I tw. Tissota W każdym odwzorow., nie będącym odwzorow. równokątnym, istnieje na oryginale dokładnie jedna siatka ortogonalnych linii parametrycznych, której obrazem jest także siatka ortogonalna. Kierunki tej siatki nazywamy kierunkami głównymi. Nie są one określone gdy odwzorowanie jest równokątne. Gdy obrazy południków i równoleż. przecinają się pod kątem prostym (q=90o) wówczas kierunki główne pokrywają się z nimi. tg2Ag=(2mBmLcosq')/(mB2-mL2); Po przekształceniach tg2A'g=(mL2sin2q')/(mB2+mL2cos2q')
II tw Tissota „Obrazem graficznym skal długości we wszystkich kierunkach wyprowadzonych z danego punktu jest elipsa o półosiach równych skalom długości w kierunkach głównych”. Wskaźnica Tissota ma postać (x'2/a2)+(y'2/b2)=1 Określenie skali długości jako funkcji kąta B opisuje wzór m2=a2cos2B+b2sin2B Do równania elipsy podstawiamy wartości współ. x'=ds.'*cosB' i y'=ds.'*sinB' Uwzględniając ds.'/ds=m to otrzymujemy 1/m2=(cos2B'/a2)+(sin2B'/b2) Skale a,b otrzymujemy z zależności a+b=Ö(mB2+2mBmL sinq'+mL2); a-b=Ö(mB2-2mBmLsinq'+mL2)
ODWZ GAUSSA-KRUGERA jest to odwzor. walcowym poprzecznym równokąt. pow. elips. Obrotowej na płaszcz. Charakteryzuje się występow. niewielkich zniekształceń w wybranym, wąskim pasie połudn. Pow elipsoidy obrotowej należy podzielić na wąskie pasy połudne i każdy z nich odwzorować oddzielnie na płaszcz. Szerokość pasa południkowego (DL) zależy od przyjętych dopuszczalnych zniekształceń dł lub zniekształceń pól. Odwz G-K spełnia następujące 3 warunki: jest odwz równokątnym, obrazem połudn środkowego danego pasa jest odcinek linii prostej, a obrazami pozostałych południków są linie krzywe symetrycznie rozłożone względem obrazu połudn środkowego, połudn środkowy pasa odwz się bez zniekształceń
UKLADY WSPÓŁRZ: 1942- wykorzystywane odwzorowanie G-K, sieć triangulacyjna elipsoida Krasowskiego, w pasach 3O cała Polska podzielona jest na 4 części: Lo=15O-5, 18O-6, 21O-7, 24O-8; mO=1; XO=0, YO=N*1000000+500000, X=x, Y=YO+y; pasy 6O, Lo= 15O-3, 2O-4; 1965- elipsoida Krasowskiego, sieć triangulacyjna; 4 ukł wsp prostokątnych w odwzorowaniu quasistereograficznym i jednego ukł w odwzorowaniu Gaussa-Krugera, mO=0.9998 GUGiK80- 1:100000, 1:500000, elipsoida Krasowskiego, stara triangulacja, odwzorowanie quasi-ster, obejmuje całą Polskę, mO=0,9997143. 1992- obowiązujący, GRS 80, odwzorowanie G-K, jeden pas południkowy LO=19O, mO=0,9993, X0=-5300000, Y0=+500000, X=X0+m0x, Y=Y0+m0y.2000- GRS80, B,L z nowej polskiej sieci podstawowej, dzieli Polskę na 4 pasy południkowe, m0=0,99923, X0=0, Y0=N+1000000+500, X=m0x, Y=Y0+m0y.
Metody przedstawień kartograficznych:
Metody jakościowe - prezentacja faktu wystąpienia zjawiska: Stosowane do przedst.. przestrzennego rozmieszczenia zjawiska:
1sygnaturowa - do ukazania poł. obiekt. i zjawisk za pomocą znaków p-ktowych lub liniowych zróżnicow. graficznie stosownie do jakościowych cech reprezentowanych obiektów i zjawisk Sygnatury: *geometrycz. *symbolice. *obrazkowe *literowe
2. zasięgów - wykazanie zasięgu (obszar wyst.) danego zjawiska: *zasięg plamowy *sygnaturowy *liniowy *opisowy 3. chorochromatyczna (powierzchniowych jednostek naturalnych) - wydzielenie i wyróżnienie graf. fragment. o odmiennym charakterze.
