Fluorescencja żywic kompozytowych: aspekt kliniczny
Str. 43
Głównym celem stomatologii odtwórczej jest zastąpienie struktury uszkodzonego zęba materiałami, których właściwości biologiczne, fizyczne oraz funkcjonalne są podobne do zębów naturalnych.1 Estetyczna odbudowa uzębienia w odcinku przednim jest jednym z największych wyzwań w codziennej praktyce stomatologicznej, ponieważ nawet nieznaczna rozbieżność może być natychmiast zauważona przy każdym uśmiechu pacjenta.2,3 W ostatnich latach rozwinięto wiele systemów kompozytowych oferujących mnogość odcieni, przezierność, nieprzezroczystość oraz inne efekty optyczne, które, gdy zastosowane w połączeniu z nowoczesnymi technikami odbudowy czynią możliwym wykonanie uzupełnienia, które wiarygodnie naśladuje wielobarwną różnorodność oraz charakterystykę optyczną zębów naturalnych.4-16 Jednakże, aby uzyskać naturalnie wyglądającą bezpośrednią odbudowę kompozytową, klinicysta musi posiadać obszerną wiedzę z zakresu charakterystyki optycznej uzębienia naturalnego jak i żywic kompozytowych oraz przy dokonaniu właściwego wyboru rodzaju materiału odtwórczego.11,16 Właściwości optyczne uzębienia naturalnego są określone poprzez oddziaływanie światła z zębiną, szkliwem oraz miazgą i dotyczą różnych stopni przezierności i nieprzezroczystości zarówno szkliwa jak i zębiny, różnych stopni opalizacji i fluorescencji.7,9,10,17,18
FLUORESCENCJA ZĘBÓW NATURALNYCH ORAZ UZUPEŁNIEŃ KOMPOZYTOWYCH
W stomatologii tradycyjnie zakłada się, że fluorescencja jest absorpcją energii w niewidzialnym spektrum (na przykład światło ultrafioletowe) oraz w obecności ultrafioletowego oświetlenia ( na przykład czarne światło) emisja dłuższych fal dostrzegalnych dostrzegalnych w biało-niebieskawym spektrum (na przykład blask/ jarzeniówka).1,7,9,18-20 Naturalne uzębienie poddane działaniu czarnego światła emituje silnie błękitną fluorescencję (Ryc. 1). Dzięki tej właściwości naturalne uzębienie wygląda jaśniej i bardziej żywo, a naśladowanie tej właściwości ma silny wpływ na poziom żywotności oraz jasności uzupełnień.18,20 Spektrum fluorescencji naturalnego uzębienia zbadane za pomocą spektrofotometrów wykazało pik luminescencji o wartości 450 nm,21 a spektrum fluorescencji zębiny, której intensywność jest trzy razy wyższa od intensywności szkliwa,21 którego wartości wynoszą 440 nm19 oraz 430 nm.
Fluorescencja żywic kompozytowych nie zależy od ich koloru dostrzeganego w świetle dziennym1 i pomimo ledwie dostrzegalnej w normalnych warunkach obserwacji jest klinicznie ważna, ponieważ prawdziwie estetyczne wypełnienia powinny odpowiadać kolorystyce naturalnego uzębienia w świetle dziennym, jak również w przypadku innych źródeł światła.22 Powyższe zagadnienie ma szczególne znaczenie w przypadku, gdy pacjentami są osoby publiczne (aktorzy, artyści, muzycy, modelki, prezenterzy telewizyjni) lub osoby często odwiedzające teatry, kluby taneczne, bądź inne miejsca, gdzie mogą być wystawione na działanie światła ultrafioletowego.23 W przypadku tego źródła światła wypełnienia wykonane z niefluoryzujących materiałów będą miały wygląd czarnych obszarów/ plam w przebiegu linii uśmiechu, co spowoduje zawstydzenie nie tylko pacjentów, ale również klinicystów, którzy mogą być poproszeni o zastąpienie powyższych wypełnień nowymi fluoryzującymi.24 Dlatego też podczas planowania wypełnień lekarz powinien wziąć pod uwagę kształt oraz kolor uzupełnienia oraz imitację innych wewnętrznych cech charakterystycznych zębów naturalnych, co umożliwi wykonanie wypełnienia zgodne z osobowością, oczekiwaniami, stylem życia oraz zawodem pacjenta.
