Zwielokrotnienia sygnałów optycznych w standardzie SONET uwzględniają metodykę włączania sygnałów przesyłanych z mniejszymi szybkościami (T1/E1, T3/E3) do transmisji synchronicznych SDH stosowanych w Europie. Korelacje między stykami optycznymi OC (Optical Carrier), stykami elektrycznymi STS-n (Synchronous Transport Signal) i hierarchią synchroniczną SDH zostały adaptowane do międzynarodowych standardów transportowych.
System synchroniczny SDH (Synchronous Digital Hierarchy), zastępujący stopniowo plezjochroniczne sieci transportowe PDH, umożliwia niemal nieograniczony wzrost przepływności (powyżej 10 Gb/s) w sieciach telekomunikacyjnych z zastosowaniem światłowodów.
Podstawową cechą SDH jest synchroniczność przekazu, oparta na małej ramce transmisyjnej o czasie trwania 125 us, która jest generowana współbieżnie z głównym zegarem systemu, tzw. pierwotnym zegarem odniesienia PRC (Primary Reference Clock).
Przyjęta struktura ramek i zastosowanie mechanizmu wskaźnika znajdującego się w nagłówkach kolejnych kontenerów (moduł transportowy) pozwalają na bezpośrednie wydzielenie lub łączenie w sygnał zbiorczy strumieni składowych na różnych poziomach zwielokrotnienia. Nie jest potrzebna w tym przypadku kosztowna demultipleksacja (lub multipleksacja) wszystkich pozostałych strumieni składowych do wydzielenia lub translacji pojedynczego strumienia danych
Poziomy zwielokrotnienia
W synchronicznej hierarchii cyfrowej SDH zdefiniowano pięć poziomów zwielokrotnienia.
Jako podstawową - na najniższym poziomie - przyjęto przepływność binarną na 155 Mb/s (dokładnie 155 520 kb/s) dla modułu transportowego STM-1.
Przepływności wyższych poziomów są wielokrotnościami poziomu podstawowego uzupełnionymi o nagłówki: STM-4 (622 Mb/s), STM-16 (2,5 Gb/s), STM-32 (5 Gb/s) i STM-64 (10 Gb/s) - wspólne dla USA, Japonii i Europy.
Zdefiniowano przejście z J1, E1 i T1 na STM-1.