Nałogi i narowy u koni

Do nałogów zalicza się łykawość i tkanie. Występują one zazwyczaj u koni, które przez dłuższy czas stały na uwięzi i wpadły w nałóg z braku zajęcia. Istotną przyczyną jest niedostateczna ilość ruchu.

Łykawość

Polega ona na chwytaniu żłobu zębami i wciąganiu powietrza do przełyku, a następnie wydalaniu go ze świstem. Czasem konie łykawe połykają powietrze i wówczas często następują wzdęcia żołądka objawiające się bólami. Przez chwytanie twardych przedmiotów zęby ulegają nieprawidłowemu starciu i przedwczesnemu zużyciu.

Odzwyczajenie konia od łykawości polega na usuwaniu ze stanowiska wszelkich przedmiotów, o które koń może opierać zęby. Zabiera się nawet żłób, który wstawia się tylko n okres karmienia, lub karmi się z brezentowego karmiaka.

Jeśli żłób jest betonowy, co wyklucza możliwość jego przenoszenia, dobrze jest uwiązywać konia na dwóch uwiązach. Niektórzy zalecają smarowanie miejsc, które koń chwyta czy opiera się na nich zębami, mieszaniną ksylamidu z żółcią zwierzęcą. Również stosuje się w praktyce zaciskanie szyi konia specjalnym paskiem skórzanym, co ma utrudnić koniowi łykanie powietrza.

Konie sąsiadujące z koniem łykawym często również popadają w ten nałóg przez naśladownictwo.

Tkanie

Jest to stałe przestępowanie konia z nogi na nogę, przy czym głowa i szyja wykonują ruch wahadłowy. Kończyny przednie ulegają z tego powodu przedwczesnemu zużyciu. Tkanie jest wadą trudną do usunięcia. Jedyny sposób, to trzymanie konia jak najmniej na stanowisku, a jak najdłużej na okólniku i regularna praca.

Narowy

Do narowów zalicza się różnego rodzaju nienormalne zachowanie się konia, jak : wierzganie i kąsanie, płochliwość, niechęć do podawania kończyn, stawanie dęba, niepokój i obrona przed nakładaniem uzdy i siodła, a także przed dosiadaniem.

Większość koni cechuje usposobienie łagodne i spokojne, a spotykane u nich narowy są przeważnie wynikiem złego traktowania przez człowieka.

---