Édouard Manet - Śniadanie na trawie (fr. Le déjeuner sur l'herbe)
Obraz został wystawiony w 1863 r. w Salonie Odrzuconych. Śniadanie na trawie (1862-1863) Maneta wywołało ogromne poruszenie wśród mieszkańców Paryża. Manet ukazał w nim nagą kobietę siedzącą obok dwóch modnie ubranych mężczyzn (modelami był brat malarza Gustave oraz przyszły szwagier Ferdinand Leenhoff), kobieta (prostytutka Victorine Meurent) patrzyła wyzywająco na widza, a cała scena rozgrywała się w zakątku jednego z paryskich lasków, który bez problemu każdy Paryżanin mógł rozpoznać. Źródłem tych postaci był jeden z najczęściej kopiowanych obrazów Luwru - Koncert wiejski przypisywany obecnie Tycjanowi (wcześniej Giorgione) - skąd artysta wziął motyw nagiej kobiety wśród ubranych mężczyzn oraz grupa klasycznych bóstw według Rafaela (sztych Marcantonio Raimondi Sąd Parysa ok. 1520). Manet jednak nie skopiował kompozycji Rafaela, lecz wykorzystał jej ogólny zarys, transponując postacie na współczesny mu wygląd. Kompozycja Rafaela została przez Maneta wskrzeszona w sposób tak twórczy i oryginalny, że przez długi czas nikt nie dostrzegł zapożyczenia.
Namalowany w konwencji realistycznej olej na płótnie o wymiarach 208 na 264 cm z 1863 r. Obraz przedstawia 3 postacie, kobietę i dwóch mężczyzn siedzących na trawie oraz 4 postać, kobietę schylającą się w oddali. Przed postaciami znajduje się martwa natura złożona z kosza z owocami oraz ubrań siedzącej kobiety, która jako jedyna w towarzystwie jest naga. Wszystkie cztery postacie zamykają się w trójkącie. Mężczyźni są pochłoniętych wspólną rozmową, jednak siedząca z nimi kobieta jest jakby nie obecna, spogląda z lekkim uśmiechem na widza. Manet nie przedstawił jej kobiecości jako idealnej, dokładnie odzwierciedlił fałdy na brzuchu i szyi. Druga kobieta brodząca po kolana w rzece lub jeziorze sprawia wrażenie ogromnej, ponieważ malarz nie zastosował się do zasad perspektywy. Obok niej jest zacumowana łódka. Wszystko odbywa się na tle leśnego krajobrazu.
Z płótna wręcz narzuca się cała gama koloru zielonego. Kolory są stonowane, wybija się tylko bijąca blaskiem sylwetka siedzącej kobiety i tworzy silny kontrast ze zgaszoną zielenią drzew i górnych części garderoby mężczyzn. Obraz malowany plamą, twarz siedzącej kobiety zupełnie inaczej niż reszta, bardziej realistycznie, rysunkowo, przez co sprawia wrażenie jakby wklejonej.
Wrażenie spłaszczenia postaci ludzkich jest nasilone przez mimowolne porównanie z koszem owoców z pierwszego planu, który zachował trójwymiarową wyrazistość i został podporządkowany zasadom perspektywy.
Perspektywa zbieżna, uzyskana również za pomocą koloru, delikatny modelunek światłocieniowy. Kompozycja statyczna, piramidalna.
Patrząc na obraz możemy odnieść wrażenie, że Manet namalował go tylko aby sportretować nagą kobietę, którą w rzeczywistości była jego kochanka, Victorine Meurent. Śniadanie na trawie nie zostało zrozumiane przez ówczesną publiczność. Uważali, że zostało źle namalowane, a poza tym kobiecy akt jest zupełnie niestosowny na pikniku między dwoma mężczyznami ubranymi w mieszczańskim stylu. Za szczyt złego smaku uznano wesołe spojrzenie modelki, które uznano za bezwstydne i wyzywające.
Tym obrazem Manet zerwał z obowiązującymi od renesansu zasadami perspektywy i proponuje nowy rodzaj organizowania przestrzeni obrazu.