Ruchy kamery:

1. jazdy - ruch postępowy kamery, kamera jest umieszczona na wózku i towarzyszy filmowanemu obiektowi (najczęściej człowiekowi). To najczęściej jazda równoległa

• jazda po krzywiźnie

• jazda po torze panoramowanym

Służy ona temu, aby pokazać coś w ruchu

travelling - długa jazda, ujęcie jest wydłużone, przykuwa uwagą widza (Trzy kolory. Niebieski - Krzysztof Kieślowski)

Odmianą jazdy jest jazda po osi pionowej filmu (biegnie w głąb ekranu):

• najazdy (przybliżenia do obiektu)

• odjazdy (oddalenie kamery od obiektu)

To przesunięcie kamery - najazdy i odjazdy nie muszą być pełne. Każda zmiana ustawienia kamery w przestrzeni jest najazdem lub odjazdem.

2. panoramy - ruch obrotowy kamery. gdy kamera jest na statywie i porusza się wokół własnej osi

• pozioma

• pionowa (z góry do dołu, z dołu do góry) - najczęściej używana dla dodania dramatyczności ujęcia lub ukazania wrażeń)

Wnoszą one dodatkowe zabarwienia znaczeniowe.

Panoramy neutralne - opisują przestrzeń, służy prezentacji przestrzeni. Panoramę liczy się ją w stopniach. Za pełną panoramę uznaje się 180° - pokazuje pole naszego widzenia. Panorama wskazuje na ciągły charakter przestrzeni. Wskazuje, że nie jest ona wykreowana sztucznie na potrzeby filmu.

Odmianą panoramy jest szwenk (odskok) - krótka, szybka panorama robiona kamerą „z ręki” (bez statywu). Często ukazywane jest w ten sposób coś co np. dzieje się na ulicy. Wyłapywanie pojedynczych osób z tłumu. Wyraźnie widzimy to, co jest na początku i na końcu, środek widzimy w postaci rozmazanych plam. Pełni często funkcje humorystyczne - aby ukazać tłum.

Plan - odległość kamery od filmowanego obiektu, która wyraża się zmienną wielkością tego obiektu na ekranie. Miarą wielkości planu jest sylwetka ludzka:

Plany rozpraszające:

1. plan daleki (totalny) - kamera jest tak oddalona od filmowanego obiektu, że jest on dostrzegalny jako niewielki punk lub w ogóle niewidoczny. Konsekwencją tego jest duży zakres pola widzenia (np. western, since fiction)

2. plan ogólny - człowiek występuje na tle scenerii jako niewielka sylwetka, ważne miejsce ma przestrzeń. Człowiek wpisany jest tutaj w przestrzeń (zwykle więcej niż jedna postać - np. ludzie tańczący na Sali balowej, wnętrze sejmu). Może służyć do ukazaniu przestrzeni lub relacji między ludźmi.

3. plan pełny - postać człowieka jest pokazana od stóp do głów. Stopy są przy dolnej ramie kamery, a głowa przy górnej

4. plan amerykański - widzimy człowieka od kolan w górę

5. plan średni - widzimy człowieka od pasa w górę. Jest to plan najbardziej neutralny. Służy do ukazywania akcji do przodu. Wielkość postaci jest tutaj najbardziej zbliżona do autentycznej wielkości. W przypadku planów neutralnych najważniejsze jest „dzianie się”.

Plany skupiające:

6. półzbliżenie - widzimy popiersie człowieka

7. zbliżenie - widzimy twarz człowieka lub fragment. Wielki plan → zbliżenie

8. detal - duże zbliżenie, fragment ciała człowieka, albo niewielki przedmiot w dużym powiększeniu

Przestrzeń w tych planach zanika

Punkty widzenia kamery

1. neutralny - uznaje się za niego taki punk, do którego widz ma najdogodniejszy wgląd widzenia sytuacji. Najczęściej na wprost na wysokości widzenia dorosłego człowieka.

2. nacechowane punkty widzenia:

• perspektywa ptasia - kamera skierowana ukośnie w dół. Linia horyzontu znajduje się u góry kadru lub została po za górną ramką kadru. Służy pomniejszeniu postaci.

• perspektywa żabia - pionowo w górę. Linia horyzontu znajduje się u dołu kadru lub została po za dolną ramką kadru. Służy hierarchizacji postaci.

- 1 -

---