MATERIAŁY IZOLACYJNE NIEORGANICNE
materiały ceramiczne
szkła
materiały mikowe
Ceramiką nazywamy wyroby uformowane, a następnie wypalane lub spieczone z gliny lub mas ceramicznych. Są to nieorganiczne związki metali z tlenem, azotem, węglem, borem i innymi pierwiastkami w których atomy połączone są wiązaniami jonowymi i kowalencyjnymi.
( związki chemiczne metali z niemetalami).
Z greckiego CERAMOS-materiał wypalony.
Ceramika należy do najstarszych materiałów w Europie . Najstarsze wyroby glinowe pochodzą z okresu paleolitu.Wiek najstarszych wyrobów z ceramiki znalezionych w dolinie Nilu ocenia się na 15 tys. lat.
Na terenie Polski wyroby garncarskie i wypalanie ceramiki pojawiło się ponad 6 tysięcy lat temu.
Materiały ceramiczne to materiały wytwarzane z proszków surowców pochodzenia nieorganicznego i mineralnego, takich jak:
tlenki, azotki, tytaniany, fluorki, krzemiany, glinokrzemiany.
Zalicza się do nich materiały elektroizolacyjne (porcelana, kamionka, steatyt, kordieryt), spieki ceramiczne, materiały ogniotrwałe, materiały budowlane i inne.
Nadaje im się kształt w temperaturze otoczenia, w celu zaś uzyskania potrzebnych własności poddaje się je procesowi wypalania.
Ceramika elektrotechniczna.
Materiały ceramiczne stosowane w elektrotechnice cechuje duża różnorodność. W zależności od przeznaczenia, a nawet konstrukcji elementu poszczególne właściwości odgrywają różną rolę. W izolatorach wysokiego napięcia decydującą rolę odgrywa wytrzymałość mechaniczna (izolatory pniowe). Wytrzymałość elektryczna staje się istotna dopiero dla izolatorów przebijalnych (kołpakowe, liniowe). Do produkcji kondensatorów potrzebna jest duża przenikalność dielektryczna, mała stratność i dobra wytrzymałość elektryczna. Innych cech szczególnych wymaga się od materiałów przeznaczonych dla grzejnictwa.
Szkło różni się od materiałów ceramicznych swoja bezpostaciową strukturą.
Szkło przepuszcza promieniowanie widzialne,
jest dobrym izolatorem termicznym i elektrycznym,
posiada mały współczynnik rozszerzalności cieplnej,
odporne na działanie kwasów oraz czynników atmosferycznych.
Surowcami do produkcji szkła są głównie:
piasek kwarcowy,
boraks,
skalenie sodowo - potasowe,
soda,
wapienie.
Odpowiednio dobraną mieszaninę surowców wraz z dodatkami wytapia się w temperaturze 1300-17000C w piecach szklarskich na jednorodną masę szklaną, z której formuje się wyroby przez wydmuchiwanie (np. naczynia), prasowanie lub wytłaczanie (np. wyroby grubościenne), ciągnienie ( np. pręty, rury), walcowanie ( np. szkło taflowe i zbrojone).
Mika jest materiałem o charakterystycznej strukturze warstwowej, dzięki czemu daje się ona łupać na bardzo cienkie płytki.
W temperaturze otoczenia muskowit jest całkowicie odporny na działanie wszystkich kwasów i zasad, flogopit zaś podlega nieznacznym wpływom tych czynników.
Samika.
Produkcję przemysłową papieru mikowego, zwanego samiką, rozpoczęto we Francji w 1949 r. Proces technologiczny polega na przetworzeniu miki naturalnej na pulpę i wykonanie z niej papieru.
Mikanity otrzymuje się z miki łuszczonej lub samiki przez sklejanie jej płatków odpowiednim lepiszczem (szelak, lakiery asfaltowo-olejowe, epoksydowe, silikonowe lub ich modyfikacje).
Mikanity można wytwarzeć metoda ręczna lub zmechanizowaną „wieża śnieżeń”.
Mikafolie i tasmy mikowe. Otrzymuje się przez oklejenie miką nośnika.
Nośnikami są: bibułka, jedwab naturalny, batyst, tkanina szklana. Dla zabezpieczenia przed odklejaniem płatków miki nakłada się często warstwe zewnetrzną z bibułki kondensatorowej.
Zastosowanie:izolacja maszyn i aparatów elektrycznych, kształtki, rurki, stożki komutatorowe.