WEiP	Imię i nazwisko: Piechowska Karolina Rogowska Karolina Słomiany Magdalena Tarnowska Justyna		Rok: II	Zespół: 3C		Ćwiczenie Nr 7
Temat: Dyfrakcyjne metody badania struktury ciał stałych
Data wykonania: 30.10.2012		Data oddania: 13.11.2012	Zwrot do poprawy:		Data oddania:

1. Wstęp teoretyczny

Dyfrakcja jest to ugięcie fali, polega na zmianie kierunku rozchodzenia się fali na krawędziach przeszkód oraz w ich pobliżu. Zjawisko jest obserwowane dla przeszkód o rozmiarach porównywalnych z długością fali.

Rentgenowska analiza strukturalna jest wykorzystaniem zjawiska dyfrakcji promieniowania rentgenowskiego na płaszczyznach sieciowych kryształu.

Siatka dyfrakcyjna jest to przyrząd do przeprowadzania analizy widmowej światła. Jest to układ równych, równoległych i jednakowo rozmieszczonych szczelin. Układ oświetlany jest promieniowaniem elektromagnetycznym. Prowadzi to do zjawiska dyfrakcji i interferencji.

Warunek dyfrakcji

1. Gdy siatkę transmisyjną oświetlamy pod kątem prostym

nλ=dsinØÞ_n

d stała siatki dyfrakcyjnej (wyraża rozstaw szczelin siatki, odległość między środkami kolejnych szczelin)

n całkowita wielokrotność długości fali

λ długość fali

b) ogólny warunek dla siatki odbiciowej

nλ=d(sinα±sinØÞ_n)

Prawo Bragga

Określa kąt, pod jakim musi padać fala, aby następiła interferencja konstruktywna.

nλ=d_hklsinɸ

Warunek Bragga zakłada odbicie od płaszczyzn na których układają się kryształy atomu.

Identyfikacja płaszczyzn o wskaźnikach Millera hkl, odległych o d_khl wymaga znajomości układu krystalograficznego dla danego kryształu.

Wzór Bragga to podstawowe równanie stosowane w rentgenografii strukturalnej. Umożliwia ustalenie struktury analizowanych substancji na podstawie analizy ich obrazów dyfrakcyjnych.

---