Metody ilościowe:
1. kartodiagramu - przedst. zjawiska za pomocą przypisanych im diagram. (odniesionych do p-któw, linii lub powierzchni) Kartodiag: *p-kowe *sumaryczne *struktural. *powierzchniowe *liniowe wektorowe *liniowe wstęgowe
2. kartogramów - ukazanie śr. (przeciętnej) charakteryst. ilościowej zjawiska w określ. polach odniesienia, z reguły wyraż. w ujęciu względnym i z zastosow. przedziałów klasowych (np. gęst. Zal.) 3. kropkowa - przestrz. rozmieszcz. za pomocą drobnych znaków o określonej wadze (tzn. reprezentujących peną liczbę obiektów) 4. dozymetryczna - kartogram o polach odnies. dobranych do podobnych wartości natężenia zjawiska 5. izolinii - połącz. p-tów o tym samym nasileniu zjawiska *izol. Natężenia *odl. (ekwidystanty) *izol. ruchu (izochrona, izobata) Reprodukcja kartograficzna- to dział kartografii obejmujący techniki przetwarzania i powielania map oraz innych materiałów w kartografii.
Generalizacja kartograficzna to uzasadniony dobór i uogólnienie elementów treści mapy zależnie od jej treści i przeznaczenia.
Rodzaje generalizacji:
a) ilościowa- redakcji ulega liczba sygnałów, następuje więc jedynie ubytek ilości liczby (zdarzeń) pokazanych na mapie.
B) jakościowa -polega na uogólnieniu pojęć, na zastępowaniu pojęć elementarnych pojęciami nadrzędnymi, bardziej syntetycznymi.
Mapa ogólnogeograficzna- mapa określonego obszaru powierzchni Ziemi z uwzględnieniem obiektów naturalnych i antropogenicznych przedstawionych z dokładnością i szczegółowością odpowiadającej skali mapy.
Mapa topograficzna toopracowanie kartograficzne o treści przedstawiającej elementy środowiska geograficznego powierzchni Ziemii i ich przestrzenne związki. 1)mapy topo wielkoskal: 1:5000 i 1:10000, 2)mapy topo średnioskal: 1:25000, 1:50000 i 1:100000, 3)mapy topo małoskal: od 1:200000 do 1:500000włącznie.
Treść map topograficznych: osnowa matematyczna, osiedla, obiekty przemysłowe, rolnicze i socjalno-kulturowe, (koleje, drogi, wody) i urządzenia z nimi związane, roślinność, uprawy, grunty, granice (państwa, jednostek administracyjnych, użytków, itd.), rzeźba terenu, opisy informacyjne związane z treścią mapy.
Przeznaczenie map: -wykonywanie pomiarów i obliczeń geodezyjno-kartograficznych, -sporządzanie planu zagospodarowania przestrzennego i ich realizacji, -rozwiązywanie problemów naukowo-badawczych, -jako materiał podkładowy do opracowywania map tematycznych.
Redagowanie mapy - proces opracowania treści mapy oraz jej formy graficznej i wydawniczej.
Redakcja merytoryczna - czynności związane z opracowaniem koncepcji treści mapy, sposobu jej wykonania.
Redakcja techniczna - zbiór czynności mających na celu przygotowanie materiału kartograficznego do reprodukcji lub wydawania drukiem w określonej kolorystyce i zamierzonym układzie.
