Przedstaw literackie i historyczne walory "Kroniki polskiej" Galla Anonima.
Dzieło w języku łacińskim powstało na początku XII w. Nie znany autor ( Anonim ), przypuszczalnie mnich benedykt, cudzoziemiec zwący się wygnańcem i pielgrzymem do polski przybył zapewne z Węgier. Z rozmaitych danych, np. przemów do ksiąg, wnioskuje się o romańskim pochodzeniu kronikarza. Kronikę Anonima uważa się za pierwsze znaczące dzieło naszej literatury i historii narodowej. Powstałe wcześniej inne utwory np. Żywot świętych i Roczniki, nie dorównują jej ani rozmiarami, ani wielostronnością treści. Zamierzeniem kronikarza było głównie opis dziejów i chwały Bolesława Krzywoustego. Właśnie "ze względu na niego" jak stwierdza, dokonał także zwięzłej prezentacji jego przodków i ojczyzny. Dzieło złożone z 3 ksiąg zawiera opis dziejów polskich od czasów legendarnych do wydażeń z lat 1109-1113 czyli zwycięskich walk Krzywoustego w czasie najazdu niemieckiego. Znamienne, że w dziele Anonima niema ani jednej daty rocznej nie mniej może być ono uznane za kronikę w szerokiem tego słowu znaczeniu. Nazwa ta określa mianowicie w płynnym nazewnictwie średniowiecznym także wszelkie utwory o treści historycznej tj. historiografię. Poza tym autor - podkreślając iż pragnie przedstawić "niektóre godne pamięci czyny" - odwoływał się zatem do innego popularnego dziejopisarskiejo gatunku tj. do tzw. gesta ( dosł. czynów ), znanych już i spisywanych w starożytności np. dzieje - czyny Aleksandra Wielkiego. Były to opisy zadziwiających bohaterskich dokonań wybitnych postaci. Zwano je także niekiedy historią. Prezentowały one na ogół poprawne, choć zwykle bez dat - kolejności wydarzeń, ale główny nacisk był na ich położony nie na związki czasowe, ale przyczynowe związanie faktów, lecz na same fakty składające się na zbiór godnych pamięci ( z zwłaszcza naśladowania ) czynów, które odzwierciedlały niezwykłą osobowość, wolę i postępki bohatera lub bohaterów. Tym samym gesta ciążyła ku epickiej narracji.
Anonim był gruntownie wykształcony i zapewne nie była mu opca tradycja pisemnictwa historyczneho, zwłaszcza rzymskiego, którego teoretycy uważali, że " historia bezpośrednio graniczy z poezją ", czyli literaturą piękną, a w związku z tym dopuszcza także możliwości zmyślenia, fikcji więc np. wprowadzenia do historycznej relacji domniemanych prawdopodobnych relacji bohaterów. Ważne było, aby pisać w sposób zajmujący, budujący i zgodny z ówczesnymi przepisami estetycznymi. Dlatego też w "Kronice" zwracają uwagę jej literackie walory : staranna kompozycja narracja, stylistyka, urozmaicenia prozaicznego, epickiego tonu opowieści wierszowanymi wstawkami. Autor wyraźnie dba o piękno stylu i języka, posługuje się elegancką wówczas łaciną, prozą rytmiczną dzieląc zdania na równoległe człony. Z pracy Galla korzystali następni nasi dziejopisarze, zwłaszcza Mistrz Wincenty zwany Kadłubkiem i Jan Długosz, autor wielkopomnego dzieła "Historia Polonica". W czasach renesansu i późniejszych zainteresowanie "Kroniką" Galla anacznie osłabiło, wydaną ją(już) drukiem dopiero w XVIII w.