie się do nich Demetriusza i Heleny oraz działanie sił magicznych wpływają na cała strukturę ruchu. Komedia odgrywa się w szybkim tempie. Wewnętrzne sprawy elfów i spór Oberona z Tytanią nadaje ruch ich światowi.Z kolei ślub Tezeusza i Hipolity, uświetnienie tych dni rozrywką (przedstawienie) i polowanie również dodają sztuce dynamizmu.
7.KOMPONENTY KOMEDII
- OPRAWA SNU ( Z jednej strony senne marzenie i względne działanie czaru, z drugiej jawa pozwoliła na stworzenie efektu zwidów i urojeń , które ukazywały wiele prawd ludzkich)
- JĘZYK ( poetycka stychomytia)
- GNOMIKA ( Postacie same mogą konstruować swoje argumenty albo mogą sięgać po nie do skarbca tradycji i autorytetu)
- MOTYW TEATRU ( Rzemieślnicy przedstawiają sztukę. Dochodzi do sytuacji teatru w teatrze)
8.TEMAT KOMEDII
-UJĘCIE OGÓLNE
Tematem sztuki jest następująca sprawa: ludzie podejmują się w życiu pewnych ról i odgrywając je zapalają się, wpadają ze sobą w konflikt. Śmiertelnych pobudzają do życia nieśmiertelni przedstawiciele potęg losu. Świat odbity w komedii to społeczność poddana hierarchii i należąca do różnych klas. Ponosi ich wyobraznia.
-MIŁOŚĆ
a) Zmienność namiętności - sztuka ukazuje karykaturalnie zmienność ludzkich porywów miłosnych.
b) Zaślubiny - ślub książęcej pary akcentuje stabilizację dwóch pozostałych par.
c) Szekspir ukazuje namiętność miłosną w zmienności.
- UKSZTAŁTOWANIE TEMATU
a)Na początku i na końcu mamy klamrę: zapowiedz małżeństwa Tezeusza i jej spełnienie.
b) Rodzajem szaleństwa jest zadurzenie się Tytanii w Spodku.
c) Przygody kochanków, którym towarzyszy magia ( „ mylenie adresów')
9. INNE ASPEKTY KOMEDII
-ROLA SZTUKI
Dramaturg przez swą sztukę pokazuje ważne sprawy w człowieku: rozbudowana fantazja może sugerować, jak może owładnąć ludzmi. Według pewnych krytyków Szekspir zostawia jakoby otwartą sprawę sporu miedzy rozumem, a wyobraznią ; jawą, a snem ; życiem, a teatrem; naturą, a sztuką.
- REALIZM
a) fakt ostrego podziału klasowego ( warstwa górna jaką jest klasa arystokratyczno-feudalna np. Tezeusz, kochankowie, Egeusz oraz warstwa niższa rzemieślnicy ateńscy. Brak klasy mieszczan)
b) Klasa górna jest władcza, pełna bogactwa i splendoru.
-SATYRA
a) Zmienność miłosnych uniesień i sztuczność konkretnego kodeksu dworskiej miłości.
b) Prymitywizm i nieporadność Pigwy i jego towarzyszy mierzą we wcześniejsze amatorskie zespoły aktorskie.
c) Zachowania kompanii dworskiej w czasie przedstawienia rzemieślników są lekcją pod adresem „ wielkoświatowej” publiczności elżbietańskiej.
10. GENEZA I ZRÓDŁO KOMEDII
- POWSTANIE UTWORU
Napisanie komedii wiąże się z wielkopańskim weselem. Wśród różnych możliwości wskazywano zwłaszcza zaślubiny Williama Stanley, earla Derby z Elizabeth Verte.
- TEZEUSZ I HIPOLITA
Obie postacie wywodzą się prawdopodobnie z utworu „ Żywoty sławnych mężów” Plutarcha Lives w elżbietańskiej wersji Sir Tomasza Northa ( 1595), z której Szekspir zaczerpnął garść szczegółów żywota Tezeusza, zwłaszcza jego przeszłość, wyczynów i przygód poprzedzających zaślubiny z Hipolitą.
