Region: Ziemia Mesele

Państwo: Liga Północna (Gustaw Are Biora)

Kraina: baronia Nowego Rit (Bernard Rit Biora)

Prowincja: Okręg Mesele (Naczelnik Komendant Barnaba Byk Biora)

Zaludnienie: średnie

Gospodarka: rolnictwo, produkty leśne, hodowla bydła i koni

Symbole okolicy: piwo vardeńskie, czarne rumaki ze Stadniny Bokeli, miody z pasiek Złotego Ruczaju

 

Opierając się o rzekę Ys i wyznaczając północne rubieże baronii Rit leży ziemia Mesele. To kraina łąk i pół uprawnych, pełna wzgórz, poprzecinana kilkoma bystrymi rzeczkami. Na jej północnozachodnich skrajach rozpoczyna się puszcza, stanowiąca resztki Wielkiego Lasu, a sięgająca aż Gór Zmierzchu i do Wideł Rzeki. Tu jednak las jest jasny, zdominowany przez dęby i klony. Niewiele ma wspólnego z mrocznymi gęstwinami na północy i zachodzie. Kilka niewielkich zagajników na południu dopełnia obrazu okolicy spokojnej i zasobnej. Wiele tu szlacheckich majątków, stadnin i folwarków. Wschód ziemi jest z kolei pełen pamiątek po wspaniałej stolicy Księstwa Laurgais. Powstała w dniu Końca Świata rzeka Ys rozlewa się tu szeroko (miejscami na ponad trzy kilometry), kryjąc pod wodą ruiny wielkiego miasta. W pogodne dni można dostrzec jego ulice, rynki i świątynie, patrząc w dół z wysokiego klifu, ciągnącego wzdłuż wody. Na brzegach pozostały ślady dawnej wielkości tej ziemi: opuszczone pałace, zrujnowane strażnice, przerwane fortyfikacje kryjące się w odmętach. Statki mogą przepływać tu tylko wzdłuż przeciwległego brzegu, należącego do baronii Aude. Kupcy i wędrowcy odwiedzający Mesele podróżują zwykle lądowym szlakiem do baronii Belege. Mniej uciążliwym, choć nieco dłuższym, niż wodny.

 

Dla wędrowców ziemia Mesele rzadko bywa więcej niż przystankiem w drodze. Nie ma tu ogromnych pałaców, potężnych twierdz czy wielkiej polityki. Łatwo przejechać przez tę okolicę zatrzymując się na nocleg tylko dwa razy: w Varde a potem w samym Mesele, skorzystać z zalet miejscowej kuchni i udać się w dalsza drogę. Jedynym co wtedy pozostanie w pamięci po wizycie w tym regionie będzie dobre bjorskie piwo i dziwny spokój, bardziej wyglądający na pełną napięcia ciszę. Kto zostanie okolicy na dłużej, dostrzeże szybko, jak swą władzę podkreślają tu Biora. Silny garnizon w Mesele żelazną pięścią trzyma miasto. Kolonia wojskowa w Varde dba o porządek na południu ziemi. Nawet szlachta musi obawiać się rekwizycji i przeszukania. Liga Północna trzyma Mesele w uścisku tak mocnym, że cała ziemia dusi się i wkrótce może zacząć walczyć o łyk powietrza.

 

 

Ważne miejsca

Mesele - stolica regionu to spore miasto, a w zasadzie dwa miasteczka oraz zamek z garnizonem zrośnięte w jedną całość.

Największe jest Stare Miasto, pełne lajonickich kamienic, warsztatów rzemiosła i ryneczków, na których handluje się różnymi towarami: tu solą, tam suknami, gdzie indziej zaś ziołami. Mieszka tu ponad trzysta osób. W życiu tej części miasta dominują cechy, zwłaszcza piekarski i rzeźniczy. Spośród sześcioosobowej Rady Staromiejskiej zbierającej się w ratuszu pamiętającym lepsze czasy, rzemieślnicy stanowią połowę. Burmistrzem jest kupiec korzenny, Wilhelm Knutz, który łaskawym okiem patrzy na kobiety pomnażające majątek miasta. Mimo kilku interwencji bjorskiego komendanta, chroni je przed Edyktem Imperatora. W Starym Mesele mieszka magiczka przedstawiająca się pseudonimem Sybilla Ottari. Ludzie boją się jej ze względu na tajemne moce i zdolność do przepowiadania przyszłości. Zdążyła sobie już zjednać kilku przyjaciół, zatrudniając na służącą samotną matkę wychowującą małe dziecko.

