Przyjęcie pacjenta do szpitala

O przyjęciu do szpitala osoby zgłaszającej się lub skierowanej przez lekarza lub uprawnioną instytucję orzeka lekarz wyznaczony do tych czynności po zapoznaniu się ze stanem zdrowia i uzyskaniu zgody tej osoby lub przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego chyba, że na mocy odrębnych przepisów możliwe jest przyjęcie do szpitala bez wyrażenia zgody. Jeżeli lekarz stwierdzi potrzebę niezwłocznego umieszczenia pacjenta w szpitalu a brak miejsc, zakres świadczeń udzielanych przez szpital lub względy epidemiczne nie pozwalają na przyjęcie, szpital po udzieleniu pierwszej pomocy zapewnia w razie potrzeby przewiezienie pacjenta do innego szpitala, po uprzednim porozumieniu się z tym szpitalem.

Szpital zapewnia przyjętemu pacjentowi świadczenia zdrowotne, środki farmakologiczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia.

W izbie przyjęć:

- opiekę nad pacjentem obejmuje pielęgniarka podając swoje nazwisko i stanowisko,

- ocenia stan biopsychospołeczny pacjenta,

- zawiadamia lekarza,

- wykonuje zlecenia,

- wykonuje badania,

- zapoznaje się z dokumentacją pacjenta, słucha jego wypowiedzi, obserwuje go,

- rozpoznaje pierwsze, istotne w tym okresie problemy pielęgnacyjne, potrzeby zdrowotne pacjenta,

- wpisuje do księgi przyjęć informacje o każdym pacjencie oraz zamieszcza je w typowej dla danego szpitala indywidualnej dokumentacji pacjenta,

- ew. wykonuje kąpiel pacjenta i przebiera w bieliznę własną lub szpitalną; ubranie i rzeczy osobiste zbyteczne w czasie pobytu w szpitalu zabiera rodzina lub zostają zabezpieczone w magazynie depozytów przedmiotów osobistych za pisemnym potwierdzeniem,

- przeprowadza lub przewozi pacjenta wraz z jego dokumentacją na oddział szpitalny; pacjentowi może towarzyszyć rodzina,

- opieka pielęgniarska świadczona pacjentowi w czasie pobytu w izbie przyjęć wynika z jego stanu i jest dostosowana do jego indywidualnych potrzeb i możliwości.

Początkowy okres pobytu w szpitalu, jest prawie dla każdego pacjenta trudny. Jest uzależniony od wielu czynników:

- stanu pacjenta,

- reakcji na chorobę i hospitalizację (akceptacja, wyolbrzymianie, zaprzeczanie, pomniejszanie, przeszkoda, ulga, wartość, strata, korzyść),

- doświadczenia z dotychczasowych pobytów w szpitalu,

- warunków, w jakich odbywać się będzie jego leczenie i pielęgnowanie,

- warunków poprzedzających przyjście do szpitala.

1. W szpitalu, pacjent zostaje pozbawiony dotychczasowych ról, otaczają go obce, nie znane mu osoby. Wykonują badania, zadają pytania, wydają zlecenia, podejmują decyzje w sprawie jego zdrowia. Sprawują nad nim opiekę osoby czasem młodsze wiekiem.

2. Pacjent jest zaniepokojony o swój stan zdrowia, obawia się cierpienia, okaleczenia i śmierci. Wyobraźnia podsuwa mu raczej złe myśli niż dobre. Może się także niepokoić o rodzinę, osoby bliskie czy niedokończoną pracę.

3. W tym okresie ulega całkowitej zmianie dotychczasowa sytuacja społeczna pacjenta, lecz jeszcze nie wytworzyła się nowa. Dlatego jego zachowanie może cechować nieufność i podejrzliwość, niechęć do rozmowy, a czasem nawet agresja.

Zadaniem pielęgniarki w tym trudnym dla pacjenta okresie, jest pomoc w przystosowaniu się do środowiska szpitalnego.