- ŚWIAT CZARODZIEJSKI
a) Elfy, jak fairies reprezentują ludowe wierzenia szeroko rozpowszechnione w różnych punktach globu. Elfy to człekokształtne duszki, których żywiołem jest powietrze. Żyją w miejscach odosobnionych, wychodzą wieczorami, przybierać mogą różne postacie lub stawać się niewidzialne. Są bardzo drobne, mimo to potrafią być potężne. Dzielą się na dobre i złe.
b) Fairies to istoty nadprzyrodzone, podobne do poprzednich. Malutkie, zazwyczaj odziane w zieleń , potrafią znikać. Jeżeli zamieszkają z ludzmi spełniają drobne przysługi jak zamiatanie, robienie masła. Inne posuwają się do zabierania dzieci. Inne zawiązują ze śmiertelnymi miłosne stosunki.
c) Wspólnota ma króla i królową - ten aspekt społeczny jest celtycki.
d) Puk- nazwa oznacza złośliwego demona jako kategorię nomen Genesis. Szekspir uosabia go z „ dobrym druhem Robinem”. Jest on sługą Oberona, króla elfów.
e) Tytania to królowa krainy czarów, której Oberon jest królem.
-PUNKTY DOKTRYNY ( przekonania dotyczące miłości)
a) Miłość często zaczyna się błyskawicznie
b) Szybko osiąga skrajne natężenie
c) Domaga się wyrażenie w jak najostrzejszych , intensywnych słowach
d) prowadzi do deklaracji skrajnej uległości i hołdy wobec ukochanej osoby oraz rozprawienia się z rywalem do jej względów.
e) Głęboko zakochany nie liczy się z niczym, także z życiem
f) Mimo swego natężenia miłość potrafi nagle przepaść i wtedy miniony przedmiot adoracji budzi wstręt.
g) Miłość „ działa przez oko”, które postrzega zewnętrzny urok ukochanej osoby, ale to oko nie działa jako obiektywny przekaźnik piękna
h) Kobieta nie odpowiadająca uczuciem za uczucie jawi się jako „ okrutna”
11. „ SEN NOCY LETNIEJ „ W KRYTYCE
Wybuch zachwytu dla utworu przyniósł romantyzm. Eseista i krytyk William Hazlitt podkreślił wrażenie upajającej słodyczy przenoszonej według niego przez sztukę. Z kolei August Wilhelm von Schlegel stwierdził, że we „ Śnie nony letnie” widoczna jest wizja natury, wiosny i na tym tle znajdują się elfy. Z polskiego gruntu można wspomnieć prof. A. Tretiaka, który starał się ukazać krytyczny stosunek Szekspira do kultu antyku : „ Świat starożytny nie imponuje Szekspirowi swoją marmurową posągowością[…] może jest to poczucie równości poety z wszystkim co uchodziło za ideał” . Z kolei inny badacz Chambers skupia swoją uwagę na świecie czarów. Jego zdanie elfy ukazują to , co w świecie nieobliczalne. Natomiast według Charltona Szekspir na bardzo wielką skalę używa swojego poetyckiego geniuszu i daje wielkie pole do popisu swojej niebywałej wyobrazni wywołując baśniowe wizje, ale czyni to z zamysłem odbicia pewnych prawd o człowieku. Pierwszą taka prawdą jest miłość. Miłość zarazem uszczęśliwia i unieszczęśliwia.
Autor „ Snu nony letniej” przedstawił w komedii panoramę uczuć człowieka podlegającego zmiennym impulsom. Wśród środków, którymi dramaturg się posłużył, by te obserwacje o człowieku podsumować , był świat czarów: przedstawicielami są Oberon i Puk. To oni wpływali na zachowania bohaterów. Świat ten jawi się w ramach wizji przepełnionej urokiem, fantazją, humorem.