PRZEWRÓT W PRZÓD
I. Technika wykonania
Z przysiadu podpartego skłon głowy w przód z jednoczesnym wznosem
bioder (ciężar ciała przenieść na ręce), ugięcie ramion w stawach łokciowych,
oparcie karku o podłoże i wykorzystując odbicie nogami - przetoczenie na
plecach do przysiadu podpartego. W trakcie przetaczania nogi powinny być
ugięte, a kolana i podudzia przyciągnięte do klatki piersiowej.
II. Sposób asekuracji
Ustawienie z boku ćwiczącego: dalszą ręką - pomoc pod kark i głowę, bliższą
- pod kolana w celu nadania rotacji.
III. Wskazówki metodyczne
Naukę przewrotu należy rozpocząć od opanowania przetoczeń w skuleniu.
Nauczanie przewrotu ułatwia zastosowanie pochylni i wykonywanie przewrotu
z góry w dół. Z klęku na górnej części skrzyni, dłonie oparte poniżej na podłożu,
przeniesienie ciężaru ciała na ręce z jednoczesnym skłonem głowy i oparciem
karku na materacu, z uniesieniem bioder i odbiciem kolan przetoczenie w przód
do siadu skulonego.
IV. Ćwiczenia pomocnicze i właściwe
6. Z postawy zasadniczej przysiad podparty ze skuleniem i przeniesieniem
ciężaru ciała na ręce.
7. Z leżenia tyłem na podłożu, ugięcie nóg w stawach kolanowych i
biodrowych, siad skulony.
8. Z siadu skulonego przetoczenie w tył na plecy i powrót do przysiadu.
9. Z leżenia tyłem skulenie i przetoczenia w przód i w tył.
10.Z przysiadu podpartego - przetoczenie w tył na plecy i z powrotem.
11.Z leżenia tyłem, z nogami ugiętymi w stawach kolanowych, dłońmi
splecionymi na karku, przejście do siadu ugiętego i dotknięcie łokciami
kolan.
Najczęściej popełnianymi błędami są:
wykonywanie przewrotu na głowie
brak amortyzacji rękami
niewytrzymanie w skuleniu
podpieranie się rękami
PRZEWRÓT W TYŁ
I. Technika wykonania
Z przysiadu podpartego należy pochylić głowę, przyjąć pozycję
skuloną, następnie odepchnąć się rękami i przetoczyć w tył. W tym
czasie ugięte ramiona należy przenieść w górę w tył i oprzeć na
podłożu za głową. Po przetoczeniu się przez głowę wyprostować
ramiona, unieść barki i tułów w górę i przejść do przysiadu
podpartego
II. Sposób asekuracji
Ustawienie z boku ćwiczącego, w momencie dotknięcia głową podłoża pomoc
rękami pod bark dążąc ku górze.
III. Ćwiczenia pomocnicze i właściwe
1. Z siadu prostego przetoczenie w tył do leżenia przewrotnego.
2. siadu skulonego przetoczenie w tył do leżenia skulonego.
3.Leżenie tyłem skulone - ruchy wahadłowe w przód i w tył (kołyska).
4.Z leżenia tyłem przejście do leżenia przerzutego o nogach
wyprostowanych.
5.Siad równoważny.
Najczęstsze błędy w wykonaniu ćwiczenia to:
zbyt wolne przetaczanie się w tył
prostowanie pleców w czasie przewrotu
opóznianie oparcia rąk za głowę
zbyt szerokie rozchylanie łokci na zewnątrz
mało aktywne opieranie się na rękach
kończenie przewrotu na kolanach
PRZERZUT BOKIEM
I. Technika wykonania
Z postawy przodem do kierunku ruchu, wznos ramion w górę i nogi odbijającej (prawa noga przy przerzucie w prawą stronę) w przód. Następnie skłon tułowia w przód, oparcie dłoni prawej ręki o podłoże z równoczesnym zamachem w górę w tył nogi lewej i dalej: oparcie lewej ręki i odbicie z nogi prawej. Obrót w płaszczyźnie czołowej o prostym tułowiu przez pozycję stania na rękach w rozkroku. Lądowanie następuje identycznie, zaczynając od postawienia nogi zakrocznej (lewej). Podczas dokładnego wykonania przerzutu ręce i nogi powinny wspierać się o podłoże wzdłuż linii prostej
II. Sposób asekuracji
Z postawy za plecami ćwiczącego, trzymamy go za biodra chwytem skrzyżnym i idąc za jego ruchem, pomagamy w obrocie ciała.
