APEL O JANIE PAWLE II
* PIEŚŃ ( Barka )
Serdecznie wszystkich witamy na apelu poświęconym Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II, z okazji Piątego Dnia Papieskiego, który obchodziliśmy w naszej Ojczyźnie 16 października. Dzień Papieski jest doskonałą okazją przybliżenia nam postaci drogiego naszym sercom Ojca Świętego jako przewodnika na drodze naszego życia.
Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku. Był drugim synem Karola Wojtyły. 13 kwietnia 1929 roku zmarła mama Karola. Bardzo ciężko przeżywał utratę jej. Miał dopiero 9 lat. Został z ojcem i bratem Edmundem.
W czerwcu 1930 roku Karol zdał egzaminy do Państwowego Gimnazjum Marcina Wadowity.
Lolek (bo tak go nazywali) z nauką nie miał żadnych problemów. Zawdzięczał to nie tylko wybitnym zdolnościom, zwłaszcza humanistycznym, ale wytężonej pracy. Zawsze miał monotonne świadectwo z góry na dół „bardzo dobrze”- wspomina po latach Antoni Bohdanowicz. Ten sam kolega dodaje:
„ W latach 1932-1938 uczęszczałem do Gimnazjum razem z Karolem Wojtyłą, większość tych lat siedziałem w jednej z nim ławie, w konsekwencji odrabiałem razem lekcje w domu Karola... .Otóż Lolek miał taki zwyczaj, że po przepracowaniu każdego przedmiotu wychodził do drugiego pokoju i stamtąd wracał po kilku minutach. Kiedyś drzwi były niedomknięte i zauważyłem, że Lolek modlił się na klęczniku ...”
Papież sam stwierdza po latach, że wspaniałym przykładem był dla niego Ojciec:
„Moje lata chłopięce i młodzieńcze łączą się przede wszystkim z postacią Ojca, którego życie duchowe po stracie żony i starszego syna niezwykle się pogłębiło. Patrzyłem z bliska na jego życie, widziałem, jak umiał od siebie wymagać, widziałem, jak klękał do modlitwy. To było najważniejsze w tych latach, które tak wiele znaczą w okresie dojrzewania młodego człowieka. Ojciec, który umiał sam od siebie wymagać, w pewnym sensie nie musiał już wymagać od syna. Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu sobie stawiać wymagania i przykładać się do spełniania własnych obowiązków.”
*PIEŚŃ (Nie boję się...)
Czas spędzony w szkole, Jan Paweł II uważa za szczególnie ważny, posłuchajmy:
„ ...mam osobisty dług wdzięczności wobec polskiej szkoły, wobec nauczycieli i wychowawców, których pamiętam do dzisiaj i modlę się za nich codziennie. To, co otrzymałem w latach szkolnych, do dzisiaj owocuje w moim życiu.”
W wolnych chwilach Karol lubił grać w piłkę nożną, a najchętniej stał na bramce. Ale i podczas zabawy potrafił powiedzieć sobie i kolegom: „dość, chodźmy się uczyć.”
Lolek lubił też chodzić na wycieczki, palić ognisko, dobrze się czuł na łonie przyrody. Jego zamiłowanie do wędrówek pozostanie niezmienne, gdyż jako kapłan, biskup będzie wyruszał na szlaki górskie, rowerowe, kajakowe, często zabierając ze sobą młodzież. A oto jedna z górskich przygód:
W czasie jednej z wędrówek po górach biskup Karol Wojtyła spotkał
górala, który - widząc wędrowca utrudzonego i zakurzonego - zapytał go,
kim jest.
- Biskupem! - odpowiedział zziajany Karol
- Jak wyscie som biskupem, to jo jestem papiezem! - wzruszył ramionami
góral.
Wróćmy jeszcze do wcześniejszych lat. Karola pasjonował teatr. Zamiłowanie do sztuki zawdzięczał panu Mieczysławowi Kotlarczykowi, artyście, organizatorowi akademii i przedstawień. Na początku jego mistrz, w założonym kółku dramatycznym, przydzielał mu role niepozorne. Gdy zaś ujawni się wielki talent Lolka, będzie odgrywał role tytułowe, najważniejsze.
Karol swój pozaszkolny czas poświęcał także służbie ministranckiej. Po latach Ojciec Święty tak oto wspomina pewną sytuację z okresu ministrantury:
„W wieku dziesięciu, dwunastu lat byłem ministrantem, ale muszę wyznać, że niezbyt gorliwym. Moja matka już nie żyła... Mój ojciec spostrzegłszy moje niezdyscyplinowanie, powiedział pewnego dnia: ”Nie jesteś dobrym ministrantem. Nie modlisz się dosyć do Ducha Świętego. Powinieneś się modlić do Niego”. I pokazał mi jakąś modlitwę.
Nie zapomniałem jej. Była to ważna lekcja duchowa, trwalsza i silniejsza niż wszystkie, jakie mogłem wyciągnąć w następstwie lektur czy nauczania, które odebrałem. Z jakim przekonaniem on do mnie mówił. Jeszcze dziś słyszę jego głos”.
* PIEŚŃ ( Abba Ojcze...)
Spoglądaliśmy wspólnie na lata chłopięce Jana Pawła II, aby zachęcić się do mądrego wykorzystania każdej chwili życia. Owocem wytężonej pracy Karola od najmłodszych lat, była niewątpliwie niestrudzona służba Papieża całemu światu.
Ojciec Święty darzył szacunkiem i miłością każdego człowieka, a szczególnie dzieci. Posłuchajmy jego słów wypowiedzianych właśnie do nich: „Drogie dzieci (...). Pragnę powtórzyć wam to, o czym same dobrze wiecie: Papież was bardzo kocha. Mówiłem to wiele razy dzieciom (...) ze wszystkich krajów. W wielkiej rodzinie, jaką jest Kościół katolicki, rodzinie złożonej z wielu osób, małych i dużych najukochańszymi istotami są dzieci. To wy przynosicie radość innym. To wy jesteście naszą radością i wy także naszą radością pozostaniecie.
Każde dziecko przychodzące na świat (...) jest darem życia, nadziei i miłości. (...) Modlę się za dzieci - nie narodzone i narodzone - we wszystkich krajach świata: niech każde z nich zostanie przyjęte i otoczone miłością”.
Przeżywamy obecnie dni październikowe, miesiąca różańcowego. W tym to właśnie miesiącu Karol Wojtyła został powołany przez Pana Boga na Stolicę Piotrową. Jak wiemy różaniec był ulubioną modlitwą Papieża. A dodajmy jeszcze, że Jan Paweł II już od chłopięcych lat darzył Matkę Bożą szczególną miłością. Codziennie przed lekcjami i po lekcjach nawiedzał kościół, gdzie modlił się w bocznej kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy, udawał się też w pielgrzymkach do szczególnych miejsc poświęconych Maryi. Przez całe swoje życie opiece Matki Bożego Syna powierzał siebie i wszystkich ludzi.
* PIEŚŃ ( Apel Jasnogórski )