1. Co to jest analiza pozioma bilansu
Analiza pozioma bilansu - ma za zadanie zbadanie i określenie związków między składnikami majątku i źródłami finansowania tych składników. Analiza pozioma bilansu sprawdza się do badania następujących zagadnień:
1.oceny wyposażenia jednostki gospodarczej w fundusze własne, ocena ta powinna umożliwić ustalenie stopnia pokrycia majątku trwałego funduszem własnym. Ma tu zastosowanie pierwsza reguła bilansowa, która mówi o pokryciu funduszem własnym majątku trwałego. Wzrost tego wskaźnika potwierdza zwiększenie samodzielności finansowej firmy, zwiększa się udział majątku, który jest pokryty jej własnymi funduszami.
2.oceny pokrycia kredytami bankowymi tej części majątku, która nie została pokryta funduszami własnymi.
3.oceny zdolności płatniczej jednostki gospodarczej, polega na porównaniu stanu zobowiązań, które w najbliższym czasie muszą być spłacone ze stanem środków pieniężnych i należności. Tego rodzaju porównanie określa się mianem bilansu płatniczego.
2. Dźwignia finansowa
Dźwignia finansowa bada wpływ zmiany struktury finansowej - wzrostu udziału długów w finansowaniu działalności firmy - na zmianę stopy zwrotu z kapitałów własnych. Zatem ocenia ona wpływ zadłużenia na wartość przedsiębiorstwa oraz na ryzyko finansowe jego funkcjonowania. Przez dźwignię finansową rozumie się wpływ kosztów odsetek od kredytów i pożyczek oraz zysku operacyjnego na efektywność wykorzystania kapitałów. Mówi się często, że punktem zaczepienia dźwigni finansowej jest wartość kosztów finansowych z tytułu odsetek od kredytów i pożyczek.
Aby wystąpił pozytywny efekt dźwigni finansowej wartość zysku operacyjnego możliwego do osiągnięcia przez przedsiębiorstwo powinna być większa od iloczynu stopy oprocentowania długów (kredytów i pożyczek) i wartości ogółem zainwestowanego kapitału.
Wskaźnikiem, który charakteryzuje dźwignię finansową jest tzw. stopień dźwigni finansowej (DFL). Miernik ten jest wykorzystywany do oceny stopnia ryzyka finansowego (ryzyka struktury kapitału, ryzyka zadłużenia).
Znajomość istoty zjawiska dźwigni finansowej umożliwia także szybkie przeprowadzenie analiz symulacyjnych wpływu zmiany:
1.struktury finansowania na stopę zwrotu z kapitałów własnych, a więc także na wartość przedsiębiorstwa z perspektywy właścicieli,
2.stopy zwrotu z kapitałów własnych lub zysku netto na jedną akcję na skutek zmiany zysku operacyjnego.
Efekt dźwigni finansowej przedsiębiorstwa - polega na tym, że przedsiębiorstwo poprzez zwiększenie kapitałów obcych w finansowaniu swojego przedsiębiorstwa zwiększa zyskowność kapitału własnego. Ma to miejsce wtedy gdy zachowany jest warunek, że koszt kapitału < stopy zysku w przedsiębiorstwie
3. Wymienić sprawozdania sprawozdawczości finansowej
Najważniejszym sprawozdaniem jednostki gospodarczej jest obligatoryjne roczne sprawozdanie finansowe, czyli roczny raport finansowy, który powinien zawierać czytelny przegląd rozwoju działalności jednostki i jej sytuacji oraz wskazywać na ważne wydarzenia, które wystąpiły od zakończenia roku obrachunkowego. Powinien też wskazywać prawdopodobny przyszły rozwój jednostki oraz działalność w dziedzinie badań i rozwoju. Sprawozdania finansowe dostarczają wielu informacji dla ich odbiorców. Dlatego, też muszą one spełniać pewne standardy jakościowe, aby informacje w nich zawarte nie budziły zastrzeżeń. Pełne sprawozdanie finansowe obejmuje:
1.informację dodatkową, obejmującą wprowadzenie do sprawozdania finansowego oraz dodatkowe informacje i objaśnienia,
3.bilans,
Do rocznego sprawozdania finansowego dołącza się sprawozdanie z działalności jednostki, jeżeli obowiązek jego sporządzania wynika z ustawy lub odrębnych przepisów
Sprawozdania do GUS, sprawozdania spółek giełdowych
4. Wskaźniki rentowności
I. Wskaźniki rentowności sprzedaży - mierzą relację osiągniętych wyników finansowych do wielkości sprzedaży; podstawowy z nich to zyskowność netto sprzedaży:
1. Zyskowność netto sprzedaży =( zysk netto / przychody ze sprzedaży ) x 100%
2. Zyskowność brutto sprzedaży = (zysk brutto / przychody ze sprzedaży) x 100%
3. Zyskowność sprzedaży = (zysk ze sprzedaży / przychody ze sprzedaży) x 100%
4. Wskaźnik marzy brutto na sprzedaży = (zysk brutto ze sprzedaży / przychody ze sprzedaży) x 100%
II. Wskaźniki rentowności majątku - mówią o wielkości zysku przypadającego na zaangażowany w działalność gospodarczą majątek, inaczej mówiąc informują nas o zdolności posiadanych aktywów do generowania zysku.
