1.Co należy zrobić, żeby związek dwóch osób był najbardziej efektywny?
Trzeba często iść na kompromis
Być wyrozumiałym
Otwartym
Trzeba mieć zaufanie do drugiej osoby
Umiejętność słuchania drugiej os.
Tolerować
Wspierać w trudnych chwilach
Razem śmiać się i płakać
2.Negocjowanie własnej osoby
umiejętność porozumiewania się dwóch osób w ważnych sytuacjach, przeważnie w trudnych.
Interakcja społeczna nie jest możliwa bez subtelnego i niewerbalnego negocjowania ról, które mają odgrywać obaj uczestnicy.
Uczymy się (nie zawsze świadomie) zachowań niewerbalnych, naśladując innych i kształtując swoje zachowanie na ich wzór oraz dostosowując postępowanie do wskazówek, reakcji i porad innych osób. Główną kategorią zachowania, na które zwraca się uwagę w uczeniu umiejętności społecznych, jest wzmacnianie - dostarczenie innym zachęty i nagrody w trakcie interakcji.
Człowiek posiada umiejętność zmiany modelu zachowania, gdy dotychczasowy staje się nieskuteczny. Gdy tylko zaczynamy podejrzewać, że ktoś odczytuje język naszego ciała i używa tej wiedzy przeciwko nam, natychmiast podejmujemy próbę przeciwdziałania temu.
Negocjowanie obrazu własnej osoby - Stewart J., Logan C.
rozumienie procesu uzgadniania tożsamości ważne ponieważ:
- czynimy to zawsze gdy porozumiewamy się z innymi i czynią to inni
- proces ten wpływa na naszą tożsamość, no to kim jesteśmy w relacjach z innymi
- nasze wybory w trakcie negocjacji wpływają na to w jakim miejscy na wymiarze „bezosobowe-międzyludzkie” lokuje się nasze porozumiewanie
negocjowanie:
- dwustronne komunikowanie się w celu osiągnięcia porozumienia w sytuacji, gdy obie strony mają częściowo wspólne a częściowo sprzeczne interesy;
- właściwości:
ludzie negocjując tworzą lub budują związki
wzajemne relacje partnerów można umieścić na skali: od rywalizacyjnych czy konfrontacyjnych do kooperatywnych czy cechujących się współdziałaniem
ludzie negocjując dochodzą do decyzji wspólnie
- cechy:
zachodzi w relacji między ludźmi
jest procesem aktywnym
wynik procesu nie jest z góry przesądzony
- składa się z dwóch rodzajów czynności:
nadawania i odbierania
dawania i brania
słuchania i wypowiadania się
wdychania i wydychania
obraz własnej osoby:
- wielowymiarowość i zmienność:
tożsamość nie jest jednolitą bryłą niezmiennych cech, przekonań, wartości
tożsamość posiada swój niezmienny rdzeń, ale reszta jest względna (w różnych sytuacjach i relacjach)
tożsamość ma charakter wielowymiarowy i jest żywa (zmienia się w czasie)
- nieosobiste i osobiste aspekty
właściwości nieosobiste - związane osobistych rolą społeczną
osobiste - specyficzne
- kształtowanie się w przeszłych i obecnych relacjach z ludźmi
przeszłość - wpływ rodziny
teraźniejszość - obecna praca, szkoła, sytuacje życiowe, życie towarzyskie
3. Taniec jako forma komunikacji niewerbalnej
Taniec można nazwać formą komunikacji niewerbalnej. W tym sensie ktoś powiedział (o tańcu religijnym), że: "Taniec jest modlitwą nóg".
Taniec można scharakteryzować na kilka sposobów m.in. jest to pewna grupa ruchów, które są spokrewnione z ruchami naturalnymi, powstającymi podczas silnych bodźców emocjonalnych często związanych z muzyką. Innym zdaniem można określić taniec jako pewna grupa ruchów które zostały nazwane. Taniec może być także związany z pełnioną funkcją lub środowiskiem. najprościej można określić taniec jako pewna grupa ruchów wykonywanych w rytm muzyki. Formalnie tańcem można nazwać już dwa ruchy w rytm muzyki, co kiedyś nazywane było tańcznięciem.
