Kwasowość aktualna (czynna, gleby) - jest to stężenie jonów wodorowych w roztworze glebowym.
Kwasowość potencjalna powodowana jest jonami wodorowymi i glinowymi. zaadsorbowanymi różnymi siłami na cząsteczkach fazy stałej gleby. W zależności od siły, z jaką jony wodorowe i glinowe przytrzymywane są na powierzchni kompleksu sorpcyjnego kwasowość potencjalną dzielimy na kwasowość potencjalną, wymienną (Hw) i kwasowość potencjalną hydrolityczną (Hh).
Kwasowość potencjalna wymienna jest wywoływana głównie przez monomeryczne jony glinu [Al(H20)3]3+ występujące w roztworze glebowym i słabo zasorbowane przez kompleks sorpcyjny gleby. Jony glinu można zapisać w formie uproszczonej jako Al3+. Ujawniają się one podczas traktowania gleby solami obojętnymi przechodząc z kompleksu sorpcyjnego do roztworu glebowego. W roztworze glebowym cząsteczka wody związanej z glinem ulega dysocjacji. uwalniając jony wodorowe.
Udział jonów wodorowych w kwasowości wymiennej jest stosunkowo niewielki i wynosi około 10-40% w stosunku do wszystkich zasorbowanych jonów kwaśnych. Dzieje się tak dlatego, że kationy z soli obojętnych (KCI, NaCI) nie są w stanie wyprzeć wszystkich jonów wodorowych związanych dużymi siłami z kompleksem sorpcyjnym. Kwasowość wymienna ujawnia się przy stosunkowo niskim pH ( < 5,5). Przy wyższych wartościach jony glinu mają zdolność tworzenia polimerów, które ulegają bardzo silnej, niewymiennej sorpcji na cząsteczkach fazy stałej gleby. Kwasowość tę oznaczamy, traktując glebę roztworem KCI.
Kwasowość potencjalna hydrolityczna obejmuje jony wodorowe i glinowe w roztworze glebowym oraz związane słabo i silnie przez fazę stałą gleby. Kwasowość ta obejmuje więc wszystkie jony wodorowe związane wymiennie, jakie znajdują się w glebie. Kwasowość ta oznaczana jest w dwóch celach:
-do obliczenia pojemności kompleks li sorpcyjnego;
-do obliczenia dawki nawozów wapniowych, która teoretycznie doprowadzi do pełnego odkwaszenia gleby i uzyskania w rezultacie odczynu obojętnego.
Oznaczenie kwasowości hydrolitycznej polega na wyparciu wszystkich jonów wodorowych z kompleksu sorpcyjnego pod wpływem działania soli hydrolizujących zasadowo, takich jak octan sodowy lub octan wapniowy. Są to sole mocnej zasady i słabego kwasu, mające właściwości wypierania zarówno słabo, jak i silnie związanych z kompleksem sorpcyjnym jonów glinowych i wodorowych, jak również silnego ich wiązania przez anion octanowy. Powstający kwas octowy i octan glinu jest miareczkowany mianowanym roztworem wodorotlenku sodowego, Jednokrotne ekstrahowanie próbki glebowej octanem sodu w praktyce nie doprowadzi do wyparcia wszystkich jonów wodorowych i glinowych z gleby. Między kompleksem sorpcyjnym a roztworem ekstrakcyjnym ustala się bowiem stan dynamicznej równowagi w stężeniu kationu sodu w roztworze glebowym i kompleksie sorpcyjnym. Aby wyprzeć wszystkie jony wodorowe z badanej gleby, należałoby ekstrakcję powtarzać kilkakrotnie. W praktyce ekstrakcji dokonujemy jeden raz, a otrzymany wynik mnożymy przez współczynnik empiryczny 1,5.
Kwasowość aktualna (czynna, gleby) - jest to stężenie jonów wodorowych w roztworze glebowym.
Kwasowość potencjalna powodowana jest jonami wodorowymi i glinowymi. zaadsorbowanymi różnymi siłami na cząsteczkach fazy stałej gleby. W zależności od siły, z jaką jony wodorowe i glinowe przytrzymywane są na powierzchni kompleksu sorpcyjnego kwasowość potencjalną dzielimy na kwasowość potencjalną, wymienną (Hw) i kwasowość potencjalną hydrolityczną (Hh).
Kwasowość potencjalna wymienna jest wywoływana głównie przez monomeryczne jony glinu [Al(H20)3]3+ występujące w roztworze glebowym i słabo zasorbowane przez kompleks sorpcyjny gleby. Jony glinu można zapisać w formie uproszczonej jako Al3+. Ujawniają się one podczas traktowania gleby solami obojętnymi przechodząc z kompleksu sorpcyjnego do roztworu glebowego. W roztworze glebowym cząsteczka wody związanej z glinem ulega dysocjacji. uwalniając jony wodorowe.
