Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o Prawie Morza z 10 grudnia 1982 r.
Artykuł 55
Specjalny status prawny wyłącznej strefy ekonomicznej
Wyłączna strefa ekonomiczna jest to obszar położony na zewnątrz morza terytorialnego i przylegający do tego morza, który podlega specjalnemu statusowi prawnemu ustalonemu w niniejszej Części, zgodnie z którym prawa i jurysdykcja Państwa nadbrzeżnego oraz prawa i wolności innych Państw regulowane są przez odpowiednie postanowienia niniejszej Konwencji.
Artykuł 56
Prawa, jurysdykcja i obowiązki Państwa nadbrzeżnego w wyłącznej strefie ekonomicznej
1. W wyłącznej strefie ekonomicznej Państwu nadbrzeżnemu przysługują:
a) suwerenne prawa w celu eksploatacji i eksploracji, ochrony i gospodarowania zasobami naturalnymi, zarówno żywymi jak i nieożywionymi dna morza i jego podziemia oraz pokrywających je wód, jak również odnośnie innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczej eksploracji i eksploatacji strefy, takich jak wykorzystanie w celach energetycznych wody, prądów i wiatrów;
b) jurysdykcja przewidziana w odpowiednich postanowieniach niniejszej Konwencji odnośnie:
i/ ustanawiania i użytkowania sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji;
ii/ badań naukowych morza;
iii/ ochrony i zachowania środowiska morskiego;
c) inne prawa i obowiązki przewidziane w niniejszej Konwencji.
2. Korzystając ze swych praw i wykonując swe obowiązki w wyłącznej strefie ekonomicznej na podstawie niniejszej Konwencji, Państwo nadbrzeżne powinno uwzględniać w sposób należyty prawa i obowiązki innych Państw i powinno postępować w sposób zgodny z postanowieniami niniejszej Konwencji.
3. Prawa ustanowione w niniejszym artykule odnośnie dna morza i jego podziemia powinny być wykonywane zgodnie z Częścią VI.
Artykuł 58
Prawa i obowiązki innych Państw w wyłącznej strefie ekonomicznej
1. Z zastrzeżeniem odpowiednich postanowień niniejszej Konwencji wszystkie Państwa, zarówno nadbrzeżne jak i śródlądowe, korzystają w wyłącznej strefie ekonomicznej z wymienionych w artykule 87 wolności żeglugi i przelotu, układania podmorskich kabli i rurociągów oraz innych zgodnych z prawem międzynarodowym sposobów korzystania z morza wiążących się z tymi wolnościami w zakresie używania statków morskich i powietrznych oraz podmorskich kabli i rurociągów, zgodnych z innymi postanowieniami niniejszej Konwencji.
2. Artykuły od 88 do 115 oraz inne odnośne zasady prawa międzynarodowego mają zastosowanie do wyłącznej strefy ekonomicznej o tyle, o ile nie są sprzeczne z niniejszą Częścią.
3. Korzystając ze swych praw i wykonując swe obowiązki w wyłącznej strefie ekonomicznej na podstawie niniejszej Konwencji, Państwa powinny w należyty sposób uwzględniać prawa i obowiązki Państwa nadbrzeżnego oraz przestrzegać ustaw i przepisów wydanych przez Państwo nadbrzeżne, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji i innymi zasadami prawa międzynarodowego o tyłe, o ile nie są sprzeczne z niniejszą Częścią.
Artykuł 73
Zapewnienie przestrzegania ustaw i przepisów Państwa nadbrzeżnego
1. Wykonując swe suwerenne prawa do eksploracji, eksploatacji,ochrony i gospodarowania zasobami żywymi w wyłącznej strefie ekonomicznej, Państwo nadbrzeżne może podejmować takie środki łącznie z zatrzymaniem, inspekcją, zajęciem i sądowym postępowaniem, jakie okażą się konieczne dla zapewnienia przestrzegania ustaw i przepisów wydanych zgodnie z niniejszą Konwencją.