I okres - przyjęcie do oddziału; Pacjenta nowoprzyjętego należy:

- otoczyć szczególnie troskliwą opieką. Poprzez okazywanie akceptacji i szacunku, wytwarzanie klimatu ciepła i bliskości, wczuwanie się w jego sytuację, wzbudzanie zaufania i pozyskanie go do współpracy.

- z uwagą wysłuchać życzeń pacjenta i postarać się je spełnić.

- uprzedzić i poinformować o wykonywanych zabiegach pielęgnacyjnych, zleconych przez lekarza zabiegach diagnostycznych i leczniczych.

- wybrać pokój i zapoznać z przebywającymi w nim pacjentami.

- przekazać informacje o personelu medycznym sprawującym opiekę.

- jeśli stan zdrowia na to pozwala, zapoznać z topografią oddziału, jego urządzeniami i wyposażeniem oraz regulaminem szpitala i wynikającą z niego organizacją dnia.

- poinformować w sposób dla pacjenta zrozumiały o przysługujących mu prawach i zapewnić o ich respektowaniu.

- zapewnić o zachowaniu w tajemnicy informacji dotyczących jego zdrowia i spraw osobistych.

- umożliwić kontakt osobisty, telefoniczny, korespondencyjny.

- umożliwić kontakt z duchownym na życzenie.

- uwzględnić odrębności kulturowe pacjenta dotyczące żywienia, wykonywanych zabiegów pielęgnacyjnych czy odbywanych praktyk religijnych.

- rodzinie przekazać informacje dotyczące np. kontaktu z pacjentem, lekarzem, rodzaju przynoszonych posiłków czy niezbędnych przedmiotów osobistych.

- założyć dokumentację.

II okres - adaptacji

Obejmuje czas przeznaczony na rozpoznanie, leczenie, pielęgnację, poprawę zdrowia.

W razie pogorszenia stanu zdrowia, powodującego zagrożenie życia lub w razie jego śmierci, szpital jest zobowiązany niezwłocznie zawiadomić wskazaną osobę lub instytucję, przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego.

W tym okresie pielęgniarka może wykorzystać różne modele opieki:

- uwzględniające zaspokojenie potrzeb bytowych człowieka

- uwzględniające rozwój osobowościowy podopiecznych

- uwzględniające stosunki międzyludzkie

- rozpatrujące opiekę pielęgniarską w aspekcie systemowym

- uwzględniające oddziaływanie pól energetycznych

III okres - przygotowanie pacjenta do wypisu

Działania pielęgniarki zmierzające do przygotowania pacjenta do adaptacji w środowisku domowym lub innym, powinny obejmować:

- poznanie możliwości środowiska domowego w zakresie opieki nad pacjentem,

- przygotowanie środowiska pacjenta na jego powrót i do ewentualnego udziału w opiece nad nim,

- zachęcenie pacjenta do zdobycia pełnej samodzielności, przygotowanie do samopielęgnacji,

- przekazanie pacjentowi informacji o stosowaniu zaleceń dotyczących leczenia, rehabilitacji i trybu życia; w celu ułatwienia zapamiętania, informacje szczególnie ważne należy przekazać w formie pisemnej; należy upewnić się, czy pacjent je zapamiętał i zrozumiał,

- edukację zdrowotną pacjenta i środowiska skierowaną na utrzymanie dobrego zdrowia, unikania chorób i urazów,

- przekonanie pacjenta o jego odpowiedzialności za własne zdrowie,

- wsparcie psychiczne w pokonywaniu trudności i odzyskaniu zdrowia,

- wskazanie instytucji zobowiązanych do udzielania pomocy medycznej i opieki społecznej.

