ŚMIERĆ I ŻYCIE PO ŚMIERCI WEDŁUG WIERZEŃ WIKIŃSKICH
Stosunek wikingów do śmierci i możliwości życia po śmierci nie jest dla nas do końca jasny, mimo że była ona nieodłączną towarzyszką wojowników i podróżników wikińskich. Wiele zabytków takich, jak kamienie runiczne, kurhany czy broń były bezpośrednio związane z oddawaniem czci, upamiętnianiem wielkich czynów, czy też właśnie ze śmiercią.
Nordyckie wyobrażenia życia po śmierci były dosyć skromne. Wojownikom którzy zginęli w bitwie dane było żyć w Valhalli. Umierającego w walce wojownika chwytały walkirie, piękne kobiety, które unosiły się nad polem bitwy. Poległych wojowników zabierały ze sobą właśnie do Valhalli, przed oblicze Odyna.
W Valhalli wiodą oni idealny żywot wojownika. Jedzą ogromne ilości mięsa zabijanego codziennie dzika, który jednak odradza się na następny dzień, tylko po to, by kolejny raz stać się posiłkiem. Wojownicy piją miód, który bez końca wypływa z wymion kozy. W przerwach owego posiłku stają do walki. Wstają rześcy następnego dnia i zaczynają wszystko od początku. Nie dość że budzą się bez ran, to w dodatku, pomimo wypicia znacznych ilości alkoholowych trunków, nie odczuwają żadnych skutków pijaństwa. Takie wyobrażenie Valhalli wydawało się wikingom niezmiernie kuszące i pociągające.
Wikingowie mieli także inne królestwo zmarłych. Niflheim, najniżej położony ze światów nordyckiego wszechświata, w którym rządy sprawowała Hel, królowa zmarłych i władczyni podziemnego świata (od niej pochodzi angielska nazwa biblijnego piekła - "hell"). Niflheim, niekiedy również nazywano Hel. Chociaż jest to przerażająca kraina nie odbywa tu się kar, jak w piekle chrześcijańskim. Nie jest jasne, jaki los zgotowany był mieszkańcom Niflheimu.
Według Havamal ("Słowa Wzniosłego"), nieśmiertelność można uzyskać dzięki sławie, którą z kolei można zdobyć poprzez wielkie i wzniosłe czyny. Prawdopodobnym więc jest, że nudne aspekty życia pozagrobowego mniej interesowały wikingów, jeśli zdobyli oni sławę za życia.
Warto również wspomnieć o obrzędzie pochówku, który był nieodłączną częścią kultury wikińskiej.
Najbardziej efektowne pochówki wikingów to pochówki łodziowe. Przyjmowały one różne formy: ciało chowano niekiedy na statku, czasem palono je na pokładzie albo otaczano kamieniami ułożonymi na kształt łodzi. Najwcześniejsze, datowane na VII i VIII wiek, pochówki łodziowe znaleziono w Vendel, Valsgarde i w Uppasli w Szwecji. Był to rodzaj królewskiego pochówku, który stał się charakterystycznym dla całego ówczesnego świata wikingów.
Pewien arabski podróżnik, Ibn Fadlan, był światkiem takiego pochówku w Wołdze w 922 roku:
Obudził się on rano i ujrzał łódź miejscowego władcy wyciągniętą na brzeg. Ciało zmarłego umieszczono w namiocie, poczym wypełniono łódź przeróżnymi dobrami: bronią, owocami, ziołami, chlebem, mięsem i cebulą. Psa, dwa konie i dwie krowy pokrojono na kawałki i ułożono na statku. Niewolnica dobrowolnie odbywała stosunki seksualne z każdym ze znaczniejszych wojowników władcy. Później weszła na pokład łodzi, gdzie została rytualnie uduszona i zasztyletowana przez starą kobietę zwaną Aniołem Śmierci, której pomagał mężczyzna, z którym wcześniej spała. Wówczas wszyscy podeszli z płonącymi pochodniami i podpalili łódź.
Opis ten jest niezwykle ciekawy, gdyż ukazuje nam jak wielką wagę przywiązywali wikingowie do śmierci i pochówku swoich wodzów. Obrzędy pogrzebowe poszczególnych grup wikingów różniły się bardzo między sobą, nie możemy więc odnosić tego opisu do całej ich kultury, lecz wygląda na to że możni często byli chowani ze służącymi lub małżonkami.
Podsumowując, bogowie wikińscy nie angażowali się w życie codzienne ludzi, lecz to nie stanowiło żadnego problemu. Człowiek stawał się szlachetniejszy, gdy potrafił sam zwalczać przeciwności losu i umierał z drwiną na ustach, z odwagą tym większą, że nie miał pewności co do nagrody w przyszłym życiu. Religia wikingów nie oferowała zbawienia. Przypuszcza się, że wiara w Valhallę i życie po śmierci dla największych wojowników pojawiła się w wierzeniach późno, pod wpływem chrześcijaństwa. Dla wikinga największą chlubą i czynnikiem zapewniającym nieśmiertelność w tym świecie było uzyskanie wiecznej chwały w wierszach i pieśniach.