pedagogika ściągi na wykłady 2, pedagogika


SYSTEM W PEDAGOGICE:

System Liberalny (Nowe wychowanie): Można go określić jako wolność.

Przypada na okres XIX i XX wieku. Było reakcją przeciwko szkole Herbartowskiej (pamięciowa, encyklopedyczna, dyscyplinarna).

Ojcem wychowania liberalnego jest amerykański filozof, pedagog John Dewey (1859- 1952).

Opierał się na filozofii pragmatyzmu.

Pragmatyzm- prawdziwe jest tylko to co jest użyteczne i skuteczne w działaniu. Człowiek jest istotą homosapiens ale także istotą działającą homofober.

Homofober- człowiek jako istota działająca wg pragmatyzmu. Człowiek nie poznaje umysłem prawdy, o rzeczach obiektywnie lecz subiektywnie jest twórcą prawdy przez skuteczne działanie.

Deway uważał że myślenie stanowi pomocnicze narzędzie działania, to nazywa się instrumentalizmem ( kult działania).

Instrumentalizm głosił, że nie żyjemy po to aby myśleć, lecz przeciwnie, myślimy po to, by lepiej żyć.

W 1896- 1903r Deway prowadził Uniwersytecka Eksperymentalną szkołę w Chicago.

Wprowadził nowy system nauczania w książce „ Moje pedagogiczne credo” książka ta została przełożona na język polski w 1900 roku.

Poglądy polegały na:

  • przygotowanie dzieci do życia w demokracji

  • chodziło Deweyowi o ducha społecznego w szkole ( podział pracy, współdziałanie, doświadczenie przez dzieci jakiś sytuacji)

Jego pogląd był całkowicie inny niż Herbarta.

„Dyscyplina rodzi się z brania udziału w twórczej pracy, przyczyniania się do rezultatów, z odpowiedzialności i pracy konkretnej”. Duży nacisk kładł na zajęcia praktyczne, geografie. Zasad fizyki uczył podczas budowy pieca. Starał się dostrzec ludzkie znaczenie prawdy. Dziecko miało brać czynny udział w swoim rozwoju.

Inni przedstawiciele nowego wychowania:

F. Froewel: niemiecki reformator wychowania przedszkolnego. Od 1839 zakładał tzw. kindergarden, kładł nacisk na wychowanie fizyczne, moralne, zabawę. IDEA: wprowadzenie dzieci do ogrodu.

Lekarz H. Jordan: Polski założyciel ogrodów dziecięcych. Uczył dzieci majsterkowania, patriotyzmu.

Lekarz Maria Montessori: W 1907 założyła w Turynie pierwszy wzorowy Dom Dziecka. Przeznaczony dla dzieci z upośledzeniami umysłowymi. Stawiała wyżej metody pedagogiczne niż medyczne. Dzieci te pracowały, hodowały zwierzęta, rośliny. Wprowadziła materiał dydaktyczny ( włóczka, instrumenty muzyczne). Uważała ze rodzimy się z Planem Wychowania.

Jej metody zostały przeniesione do szkół średnich.

Plan Daltoński- nie było podziału na klasy, brak sztywnego planu lekcyjnego, wybierano zajęcia, rozliczano ich co tydzień. Zadania były tygodniowe lub miesięczne zakończone egzaminami.

KIERUNEK W PEDAGOGICE:

Pedagogika Egzystencjalna- opiera się na filozofii egzystencjalnej, jest to kierunek współczesny.

Pedagogika egzystencjalna ma 3 oblicza:

  • chrześcijańskie ( Przedstawiciel Marcel „Francja”)

  • świeckie ( Sartre Jean „Francja”)

  • świecko- humanistyczne ( Albert Cami 1913-1960 „Francja”)

Sartre Jean : Człowiek nie może nawiązać kontaktu, człowiek jest samotny.

  1. Buber ( filozofia dialogu) :

Marcel mówił „ życie ludzkie to pielgrzymka, a pielgrzym dąży do celu” Homoviator - człowiek pielgrzymujący

Podstawy pedagogiki egzystencjalnej:

  • Dramatyczne ujęcie ludzkiego losu

  • Zaakcentowanie wolności, potrzeby autentyzmu człowieka

  • Subiektywna obrona punktu widzenia wartościowania

  • Większy nacisk na zmienności, wolne decyzje.

Wychowanie w duchu egzystencjalizmu sprowadzone do 3 ważnych kategorii:

  • Dialog ( metoda wychowania, proces, postaw, gotowość do otwierania się na innych, współdziałanie, zrozumienie.