Przebieg redakcji: a) prace przygotowawcze - ustalenie wzorów, sposobu wykonania mapy, b) dobór i analiza materiału źródłowego, c) wykonanie i korekta oryginału redakcyjnego (pierworysu) mapy, d) wykreślenie i korekta czystorysu. Redakcja map tematycznych IEtap - prace redakcyjno-przygotowawcze 1. Studium tematu mapy i materiałów źródłowych: - wstępne określenie skali i zakresu treści - określ. sposobu podziału i systemu oznaczenia arkuszy - ustal. zasad generalizacji treści - wybór met. przedstawienia treści - koncepcja opracow. graficz. - ustal. liczby kolorów - ustal. sposobu powielania 2. Wybór materiałów podstawowych i uzupełniających 3. Opracow. założeń redakcyjnych (-makieta), przygotow. materiałów podkładowego mapy, przetworzenie źródłowych materiał. kartograficz. IIEtap - opracowanie pierworysu redakcyjnego 1. Przeniesienie treści tematycznej na materiał podkładowy 2. Opracow.nazewnictwa (kalka nazw, wykaz nazw, makieta nazw) 3. Opis mapy (makieta opisu mapy) 4. Uzgodnienie styków (kalka uzgod-nienia styków) 5. Sprawdzenie (korekta) 6. Pierworys redakcyjny (koncepty kolorów) IIIEtap - sporządzenie czystorysów 1. Wykonanie kopii pierworysu 2. Sprawdzenie osnowy matematycznej 3. Wykreślenie, wyrytowanie, oklejenie treści mapy 4. Wykonanie napisów 5. Sprawdzenie i korekta 6. Czystorysy IVEtap -reprodukcja map.
Mapa tematyczna- mapa eksponująca wybrane elementy środowiska geograficznego i określone procesy lub zjawiska przyrodnicze i społeczno-gospodarcze. Skala 1:250- 1:500000. Mapa zasadnicza jako podkład do 1:5000, od podkładem jest mapa topograficzna; podział arkuszowy i godło wynikają z podkładu mapowego; przeznaczenie: cele gospodarcze, planowania przestrzennego, do rozwiązywania problemów naukowych, do celów administracji i zarządzania.
Klasyfikacja map tematycznych: 1) mapy społeczno- gospodarcze: -społeczne -gospodarcze. 2)mapy przyrodnicze: -fizjograficzne, -sozologiczne.
Mapy społeczno-gospodarcze ilustrują określone zagadnienia z zakresu zjawisk gospodarczych i struktury zagospodarowania terenu oraz zagadnienia i zjawiska społeczne.
Mapy gospodarcze- ilustrują jakościowe i ilościowe zagospodarowanie terenu.
Mapy społeczne- zawierają informacje ilustrujące określone zagadnienia z zakresu zjawisk i stosunków demograficznych i charakterystyki warunków socjalno-bytowych oraz ich powiązań ze strukturą zagospodarowania przestrzennego.
Mapy przyrodnicze- zawierają informacje ilustrujące zasoby naturalne, zjawiska fizjograficzne i wzajemne powiązania między poszczególnymi elementami środowiska przyrodniczego oraz skutki działalności ludzkiej w zakresie przeobrażeń tego środowiska na określonym obszarze.
Mapy fizjograficzne zawierają informacje z zakresu rzeźby terenu, budowy geologicznej, wód powierzchniowych i podziemnych, gleb, klimatu, szaty roślinnej, procesów zachodzących w środowisku przyrodniczym.
Mapy sozologiczne zawierają informacje ilustrujące jakościowo i ilościowo zróżnicowanie zaburzenia, zniszczenia, zanieczyszczenia i skażenia środowiska, dynamikę ujemnych zmian z uwzględnieniem znajomości tego środowiska oraz stan zasobów środowiska geograficznego i ochronę jego naturalnych wartości.
Mapy hydrograficzne przedstawiają chwilowy stan i warunki obiegu wody w okresie kartowania w powiązaniu ze środowiskiem geograficznym, przedstawia przepuszczalność gruntów, pierwszy poziom wód gruntowych oraz rozmieszczenie wód powierzchniowych i zjawisk hydrograficznych z uwzględnieniem gospodarki wodnej. Wspólne cechy map
hydro i sozo: -mapy przyrodnicze, -podstawowa skala 1:50000, -podkładem jest mapa topograficzna, -teraz opracowywane w układzie 92, -opracowywane w postaci numerycznej.