Taniec jest zaliczany do czynności kulturalnych i można podzielić na następujące sfery życia: religia, sztuka i rozrywka. Ponad to taniec może być formą terapii, może być elementem sportu.
Podstawowymi elementami tańca są ruch i rytm. Ruch może być bardziej lub mniej skoordynowany, ale musi być elementem celowym. Taniec może być swego rodzaju formą komunikacji niewerbalnej.
Taniec posiada bardzo długa historię właściwie tak długa jak długa jest historia ludzkości. Tysiące lat temu ludzie przekazywali treści za pomocą tańca, za pomocą tańca także próbowano sprowadzać deszcz, czy modlono się o inne dostatki. Wojownicy tańczyli przed walką, aby wprowadzić się w trans wojowniczy.
Taniec w ogóle, w przyrodzie zwłaszcza, ma zawsze charakter godowy. Taniec ma przede wszystkim przyciągać, uwodzić płeć przeciwną. Taniec jako sposób komunikacji niewerbalnej jest środkiem do wyrażania uczuć, silnych emocji. Początki tańca sięgają neolitu dowodem na to są malowidła ścienne z tego okresu. Pierwszy taniec nie był tylko formą rozrywki, lecz dla ówczesnego człowieka był formą auto ekspresji. Łączył się on z istotą swego bytu, stawał wobec świata, w którym wszystko jest pełne rytmicznego ruchu. Słońce wschodzi i zachodzi, przemijające pory roku itp. Pierwotny człowiek tańczył, aby wyrazić strach, lęk, radość, złość. Taniec rozładowuje napięcia emocjonalne; zarówno te przykre jak i przyjemne. Taniec zbliża do siebie ludzi. Przez wszystkie epoki przewija się jako forma rozrywki, komunikacji, terapii. I tak jest do dzisiaj. Chętnie wykonuje się rytmiczne ruchy w takt muzyki przy każdej okazji. Zawsze dają one zadowolenie, nawet gdy jest to tylko bierny udział np.: obserwacja. Jeżeli potrafimy się zmusić do wykonywania jakichkolwiek spontanicznych ruchów do muzyki, czujemy pewne zadowolenie, gdyż taniec ma wpływ na zwiększanie zasobów energetycznych. Na pewno jest to forma ruchu chętnie wykonywana przez kobiety. W niektórych kulturach świata, tańcem zajmują się tylko mężczyźni, więc nie jest on przypisywany kobietom. Należałoby po prostu spróbować nauczyć się poruszać rytmicznie, następnie tańczyć i przekonać się jakie zalety ma taniec, poczuć tą przyjemność. To na prawdę bardzo przyjemne zatańczyć z dobrze tańczącym mężczyzną. A mężczyźni są zadowoleni jeżeli potrafią spełnić wymagania kobiet.
mamy jasne wyobrażenie o tym, czym jest taniec. Każdy z nas potrafi jeśli nawet nie opisać, to przynajmniej go rozpoznać i prawdopodobnie sam kiedyś tańczył. Staramy się tańczyć na różnego rodzaju balach karnawałowych, studniówkach, prywatkach, dancingach. Obserwujemy turnieje taneczne, oglądamy kolejne programy rozrywkowe, jak choćby „Taniec z gwiazdami”, podziwiamy łyżwiarstwo figurowe, w którym nie brakuje elementów tańca, czy też gimnastykę artystyczną.