Udział jonów wodorowych w kwasowości wymiennej jest stosunkowo niewielki i wynosi około 10-40% w stosunku do wszystkich zasorbowanych jonów kwaśnych. Dzieje się tak dlatego, że kationy z soli obojętnych (KCI, NaCI) nie są w stanie wyprzeć wszystkich jonów wodorowych związanych dużymi siłami z kompleksem sorpcyjnym. Kwasowość wymienna ujawnia się przy stosunkowo niskim pH ( < 5,5). Przy wyższych wartościach jony glinu mają zdolność tworzenia polimerów, które ulegają bardzo silnej, niewymiennej sorpcji na cząsteczkach fazy stałej gleby. Kwasowość tę oznaczamy, traktując glebę roztworem KCI.
Kwasowość potencjalna hydrolityczna obejmuje jony wodorowe i glinowe w roztworze glebowym oraz związane słabo i silnie przez fazę stałą gleby. Kwasowość ta obejmuje więc wszystkie jony wodorowe związane wymiennie, jakie znajdują się w glebie. Kwasowość ta oznaczana jest w dwóch celach:
-do obliczenia pojemności kompleks li sorpcyjnego;
-do obliczenia dawki nawozów wapniowych, która teoretycznie doprowadzi do pełnego odkwaszenia gleby i uzyskania w rezultacie odczynu obojętnego.
Oznaczenie kwasowości hydrolitycznej polega na wyparciu wszystkich jonów wodorowych z kompleksu sorpcyjnego pod wpływem działania soli hydrolizujących zasadowo, takich jak octan sodowy lub octan wapniowy. Są to sole mocnej zasady i słabego kwasu, mające właściwości wypierania zarówno słabo, jak i silnie związanych z kompleksem sorpcyjnym jonów glinowych i wodorowych, jak również silnego ich wiązania przez anion octanowy. Powstający kwas octowy i octan glinu jest miareczkowany mianowanym roztworem wodorotlenku sodowego, Jednokrotne ekstrahowanie próbki glebowej octanem sodu w praktyce nie doprowadzi do wyparcia wszystkich jonów wodorowych i glinowych z gleby. Między kompleksem sorpcyjnym a roztworem ekstrakcyjnym ustala się bowiem stan dynamicznej równowagi w stężeniu kationu sodu w roztworze glebowym i kompleksie sorpcyjnym. Aby wyprzeć wszystkie jony wodorowe z badanej gleby, należałoby ekstrakcję powtarzać kilkakrotnie. W praktyce ekstrakcji dokonujemy jeden raz, a otrzymany wynik mnożymy przez współczynnik empiryczny 1,5.
Kwasowość aktualna (czynna, gleby) - jest to stężenie jonów wodorowych w roztworze glebowym.
Kwasowość potencjalna powodowana jest jonami wodorowymi i glinowymi. zaadsorbowanymi różnymi siłami na cząsteczkach fazy stałej gleby. W zależności od siły, z jaką jony wodorowe i glinowe przytrzymywane są na powierzchni kompleksu sorpcyjnego kwasowość potencjalną dzielimy na kwasowość potencjalną, wymienną (Hw) i kwasowość potencjalną hydrolityczną (Hh).
Kwasowość potencjalna wymienna jest wywoływana głównie przez monomeryczne jony glinu [Al(H20)3]3+ występujące w roztworze glebowym i słabo zasorbowane przez kompleks sorpcyjny gleby. Jony glinu można zapisać w formie uproszczonej jako Al3+. Ujawniają się one podczas traktowania gleby solami obojętnymi przechodząc z kompleksu sorpcyjnego do roztworu glebowego. W roztworze glebowym cząsteczka wody związanej z glinem ulega dysocjacji. uwalniając jony wodorowe.
Udział jonów wodorowych w kwasowości wymiennej jest stosunkowo niewielki i wynosi około 10-40% w stosunku do wszystkich zasorbowanych jonów kwaśnych. Dzieje się tak dlatego, że kationy z soli obojętnych (KCI, NaCI) nie są w stanie wyprzeć wszystkich jonów wodorowych związanych dużymi siłami z kompleksem sorpcyjnym. Kwasowość wymienna ujawnia się przy stosunkowo niskim pH ( < 5,5). Przy wyższych wartościach jony glinu mają zdolność tworzenia polimerów, które ulegają bardzo silnej, niewymiennej sorpcji na cząsteczkach fazy stałej gleby. Kwasowość tę oznaczamy, traktując glebę roztworem KCI.
Kwasowość potencjalna hydrolityczna obejmuje jony wodorowe i glinowe w roztworze glebowym oraz związane słabo i silnie przez fazę stałą gleby. Kwasowość ta obejmuje więc wszystkie jony wodorowe związane wymiennie, jakie znajdują się w glebie. Kwasowość ta oznaczana jest w dwóch celach:
-do obliczenia pojemności kompleks li sorpcyjnego;
-do obliczenia dawki nawozów wapniowych, która teoretycznie doprowadzi do pełnego odkwaszenia gleby i uzyskania w rezultacie odczynu obojętnego.