2. Zajęte statki i aresztowane załogi powinny być niezwłocznie zwolnione po złożeniu rozsądnej kaucji lub innego zabezpieczenia.
3. Sankcje karne Państwa nadbrzeżnego za naruszenie ustaw i przepisów dotyczących rybołówstwa w wyłącznej strefie ekonomicznej, nie mogą przewidywać, w braku odmiennego porozumienia między zainteresowanymi państwami, pozbawienia wolności ani innej postaci kary kary cielesnej.
4. W wypadku zajęcia lub zatrzymania obcych statków, Państwo nadbrzeżne powinno niezwłocznie zawiadomić odpowiednimi kanałami państwo bandery o podjętyeh krokach i karach następnie wymierzonych.
Artykuł 74
Delimitacja wyłącznej strefy ekonomicznej pomiędzy Państwami, których wybrzeża sąsiadują ze sobą, lub są położone naprzeciwko siebie
1. Delimitacja wyłącznej strefy ekonomicznej pomiędzy Państwami, których wybrzeża sąsiadują ze sobą lub są położone naprzeciwko siebie, powinna nastąpić w drodze porozumienia na podstawie prawa międzynarodowego w rozumieniu artykułu 38 Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, w celu osiągnięcia sprawiedliwego rozwiązania.
2. Jeżeli nie uda się w rozsądnym czasie osiągnąć żadnego porozumienia, zainteresowane Państwa powinny skorzystać z procedur przewidzianych w Części XV.
3. Do czasu zawarcia porozumienia wymienionego w ustępie 1, zainteresowane Państwa powinny podejmować wszelkie starania w duchu zrozumienia i współpracy, aby doprowadzić do zawarcia tymczasowych układów o charakterze praktycznym oraz w czasie tego okresu przejściowego nie powinny czynić niczego, co by przesądzało lub utrudniało możliwość osiągnięcia ostatecznego porozumienia. Układy takie nie powinny przesądzać ostatecznej delimitacji.
4. Jeżeli pomiędzy zainteresowanymi Państwami obowiązuje porozumienie, zagadnienia dotyczące delimitacji wyłącznej strefy ekonomicznej powinny być rozstrzygane zgodnie z postanowieniami takiego porozumienia.
Część VII
rozdział I
Postanowienia ogólne
Artykuł 86
Stosowanie postanowień niniejszej Części
Postanowienia niniejszej Części stosuje się do wszystkich części mórz nie należących do wyłącznej strefy ekonomicznej, morza terytorialnego, do wód wewnętrznych Państwa ani do wód archipelagowych Państwa archipelagowego. Niniejszy artykuł nie ogranicza wolności, z jakich korzystają wszystkie Państwa w wyłącznej strefie ekonomicznej zgodnie z artykułem 58.
Artykuł 87
Wolność morza otwartego
1. Morze otwarte jest otwarte dla wszystkich Państw, zarówno nadbrzeżnych jak i śródlądowych. Z wolności morza otwartego należy korzystać na warunkach określonych w niniejszej Konwencji i w innych normach prawa międzynarodowego. Obejmuje ona zarówno dla Państw nadbrzeżnych jak i śródlądowych między innymi:
a) wolność żeglugi;
b) wolność przelotu;
c) wolność układania podmorskich kabli i rurociągów z zastrzeżeniem postanowień Części VI;
d) wolność budowania sztucznych wysp oraz innych instalacji dozwolonych przez prawo międzynarodowe z zastrzeżeniem postanowień Części V1;
e) wolność rybołówstwa z zastrzeżeniem warunków ustanowionych
niżej w rozdziale 2;
f) wolność badań naukowych z zastrzeżeniem postanowień Części VI i XIII.
2. Z wolności tych wszystkie Państwa powinny korzystać w sposób
należycie uwzględniający interesy innych Państw korzystających z wolności morza otwartego, jak również w sposób należycie uwzględniający prawa wynikąjące z niniejszej Konwencji, dotyczące działalności w Obszarze.