  • Autentyczność- aby ludzie byli autentyczni potrzeba być sobą. Trzeba być indywidualnym, niezależnym od innych.

  • Zaangażowanie- jest to wolny wybór, zupełne oddanie. Trzeba okazywać pomoc wychowankowi w odkrywaniu mu nowego zadania w aktualnej sytuacji.

W pedagogice znajduje się podwójny postulat:

poznanie autentycznej egzystencji wychowanka i próba dotarcia do niego, uszanowanie egzystencji wychowanka.

PROCES ROZWOJU PEDAGOGIKI W POLSCE:

I okres przypada na lata 1908-1939 z pewną kontynuacją w latach 1939-1945. Początkową cezurę czasową tego okresu wyznacza pierwsza próba sformułowania przedmiotu i zadań pedagogiki społecznej przez Helenę Radlińską w 1908 r. w pracy Z zagadnień pedagogiki społecznej. Jest to okres tworzenia podstaw teo­retycznych pedagogiki społecznej w Polsce. Głównym ośrodkiem rozwoju myśli pedagogiki społecznej było od 1925 roku Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Kierownikiem i założycielką tego studium była H. Radlińską.

II okres przypada na lata 1945-1980. Za cezurę końcową tego okresu przyj­mujemy rok 1980, w którym po wydarzeniach sierpniowych, nastąpiło zasadnicze pęknięcie ówczesnej formacji ustrojowej w Polsce, początek agonii systemu so­cjalistycznego. Ten rok i następne po nim zainspirowały pedagogów społecznych do nowych poszukiwań oraz oceny roli, jaką spełniła pedagogika społeczna w wyżej wymienionym okresie i jaką mogłaby spełniać w zmieniających się wa­runkach społecznych. Po tych wyjaśnieniach przejdziemy do krótkiej charaktery­styki okresu. Aleksander Kamiński wskazał na początkowy etap kształtowania się pedagogiki społecznej w Polsce powojennej (1945-1950). Był to etap kontynuacji dorobku tej dyscypliny pedagogicznej z lat II Rzeczypospolitej z próbą zaadaptowania tego dorobku do nowych potrzeb spo­łecznych i wychowawczych. W kolejnych latach, 1950-1956, podkreśla dalej wspomniany wyżej pedagog, nastąpiła przerwa w rozwoju pedagogiki społecznej. W roku 1950 władze centralne nakazały likwidację Katedry Pedagogiki Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego, stanowiącej główny ośrodek rozwoju myśli pedagogiki społecznej. „Ośrodek łódzki - zamarł, warszawski nie mógł rozpocząć swych właściwych zadań. W roku 1957 odbył się w Warszawie pierwszy zjazd pedagogów społecznych, zorganizowany przez grupę uczniów i współpracowników H. Radlińskiej, skupio­ną wokół R. Wroczyńskiego. Na zjeździe skrytykowano ograniczenia i dogmatyzm okresu stalinowskiego oraz zainicjowano utworzenie na Uniwersytecie Warszawskim Katedry Pedagogiki Społecznej pod kierownictwem R. Wroczyńskiego.

III okres przypada na lata 80. Dekada lat 80. przynosi dramaty tożsamości, ob­naża progi i ograniczenia rozwoju myśli i praktyki pedagogicznej. Krytyczne reak­cje pedagogów społecznych pojawiają się na początku lat 80. (kryzys formacji politycznej) i pod koniec tej dekady (przesilenie formacji politycznej). Kontynu­owane są też poszukiwania empiryczne i przemyślenia teoretyczne na ogół w ob­szarach dystansujących się od aktualnych wydarzeń politycznych, inicjowanych przez centrum rządzące. Formułowane są koncepcje wychowawcze przeciwsta­wiające się indoktrynacji i urabianiu wychowanków. Definiowane są nowe obsza­ry zagrożeń społecznych. Wraz z samokrytyką rysuje się tendencja powrotu do pierwotnych źródeł.

IV okres przypada na lata 90. i przełom wieków XX/XXI. Mijająca już dekada przyniosła serię nowych pytań i wątpliwości, próby określenia nowych obszarów badawczych pedagogiki społecznej. Jest to okres dokonującej się transformacji społeczno-ustrojowej. Wprowadzane reformy (nowy podział administracyjny kraju, ubezpieczenia społeczne, służba zdrowia, system edukacji) w roku 1999 rodzą nowe nadzieje, a jednocześnie napięcia społeczne. Rośnie więc zapotrzebowanie na myśl naukową pedagogiki społecznej i rozwiązania racjonalne w pracy socjalnej.


Wyszukiwarka