III. Ćwiczenia pomocnicze i właściwe
1. Stanie na rękach z pomocą współćwiczącego, nogi w rozkroku, kolejne odrywanie rąk od podłoża i przenoszenie ciężaru ciała z jednej ręki na drugą.
3. Z postawy z RR w górę, stanie na rękach z ćwierćobrotem z pomocą.
4. Przerzut bokiem przy pomocy współćwiczącego, który chwyta z tyłu, skrzyżnie za biodra i pomaga w dojściu ciała do pionu.
5. Z postawy wykrocznej, ręce w górę - przerzut bokiem wykonany na linii (narysowanej na podłożu).
9. Przerzut bokiem, między dwiema liniami lub materacami postawionymi pionowo.
STANIE NA RĘKACH
I. Technika wykonania
Ręce oparte o podłoże, palce rozstawione i skierowane w przód. Odbicie z ugiętej nogi wykrocznej i równoczesnym zamachem prostej nogi zakrocznej, uniesienie bioder w górę nad głowę - dojście do stania na rękach o nogach złączonych. Przed odbiciem wysunąć barki w przód, aby znalazły się nad dłońmi. Dochodząc do stania lekko cofnąć je w tył, aby ramiona, tułów i nogi tworzyły jedną, prostą linię. Ręce wyprostowane i wyciągnięte w stawach barkowych. Głowa lekko odchylona w tył, twarz i wzrok skierowane na dłonie. Zejście analogicznie opuszczając nogi - powrót do pozycji wyjściowej.
II. Sposób asekuracji
Asekurujący ustawia się z boku lub z przodu, przytrzymuje biodra współćwiczącego. W klasach młodszych z uwagi na niski wzrost ćwiczących, nauczyciel w czasie ochrony może przyjąć pozycję klęk jednonóż przodem do ćwiczącego. Pozycja ta ułatwia chwyt za biodra i ich przytrzymanie a w razie przerzutu nóg do tyłu umożliwia oparcie bioder o bark ochraniającego.
III. Ćwiczenia pomocnicze i właściwe
- Z przysiadu podpartego unoszenie bioder w górę kolejnym odbiciem nogami z wymachami nożycowymi.
- Z przysiadu podpartego tyłem do drabinek wchodzenie po szczeblach do stania na rękach i powrót do pozycji wyjściowej.
- Z uniku podpartego odbiciem i zamachem stanie na rękach z pomocą współćwiczącego.
- Stanie na rękach z oparciem o drabinki z odrywaniem nóg od szczebla i próbą samodzielnego stania.
Wyróżniamy cztery główne kierunki gimnastyki:
gimnastyka podstawowa;
sport gimnastyczny - do którego zaliczamy:
gimnastykę sportową,
akrobatykę sportową,
gimnastykę artystyczną;
gimnastyka pomocniczo-specjalna;
gimnastyka lecznicza.
Podstawowymi konkurencjami w gimnastyce sportowej kobiet są:
ćwiczenia wolne, ćwiczenia na równoważni, ćwiczenia na poręczach, skok,
mężczyzn są:
ćwiczenia wolne, ćwiczenia na drążku, ćwiczenia na poręczach, ćwiczenia na kółkach, ćwiczenia na koniu z łękami, skok.
Podstawowymi konkurencjami w akrobatyce sportowej są:
- skoki akrobatyczne, ćwiczenia dwójkowe kobiet i mężczyzn, ćwiczenia dwójkowe mieszane, piramidy kobiet i mężczyzn, skoki na trampolinie (batucie).
