Lament Tytana

słowa i muzyka: Jacek Kaczmarski 1997

kap. III próg

Więc jest na szczycie! Wreszcie na szczycie!	e
W końcu doczekał się chwały!	C e
Łeb nurza w niewyczerpanym błękicie,	e
Pod stopą głazów zawały.	C e
Własnym pomnikiem stał się za życia	G D
Już nieoddzielny od skały.	a e
Więc skąd z ust jego nieludzkie wycie,	C G^0
Któremu świat jest za mały?	H H^7 e
W mglistych dolinach ludzkie siedliska	e
Jasny żar grzeje i krzepi.	C e
To z jego żagwi błysły ogniska,	e
To on tych ludzi ulepił.	C e
Tak ich niedola była mu bliska,	G D
Że dla nich bogów zaczepił	a e
I teraz piorun nocą mu błyska,	C G^0
A ci - na los jego - ślepi!	H H^7 e
W ludzkich siedliskach kowadła dźwięczą	a e
I ogień pod miechem huczy;	a H^7 e
To on im przecież narzędzia wręczył,	C G^0
On ich do kunsztu przyuczył.	H H^7 e
Tak ich ukochał - swój twór niewdzięczny,	a e
Tak ich wolnością obruszył,	a H^7 e
Że kiedy wyciem jego wiatr jęczy -	C G^0
Wciągają czapki na uszy.	H H^7 e
Wspomną go jeszcze snując swe mity	e
(Tak, jakby dawno już nie żył) -	C e
Że do kaukaskich szczytów przybity,	e
Lecz przecież kto w to uwierzy?	C e
Ze go zastąpi w męce banity	G D
Jakiś pół-człowiek, pół-zwierzę,	a e
Któremu w życiu pragnień wyzbytym,	C G^0
Na niczym już nie zależy.	H H^7 e
Tak sobie świat tłumaczą naprędce	a e
Zlepieni z mułu i gliny,	a H^7 e
Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,	C G^0
Wolni - od długu i winy.	H H^7 e
Tak sobie świat tłumaczą naprędce	a e
Zlepieni z mułu i gliny,	a H^7 e
Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,	C G^0
Wolni - od długu i winy.	H H^7 e

---