Artykuł 88
Zastrzeżenie morza otwartego do celów pokojowych
Morze otwarte jest zastrzeżone do celów pokojowych.
Artykuł 89
Nieważność roszczeń do suwerenności nad morzem otwartym
Żadne Państwo nie może skutecznie zgłaszać roszczeń do poddania
swej suwerenności jakiejkolwiek części morza otwartego.
Artykuł 90
Prawo do żeglugi
Każde Państwo, zarówno nadbrzeżne jak i śródlądowe, ma prawo uprawiać żeglugę na morzu otwartym na statkach podnoszących jego banderę.
Artykuł 91
Przynależność państwowa statków
l. Każde Państwo określa warunki przyznawania statkom swojej przynależności państwowej, rejestrowania statków na swym terytorium oraz prawa podnoszenia swojej bandery. Statki posiadają przynależność tego Państwa, którego banderę mają prawo podnosić. Musi istnieć rzeczywista więź pomiędzy Państwem a statkiem.
2. Każde Państwo wydaje statkom, którym przyznało prawo podnoszenia swej bandery dokumenty stwierdzające to prawo.
Artykuł 92
Status statków
1. Statki powinny pływać tylko pod banderą jednego Państwa i poza wyjątkami wyraźnie przewidzianymi przez umowy międzynarodowe lub niniejszą Konwencję, podlegać na morzu otwartym wyłącznie jego jurysdykcji. Statek nie może zmieniać swej bandery w czasie podróży lub podczas postoju w porcie zawinięcia, poza wypadkiem rzeczywistej zmiany właściciela lub zmiany rejestracji.
2. Statek, który pływa pod banderami dwu lub więcej Państw, używając ich w zależności od tego, jak mu to jest wygodne, nie może powoływać się na przynależność do żadnego z nich wobec jakiegokolwiek innego Państwa i może być traktowany na równi ze statkiem nie posiadającym żadnej przynależności państwowej.
Artykuł 93
Statki podnoszące banderę Narodów Zjednoczonych, jej agencji wyspecjalizowanych i Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej
Postanowienia artykułów poprzedzających nie naruszają praw statków pozostających w oficjalnej służbie Narodów Zjednoczonych, jej wyspecjalizowanych agencji lub Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, podnoszących banderę tych organizacji.
Artykuł 94
Obowiązki Państwa bandery
1. Każde Państwo powinno efektywnie wykonywać swą jurysdykcję i kontrolę nad statkami podnoszącymi jego banderę w dziedzinie administracyjnej, technicznej i socjalnej.
2. W szczególności każde Państwo powinno:
a) prowadzić rejestr statków zawierający nazwy i dane o statkach podnoszących jego banderę, z wyjątkiem tych, które zostały wyłączone spod powszechnie przyjętych przepisów międzynarodowych ze względu na ich niewielkie rozmiary; i
b) poddawać jurysdykcji swego prawa krajowego każdy statek podnoszący jego banderę, jego kapitana, oficerów i załogę w dziedzinie administracyjnej, technicznej i socjalnej dotyczącej statku.
3. Każde Państwo podejmuje wobec statków swej bandery środki konieczne dla zapewnienia bezpieczeństwa na morzu, dotyczące między innymi:
a) budowy, wyposażenia i zdatności, statku do żeglugi;
b) obsadzania statku załogą, warunków pracy i szkolenia załóg przy uwzględnieniu odpowiednich umów międzynarodowych;
c) używania sygnałów, utrzymywania łączności i zapobiegania zderzeniom.