Oznaczenie kwasowości hydrolitycznej polega na wyparciu wszystkich jonów wodorowych z kompleksu sorpcyjnego pod wpływem działania soli hydrolizujących zasadowo, takich jak octan sodowy lub octan wapniowy. Są to sole mocnej zasady i słabego kwasu, mające właściwości wypierania zarówno słabo, jak i silnie związanych z kompleksem sorpcyjnym jonów glinowych i wodorowych, jak również silnego ich wiązania przez anion octanowy. Powstający kwas octowy i octan glinu jest miareczkowany mianowanym roztworem wodorotlenku sodowego, Jednokrotne ekstrahowanie próbki glebowej octanem sodu w praktyce nie doprowadzi do wyparcia wszystkich jonów wodorowych i glinowych z gleby. Między kompleksem sorpcyjnym a roztworem ekstrakcyjnym ustala się bowiem stan dynamicznej równowagi w stężeniu kationu sodu w roztworze glebowym i kompleksie sorpcyjnym. Aby wyprzeć wszystkie jony wodorowe z badanej gleby, należałoby ekstrakcję powtarzać kilkakrotnie. W praktyce ekstrakcji dokonujemy jeden raz, a otrzymany wynik mnożymy przez współczynnik empiryczny 1,5.
Kwasowość aktualna (czynna, gleby) - jest to stężenie jonów wodorowych w roztworze glebowym.
Kwasowość potencjalna powodowana jest jonami wodorowymi i glinowymi. zaadsorbowanymi różnymi siłami na cząsteczkach fazy stałej gleby. W zależności od siły, z jaką jony wodorowe i glinowe przytrzymywane są na powierzchni kompleksu sorpcyjnego kwasowość potencjalną dzielimy na kwasowość potencjalną, wymienną (Hw) i kwasowość potencjalną hydrolityczną (Hh).
Kwasowość potencjalna wymienna jest wywoływana głównie przez monomeryczne jony glinu [Al(H20)3]3+ występujące w roztworze glebowym i słabo zasorbowane przez kompleks sorpcyjny gleby. Jony glinu można zapisać w formie uproszczonej jako Al3+. Ujawniają się one podczas traktowania gleby solami obojętnymi przechodząc z kompleksu sorpcyjnego do roztworu glebowego. W roztworze glebowym cząsteczka wody związanej z glinem ulega dysocjacji. uwalniając jony wodorowe.
Udział jonów wodorowych w kwasowości wymiennej jest stosunkowo niewielki i wynosi około 10-40% w stosunku do wszystkich zasorbowanych jonów kwaśnych. Dzieje się tak dlatego, że kationy z soli obojętnych (KCI, NaCI) nie są w stanie wyprzeć wszystkich jonów wodorowych związanych dużymi siłami z kompleksem sorpcyjnym. Kwasowość wymienna ujawnia się przy stosunkowo niskim pH ( < 5,5). Przy wyższych wartościach jony glinu mają zdolność tworzenia polimerów, które ulegają bardzo silnej, niewymiennej sorpcji na cząsteczkach fazy stałej gleby. Kwasowość tę oznaczamy, traktując glebę roztworem KCI.
Kwasowość potencjalna hydrolityczna obejmuje jony wodorowe i glinowe w roztworze glebowym oraz związane słabo i silnie przez fazę stałą gleby. Kwasowość ta obejmuje więc wszystkie jony wodorowe związane wymiennie, jakie znajdują się w glebie. Kwasowość ta oznaczana jest w dwóch celach:
-do obliczenia pojemności kompleks li sorpcyjnego;
-do obliczenia dawki nawozów wapniowych, która teoretycznie doprowadzi do pełnego odkwaszenia gleby i uzyskania w rezultacie odczynu obojętnego.
Oznaczenie kwasowości hydrolitycznej polega na wyparciu wszystkich jonów wodorowych z kompleksu sorpcyjnego pod wpływem działania soli hydrolizujących zasadowo, takich jak octan sodowy lub octan wapniowy. Są to sole mocnej zasady i słabego kwasu, mające właściwości wypierania zarówno słabo, jak i silnie związanych z kompleksem sorpcyjnym jonów glinowych i wodorowych, jak również silnego ich wiązania przez anion octanowy. Powstający kwas octowy i octan glinu jest miareczkowany mianowanym roztworem wodorotlenku sodowego, Jednokrotne ekstrahowanie próbki glebowej octanem sodu w praktyce nie doprowadzi do wyparcia wszystkich jonów wodorowych i glinowych z gleby. Między kompleksem sorpcyjnym a roztworem ekstrakcyjnym ustala się bowiem stan dynamicznej równowagi w stężeniu kationu sodu w roztworze glebowym i kompleksie sorpcyjnym. Aby wyprzeć wszystkie jony wodorowe z badanej gleby, należałoby ekstrakcję powtarzać kilkakrotnie. W praktyce ekstrakcji dokonujemy jeden raz, a otrzymany wynik mnożymy przez współczynnik empiryczny 1,5.