Aby naśladować uzębienie naturalne materiał uzupełniający powinien mieć podobne właściwości fluorescencyjne.25 Pomimo faktu, że materiały estetyczne powinny naśladować fluorescencję zębów naturalnych w celu uniknięcia problemu metamerii24, większość producentów materiałów stomatologicznych pomija tę ważną właściwość.
OBSERWACJA MATERIAŁU DO ODBUDOWY
Fluorescencja zębów naturalnych oraz żywic kompozytowych można w łatwy sposób zbadać i porównać za pomocą światła ultrafioletowego.20 Takie obserwacje mogą pomóc klinicyście w wyborze najlepszego materiału, który poprawi rezultat estetyczny. Podczas obserwacji krążków żywic kompozytowych w świetle ultrafioletowym w ciemnym środowisku można zauważyć różne właściwości fluorescencyjne każdego z systemów kompozytowych. Przy zastosowaniu naturalnego uzębienia jako punktu odniesienia (Ryc. 2), fluorescencję żywic kompozytowych można jakościowo określić jako nieobecną ( niską fluorescencję); idealną (fluorescencję odpowiadającą uzębieniu naturalnemu); oraz nadmierną (fluorescencję większą od tej uzębienia naturalnego).
Ryc. 3 przedstawia krążki żywicy kompozytowej wskazujące niskie poziomy fluorescencji, natomiast Ryc. 4 przedstawia przykłady pokazujące, jak wypełnienia wykonane na bazie powyższych materiałów kompozytowych wyglądają w świetle ultrafioletowym. Krążki żywic kompozytowych przedstawiające fluorescencję podobną do tej zębów naturalnych zostały pokazane na Ryc. 5, natomiast przykłady uwidaczniające, jak wypełnienia wykonane z powyższych materiałów wyglądają w świetle ultrafioletowym pokazuje Ryc. 6. Ryc. 7 przedstawia krążki wykonane z żywic kompozytowych o nadmiernej fluorescencji, natomiast Ryc. 8 wskazuje przykłady wypełnień wykonanych z powyższych materiałów w świetle ultrafioletowym.
Ryc. 1 Uzębienie naturalne wystawione na działanie światła ultrafioletowego wykazuje silnie niebieską fluorescencję.
Str. 45
Ryc. 2 Usunięty ząb w świetle ultrafioletowym może posłużyć jako punkt odniesienia dla naturalnej fluorescencji.
Ryc. 3 Krążki z żywic kompozytowych przedstawiające niskie poziomy fluorescencji: (A) Durafill, (B) Charisma, (C) Glasier, (D) Micronew, (E) Palfique Estelite, (F) Matrixx (Microfill), (G) Filtek Supreme, (H) Wenus, (I) Filtek Z250.
Ryc. 4 Wypełnienia wykonane z materiałów kompozytowych o niskiej fluorescencji w świetle ultrafioletowym: (A) Charisma, (B) Filtek Z250, (C) Filtek Supreme, (D) Wenus.
Ryc. 5 Krążki z żywic kompozytowych przedstawiające fluorescencję podobną do tej zębów naturalnych: (A) Renamel, (B) Enamel Plus, (C) Amelogen, (D) 4 Seasons, (E) Vit- I- scence.
Ryc. 6 Wypełnienia wykonane z materiałów kompozytowych wykazujących fluorescencję w świetle ultrafioletowym podobną do zębów naturalnych: (A) 4 Seasons, (B) Vit- I- scence, (C) Renamel, (D) Amelogen.
Ryc. 7 Krążki żywic kompozytowych o znacznej fluorescencji: (A) Herculite XRV, (B) TPH, (C) Miris, (D) Matrixx (Hybryd), (E) Tetric Ceram, (F) Esthet- X.
Ryc. 8 Wypełnienia wykonane z materiałów kompozytowych o wysokiej fluorescencji w świetle ultrafioletowym: (A) Miris, (B) Herculite XRV, (C) Esthet- X, (D) Tetric Ceram.