Wypisanie pacjenta ze szpitala, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej następuje:

- gdy stan zdrowia nie wymaga dalszego leczenia w szpitalu,

- na żądanie osoby przebywającej w szpitalu lub jej przedstawiciela ustawowego,

- gdy osoba przebywająca w szpitalu w sposób rażący narusza regulamin porządkowy a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia lub zdrowia albo życia lub zdrowia innych osób.

- osoba występująca o wypisanie ze szpitala na własne żądanie jest informowana przez lekarza o możliwych następstwach zaprzestania leczenia w szpitalu. Osoba ta składa pisemne oświadczenie o wypisaniu ze szpitala na własne żądanie. W przypadku braku takiego oświadczenia lekarz sporządza adnotację w dokumentacji medycznej.

- zwłoki osoby, która zmarła w szpitalu, mogą być poddane sekcji, chyba że osoba ta za życia wyraziła sprzeciw lub uczynił to jej przedstawiciel ustawowy. Przepis ten nie dotyczy dokonywania sekcji w sytuacjach podejrzenia o przestępstwo, gdy przyczyny zgonu nie można ustalić w sposób jednoznaczny i gdy zgon pacjenta nastąpił przed upływem 12 godzin od przyjęcia do szpitala. Dokonanie sekcji zwłok nie może nastąpić wcześniej niż po upływie 12 godzin od stwierdzenia zgonu.

- w dokumentacji medycznej sporządza się adnotację o dokonaniu lub zaniechaniu sekcji zwłok, z odpowiednim uzasadnieniem.

Zespół interdyscyplinarny to grupa ludzi:

- mająca wspólne cele, świadoma, że do ich osiągnięcia potrzebne są wysiłki każdego z członków oraz pełne ich zaangażowanie,

- współpracująca ze sobą, aby osiągnąć więcej, niż mógłby osiągnąć każdy z członków z osobna,

- dostrzegająca potrzebę wspólnego działania, dbająca o rozwój każdego członka, o dobrą atmosferę, wzajemnie się szanująca, mająca do siebie zaufanie,

- mająca uzgodnione i zaakceptowane przez siebie normy, zakresy ról,

- w której stosunki podporządkowania zostają zastąpione więzami doradztwa i koordynacji,

- zróżnicowana pod względem wykształcenia, płci, osobowości, wiedzy, umiejętności, poglądów, talentów, kompetencji,

- wspólnie podejmująca decyzje, rozwiązująca problemy, ustalająca cele, realizująca plany, ponosząca odpowiedzialność,

- o partycypacyjnym, demokratycznym stylu kierowania

- o odrębnych sferach aktywności, ale wzajemnie uznawanych,

- o optymalnej liczebności liczącej nie więcej niż 20 osób,

- wśród których pielęgniarka jest równoprawnym członkiem, wnoszącym nową wiedzę, nowe umiejętności, odmienny punkt widzenia, a tym co konstytuuje jej pozycję w tym zespole jest niepowtarzalna postawa, swoiste mistrzostwo, unikatowa domena - opiekuńczość.

Członkowie zespołu interdyscyplinarnego mogą się uczyć, podejmować i pełnić różne role:

- innowatora,

- koordynatora,

- przywódcy do zadań,

- motywatora,

- rozjemcy,

- opiekuna,

- kozła ofiarnego,

- advocatus diaboli - wiodąca do mobilizowania wysiłków zespołu i dopracowania zadania.

Zachowania, które nie służą wykonywaniu zadań przez zespół, to:

- wycofywanie się i zamykanie,

- blokowanie,

- dominowanie,

- rywalizowanie,

- ośmieszanie,

- negowanie,

- destruktywna krytyka,

- agresja.

Zespół interdyscyplinarny to warunek:

- efektywności,

- skutecznej opieki zdrowotnej,

- poprawy wyników,

- obniżenia kosztów,

- podnoszenia jakości opieki,

- zwiększenia satysfakcji pacjentów,

- zmniejszenia postrzegania obciążenia i odczuwania napięć w związku z pracą,

- zmniejszenia stresu.

---