PzKpfw III (SdKfz 141)
Podczas budowania struktury niemieckiej broni pancernej generał Guderian zażądał dwóch różnych typów czołgów- jednego z armatą przeciwpancerną i karabinem maszynowym oraz drugiego z armatą większego kalibru jako czołgu wsparcia.
Zastanawiano się, którego działa przeciwpancernego użyć w nowym czołgu
PzKpfw III. Wybrano armatę 3,7 cm Pak, wywołując tym niezadowolenie Hitlera, który bezwarunkowo zażądał armaty kalibru 5 cm. W 1935 roku firmy MAN, Daimler-Benz, Rheinmetall-Borsig i Friedrich Krupp otrzymały zlecenia opracowania nowego czołgu.
Po testach na front
Po testach prototypów, zlecono w 1936 roku kontynuowanie prac nad czołgiem firmie Daimler-Benz. Powstały przedseryjne wozy PzKpfw III w wersjach od A do D, a wraz z wersja D, w koncu 1938 roku rozpoczęto produkcje seryjna. Od 27 września 1939 roku czołg oficjalnie oznaczony Panzerkampfwagen III (3,7) (SdKfz 141) wprowadzono na uzbrojenie wojska. Tylko nieliczne PzKpfw III brały udział w kampanii wrześniowej, ale w wojnie z Francja w 1940 roku walczyło ich już 349 sztuk. Wraz z wersją E pojawił się mocniejszy silnik Maybach HL 120 TRM, a osiem małych kół jezdnych zastąpiono sześcioma zawieszonymi na wałkach skrętnych. Na polecenie Hitlera, wprowadzono w 1940 roku na froncie zachodnim wersje F z armata KwK L/42 o kalibrze 5 cm. Z tyłu wieży zamontowano zasobnik tzw. Rommelkisten, zmieniono także koła napędowe. Od wersji H (1940) skomplikowaną skrzynię biegów Maybach Variorex SRG 328145 z dziesięcioma biegami do przodu i czterema do tyłu zastąpiono skrzynia ZF-Aphon SSG-7 z sześcioma biegami do przodu i jednym wstecznym.
Problemy z T-34
Rosyjski T-34 okazał się trudnym przeciwnikiem. Jego 45 mm pancerz z przodu kadłuba i 65 mm na wieży był znacznie mocniejszy niż 30 mm opancerzenie PzKpfw III, którego 5 cm armata L/42, a nawet L/60 w wersji J nie radziły sobie z sowieckim czołgiem. W czerwcu 1941 roku oddziały pancerne posiadały jeszcze 327 czołgów ze starą 3,7 cm armatą i 1174 czołgi z armata 5 cm. W kwietniu 1943 roku stosunek ten wynosił jeszcze 131 do 1893. W wersji L wzmocniono opancerzenie dodając pancerne płyty o grubości 20 mm z przodu kadłuba i wieży. Zwiększyło to oczywiście masę czołgu. Wersja N była cięższa od D o 3,5 tony i pojawiła się na polu walki z armata 5 cm L/24. Opancerzenie bocznych powierzchni czołgu poprawiono dodając duże ekrany pancerne zakrywające układ napędowy. Czas PzKpfw III upłynął dość szybko i w sierpniu 1943 roku przerwano produkcje po zbudowaniu 5650 czołgów wszystkich wersji. Podwozie wytwarzano jednak nadal, z inną nadbudówką jako Sturmgeschutz III, co sprawiło, że było to najliczniej produkowane przez Niemcy podwozie czołgowe w czasie całej wojny.