Str. 46
Tabela 1 Klasyfikacja żywic kompozytowych w oparciu o rozmiar cząstek, fluorescencję oraz
producenta
Materiał kompozytowy |
Wypełniacz |
Fluorescencja |
Producent |
4 Seasons |
Mikrohybrydowy |
Optymalna |
Ivoclar Vivadent |
Amelogen |
Mikrohybrydowy |
Optymalna |
Ultradent |
Charisma |
Mikrohybrydowy |
Brak |
Heraeus Kulzer |
Durafill |
Mikrowypełniacz |
Brak |
Heraeus Kulzer |
Enamel Plus |
Mikrohybrydowy |
Optymalna |
Micerium |
Esthet- X |
Mikrohybrydowy |
Zwiększona |
Dentsply |
Filtek Supreme |
nanocząsteczkowy |
Brak |
3M ESPE |
Filtek Z250 |
Mikrohybrydowy |
Brak |
3M ESPE |
Glacier |
Mikrohybrydowy |
Brak |
SDI |
Herculite XRV |
Mikrohybrydowy |
Zwiększona |
Kerr |
Matrixx (1) |
Mikrohybrydowy |
Zwiększona |
Discus Dental |
Matrixx (2) |
Mikrowypełniacz |
Brak |
Discus Dental |
Micronew |
Mikrowypełniacz |
Brak |
Bisco |
Miris |
Mikrohybrydowy |
Zwiększona |
Coltène- Whaledent |
Palfique Estelite |
Mikrohybrydowy |
Brak |
Tokuyama |
Renamel |
Mikrohybrydowy |
Optymalna |
Cosmedent |
Tetric Ceram |
Mikrohybrydowy |
Zwiększona |
Ivoclar Vivadent |
TPH |
Mikrohybrydowy |
Zwiększona |
Dentsply |
Wenus |
Mikrohybrydowy |
Brak |
Heraeus Kulzer |
Vit- I- scence |
Mikrohybrydowy |
optymalna |
Ultradent |
Tabela 1 podsumowuje obserwacje żywic kompozytowych oraz klasyfikację ich fluorescencji. Powyższe obserwacje zostały potwierdzone wynikami najnowszych badań, które określiły przy pomocy spektrofotometru 19,21 mierzącego barwy ilościowe różnice fluorescencji spośród niektórych przytoczonych w artykule materiałów kompozytowych.
ZAGADNIENIE ILOŚCI WARSTW
Określono, że aby wykonać wypełnienie podobne do zębów naturalnych, wymagany jest materiał zębinowy o wysokiej fluorescencji oraz materiał szkliwmy o niskiej fluorescencji.9 Jednakże w przeciwieństwie do zębów naturalnych, gdzie zębina odpowiada za większą część fluorescencji,21 w przypadku materiałów kompozytowych fluorescencja jest pierwotnie określona przez ostatnią warstwę materiału szkliwnego. Jeżeli warstwa zębinowa wypełnienia jest zbudowana z materiału o wysokiej fluorescencji (Ryc. 9), a następnie przykryta materiałem o niskiej fluorescencji, wypełnienie nie będzie wykazywało fluorescencji (Ryc. 9), ponieważ ostatnia warstwa nie wykazująca fluorescencji przykrywa i maskuje fluorescencję warstw leżących poniżej. Wykazano, że nawet bardzo cienka warstwa uszczelniacza nie wykazującego fluorescencji może zablokować fluorescencję żywic kompozytowych. 22 Odwrotnie, jeśli warstwa zębiny wypełnienia jest odbudowana materiałem nie wykazującym fluorescencji (Ryc. 10), a następnie przykryta materiałem wykazującym fluorescencję, wypełnienie również będzie wykazywało fluorescencję (Ryc. 10), ponieważ ostatnia warstwa tylko w niewielkim stopniu jest poddana działaniu poprzednich nie fluoryzujących warstw. Kiedy zarówno materiał zębinowy jak i szkliwny wykazuje fluorescencję, mogą być dobudowywane w taki sposób, aby otrzymać fluorescencję podobną do tej w uzębieniu naturalnym. 20 Z tego względu klinicysta musi pamiętać o tym, że przynajmniej szkliwna warstwa materiału powinna wykazywać fluorescencję, oraz że optymalnie byłoby, gdyby zarówno warstwa zębinowa jak i szkliwna wykazywały fluorescencję.
Str. 47
Ryc. 9 (A) Warstwa zębinowa wypełnienia została odbudowana materiałem o wysokiej fluorescencji. (B) Wypełnienie nie wykazujące fluorescencji zbudowane z warstwy kompozytu o niskiej fluorescencji przykrywającej warstwę o wysokiej fluorescencji.