Środki te powinny zawierać to co jest konieczne dla zapewnienia:
a) aby każdy statek przed rejestracją lub po niej, był poddawany w odpowiednich odstępach czasu inspekcji przez wykwalifikowanego inspektora i aby posiadał na takie mapy, nautyczne publikacje oraz wyposażenie i przyrządy nawigacyjne jakie są potrzebne dla bezpiecznej żeglugi statku;
b) aby każdy statek znajdował się pod kierownictwem kapitana i oficerów posiadających odpowiednie kwalifikacje, w szczególności w zakresie sztuki żeglarskiej, nawigacji, łączności i techniki morskiej i aby liczba oraz kwalifikacje załogi były dostosowane do typu, rozmiarów, mechanizmów i wyposażenia statku;
c) aby kapitan, oficerowie i w odpowiednim zakresie załoga, byli
w całości obeznani i przestrzegali odpowiednich przepisów międzynarodowych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu, zapobiegania zderzeniom, zapobiegania, zmniejszania i kontroli zanieczyszczania morza i utrzymywania łączności radiowej.
5. Stosując środki wymienione w ustępach 3 i 4, każde Państwo jest zobowiązane do przestrzegania powszechnie przyjętych międzynarodowych przepisów, procedury i praktyki oraz do podejmowania wszelkich środków koniecznych dla zapewnienia ich przostrzeganía.
6. Państwo, które ma oczywiste podstawy do sądzenia, że nie jest
wykonywana właściwa jurysdykcja i kontrola w stosunku do statku, może zawiadomić o tych faktach Państwo bandery. Po otrzymaniu takiego zawiadomienia, Państwo bandery powinno zbadać sprawę i jeżeli to będzie wskazane, podjąć wszelkie działania konieczne dla poprawy sytuacji.
7. Państwo może wszcząć dochodzenie prowadzone przez lub przed należycie wykwalifikowaną osobą lub osobami, z powodu każdego zdarzenia lub wypadku morskiego na morzu otwartym, w którym uczestniczył statek pod jego banderą i który spowodował utratę życia Iub poważne obrażenia ciała obywateli innego Państwa lub poważne uszkodzenie statków lub instalacji innego Państwa albo szkodę w środowisku morskim. Państwo bandery i to drugie Państwo powinny współpracować w przeprowadzaniu dochodzenia, prowadzonego przez to drugie Państwo co do takiego zdarzenia lub wypadku morskiego.
Artykuł 95
lmmunitet okrętów wojennych na morzu otwartym
Okręty wojenne na morzu otwartym korzystają z pełnego immunitetu od jurysdykcji innego Państwa, poza państwem Pandery.
Artykuł 96
Immunitet statków używanych wyłącznie w niehandlowej służbie rządowej
Statki będące własnością Państwa lub przez nie eksploatowane, a używane wyłącznie w niehandlowej służbie rządowej, korzystają na morzu otwartym z pełnego immunitetu od jurysdykcji innego Państwa, poza Państwem bandery.
Artykuł 97
Jurysdykcja karna w sprawach zderzeń lub innych wypadków w żegludze
1. W razie zderzenia lub jakiegokolwiek innego wypadku w żegludze dotyczącego statku na morzu otwartym, powodującego karną lub
dyscyplinarną odpowiedzialność kapitana lub każdej innej osoby będącej w służbie na statku, postępowanie karne lub dyscyplinarne przeciwko takiej osobie może być wszczęte jedynie przed władzami rządowymi lub administracyjnymi Państwa bandery albo państwa, którego ta osoba jest obywatelem.
2. W sprawach dyscyplinarnych Państwo, które wydało dyplom kapitański, świadectwo kwalifikacyjne lub licencję jest wyłącznie właściwe, po przeprowadzeniu prawnego postępowania, do odebrania tych dokumentów, nawet jeżeli posiadacz nie jest obywatelem Państwa, które je wydało.
3. Areszt lub zatrzymanie statku nawet jako środka w dochodzeniu, rnoże być zarządzone wyłącznie przez organy Państwa bandery.