Taniec jest jedną z najstarszych sztuk pięknych ludzkości i zarazem jedną z najstarszych form porozumiewania się. Jest to wprawdzie komunikacja niewerbalna - bez słów, ale jakże sugestywna. Nie dowiemy się nigdy precyzyjnie, kiedy zaczyna się historia tańca, ale możemy mniemać, że było to w czasach, kiedy ludzie nie znali jeszcze słów, a porozumiewali się tylko za pomocą gestów. W czasach, kiedy ludzie nie zdawali sobie jeszcze sprawy, że to co wykonują na co dzień, przerodzi się w sztukę. Taniec od lat wyrażał ludzkie uczucia, emocje a także pozwalał na wyzwolenie nadmiaru energii. Taniec służył obrzędom religijnym, magicznym, rytualnym - często tańczono po to by sprowadzić deszcz w czasie suszy, czy też zapewnić pomyślność łowów. A wojownicy tańczyli, żeby wzbudzić w sobie odwagę przed walką. Taniec związany był ściśle z życiem i pracą człowieka, miał konkretne cele i zadania. A zatem historia tańca, jest tak samo długa jak historia ludzkości.
Taniec jest najstarszym przejawem kulturowej działalności człowieka. Organizował on pierwotne społeczeństwo, był obecny w całym jego życiu. Dla wierzeń pierwotnych i starożytnych charakterystyczną częścią obrzędów magicznych lub religijnych były tańce rytualne, np. wojenne, myśliwskie, zdrowotne, wegetacyjne, weselne i pogrzebowe. Do najbardziej znanych należą tańce ku czci bogów.
Celem tańca magicznego miało być spowodowanie jakiegoś określonego skutku, miał więc on w zasadzie charakter zaklęcia. Był taniec więc ochroną przed złymi duchami, siłami przyrody, dzikimi i wrogami z sąsiednich plemion, a jednocześnie taniec integrował grupę. A kiedy ustało niebezpieczeństwo - oczywiście wspólnie tańczono, by wyrazić wzajemną radość. Oczywiście wielokrotnie takie tańce wiązały się z określonymi strojami, ozdobami oraz malowaniem twarzy - np. w barwy wojenne.
Kolejnym etapem rozwoju formy tańców rytualnych były tańce obrzędowe. Powstawały one w sytuacji prowadzenia życia osiadłego wypełnionego zajęciami rolniczymi. W takim codziennym dniu mniej potrzebna była wiara w zaklęcia tańca magicznego. Nowe tańce obrzędowe związane były z porami roku, weselami, polowaniami, siewami i zbiorami.
Taniec rytualny, taniec religijny - towarzyszył niektórym ceremoniom religijnym. Nie zawsze takie tańce spotykały się z aprobatą duchownych. Wśród kleru bowiem istniał silny opór przeciw tego rodzaju pobożności, ponieważ zbytnio kojarzył się z rytuałami pogańskimi. Protestowano też przeciwko tańcom na cmentarzach, czy czasie procesji. Ale te zakazy na nic się nie zdawały.
Również we Francji istniała taka tradycja. na południu - w Prowansji, król w wigilię Bożego Ciała organizował procesję. Był to rodzaj baletu, bogatego w sceny alegoryczne, mimiczne i tańczone. Sam król komponował do niego muzykę i niektóre pieśni. Tradycja ta zachowała się przez trzy wieki.
W starożytności typowymi tańcami były rytualne czyli magiczne oraz obrzędowe. W następnych epokach - średniowieczu, renesansie, baroku i klasycyzmie taniec rozwijał się przede wszystkim jako towarzyska rozrywka na dworach, przez co stawał się świadectwem ówczesnej kultury. Taniec związany był zawsze z określonym środowiskiem i dlatego istniał zarówno jako towarzyski, jak i ludowy. W każdym kraju zachowały się tańce ludowe posiadające odmienne kroki i figury. W polskiej kulturze istnieją specyficzne tańce góralskie na Podhalu, kaszubskie na Pomorzu lub inne. Niekiedy stają się one tańcami narodowymi, taką funkcję pełnią od wielu lat polonez, krakowiak, mazur, oberek i kujawiak.
Taniec dworski był niewątpliwie jedną z form spędzania wolnego czasu. Zabawy i maskarady szybko przeniosły się z ulic na dwory, a królowie i wielcy tego świata zaczęli gustowali w tych rozrywkach. Taniec i różne jego formy zagościły wśród elit.