Wykład 1

- piękno polega na formie, estetyka to pojęcie formy

- twórczość to formowanie, nadawanie formy

- postrzeganie/ percepcja jako temat estetyki, plus sposoby pojęcia pewnych czynników występujących w postrzeganiu, postrzeganie Kogoś, Czegoś, co postrzegamy i kto postrzega

- forma jest zawsze ujęciem czegoś, musi odpowiadać jakiejś postrzeganej rzeczy

- obecność punktu widzianego względem postrzeganego obiektu, wizualne złudzenie,

- estetyka jest dziedziną postrzegania subiektywnego; wydaje się coś ,a jakie jest w rzeczywistości? Rzecz postrzegana i rzecz jaka po prostu jest

- wygląd rzeczy, możemy odbierać rzeczy innymi niż są ; wygląd, kształt, układ rzeczy dane za pośrednictwem wyglądu

- bezpośrednio dane zmysłom/ słuch, wzrok, w odniesieniu do każdego zmysłu powstaje wygląd rzeczy

- nie dostrzegamy rzeczy taka jaką ona jest, są nam dane jej wrażenia, skutki

- po stronie patrzącego są wrażenia a nie bodźce

- to co bezpośrednio postrzegamy poprzez zmysły to jakości wrażeniowe np. wzrokowe jakości wrażeniowe

- nie ma układu bez części

- nacisk pada nie na elementy, ale na relacje zachodzące między nimi

- wpierw widzimy całość a potem wyszczególniamy elementy

- wieloznaczność wyglądu poszczególnych rzeczy, tą samą rzecz możemy oglądać i odbierać na różne sposoby, nacisk pada na relacje a nie na elementy

- To co słyszymy nie jest tym czym jest w istocie, ale tym co subiektywnie słyszymy

- ten co słucha swoim sposobem słuchania kształtuje to co słyszy

- nie ma widzenia wolnego od interpretacji

Wykład 2

- rysunek; to co realne to co irracjonalne

- powierzchnia pola widzenia

- to co jest nam dane jest wcześniej przez nas formowane, aby rzecz wydawała mi się czymś

- to co słyszymy jest tym co sobie stworzyliśmy nasz subiektywny odbiór

- formy aprioryczne; czynne w naszym postrzeganiu

- musimy posiadać pojęcie, wiedze o czymś abyśmy mogli to dostrzec,

- proces estezy związany z postrzeganiem zmysłowym

- na obraz rzeczy jaki posiadamy składa się; układ i obraz subiektywny, który posiadamy, jej istota

- quazi istota; krytyka myśli, że rzeczy posiadają coś takiego jak istota

- nauki opisują rzeczy nie zakładając jakoby posiadały one coś takiego jak istota

- w warstwie głębokiej przedmiotu leży jej istota, umysł a nie zmysły docierają do istoty,

- esencjalizm; wszystko co istnieje posiada swoją istotę, istota nadaje rzeczy tożsamość,

- zależność, oddziaływanie, związek, rzeczy są określone przez relacje

- to jaka jest rzecz B będzie uwarunkowane przez A ; jesteśmy zdeterminowani przez czynniki zewnętrzne

- Arystoteles ; z rozumności ma wynikać zrozumienie świata „człowiek to zwierze rozumne”

- nauka odrzuca zasadę, że rzeczy mają istotę, należy zajmować się rzeczą samą w sobie, a nie jej definiowaniem, ponieważ to strata czasu; nie definiujmy przedmiotów a opisujmy je

Wykład 3

- nawet największy artysta tworzy w granicach jakie wytwarza mu jego epoka

- odróżnienie tego jakie coś jest od tego jakie je postrzegamy, jakie wydaje się być

- Renesansowi artyści sądzili, że malują obrazy takimi jakie one są, Barokowi takimi jakimi wydają się być

Cezane; w rzeczywistości nie ma linii ; to tylko nasz sposób odbioru rzeczywistości, nie ma jej faktycznie, nie istnieje,

- u podstaw estetyki leży pytanie; czym jest postrzeganie i jako ono przebiega

- akt projekcji; nieświadome rzucanie treści na przedmiot nowo poznany

- nie ma możliwości by pokazać istotę świata, rzeczy; tyle światów ile sposobów widzenia,

- vita contemplativa/ vita cativa

- tworzenie wyglądów rzeczy/ Welum [ ramka]; w polu mojego widzenia są plamy, a ja postrzegam je jako coś konkretnego, tworze sobie obraz rzeczy , w płaszczyźnie wyglądów wzrokowych dokonują się iluzje

- słuchając nie jesteśmy bierni w odbiorze, dodajemy od siebie część interpretacji

Wykład 4

- Nietsche „ wiedza radosna”; człowiek jest twórczy w kontemplacji, siła twórcza jest związana z siłą kontemplacyjną

- świat tworzy się w kacie widzenia

- znaczenie spojrzenia i spostrzegania gdy poznajemy nową osobę,

- w postrzeganiu rodzi się świat człowieka / Norwid

„człowiek istnieje w postrzeganiu”

- dychotomia bytu i zjawiska; przeciwstawienie tego co postrzegamy a tego co jest naprawdę,

- to co jest w potencji później się tylko aktualizuje

- moje ja rozwija się w spotkaniu z 2 człowiekiem

- odkrywa potencje ukrytą w nas, pomaga nam w rozwinięciu własnego ja

- pojęcie portretu; obrazy to zachowania; portretujący, portretowany,

- aspekty osoby; jaki mam samego siebie, jaki ma ktoś o mnie, jaki chciał aby miał o mnie,

- człowiek ma byt obrazowy nie istnieje poza obrazami; nie ma rzeczywistego człowieka, bo dane są nam tylko jego obrazy

- człowiek, który chce rzyć z istoty, w rzeczywistości żyje tak jak chciał by aby inni go postrzegali, co może doprowadzić do ciągłej gry obrazami,

- nie ma człowieka bez obrazów, człowiek nie wyczerpuje się w jednym obrazie,

- istnienie w spojrzeniu; wzrok postrzega i w postrzeganiu jest twórczy, w moim postrzeganiu treść się staje,

- w autentycznym spotkaniu 2 człowiek nie jest inspiracją, ale zobowiązaniem

- człowiek istnieje przez to jaki się nam pokazuje, chcąc szukać wnętrza możesz odnaleźć wnętrzności

- patrzeć w twarz a nie na twarz ; dostrzec dusze człowieka a nie jego fałszywy obraz

-

3

---