Artykuł 98
Obowiązek udzielania pomocy
l. Każde Państwo powinno wymagać od kapitana statku pływającego pod jego banderą, aby jeżeli może to uczynić bez narażania statku, załogi lub pasażerów na poważne niebezpieczeństwo:
a) udzielał pomocy każdej osobie na morzu znajdującej się w niebezpieczeństwie;
b) spieszył z największą możliwą prędkością na pomoc osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie, jeżeli zostanie powiadomiony o potrzebie jej udzielenia, jeżeli można rozsądnie oczekiwać od niego takiego działania;
c) po zderzeniu okazywał pomoc drugiemu statkowi, jego załodze
i pasażerom oraz, jeżeli to możliwe poinformował go o nazwie własnego statku, jego porcie rejestracji oraz o najbliższym porcie, do którego się udaje.
3. Każde Państwo nadbrzeżne powinno udzielać poparcia w tworzeniu, działaniu i utrzymaniu odpowiedniej i efektywnej służby ratowniczej, w celu zapewnienia bezpieczeństwa na morzu i ponad nim oraz, jeżeli okoliczności tego wymagają, współdziałać w tym celu z sąsiednimi Państwami na podstawie wzajemnych umów regionalnych.
Artykuł 99
Zakaz przewożenia niewolników
Każde Państwo powinno podejmować efektywne środki dla zapobiegania i karania przewozu niewolników na statkach uprawnionych do podnoszenia jego bandery oraz dla zapobiegania bezprawnemu używaniu w tym celu swojej bandery. Każdy niewolnik, który znajdzie schronienie na statku niezależnie od jego bandery, staje si.ę wolny ipso facto.
Artykuł 100
Obowiązek współpracy w zwalczaniu piractwa
Wszystkie Państwa powinny współdziałać w możliwie najszerszym zakresie w zwalczaniu piractwa na morzu otwartym lub we wszelkich innych miejscach, nie podlegających jurysdykcji żadnego państwa.
Artykuł 101
Definicja piractwa
Piractwem jest jakiekolwiek z następujących czynów:
a) bezprawny akt gwałtu, zatrzymania lub grabieży popełniony dla celów osobistych przez załogę lub pasażerów prywatnego statku lub samolotu i wymierzony:
i/ na morzu otwartym przeciwko innemu statkowi morskiemu lub powietrznemu, przeciwko osobom lub mieniu znajdującemu się na takim statku morskim lub powietrznym;
ii/ przeciwko statkowi morskiemu lub powietrznemu, osobom lub mieniu w miejscu nie podlegającym jurysdykcji żadnego państwa;
b) akt dobrowolnego uczestnictwa w działaniu statku morskiego lub powietrznego z wiedzą o faktach, które nadają mu charakter pirackiego statku morskiego lub powietrznego;
c) podżeganie lub umyślne ułatwianie czynu opisanego pod literami a oraz b.
Artykuł 102
Piractwo okrętu wojennego i rządowego statku morskiego lub powietrznego, którego załoga zbuntowała się
Piractwo określone w artykule 101, popełnione przez okręt wojenny, rządowy statek morski lub powietrzny, którego załoga zbuntowała się i przejęła kontrolę nad statkiem morskim lub powietrznym, traktuje się na równi z czynami popełnionymi przez prywatny statek morski lub powietrzny.
Artykuł 103
Definicja pirackiego statku morskiego lub powietrznego
Statek morski lub powietrzny uważa się za piracki, jeżeli osoby, które nim zawładnęły zamierzają użyć go do popełnienia jednego z czynów wymienionych w artykule 101. To samo stosuje się do statku morskíego lub powietrznego, który został użyty do popełnienia takiego czynu, dopóki pozostaje on pod kontrolą osób winnych tego czynu.
Artykuł 104
Zachowanie lub utrata przynależności państwowej przez piracki statek morski lub powietrzny
Statek morski lub powietrzny może zachować swą przynależność państwową, chociaż stał się pirackim statkiem morskim lub powietrznym. O zachowaniu lub utracie przynależności państwowej decyduje prawo Państwa, które przynależność tę przyznało.
Artykuł 105
Zajęcie pirackiego statku morskiego lub powietrznego
Na morzu otwartym lub w każdym innym miejscu nie podlegającym jurysdykcji żadnego Państwa, każde Państwo może zająć piracki statek morski lub powietrzny lub statek opanowany przez piratów i znajdujący się w ich władaniu, oraz aresztować osoby i zająć mienie na pokładzie.
