5.1. Tabela spółgłosek

Tradycyjnie w podręcznikach do fonetyki zwykło się przedstawiać system spółgłosek angielskich w tabeli zorganizowanej wedle ich miejsca i sposobu artykulacji:

	MIEJSCE ARTYKULACJI
SPOSÓB ARTYKULACJI	wargowe	wargowo-zębowe	dziąsłowe i zębowe	dziąsłowo -podniebienne	tylno-językowe	krtaniowe
zwarte	p,b		t,d		k,g
trące		f,v	Q,D,s,z	S,J		h
zwarto-trące				],}
nosowe	m		n		N
płynne			l,r
ześlizgowe	w			j

5.3. Spółgłoski w kontekście

Spółgłoski języka angielskiego, bardziej niż samogłoski, czułe są na kontekst fonetyczny, w którym występują. Dźwięki dziąsłowe (patrz), na przykład, są szczególnie niestabilne jeśli chodzi o miejsce artykulacji i 'lubią' upodabniać się do następujących po nich spółgłosek, bądź ulegać redukcji (zanikowi). One też głównie podlegają tzw. alternacjom (obocznościom) morfonologicznym, t.j. zmianom fonetycznym zależnym od kontekstu słowotwórczego (głównie przyrostkowego), np.: /t/ występuje w Christ , ale nie wymawia się go w wyrazie pochodnym christen /'krIsn/, występuje w dissect , ale zmienia się w /S/ w dissection .

---