Ćwiczenia stosowane w gimnastyce artystycznej mogą być w formie ćwiczeń wolnych z przyborami (np. kółka, piłki, wstążki, skakanki, maczugi) oraz wykonywane indywidualnie bądź zespołowo.
Gimnastyka podstawowa zaspakajając żądania wszechstronnego przygotowania fizycznego znajduje przede wszystkim szerokie uwzględnienie w wychowaniu fizycznym dzieci i młodzieży. Ma do spełnienia, poza zadaniami rozwojowymi, szereg zadań wychowawczych. Do realizacji tych zadań służy bogaty zasób ćwiczeń z poszczególnych działów wychowania fizycznego - zabawy, gry, pląsy, tańce, a z działu ćwiczeń praktycznych (utylitarnych) - elementy judo. Ponadto gimnastyka podstawowa ma zastosowanie w ruchu dorosłych - i to nie tylko tych, którzy mają przed sobą perspektywy pewnych osiągnięć sportowych, ale głównie tych, którzy pragną jak najdłużej zachować bardzo dobry stan zdrowia i wydolności organizmu.
Gimnastyka sportowa skierowana jest na opanowanie skomplikowanych ćwiczeń gimnastycznych i stanowi ważny środek rozwoju uzdolnień fizycznych oraz właściwości psychicznych. Zadaniem tego kierunku jest doprowadzenie określonych umiejętności ruchowych ćwiczących do poziomu sztuki (mistrzostwa sportowego) w celu osiągnięcia maksymalnych wyników na zawodach sportowych. Specjalizacja ruchowa, jaką reprezentuje ten kierunek, może być prowadzona jedynie na podbudowie ogólnego przygotowania fizycznego, które daje ćwiczącym gimnastyka podstawowa.
Akrobatyka sportowa jej cechami charakterystycznymi są obroty ciało dookoła osi poziomej, pionowej i bocznej oraz niezwyczajne położenie ciała głową w dół (na rękach), co czyni je cennymi środkami specjalnego treningu narządów równowagi i układu krążenia.
Gimnastyka artystyczna wyraża się swoistym charakterem ćwiczeń, organicznym ich związkiem z muzyką i tańcem oraz specyficzną metodą zajęć. Ćwiczenia tej gimnastyki charakteryzują się dużą różnorodnością, miękkością i płynnością wykonania. Organiczny związek z muzyką, będący podstawą jej nauczania, warunkuje całość kompozycyjną ruchów i harmonijność przejść od jednych ćwiczeń do drugich.
Gimnastyka pomocniczo - specjalna pierwsza stanowi integralną część nauczania i treningu poszczególnych dyscyplin sportowych. Specjalnie dobrane zestawy ćwiczeń są wykorzystywane do kształtowania odpowiednich zdolności motorycznych. Druga ma za zadanie kompensacje i likwidacje niedoborów związanych brakiem aktywności ruchowej, w szczególności u ludzi dorosłych. Najczęściej spotyka się gimnastykę poranną, w środku dnia, między lekcjami, przed rozpoczęciem pracy i w przerwach między nią i po pracy jako gimnastyka rekreacyjna. Celem tego rodzaju gimnastyki jest przyspieszenie procesów odnowy sił fizycznych i psychicznych, a także relaks.
Gimnastyka lecznicza, połączona z rehabilitacją fizyczną. Zadaniem jej jest współuczestniczenie w eliminowaniu skutków ludzkiego stylu życia oraz przywracanie zdrowia. W osiągnięciu tego pomaga kinezyterapia, czyli leczenie ruchem. Poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia podnosi się sprawność i wydajność organizmu. Gimnastyka lecznicza jest stosowana do leczenia ludzi niepełnosprawnych, osób z wadami postawy. Ćwiczenia powinny być odpowiednio dobrane i przedyskutowane ze specjalistą. Ten rodzaj gimnastyki jest stosowany przez ośrodki wad postawy, w położnictwie, chirurgii i ortopedii, w uzdrowiskach i sanatoriach.