PEDAGOGIKA RESOCJALIZACYJNA 2, psychologia, socjologia, filozofia, wychowanie


PEDAGOGIKA RESOCJALIZACYJNA

Podstawowe pojęcia pedagogiki resocjalizacyjnej:

Niedostosowanie społeczne - zmiany w zachowaniu się wyrażające się trudnościami w dostosowaniu do norm społecznych spowodowane czynnikami genetycznymi, organicznymi lub środowiskowymi.

Pedagogika kryminalna - zajmuje się resocjalizacją przestępców, a szczególnie nieletnich. Jest działem kryminologii i dlatego jej metody, środki i kierunek postępowania, jakkolwiek uwzględniają założenia i zasady resocjalizacji, zależne są od polityki kryminalnej i od polityki represyjnej sądów.

Pedagogika społeczna - dyscyplina pedagogiczna zajmująca się badaniem warunków środowiskowych, w jakich przebiegają procesy wychowawczo-opiekuńcze człowieka od jego urodzenia do końca życia. Ważnym zakresem zainteresowań p.s. są zagadnienia kompensacji wychowawczej i opiekuńczej, niezbędnej zwłaszcza w takich przypadkach losowych jak sieroctwo lub złe warunki wychowania w rodzinie.

Przedmiotem PEDAGOGIKI RESOCJALIZACYJNEJ jest każda jednostka niedostosowana społecznie i zagrożona w rozwoju społeczno-moralnym. Szczególnie jednak p.r. zajmuje się dziećmi i młodzieżą, która znalazła się w trudnych warunkach rozwojowych i która na skutek tego wymaga specjalnej pomocy wychowawczej i opiekuńczej w dostosowaniu się do wymagań społecznych i rozwiązywaniu trudności życiowych.

Społeczne niedostosowanie ma dwa ważne aspekty:

  1. SPOŁECZNY - stosunek jednostki społecznie niedostosowanej do norm społecznych jest zaburzony; zagraża on porządkowi społecznemu.

  2. INDYWIDUALNY - wewnętrzna, psychiczna sytuacja takiej jednostki jest trudna, także na skutek utrudnionych kontaktów ze środowiskiem.

Niedostosowanie społeczne ujmowane jest w następujących aspektach:

    1. Symptomów, manifestacji

    2. Układów postaw lub stanów osobowości i mechanizmów wewnętrznych prowadzących do ujawniania się symptomów nieprzystosowania.

    3. Czynników determinujących stany nieprzystosowania społecznego.

Nieprzystosowanie społeczne - pojmowane jako niedojrzałość stosunków interpersonalnych, przyjmuje trzy formy:

Pedagogika resocjalizacyjna wyodrębniła się z pedagogiki specjalnej jako interdyscyplinarna nauka, której przedmiotem jest wychowanie i kształcenie osób, przejawiających charakterystyczny syndrom postaw antyspołecznych, świadczących o ich wadliwym przystosowaniu społecznym. W sensie ścisłym ,przedmiotem p.r jest tzw. rzeczywistość wychowawcza czyli całokształt czynników składających się na strukturę i przebieg procesu wychowawczego. W pedagogice resocjalizacyjnej istnieją dwa komplementarne sposoby prezentacji rzeczywistości wychowawczej: prezentacja analityczna i syntetyczna

W prezentacji analitycznej rzeczywistość wychowawcza ukazana jest jako zbiór obiektów lub faktów wychowawczych . Obiektami wychowawczymi są :

W prezentacji syntetycznej rzeczywistość wychowawcza ujmowana jest jako system wzajemnie sprzężonych faktów i obiektów tworzących tzw. Układ wychowawczy określony co do swojej struktury i funkcji , jakie ma realizować .

Działalność układu wychowawczego resocjalizacji osób nie przystosowanych społecznie polegać ma m.in. na :

- wywoływaniu , optymalizowaniu i doskonaleniu funkcji wychowawczych.

- eliminowaniu dysfunkcji w procesie przystosowania społecznego jednostek pozostających w układzie

- eliminowaniu czynności zbędnych i nieskutecznych.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Pojęcie psychoterapii, psychologia, socjologia, filozofia, wychowanie
pRACA Z INDYWIDUALNYM pRZYPADKIEM, psychologia, socjologia, filozofia, wychowanie
Uczenie się 2, psychologia, socjologia, filozofia, wychowanie
Stres i jego przyczyny, psychologia, socjologia, filozofia, wychowanie
Rola nauczyciela w procesie kształcenia i wychowania, nauka, 500 prac - pedagogika, psychologia, soc

więcej podobnych podstron