1. Diagnostyka pedagogiczna a diagnozowanie
Diagnostyka pedagogiczna - obejmuje zespół różnych czynników społecznych, kulturowych, edukacyjnych w celu lepszego badania; jest dyscypliną, którą wykorzystuje się, aby stwierdzić w jakich warunkach żyje dziecko, jaki wpływ mają one na jego rozwój; dziedzina wiedzy zajmująca się teorią i praktyką diagnozowania; związana jest z działalnością wychowawczą, jej uwarunkowaniami środowiskowymi oraz rezultatami.
Diagnozowanie - dotyczy stanu czy poziomu rozwoju poszczególnych umiejętności i funkcji; obejmuje potrzeby, możliwości, potencjał dziecka i ewentualne odchylenia od normy w zakresie predyspozycji i kompetencji, które powinno dziecko rozwijać w danym etapie rozwoju. Diagnoza ma służyć opisaniu aktualnego poziomu rozwoju i zweryfikować, czy występują jakieś niepowodzenia lub zaburzenia.
2. Rozumienie diagnozy
Diagnozę można ujmować w dwóch aspektach:
a) szerokim - diagnozowanie obejmujące całość postępowania badawczego, tj. rozpoznanie, program terapii i prognozę
b) wąskim - diagnoza obejmująca samo rozpoznanie zaburzenia
Diagnoza - poznawanie dziecka przejawiającego zaburzenie bariery w prawidłowym rozwoju i wyjaśnianie jego zachowania w różnych sytuacjach życiowych; dotyczy zdiagnozowania i określenia zakresu i rodzaju odchyleń u dziecka, wykorzystuje elementy diagnostyki.
Ważne jest historyczne spojrzenie na dziecko i proces jego rozwoju, całościowe ujmowanie potrzeb dziecka
3. Kryteria związane z diagnozą
4. Przyczyny zaburzeń u dziecka i ich charakter
a) biologiczne - czynniki biologiczne, powodujące uszkodzenie struktury i zaburzenia funkcji centralnego układ nerwowego, związane z kondycją organizmu; funkcjonowanie układu nerwowego, mózgu i poszczególnych organów przekłada się na rozwój intelektualny i fizyczny
b) społeczne - niekorzystne oddziaływanie środowiska społeczno-wychowawczego; nie prowadzą do uszkodzenia układu nerwowego
albo:
endogenne - wewnętrzne, związane z kondycją układu nerwowego, pracą mózgu, analizatorem słuchu
egzogenne - zewnętrzne, środowiskowe, związane najczęściej z brakiem realizacji potrzeb, sytuacją traumatyczną (izolacja)
sprzężone - nie ma diagnozy i działań terapeutycznych, brak zaangażowania rodziców
5. Rola rozwoju ruchowego w osiąganiu dojrzałości dziecka
6. Zakres i rodzaje działań terapeutycznych
- psychoterapia - dotyczy konkretnego człowieka, kształtowanie osobowości, własnej wartości
- socjoterapia - w relacjach grupowych i międzyosobniczych, leczenie kontaktów społecznych
- reedukacja - problemy w nauce, niwelowanie trudności szkolnych
- kompensacja - kompensowanie braków, usuwanie deficytów, popełnianych błędów
- korekcja - korekcja zachowania, popełnianych błędów w procesie uczenia, np. korekcja agresji
7. Formy i techniki związane ze stosowaniem terapii pedagogicznej (nie jestem pewna czy o to chodziło)
Terapia pedagogiczna (oddziaływanie terapeutyczno-wychowawcze)
wsparcie ze strony osób, które znają prawidłowości rozwojowe
system działań podejmowanych wobec
- osób chorych,
- osób o zaburzonym rozwoju,
- poszukujących rozwiązań sytuacji trudnych,
- osób funkcjonujących w obszarze psychopatologii społecznej (dotkniętych nałogami, wykluczeniem itp. )
dotyczy sytuacji ciągłych oraz czasowych
8. Specyfika sytuacji terapeutyczno-wychowawczych, ich wymiary
Każda sytuacja terapeutyczno -wychowawcza, stworzona na potrzeby pracy z dzieckiem, powinna zawierać taki układ elementów, w których zadanie dostosowane jest do możliwości podmiotu, a wymagania - w zależności od potrzeb - obniżane lub podwyższane. Każde spotkanie z dzieckiem powinno być nastawione na pozytywne emocje, na sukces, wzmocnienia.
Wymiary sytuacji terapeutyczno-wychowawczej:
1) wychowawca - musi mieć warsztat terapeutyczny, dodatkowe kwalifikacje, przyjazny, elastyczny stosunek do ucznia, empatia
2) wychowanek - może przejawiać różnorodne zaburzenia w regulowaniu kontaktów z otoczeniem; wymaga bardzo indywidualnego oddziaływania opartego na dokładnej diagnozie poprzedzającej terapię, modyfikowanej w trakcie jej trwania;
3) grupa - w terapii to zespół osób wymagających pomocy; powinna być nieliczna, ze względu na potrzebę zindywidualizowania, aby móc nawiązać głębsze interakcje z dzieckiem
4) zadania - starannie dobrane w zależności od diagnozy; odpowiadają potrzebom dziecka, zgodne z zasadą najbliższego rozwoju oraz stosowaniem wzmocnień
5) atmosfera terapeutyczna - eliminacja pośpiechu, rywalizacji, napięcia; znaczenie komunikacji pozawerbalnej
9. Prowokacja sytuacyjna a trening - rozróżnienie pojęć
Prowokacja sytuacyjna - sytuacja celowo zorganizowana; stworzenie odpowiednich warunków do uruchomienia takich wzmocnień, na które dziecko chętnie zareaguje, będą wywoływać pozytywne emocje;
Trening - procedura oddziaływania na uczenie się dziecka, polegające na wielokrotnym pobudzaniu, powtarzaniu i wzmacnianiu oczekiwanych reakcji w ramach celowo organizowanej sytuacji bodźcowej. Nie może być rozumiany tylko i wyłącznie instrumentalnie; to także forma uczenia się pozwalająca na zastosowanie różnych zadań, które są przyjemne emocjonalnie, różnorodne pod względem stopnia trudności i charakteru czynności psychicznych.