Zgniły

(Kaṭuviyasuttaṃ; AN 3.126)

Słyszałem, że pewnego razu Błogosławiony przebywał w Waranasi, w Rezerwacie Dzików, w Isipatana. Wczesnym rankiem włożył szaty i - niosąc miskę oraz wierzchnie okrycie - udał się do Waranasi po jałmużnę. Gdy zbierał jałmużnę, przechodząc obok drzewa figowego w miejscu dla bydła, zobaczył mnicha, który rozkoszował się tym, co otwarte, który rozkoszował się tym, co na zewnątrz, jego uważność zaburzona, bez czujności, bez skupienia, jego umysł błądzący, jego zdolności nie kontrolowane. Błogosławiony rzekł:

- Mnichu, mnichu, nie pozwól, byś gnił! Jeżeli zgnijesz i będziesz cuchnąć smrodem padliny, z pewnością zaroją się wokół ciebie muchy i pokąsają cię!

Wówczas mnich, upomniany przez Błogosławionego, odzyskał rozum.

Błogosławiony udał się do Waranasi, a po posiłku, powróciwszy ze zbierania jałmużny, zwrócił się do mnichów [i opowiedział im, co się zdarzyło].

Gdy to powiedziano, pewien mnich rzekł do Błogosławionego:

- Czym, panie, jest gnicie? Czym jest smród padliny? Czym są muchy?

- Chciwość, mnichu, to gnicie. Zła wola, to smród. Złe, niezręczne myśli, to muchy. Wokół tego, kto zgnije i będzie cuchnąć smrodem padliny, z pewnością zaroją się muchy i pokąsają go.

Gdy uszy i oczy człowieka
Nie pilnowane,
Gdy zmysły
Nie trzymane w ryzach,
Wówczas roją się muchy -
Czyny wynikające z żądzy.

Mnich, który zgnije,
Który cuchnie smrodem padliny,
Daleki jest od Nieograniczonego,
Pozostaje rozdrażniony.

Czy w wiosce, czy w lesie,
Jeśli nie zyska spokoju,
Otaczają go muchy.
Lecz ci, co doskonali
W cnocie,
Co roskoszują się
Czujnością i spokojem,
Są ukojeni;
Śpią spokojnie.
Nie kąsają ich
Żadne muchy.

---