Sądy Państwa, które dokonało zajęcia mogą decydować o wymiarze kary i mogą również określać czynności jakie należy podjąć w stosunku do statków morskich, powietrznych lub mienia, z zastrzeżeniem praw osób trzecich działających w dobrej wierze.
Artykuł 106
Odpowiedzialność za zajęcie bez odpowiednich podstaw
Jeżeli zajęcie statku morskiego lub powietrznego podejrzanego o piractwo, dokonane zostało bez dostatecznych podstaw, Państwo które
dokonało zajęcia ponosi odpowiedzialność wobec Państwa przynależności państwowej statku morskiego lub powietrznego za wszelkie straty i szkody spowodowane zajęciem.
Artykuł 107
Statki morskie lub powietrzne, które są uprawnione do zajęcia z powodu piractwa
Zajęcia z powodu piractwa mogą dokonywać jedynie okręty wojenne i samoloty wojskowe oraz inne statki morskie lub powietrzne, wyraźnie oznaczone i mogące być zidentyfikowane jako pozostające w służbie rządowej i upoważnione do takich działań.
Artykuł 108
Nielegalny handel narkotykami lub substancjami psychotropowymi
1. Wszystkie Państwa powinny współpracować w zwalczaniu nielegalnego handlu narkotykami i substancjami psychotropowymi, uprawianego przez statki na morzu otwartym, z naruszeniem konwencji międzynarodowych.
2. Każde Państwo, które ma uzasadnione podejrzenia, że statek podnoszący jego banderę zajmuje się nielegalnym handlem narkotykami lub substancjami psychotropowymi, może domagać się współdziałania innych Państw w zwalczaniu takiego handlu.
Artykuł 109
Nielegalne nadawanie audycji radiowych z morza otwartego
1. Wszystkie Państwa powinny współdziałać w zwalczaniu nielegalnego nadawania audycjí radiowych z morza otwartego.
2. W rozumieniu niniejszej Konwencji "nielegalne nadawanie audycji" oznacza sprzeczne z przepisami międzynarodowymi, transmitowanie radiowych audycji dźwiękowych lub telelwizyjnych ze statku lub instalacji na morzu otwartym w zamiarze, aby były powszechnie odbierane, wyłączając wezwania o ratunek.
3. Każda osoba uczestnicząca w nielegalnym nadawaniu audycji radiowych może być ścigana przed sądem:
a) Państwa bandery statku;
b) Państwa rejestracji instalacji;
c) Państwa, którego osoba ta jest obywatelem;
d) każdego Państwa gdzie transmisje mogą być odbierane; lub
e) każdego innego Państwa, w którym dozwolona łączność radiowa doznała zakłócenia.
4. Na morzu otwartym Państwo, któremu przysługuje jurysdykcja zgodnie z ustępem 3, może na podstawie artykułu 110, aresztować każdą osobę lub statek uczestniczący w bezprawnym nadawaniu audycji i zająć aparaturę nadawczą,
Artykuł 110
Prawo wizyty
1. Z wyjątkiem ingerencji wynikającej z prawa przyznanego traktatem, okręt wojenny, który napotyka na morzu otwartym obcy statek, inny niż statek uprawniony do pełnego immunitetu zgodnie z artykułem 95 i 96, nie ma prawa poddawać go kontroli, chyba że istnieją uzasadnione podejrzenia:
a) że statek trudni się piractwem;
b) żc statek trudni się handlem niewolnikami;
c) że statek nadaje nielegalne audycje i państwo bandery okrętu wojennego ma jurysdykcję zgodnie z artykułem 109;
d) że statek nie posiada przynależności państwowej; lub
e) że statek, chociaż podnosi obcą banderę lub odmawia pokazania
swej bandery, posiada w rzeczywistości tę samą przynależność państwą co okręt wojenny.