1. Wskaźnik rentowności aktywów mówi o wielkości zysku netto przypadającego na każdą złotówkę zaangażowaną w aktywa (majątek) firmy.
1. ROA = (zysk netto / aktywa ogółem) x 100%
2. Wskaźnik siły zarobkowej aktywów obliczamy podobnie do ROA, z tym że zamiast zysku netto przyjmujemy zysk operacyjny przed odsetkami i opodatkowaniem zwany też EBIT .
2. ROI = (zysk operacyjny / aktywa ogółem) x 100%
III. Wskaźniki rentowności kapitałów własnych - wskaźnik ten opisuje relację pomiędzy wypracowanym zyskiem netto a wielkością zaangażowanych kapitałów własnych, co można zapisać jako:
ROE = (zysk netto / kapitał własny ogółem) x 100%
5. Analiza Płynności w ujęciu statystycznym
Płynność finansową rozpatruje się:
- w ujęciu statycznym - tzn. w odniesieniu do konkretnego momentu, np. do dnia bilansowego, wykorzystując podstawowe sprawozdania finansowe: bilans i rachunek zysków i strat oraz tradycyjne wskaźniki płynności finansowej;
6. O czym informuje nas wskaźnik długości cyklu i obrotowości
Wskaźniki obrotowości mogą mierzyć ilość obrotów dokonywanych średnim stanem danego rodzaju aktywów (zapasów, należności, środków pieniężnych) w danym okresie (najczęściej w roku), mogą też być wyrażane w dniach obrotu, Ponieważ aktywa obrotowe charakteryzują się dużą zmiennością, obliczając wartość wskaźników obrotowości, ważne jest, aby przyjmować do obliczeń średnie stany - np. przeciętną dla całego roku wartość zapasów, a nie stan z końca roku, który często znacznie różni się od wartości średniorocznych.
Wskaźnik długości cyklu należności - za pomocą tego wskaźnika można określić długość okresu ( w dniach) ściągania należności. Zbyt wysoki poziom tego wskaźnika może świadczyć o nieskutecznym ściąganiu należności ( co może prowadzić do bankructwa)
7. Koszty w układzie kalkulacyjnym
Układ kalkulacyjny kosztów, układ strukturalny kosztów działalności przedsiębiorstwa, wykorzystywany przede wszystkim do celów prognostyczno-planistycznych. Układ kalkulacyjny kosztów wyróżnia dwie podstawowe ich kategorie: koszty bezpośrednie (wykazujące bezpośredni związek z wytwarzaniem konkretnego wyrobu lub świadczeniem określonej usługi) oraz koszty pośrednie (związane z szerszym zakresem działalności przedsiębiorstwa, np. koszty zarządu).
Służy do obliczenia kosztu jednostkowego wyrobu gotowego.
8. Warunków stosowania narzędzi informatycznych w rachunkowości
Nowelizacja Ustawy o Rachunkowości z dn. 9 lutego 2000 r. określiła zasady wykorzystania komputerów do ewidencji i przetwarzania danych księgowych.
następujące warunki jakie trzeba spełnić wg w/w ustawy:
-uzyskają one trwale czytelną postać zgodnie z treścią odpowiednich dowodów księgowych,
-możliwe jest stwierdzenie źródła ich pochodzenia oraz ustalenie osoby odpowiedzialnej za ich wprowadzanie,
-stosowana procedura zapewnia sprawdzenie poprawności przetworzenia odnośnych danych oraz kompletności i identyczności zapisów,
-dane źródłowe w miejscu ich powstawania są odpowiednio chronione, w sposób zapewniający ich niezmienność, przez okres wymagany do przechowywania danego rodzaju dowodów księgowych”.
Inny Artykuł nakazuje, aby dowód księgowy zawierał:
„1) określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2) określanie stron (nazwy, adresy) dokonującego operacji gospodarczej,
3) opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4) datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5) podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6) stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazanie”.
9. Złota zasada bankowa
Złota zasada bilansowa - zasada polegająca na tym, że całość posiadanych przez przedsiębiorstwo aktywów stałych jest finansowana przy pomocy kapitałów własnych.
Zgodnie z tą zasadą trwałe składniki aktywów powinny być finansowane kapitałem własnym, gdyż ta część majątku jest długoterminowo związana z przedsiębiorstwem, więc charakteryzuje się niskim tempem zamiany na gotówkę, dlatego powinna być sfinansowana bardziej stabilnymi kapitałami, oddanymi do dyspozycji przedsiębiorstwa na długi okres.
Powyższa reguła powinna być stosowana przez przedsiębiorstwo stosujące konserwatywną, bezpieczną politykę finansową.