Ryc. 10 (A) Warstwa zębinowa wypełnienia z materiału kompozytowego nie wykazującego fluorescencji. (B) Warstwa szkliwna odbudowana z materiału wykazującego fluorescencję, dzięki czemu wypełnienie wykazuje fluorescencję. Fluorescencja materiałów kompozytowych jest w głównej mierze określona przez warstwę szkliwną, aniżeli warstwę zębinową.
OPIS PRZYPADKU
24- letni aktor/ prezenter zgłosił się z powodu niezadowalającego wypełnienia klasy IV lewego przyśrodkowego siekacza szczęki (Ryc. 11). Pacjent skarżył się, że wypełnienie ma kolor czarny podczas występów na scenie, co powoduje jego zawstydzenie/ zażenowanie. Brak fluorescencji potwierdzono za pomocą ultrafioletowego światła, którym oświetlono uśmiech pacjenta (Ryc. 12). Pomimo faktu, że wypełnienie nie wykazywało fluorescencji, było prawidłowo założone i dopasowane, miało zadawalający kolor, jednakże zaobserwowano brak odpowiedniego zarysu powierzchni, anatomii wypełnienia oraz połysku (Ryc. 13).
W celu ułatwienia odbudowy powierzchni podniebiennej, zminimalizowania dopasowania wypełnienia oraz uzyskania optymalnego zarysu brzegu siecznego pobrano wycisk za pomocą gęstej masy silikonowej. 3 Po wykonaniu znieczulenia oraz usunięciu wypełnienia nie zaobserwowano skośnego ścięcia powierzchni ubytku. Następnie linię złamania wygładzono za pomocą krążka ściernego (Supersnap, Shofu) (ryc. 14 i 15). Kolor wypełnienia dobrano przed izolacją pola ubytku w celu zapobiegnięcia niewłaściwego dobrania koloru ze względu na odwodnienie zęba. Kolor dobrano przy pomocy wzornika kolorów (Ryc. 16) oraz po polimeryzacji niewielkiej ilości dobranego materiału kompozytowego do fragmentu zęba. Jest to konieczna procedura, ponieważ kolor żywicy kompozytowej ulega zmianie po polimeryzacji. 26 Aby potwierdzić wybór odpowiedniego materiału wykonano model wypełnienia (Ryc. 17). Jakiekolwiek konieczne poprawki zaznaczano na mapie kolorów użytej do zaplanowania wybranych kolorów i odcieni oraz ich odpowiedniego umiejscowienia tak, aby były odpowiednio zastosowane na etapie odbudowy (Ryc. 18). Do izolacji pola użyto …, paska teflonowego oraz nici refrakcyjnej. Na zębinę oraz szkliwo zaaplikowano na 15 sekund 37% kwas fosforowy (Ultratech, Ultradent Products) (Ryc. 19). Następnie go spłukiwano dmuchawką wodno- powietrzną przez taką samą długość czasu oraz delikatnie osuszono małym strumieniem powietrza, aby nie przesuszyć zębiny. W dalszej części zgodnie z zaleceniami producenta zaaplikowano jednoskładnikowy system adhezyjny (PQ1, Ultradent Products), który naświetlano przez 20 sekund. (Ryc. 21). Za pomocą nakładacza na masie silikonowej umieszczono pierwszą warstwę szkliwną kompozytu hybrydowego o odcieniu Pearl Frost (Amelogen, Ultradent Products), którą następnie zgodnie z kierunkiem złamania wygładzono … szczoteczką polerską (nr 4, National Keystone) (Ryc. 22). Powyższa warstwa miała poniżej 2 mm w kierunku wargowym, co umożliwiało lepszą kontrolę pożądanych warstw anatomicznych oraz zapewnienie całkowitej polimeryzacji.
Str. 48
Ryc. 11 Nie zadawalające wypełnienie klasy IV lewego przyśrodkowego siekacza szczęki.
Ryc. 12 Wypełnienie wydaje się czarne w świetle ultrafioletowym, zaburzając tym samym estetykę uśmiechu.
Ryc. 13 Prawidłowo założone i dopasowane wypełnienie o zadawalającym kolorze, ale braku odpowiedniego zarysu powierzchni, anatomii wypełnienia, połysku oraz fluorescencji.