2. W wypadkach przewidzianych w ustępie l, okręt wojenny może przystąpić do sprawdzenia czy statek ma prawo podnoszenia swej bandery. W tym celu może on wysłać do podejrzanego statku łódź pod dowództwem oficera. Jeżeli po sprawdzeniu dokumentów podejrzenia nadal istnieją, może on przystąpić do dalszej kontroli na statku, której należy dokonywać z możliwie największą rozwagą.
3. Jeżeli podejrzenia okażą się nieuzasadnione i okaże się, że zatrzymany statek nie popełnił żadnego czynu, który by je usprawiedliwiał, należy wynagrodzić mu wszelkie wyrządzone straty lub szkody.
4. Postanowienia niniejsze mają zastosowanie mutatis mutandis do wojskowego statku powietrznego.
5. Niniejsze postanowienia mają również zastosowanie do każdego innego należycie upoważnionego statku morskiego lub powietrznego, wyraźnie oznaczonego i możliwego do zidentyfikowania, jako pozostającego w służbie rządowej.
Artykuł 111
Prawo pościgu
1. Pościg obcego statku może być podjęty, jeżeli właściwe organy Państwa nadrzeżnego mają dostateczne podstawy, aby podejrzewać, że statek naruszył ustawy i przepisy tego Państwa. Pościg musi być rozpoczęty kiedy obcy statek lub jedna z jego łodzi znajduje się na wodach wewnętrznych, na wodach archipelagowych, morzu terytorialnym lub strefie przyległej Państwa ścigającego i może być kontynuowany poza obszarem morza terytorialnego lub strefy przyległej wyłacznie, jeżeli nie został przerwany. Nie jest konieczne ażeby, w czasie gdy obcy statek płynący przez morze terytorialne lub strefę przyległą, otrzymał rozkaz zatrzymania się, okręt wydający ten rozkaz znajdował się również na morzu terytorialnym lub w strefie przyległej. Jeżeli obcy statek znaduje się w strefie przyległej określonej w artykule 33, pościg można podjąć jedynie wówczas, jeżeli nastąpiło tam naruszenie praw, dla których ochrony strefa ta została ustanowiona.
2. Prawo pościgu stosuje się mutatis mutandis do naruszenia ustaw i przepisów Państwa nadbrzeżnego w wyłącznej strefie ekonomicznej lub na szelfie kontynentalnym, łącznie ze strefami bezpieczeństwa wokół instalacji na szelfie kontynentalnym, mających zastosowanie zgodnie z niniejszą Konwencją odnośnie wyłącznej strefy ekonomicznej lub szeIfu kontynentalnego, łącznie ze strefami bezpieczeństwa.
3. Prawo pościgu ustaje z chwilą wejścia ściganego statku na morze terytorialne własnego Państwa lub Państwa trzeciego.
4. Pościgu nie uważa się za rozpoczęty, jeżeli okręt ścigający nie upewnił się dostępnymi mu i stosowanymi w praktyce sposobami, że statek ścigany lub jedna z jego łodzi, albo inny pojazd działający z nim w zespole i używający ściganego statku jako swej bazy, znajduje się w granicach morza terytorialnego, albo stosownie do okoliczności, w strefie przyległej lub w wyłącznej strefie ekonomicznej lub nad szelfem kontynentalnym. Pościg może być rozpoczęty wyłącznie po daniu optycznego lub dźwiękowego sygnału, nakazującego zatrzymanie się w odległości pozwalającej na dostrzeżenie lub usłyszenie go z obcego statku.
5. Prawo pościgu może być wykonywane tylko przez okręty wojenne lub samoloty wojskowe, albo przez inne statki morskie lub powietrzne wyraźnie oznakowane i możliwe do zidentyfikowania jako pozostające w służbie rządowej i upoważnione do tego.