Drugą częścią Mesele jest tak zwane Książęce. Dawniej znajdowała się tu gościnna rezydencja władców Laurgais, przeznaczona dla dyplomatów z dalekich stron. Wokół niej wiele kamienic i pałacyków zajęła szlachta i wznieśli bogaci kupcy. Choć dziś ta dzielnica straciła na znaczeniu, wciąż znajdują się tu duże sukiennice, a mieszkańców można naliczyć jakieś dwie setki. Niegdyś było ich dwakroć więcej. Tu też swą siedzibę ma Borska administracja okręgu. Dawny pałacyk książęcy czasem pełni swą dawną funkcję, bo Bernard Rit Biora umieszcza w nim czasem nielubianych gości. Zamiast burmistrza i własnej Książęce ma zarządcę wyznaczonego przez barona. To też tradycja sprzed Końca Świata.

Samodzielną całość, choć zrośniętą z murami miasta, stanowi zamek bjorskiego garnizonu. To spora, nowoczesna fortyfikacja. Wysokie ceglane mury wzmacniane czarnym kamieniem i wąska brama wjazdowa chronią go przed atakiem z zewnątrz. Posiada własną studnię, stajnie i magazyny. Komendant Barnaba Byk Biora ma do swojej dyspozycji setkę dobrych żołnierzy i niemal drugie tyle czeladzi. Wraz z nieliczną strażą miejską i uzbrojonymi członkami cechów, ma dość ludzi by obronić Mesele przed każdym szturmem z zewnątrz. Problem polega na tym, że bardziej lęka się buntu mieszczan. Stąd jego żołnierze rzadko tylko opuszczają mury twierdzy, a żywność, piwo i kobiety są im, rozkazem dowódcy, przywożone na zamek.

 

Varde - na ziemiach Ligi dużo dziś takich dziwnych osad. Ni to duża wieś, ni małe miasto. Varde stanowi wojskową kolonię, a ludzie tu mieszkający to byli bjorscy żołnierze oraz ich żony, w większości lajonickie branki, i dzieci. Razem to ponad dwieście dusz. Ciężkie, wielkie i przysadziste domy z bali oraz okrągły środkowy plac odróżniają Varde od okolicznych wsi. Osada otoczona jest wałem z gliny i kamienia oraz palisadą. W jej obrębie, poza domami i magazynami, znajduje się browar i ogromne obory dla bydła, którego hodowlą trudni się większość mieszkańców. Tak woły jak i piwo ważone według starych bjorskich recept, są chlubą Varde, dającą mieszkańcom ekonomiczną niezależność. Dawni żołnierze żyją tu dostatnio. Są jednak świadomi, że mogą zostać wezwani do służby, jeśli Liga będzie tego potrzebować. Pięćdziesięciu ciężkozbrojnych piechurów - weteranów Wojny Ostatecznej - jest gotowych służyć Biora aż do śmierci.

 

Targ Leśny i osady w puszczy - lasy na północny zachodzie ziemi Mesele są gęste i wiele w nich osad. Smolarze, ceglarze i bartnicy spędzają w nich większość czasu, z rzadka tylko ruszając w drogę by sprzedać swe wytwory. Zwykle zatrzymują się w miasteczku, które wyrosło na progu puszczy. Targ Leśny długo był osadą myśliwych i zielarzy, od kiedy jednak pojawili się tu też bjorscy drwale a w głuszy pojawiło się więcej wiosek, urósł w znaczenie i siłę. Kupcy z Mesele przyjeżdżają tu, by kupić skarby lasu, od bobrzych skór po miody ze Złotego Ruczaju, od ziół po smołę. Choć Targ nie posiada praw miejskich a liczba jego mieszkańców zmienia się regularnie, zimą sięgając trzech setek, latem ledwie zaś przekraczając jedną, stanowi drugi po Mesele ośrodek handlu i rzemiosła w tej ziemi. Przywódczyni miejscowej społeczności, Katarzyna Lavenne, cieszy się szacunkiem i sporymi wpływami w całej okolicy.

 

Ruiny Laurgais - książęca stolica zniknęła pod wodą ponad dekadę temu. Nie brakuje jednak ludzi, którzy przyjeżdżają do Mesele tylko po to, by odwiedzić ruiny. Niewielu jest na tyle nierozważnych, by w przeklętym mieście szukać skarbów. Ci zwykle giną bez śladu, topiąc się w tkwiących pod wodą budynkach, czy też trafiając, jak mówią miejscowi, na utopce i inne potwory, zrodzone z eksperymentów mieszkającego tu niegdyś maga. Zrujnowane domostwa i opuszczone strażnice ciągnące się wzdłuż wysokich brzegów Ys stanowią z kolei często schronienie dla zbiegów oraz bandytów, a niektórzy mówią, że i groźniejszych istot. Choć o wschodzie słońca miasto, oblane złotym blaskiem i jakby uśpione w odmętach, wygląda wspaniale, lepiej omijać je z daleka. Bogowie ukarali dumę tutejszych książąt a nie mądrze ściągać i na siebie ich gniew.

---