Ryc. 14 Po usunięcia wypełnienia, nie zaobserwowano skośnego ścięcia powierzchni ubytku. Linię złamania wygładzono za pomocą krążka polerskiego.
Ryc. 15 Należy zwrócić uwagę na brak skośnego ścięcia powierzchni ubytku po usunięciu wypełnienia.
Ryc. 16 Pierwszy wybór koloru wypełnienia za pomocą wzornika kolorów.
Ryc. 17 Model wypełnienia potwierdzający wybór kolorów.
Ryc. 18 Mapa kolorów zastosowana do zaplanowania wybranych kolorów i odcieni oraz ich odpowiedniego umiejscowienia w celu ich właściwego zastosowania na etapie odbudowy.
Palatal Enamel- Pearl Frost podniebienna warstwa szkliwa- Pearl Frost
Fracture Line- A2 Opaque linia złamania- A2 Opaque
Dentin - A2 Opaque Zębina- A2 Opaque
Enamel- A2 Szkliwo- A2
Craze Lines- White tint Linie pęknięć- White tint
Buccal Enamel- Pearl Frost Policzkowa warstwa szkliwa- Pearl Frost
Str. 49
Ryc. 19 Zastosowanie żelu 37% kwasu fosforowego przez 15 sekund po izolacji pola zabiegu.
Ryc. 20 Zastosowanie jednoskładnikowego materiału adhezyjnego na wytrawioną powierzchnię za pomocą jednorazowego pędzelka.
Ryc. 21 Naświetlanie materiału adhezyjnego przez 20 sekund.
Ryc. 22 Pierwsza podniebienna warstwa szkliwa umieszczona na masie silikonowej przy pomocy nakładacza oraz wygładzona szczoteczką …, zgodnie z kierunkiem złamania.
Ryc. 23 Ostrożne dopasowanie szkliwnej warstwy do wewnętrznej struktury zęba przez polimeryzacją.
Ryc. 24 Podniebienna warstwa szkliwna po polimeryzacji.
Ryc. 25 Widok od strony dystalnej ukazujący przestrzeń dostępną dla dalszych warstw materiału.
Po umiejscowieniu masy silikonowej ostrożnie dopasowano szkliwną warstwę materiału do wewnętrznej struktury zęba (Ryc. 23), a następnie naświetlano przez 20 sekund. Po usunięciu masy materiał kompozytowy naświetlano przez od strony podniebiennej przez kolejne 20 sekund. Widok od strony policzkowej i dystalnej podniebiennej warstwy szkliwnej ukazujący dostępną przestrzeń dla dalszych warstw (Ryc. 24 i 25).
Aby połączyć wypełnienie kompozytowe ze strukturą zęba oraz zamaskować linię złamania, przyrost wysoko-barwliwego materiału kompozytowego (A2- O, Amelogen, Ultradent Products) pomiędzy podniebienną i policzkową warstwą szkliwną został nieznacznie pokarbowany (Ryc. 26 i 27). Następnie za pomocą wysoko- barwliwej żywicy kompozytowej (A2- O, Amelogen) odbudowano warstwę zębinową, a płaty zębiny nacięto instrumentem nadającym kształt (POCS, Cosmedent)(Ryc. 28).
Str. 50
Ryc. 26 Niedostrzegalna linia złamania. Wysoko- barwliwa żywica kompozytowa zastosowana do połączenia wypełnienia kompozytowego ze strukturą zęba.
Ryc. 27 Niewielkie karbowanie wysoko- barwliwej żywicy kompozytowej pomiędzy podniebienną i policzkową warstwą szkliwa.
Ryc. 28 Naniesienie warstwy zębinowej oraz rzeźbienie płatów zębiny za pomocą instrumentu konturującego.
Ryc. 29 Po nałożeniu cienkiej wewnętrznej warstwy szkliwa za pomocą instrumentu o żyletkowym ostrzu wykonano poziome bruzdy.
Ryc. 30 Widok od strony dystalnej wykonanych poziomych bruzd.
Ryc. 31 W celu naśladowania linii pęknięć na sąsiednich zębów na poziome bruzdy nałożono biały odcień.
Ryc. 32 Ostateczne wypełnienie po nałożeniu policzkowej warstwy szkliwa przed wypolerowaniem.