6. Jeżeli pościg dokonywany jest przez statek powietrzny:
a) postanowienia ustępów 1 do 4 stosuje się mutatis mutandis:
b) statek powietrzny dający polecenie zatrzymania się, sam musi ścigać statek czynnie do czasu, aż statek morski lub powietrzny Państwa nadbrzeżnego zaalarmowany przez samolot wojskowy nie przybędzie aby przejąć pościg, chyba że sam statek powietrzny jest w stanie zająć statek morski. Dla dostatecznego usprawiedliwienia zatrzymania statku poza morzem terytorialnym, nie wystarcza fakt dostrzeżenia przez statek powietrzny statku dopuszczającego się wykroczenia lub podejrzanego o wykroczenie, chyba że statek powietrzny poleci statkowi morskiemu zatrzymanie się, a następnie statek morski będzie ścigany bez przerwy przez ten statek powietrzny lub przez inny statek morski lub powietrzny.
7. Zwolnienia statku zajętego w obrębie jurysdykcji Państwa i eskortowanego do portu tego Państwa, w celu przeprowadzenia dochodzenia przed właściwymi organami, nie można żądać jedynie z tego powodu, że statek podczas tej podróży eskortowany był przez część wyłącznej strefy ekonomicznej lub morza otwartego, jeżeli okoliczności tego wymagały.
8. Jeżeli statek został zatrzymany i zajęty poza obszarem morza terytorialnego w okolicznościach, które nie usprawiedliwiają prawa pościgu, naloeży mu wynagrodzić wszelkie wyrządzone straty i szkody.
Artykuł 112
Prawo do układania podmorskich kabli i rurociągów
1. Wszystkie Państwa są uprawnione do układania podmorskich kabli i rurociągów na dnie morza otwartego poza szelfem kontynentalnym.
2. Postanowienia artykułu 79 ustęp 5 stosuje się do kabli i rurociągów.
Artykuł 113
Zerwanie lub uszkodzenie podmorskich kabli lub rurociągów
Każde Państwo wydaje niezbędne ustawy i przepisy uznające za karalne przestępstwo, zerwanie lub uszkodzenie podmorskiego kabla na morzu otwartym, dokonane przez statek podnoszący jego banderę lub osobę podlegającą jego juurysdykcji, jeżeli czyn został popełniony umyślnie lub wskutek zawinionego niedbalstwa, powodując zerwanie lub utrudnienie łączności telegraficznej lub telefonicznej albo zerwanie lub uszkodzenie podmorskiego rurociągu lub kabla elektrycznego wysokiego napięcia. Niniejsze postanowienie ma również zastosowanie do czynu, którego sprawca liczył się z prawdopodobieństwem takiego zerwania lub uszkodzenia. Jednakże nie ma ono zastosowania do zerwania lub uszkodzenia spowodowanego przez osoby, które działały w uzasadnionym celu ratowania swego życia albo swych statków, po podjęciu wszelkich niezbędnych środków ostrożności dla uniknięcia zerwania lub uszkodzenia.
Artykuł 114
Zerwanie lub uszkodzenie podmorskich kabli lub rurociągów, dokonane przez właścicieli innych odmorskich kabli lub rurociągów
Każde Państwo wydaje niezbędne ustawy i przepisy dla zapewnienia, aby właściciele kabla lub rurociągu na morzu otwartym podlegający jego jurysdykcji, ponosili koszty naprawy zerwanego lub uszkodzonego innego kabla lub rurociągu, jeżeli spowodowali te uszkodzenia podczas układania lub naprawy swego kabla lub rurociągu.
Artykuł 115
Odszkodowanie za szkodę poniesioną w związku ze staraniami o uniknięcie uszkodzenia podmorskiego kabla lub rurociągu
Każde Państwo wydaje niezbędne ustawy i przepisy dla zapewnienia aby właściciele statków, którzy mogą udowodnić, że poświęcili kotwicę, sieć lub inny sprzęt rybacki dla uniknięcia uszkodzenia kabla lub rurociągu podmorskiego, otrzymali odszkodowanie od właściciela kabla lub rurociągu podmorskiego pod warunkiem, że zastosowali uprzednio wszelkie rozsądne środki ostrożności.