TEORIA PROGRAMOWANIA DYDAKTYCZNEGO

         Teoria strukturyzacji operatywnej - stanowi próbę formułowania odpowiedzi nie tyle na pytanie czego uczyć na określonym szczeblu pracy dydaktyczno - wychowawczej, ale jak to czynić w sposób optymalny.

         Zwolennicy przywiązują dużą wagę do starannej analizy treści, składających się na tę treść wiadomości oraz zachodzących między nimi związków.

         Metoda tzw. macierzy dydaktycznych i grafów: 
- macierz - jest konstrukcja teoretyczną, z której korzysta dydaktyka, w celu analizy treści kształcenia, struktury organizacyjnej szkolnictwa itp. To tablica z określoną liczba kolumn i wierszy, a elementami są zwykle zera i jedynki. Zero - wskazuje brak związku między treścią informacji , a jedynka wskazuje związek. 
- grafy - są to proste figury geometryczne, złożone z punktów (wierzchołków) i krawędzi. Punkty oznaczają poszczególne informacje, a krawędzie - związki zachodzące między informacjami.

         Najważniejsze zasady analizy i układu treści kształcenia: 
- Jasne i wyraźne określenie celów tekstu programowego. 
- Materiał będący przedmiotem programowani należy podzielić na powiązane ze sobą czynności i wyniki. 
- Wszystkie czynności typu „odpowiedź” powinny być obserwowalne tzn. dostępne obserwacji z zewnątrz. 
- Skojarzenia, które uczniowie tworzą w toku uczenia się, powinny być odwracalne. 
- Przy charakterystyce danego przedmiotu, zjawiska, procesu lub zdarzenia trzeba najpierw opisać klasę, której ów przedmiot jest składnikiem. 
- Materiał nauczania należy utrwalać w różnorodny sposób. 
- Trzeba posługiwać się dedukcyjnym lub indukcyjnym tokiem prezentacji materiału. 
- Z materiału nauczania, który uczniowie mają przestudiować, należy wydzielić zagadnienia najistotniejsze. 
- Każdy nowy termin, prawo, zasadę trzeba eksponować parokrotnie w różnych kontekstach , aby uczniowie mogli dobrze zrozumieć ich treść i trwale ją sobie przyswoić.

---