Aby oddać bardziej naturalną głębię koloru szkliwo odbudowano w dwóch warstwach. Po nałożeniu cienkiej wewnętrznej warstwy szkliwa (A2, Amelogen), za pomocą instrumentu o żyletkowym ostrzu wykonano poziome bruzdy (96043, Almore International)(Ryc. 29 i 30).
Str. 51
Ryc. 33 Odtworzenie miejsc zagłębień na siekaczu za pomocą długiego diamentowego wiertła płomykowego.
Ryc. 34 Polerowanie nierówności za pomocą silikonowej gumki.
Ryc. 35 Polerowanie powierzchni policzkowej, proksymalnej oraz brzegu siecznego za pomocą krążka z tlenkiem glinu.
Ryc. 36 Odtworzenie struktury powierzchni. W celu wykonania poziomych linii od jednej trzeciej przyszyjkowej do jednej trzeciej brzegu siecznego korony zastosowano diamentowe wiertło płomykowe.
Poziome bruzdy zapewniły miejsce do nałożenia białego odcienia (Kolor + Plus, Kerr Syborn) (Ryc. 31), który imitował linie pęknięć obecne na zębach sąsiednich. Policzkową warstwę szkliwną odtworzono za pomocą hybrydowego materiału kompozytowego Pearl Frost (Amelogen), nałożonego i dopasowanego przy użyciu instrumentu o długim ostrzu (IPCL, Cosmedent) oraz wypolerowanego szczoteczką nr 4.
Wypełnienie dodatkowo naświetlono przez 1 minutę od strony policzkowej i podniebiennej poprzez żel pochłaniający tlen (De- Ox, Ultradent Products). Ryc. 32 pokazuje ostateczne wypełnienie przez wypolerowaniem. Zanim pacjent opuścił gabinet, usunięto nadmiar materiału oraz sprowadzono okluzję.
Podczas następnej wizyty dopasowano strukturę powierzchni, anatomię oraz blask wypełnienia. W celu odtworzenia miejsc zagłębień obecnych na sąsiednim siekaczu przyśrodkowym, wstępne dopasowanie kształtu wykonano za pomocą długiego stożkowego wiertła diamentowego (Ryc. 33). Aby zapobiec nadmiernym nierównościom, miejsca te wypolerowano silikonową gumką (Fleki- Point, Cosmedent)(Ryc. 34). Powierzchnię policzkową, proksymalną oraz brzegi sieczne wypolerowano krążkiem z tlenkiem glinu (Fleki- Disco, Cosmedent)(Ryc. 35). Aby wykonać poziome linie od jednej trzeciej przyszyjkowej do jednej trzeciej brzegu siecznego (Ryc. 37), strukturę powierzchni odtworzono diamentowym wiertłem szczelinowym (Ryc. 36). W celu zapewnienia odpowiedniego współczynnika odbicia światła oraz znacznego błysku przy zachowaniu ustalonej struktury powierzchni oraz jej kształtu (Ryc. 38), zastosowano krążek polerski (Fleki- Buff, Cosmedent) wraz z pastę polerską (Enamelize, Cosmedent). Aby podkreślić morfologię zębów oraz sprawdzić ostateczną strukturę powierzchni (Ryc. 39), zastosowano srebrny proszek. Ryciny 40 do 42 ukazują ostateczne wypolerowane wypełnienie. W celu obserwacji uzyskanej fluorescencji, uśmiech pacjenta po raz kolejny oświetlono światłem ultrafioletowym (Ryc. 43).
Str. 52
Ryc. 37 Poziome linie przed polerowaniem.
Ryc. 38 Krążek polerski wraz z pastą polerską w celu uzyskania odpowiedniego współczynnika odbicia światła oraz wysoki połysk przy zachowaniu uzyskanej struktury i morfologii powierzchni.
Ryc. 39 Srebrny proszek zastosowany do podkreślenia morfologii zębów oraz sprawdzenia ostatecznej struktury powierzchni.
Ryc. 40 Widok ostatecznego wypełnienia od strony mezjalnej ukazujący szczegóły powierzchni, jej zarys oraz strukturę powierzchni.
Ryc. 41 Widok od strony dystalnej ostatecznego wypełnienia. Należy zwrócić uwagę na harmonijną integrację pomimo braku skośnego ścięcia szkliwa.
Ryc. 42 Widok wypolerowanego wypełnienia.
Ryc. 43 Uzyskanie fluorescencji w świetle ultrafioletowym.
2